Fálkinn - 12.03.1943, Blaðsíða 10

10
F Á L K I N N
VNCS/Vtf
LE/CHbURHIR
Töfrablýanturinn
eftir þeim. Hann var alveg hættu-
laus, en það vissu strákarnir ekki,
því að þeir lilupu eins og Ijón væri
að elta þá.
„Við verðum að elta þá!“ sagði
Ása. „Setjum svo að þeir liitti önn-
ur börn?“
En jjað varð nú ekki, því að bráð-
um fór að rigna, og þá liurfu dreng-
irnir og drekinn smátt og smátt og
urðu að engu, og kínverska stúlkan
líka.
„Þetta var heppilegt, úr því að þú
erl svo mikili bjáni að nota töfra-
blýantinn þinn til þes að teikna
dreka og trylta stráka!“ sagði Ása
hálfreið. „En hvað varð eiginlega
af blýantinum?"
Ja, hvað varð af blýantinum? —
Birgir hafði mist hann þegar hann
liljóp á eftir strákunum. Og hvernig
sem þau Ása leituðu, þá gátu þau
ekki fundið hann.
Líklega er hann ekki fundinil enn.
ETTA var fyrsti dagurinn í októ-
berfríinu og Birgir og Ása liöfðu
einsett sjer að fara út í skóg, þvi
að hann var svo marglitur og eng-
inn snjór kominn.
Þau voru í fallegu vetrarfötun-
um sínum, en sólin var svo heit
og stillilogn í skóginum. Þau sett-
ust á trjábol og fóru að borða
smurða brauðið, sem hún mamma
þeirra* hal'ði gefið þeim í nestið.
„Sjáðu, þarna liggur þá blýant-
ur!“ sagði Birgir. Þetta var falleg-
ur blýantur í silfurhylki, og þeim
þótti báðum mikið til hans koma.
„Jeg vildi að jeg hefði eitthvað
til að teikna á,“ sagði hann og leit
í kringum sig. En Ása benti á aug-
lýsingu, sem var fest á trje skamt
frá þeim. „Teiknaðu á hana,“ sagði
hún, ,,og teiknaðu hurð.“
„Hurð? Því ætti jeg að teikna
hurð?“ sagði hann forviða.
,Af því að einu sinni las jeg sögu
um . ...“ Ása fór lijá sjer og stam-
aði, en svo hjelt hún áfram: „Sagan
var um hurð, sem einhver börn
teiknuðu, og svo kom álfur og . .“
„Heldurðu að það komi álfur út
úr dyrunum,' sagði Birgir og hló.
En hann fór nú samt að teikna hurð-
ina.
Enginn álfur kom í ljós, en samt
bar nú nokkuð skrítið við. Auglýs-
ingablaðið hvarf, en þá kom í ljós
hurð í trjenu, þar sem 'Birgir hafði
teiknað, en dyrnar voru bara miklu
stærri en teikningin.
„Líítu á, 'Birgir, eru þetta ekki
galdrar?" sagði Ása hrifin. En Birgir
starði á dyrnar og blýantinn —
hvernig hafði þetta atvikast?
„Eigum við að reyna að opna
hurðina?“ spurði Ása.
Þau tóku i liana og hún lauksl
upp. Og inni sáu þau eitthvað, sem
Jíktist skáp, fullum af pappír. ,,H|rr
er nóg af pappr til að teikna alt á,
sem okkur dettur i hug,“ sagði Birg-
ir Iirifinn. Og svo byrjaði hann að
teikna nokkur löng og hlykkjótt
strik, og áður en hann vissi af voru
þau orðin að drekamynd!
„Vara þú þig!“ sagði Ása hrædd,
þegar hún sá hvað hann var að gera.
„Hugsaðu þjer að hann lifnaði!“
En Ása gat ekki að sjer gert að líta
á myndina við og við, það var svo
spennandi, en samt óaði lienni við
henni. En sá dreki — þetta var af-
ar hættulegt, en þó merkilegt kvik-
indi.
„Líttu á, nú ætla jeg að skreyta
hann,“ sagði Birgir og teiknaði á
hann hatt og regnhlif.
. „Þetta er hjákátlegt — þú ættir
heldur að teikna kínverska stúlku
með sólhlíf —“ sagði Ása.
„Það get jeg vel,“ svaraði BirgiV.
Hann var ekki búinn með drekann
ennþá, en hætti við hann og fór að
teikna kínversku stúlkuna.
„Æ, nú gleymir þú að gefa henni
sólhlífina,“ sagði Ása. En Birgir
svaraði: „Drekinn á að fá hana líka,“
og svo téiknaði hann sólhlíf og festi
hana á skottið á drekanum. En í
sama bili lifnuðu þau bæði. Drek-
inn tók ofan hattinn og sagði með
skýrri röddu:
„Góðan daginn, frú. Má jeg biðja
yður um að ganga með mjer um
skóginn. Eins og þjer sjáið liefi jeg
bæði regnhlíf og sólhlíf svo að nú
getur komið bæði regn og sól, án
þess að það geri nokkuð til.“
„Þakka yður fyrir,“ sagði sú kín-
verska og svo leiddust hún og drek-
inn inn í skóginn.
„Þetta er taminn dreki,“ sagði
Birgir, „en nú ætla jeg að teikna
eitthvað annað — sem er miklu vilt-
ara.“
„Ænei,“ sagði Ása. Hún var hrædö
um, að liann mundi teikna ljón eða
úlf, og fanst of hættulegt, ef svoleið-
is dýr yrðu lifandi hjá honum.
En hún varð rólegri, þegar hún sá,
að hann fór að teikna 'krakkamynd-
ir — ekki gátu þau verið vilt! “Þau
eiga að vera eins og börn á stein-
öldinni," sagði Birgir. Hann hafði
nefnilega verið að læra um stein-
öldina i skólanum og hafði gaman
af. Þessvegna voru strákarnir, sem
ha'nn leiknaði ekki í neinum fötum
heldur með loðskinn um mittið, og
höfðu trjekylfur og steinsleggjur í
höndunum. Og alt i einu urðu þess-
ir krakkar bráðlifandi og fóru að
hlaupa um skóginn. Þeir ygldu sig
og reiddu vopnin til höggs, þegar
þeir lieyrðu eitthvert hljóð, en tóku
ekki strax eftir Birgi og Ásu, sem
höfðu falið sig bak við trje. En þeir
sáu nestið þeirra. Þeir rifu brjefið
utan af bögglinum og stungu þvi
upp í sig ög fóru að tyggja, en ekki
fanst þeim víst gott pappírsbragðið,
því að þeir spýttu honum fljótlega
út úr sjer. Nú kom Ása fram og
sagði:
„Þú mátl ekki borða matinn okk-
ar!“
Drengirnir mistu nestisböggulinn
hörfuðu fljótlega undan en litu svo
við, þegar þeir sáu, að þetta var
ofurlítil stúlka og ekki liræðileg.
Birgir kom nú fram og staðnæmd-
ist við hliðina á Ásu. Steinaldar-
drengirnir þrír fikruðu sig smám-
saman nær, þeir sveifluðu kylfun-
um og þá fór Birgi og Ásu nú ekki
að verða um sel.
„Ertu ekki með blýantinn?“ hvísl-
aði Ása fljótmælt. „Geturðu ekki
teiknað eitthvað? — Eitthvað til
þess að verja okkur með?“
„Hvað ætti það að vera?“ hvísl-
aði Birgir. Honum gat ekki dottið
neitt sjerstakt i hug alveg svona í
snatri, en strákarnir færðu sig nær
og nær, og augun í þeim voru eins
og í villidýrum og lcylfurnar voru
hræðilegar.
En þá kom hjálpin, því að nú
heyrðu þau skrjáfa í runnunum og
þarna var þá kominn drekinn sem
áðan.
„Hjálp! Hjálp! Dreki!“ hrópuðu
allir strákarnir og lögðu á flótta.
Drekinn var grafkyr og horfði á
Gamla frú McDuff var alvarlega
veik og læknirinn liennar ljet hana
vita.'að liann yrði að gera holskurð
á lienni. Honum ijetti þegar hún
maldaði ekki í móinn gegn þvi, en
jió setti hún það skilyrði, að hún
fengi að liafa prest viðstaddan.
„Til hvers viljið þjer það?“ spurði
læknirinn. „Ekki getur presturinn
hjálpað mjer við uppskurðinn.“
„Ef það á að fara innan í mig á
annað borð, jjá dettur mjer ekki i
hug að láta gera það bænarlaust,"
svaraði sú gamla.
„Varstu ekki hissa á að heyra, að
hann Maclntosh skyldi láta eftir sig
fitnm þúsund sterlingspund?“
„Jú, en meira hefði jeg orðið
hissa á að lieyra, ef hann hefði far-
ið með þau með sjer.“
Englendingur, Walesbúi og Skoti
liöfðu gert viðskifti saman og að
því loknu kom þeim saman um að
að fara út og skemta sjer. Englend-
ingurinn eyddi einu pundi og
fimtán shillingum, Walesbúinn eyddi
nílján shillingum og tíu pence, en
Skotinn „eyddi“ mjög skemtilegu
kvöldi.
Ameríkumaður einn bauð Skota
tuttugu pund í hund, en Skotinn
hafnaði boðinu og seldi Englend-
ingi liundinn fyrir sama verð.
Ameríkumaðurinn varð bálvondur
og bað um skýringu á þessu. „Hæg-
an, hægan, góðurinn minn,“ sagði
Skotinn. „Jeg veit að hundurinn
minn reynir að komast heim aftur.
En liann getur ekki synt yfir At-
lantshafið.“
Aberdeenbúi kom til vinar síns,
sem var í óðaönn að stinga shill-
ingum ofan um rifu á eldhúsgólf-
inu.
„Ertu orðinn brjálaður, maður?“
spurði hann.
„Ónei. En það fór einn shilling
niður um rifuna þarna i gærkvöldi,“
svaraði kunninginn, „og mjer fansl
það óhæfa að fara að rífa upp gólfið
til þess að ná aðeins einum shilling/
Prestur* nokkur var að sækja um
pres^akall í Skotlandi og kom á
staðinn til þess að láta lieyra til sín.
Áður en farið var í kirkjuna, spurði
meðhjálparinn prestinn, hvort hann
væri vanur að tala blaðalaúst.
„Jeg er vanur að lesa ræðuna
mina af blöðum,“ svaraði prestur-
inn.
„Það er ágætt,“ svaraði meðhjálp-
arinn. „Þegar prestar flytja ræðuna
af blöðum, J)á vitum við að þeir
enda lsar sem blöðin enda, en ef
þeir tala blaðalaust er óinögulegt
að vita hvort þeir enda nokkurn-
tima.“
Aberdeenbúar nota armbandsúr
til þess að spara sjer að stinga hönd-
unum í vasana.
lVSaður nokkur liilti kunhingja
sinn, sem var ökumaður, hágrátandi
og spurði: „Hvað gengur að Jojer,
Jón? Af liverju ertu að gráta?“
„Æ, Sandy, hún móðir min er
dáin,“ sagði ökumaðurinn með mikl-
um ekki.
„Er það alt og sumt. — Jeg hjelt
að það væri hesturinn þinn.“
Frú McTavish (við manrjinh sinn,
sem er veikur): „Heyrðu, §andy,
hann McGrabbe er hjerna að spyrjá
eftir þjer. Get jeg látið hanh koma
hingað inn til þín?“
McTavish: „Já, en taktu eplaskál-
ina þarna og settu hana inn í skáp
fyrst.“
„Svo þjer hafið sagt fallegu stúlk-
unni, sem var lijerna í lyfjabúðinni,
upp vistinni.“
Lyfsalinn: „Já, jeg mátti tií. Allir
karlmenn, sem komu hingað inn,
sögðu að bros frá henni værj betra
en nokkrar hressipillur.“
Maður nokkur sendi dreng í búð,
með miða, sem þetta var skrifað á:
„Gerið svo vel að senda mjer sex
tylftir af eggjum; ef þau eru góð
þá skal jeg senda ávísun fyrir and-
virðinu.“
Matvörukaupmaðurinn vildi ó-
gjarnan eiga nok'kur viðskifti með
svo tvísýnum kjörum, svo að hann
sendi svoliljóðandi miða til baka:
„Sendið ávísunina; ef hún er góð,
þá skal jeg senda eggin.“