Fálkinn - 19.03.1943, Blaðsíða 8

8
F Á L K I N N
K. G. OSSIANNILSON:
Týnda brjefið
Það er sagl að menn læri af mistökum annara. — Ef svo er, þá má talsvert af þessari sögu læra
AÐ VAIÍ mesti barningur hjá
mjólkurvagninum aS komast á-
frám á móti bylnum. Lengi hafði
verið þurviSri og hlýindi, en núna,
fyrst í mars, var kominn verulegur
vetur, 'kuldi og snjór. í dag gnauðaði
vindurinn og skóf með sjer snjón-
um, og jafnframt var talsverður
ofanbylur.
Vegurinn lá á löngum köflum
gegnum greniskóg, og þar var ljett-
ara og þægilegra aö komast áfram.
Skógurinn skýldi gegn vindinum,
og snjórinn JognaSist niður á milli
trjánna, l)ó að liann dansaði falda-
feyki þarna efra. En þar sem veg-
urinn lá um akur og engi, og ekkert
skýldi, var ofsaveður, svo að nærri
lá að það feykti mjólkurvagninum
með öllu saman.
En það var bóndasonurinn frá
Grýtu, Anders Dalman, stór og sterk-
ur maður uin þrílugt, sem hjelt um
taumana i dag, og hann var livorki
Jiræddur um sig nje hestana. Hann
liafði líomist klaklaust í mjólkur-
búið með alla brúsana, og nú var
liann á heimleið með undanrenn-
una Iianda slcepnunum.
Nei, þaS var annað en veðriS,
sem hann var að hugsa um. Auk
mjólkurinnar frá öllum bæjunum
meðfram veginum, hafði hann líka
póstinn á þessa bæi meSferðis, og
mjólkurekillinn var vanur að setja
póstinn í kassa, sem til þessa var
ætlaður, við afleggjarann frá hverj-
um bæ. Kassarnir voru svo tæmdir
um leið og brúsarnir voru sóttir.
En i dag var þetta ekki neinn
hægðarleikur. Vindurinn og snjór-
inn gerðu sitt til þess, og það- var
ekki að vita, nema liann feykti
kassalokunum upp og færi með blöð-
in citthvað út í buskann.
Þessvegna nam Anders staSar fyr-
ir neðan bæina, til þess aS sjá hvorl
enginn kæmi til aS vitja um póstinn
strax, svo að ekkert væri í hættu.
Flestir gerðu þetla, og núna þegar
hann var að koma út úr skóginum,
var hann að hugsa um, hvort fólkið
á Blinkfalla mundi gera þetta líka.
Það var vant því, og það veitti ekki
af, þvi aS bærinn stóð talsvert langt
frá veginum. Bærinn stóð við hliðar-
veg, og enginn ætlaðist til þess að
mjólkurekillinn krækti þangað lieim
í hverri ferð. Mjólkurbrúsarnir voru
skildir eftir á .palli við vegamótin,
og pósturinn látinn í kassa, sem fest
var utan á pallinn. Þetta þorði fólkið
að gera í sveitinni, þar sem allir
voru lieiðarlegir, enda hafði aldrei
horfiS neitt af því, sem látið var í
kassana.
Ekillinn stöðvaði hestana, þegar
hann kom að vegamótunum, og beið
til þess að sjá hvort nokkur kæmi.
Snjónum kyngdi niður og örlitlar
ísnálar festust við augnahárin á
Anders. . •
Anders bar höndina yfir augun
og þóttist sjá einhvern litinn hnokka
streitast áfram í storminum. ÞaS
mundi vera Algot frá Blinkfalla.
Mann var ekki nema tólf ára, og þess
vegna varð að sýna honum þolin-
mæði, þó hann Ijeti bíða ofurlítið
eftir sjer í svona veðri.
Eftir nokkrar mínúlur var hann
kominn niður á veginn, og þegar
hann hafði fengið póstinn sneri
hann heim aftur. Anders horfði á
eftir honum, og sá að hann var með
eitthvað sem líktist pappírsörk i
hendinni. Nú var undanhald hjá
stráknum, og þessvegna mundi liann
liafa farið að lesa.
Og ekillin sjálfur gat nú farið sjer
liægar en áður. Hann átti aðeins
fáa staði eftir, og þeir voru auSveld-
astir allra — bæir, sem stóðu alveg
við veginn, og það brást aldrei, að
gætur væru hafðar á mjólkureklin-
um þar, þegar hann kom með póst-
inn.
Anders Dalman var hugsi. Hann
var að brjóta lieilann um, hvað dreng
uririn hefði verið að lesa. Auk blað-
anna — og það var áreiðanlega ekki
blað, sem Algot litli var að lesa —
hafði ekki verið nema eitt brjef að
Blinkfalla, og Anders hugsaði nú sitt
um það brjef. Hann hafði sjeð utan-
áskriftina: Ungfrú Elín Svenson,
Blinkfalla Norrgard. Og þó að nafn
sendanda stæði ekki á umslaginu,
þá vissi Anders ofurvel hvaðan það
var. — Sendandinn hjet Mar.kús
Anderson frá BúSum, hann þorði að
veðja um það hverju sem vera
skyldi.
Einu sinni hafði Anders Dalman
þótst viss um, að Elín frá Blinkfalla
mundi verSa unnusta hans — en
svo liafði Markús komið i spilið,
hann Markús með fallegu, brúnu
augun og nokkra dropa af fjörugu
tatarablóði í æSum. Anders hafði
orðið að lúta i lægra haldi fyrir hon-
um — hann liafði vist verið full
álqitinn við Elinu.
Hann kendi oft kvala í hjartastað,
þegar hann hugsaði til þess, hvað
liann hafði vonaS og hvað hann
hafði mist — þvi að Anders var til-
finningamaður ekki siður en aðrir.
En bóndasonur, sem gerð er í, læt-
ur ekki hugfallast, þó hann fái
hryggbrot. Hann hafði afhent ástar-
brjef keppinautsins jafn rólega og
öll önnur brjef, sem hann liafði með-
ferðis. Ósjálfrátt stakk liann hend-
inni ofan i vasann, til þess að leita
að vetlingnum, sem hann hafði tekið
af sjer við vegamótin. En nú fann
hann hann ekki. Máske hafði hann
hrokkiS niður á milli brúsanna í
vagninum. Jæja, hann mundi ekki
.krókna, þó hann vantaði annan vetl-
inginn, og eftir tuttugu mínútur yrði
hann kominn heim.
Hann tók brúsana af vagninum
heima í Grýtu, en hvergi sá hann
vetlinginn. Hann hlaut að hafa týnst
á veginum og lægi nú grafinn undir
snjó og mundi ekki finnast fyrr en í
næstu liláku. — Anders gramdist
þetta, þvi að hann var mjög hirðu-
samur um öll sín plögg.
Bylurinn hjelt áfram nokkra næstu
daga. Anders skiftist á við bræður
sina og vinnumennina um að flytja
mjólkina og póstinn, og í næsta
skifti, sem hann fór, tók hann gamla
skinnvetlinga.
Þegar hann stóð við afgreiðslu-
borðið i pósthúsinu gaf gamli póst-
meistarinn honum bendingu. Hann
þurfti að tala við liann um eittlivað
og risavaxinn bóndasonurinn laut
yfir diskinn til að heyra betur.
„Það var brjef til Blinkfalla um
daginn,“ sagði gamli maðurinn. —■
„Það liefir ekki komið fram, og það
varst þú, sem fluttir póstinn þá.“
„Ekki komið fram?“ svaraði And-
ers forviða. „Hvað kemur til þess.
Hefir Algot ekki skilað því? Jeg
sá ekki beiur, en að hann læsi það.“
„Jæja, þú manst þá hvaða brjef
það var?“ Póstmeistarinn andaði
ljettar. „Jeg hefi haft heilmikla reki-
stefnu út af þvi. Markús Andersson
hefir hótað að stefna mjer, og þjer
víst líka, fyrir hirðuleysi.“
Gamli maðurinn hló. ÞaS var ekki
hlaupið að því að hræða hann, þvi
að hann vissi, að lionum hafði ekki
yfirsjest. Og hann var ekki hræddur
um Anders Dalman heldur. Auðvit-
að hafði hann mist brjefið, hugsaði
sá gamli, en ef hann vildi þá gæti
hann afsakað sig með því, aS veSrið
hefði verið svo afleitt þennan dag.
Þessliáttar getur komið fyrir bestu
menn. Hefði það verið peningabrjef
var öðru máli að gegna, en það var
eklci hægt að gera veður út af því,
þó að almcnnt póstbrjef færi for-
görðum. Markús Andersson gæti
skrifaS ástarvelluna sína aftur, og
þá væri enginn skaði skeSur.
„Jeg get ekki sagt hverskonar brjef
lietta var,“ sagði Anders þurlega.
„En jeg sá að Algot var aS lesa eitt-
hvert brjef á lieimleiðinni, og þenn-
an dag var ekki nema eitt brjef til
Blinkfalla."
MaSurinn fyrir innan diskinn
glotti. „Jú, Anders mun hafa liaft
augun lijá sjer, úr þvi að Blinkfalla
var annarsvegar,“ sagSi hann.
En nú varð bóndasonurinn frá
Grýtu alvarlega reiður. Hann gat
ekki fyrirgefið gamla m anninum
þessar sífeldu skósur, og óskaði þess
eins, að hann liefði verið yngri.
„Þjer hafið auðsjáanlega tekið vel
eftir líka, Petterson,“ sagði hann
hvasst.
Gamli Petterson hristist af nið-
urbældum hlátri. Hann meinti ekk-
ert ilt með þessu, en hafði svo gam-
an' af að erta unga fólkið.
„Jæja, þú verður aS koma þjer nið-
ur á þessu við Blinkfallafólki3,“
sagði hann og sneri frá.
Ungi maðurinn gekk út úr póst-
liúsinu til hesta sinna. Átti liann,
Anders, nú aS gjalda kæruleysisins
í stráknum? Það var auðvitað, að
Algot hafði týnt brjefinu, sem hann
hafði verið að lesa. Eða einhver a
bænum hafði stungið því undir stól.
Það gat hugsast, að gamla fólkið
væri ekki jafn ginkeypt fyrir Mark-
úsi og hún Elín var?
Anders hnepti að sjer frakkanum
og hann stakk þeim í kassana. Það
að liann, Anders, týndi brjefum fyr-
ir fólki, þótti lionum full smánar-
leg. Að visu gat liann játaS með sjáll'-
um sjer, að honum fanst enginn
skaði skeður, þó að Elín fengi ekki
þetta Markúsarspjall. en það kom
ekki honum við.
Hann» ók eins og vitlaus maður,
fanst hann vera i hálfgerðum draumi
en sem belur fór þurfti ekki að aka
með gætni þennan dag. Það var
hætt að snjóa, og vegurinn hafði
verið ruddur. Spor eftir hjól og
sleðameiða vörpuðu frá sjer glampa
í fölu sólskininu, en á vegarbrúnun-
um voru háar snjóbryggjur. Áður
en Anders vissi af var hann kom-
inn að vegamótunum við Blinkfalla.
og við póstkassann stóð Sveinn gamli
Karlson sjálfur. Hann var móSurfað-
ir Elínar, og þó að hann væri á
sjötugasta og fimta árinu, var hann
hress og brattur eins og maður um
fimtugt.
„Svo aS þjer eruð þá í póstferð
í dag, Anders,“ sagði liann lágt. „Er
nokkur póstur bingaS i dag?“
„Blöð,“ svaraði hann stutt, „og
svo brjef til sonardóttur yðar, sje
jeg.“
„Til Elínar?“ svaraði gamli mað-
urinn og kipraði varirnar, eins og
hann var vanur að gera, þegar hann
talaði. Hann stakk bæði brjefinu
og blöðunum á sig áður en hann
hjelt áfram.
„Það var leiðinlegt, að brjefið,
sem kom um daginn skyldi fara for-
görðum,“ sagði hann meinleysis-
lega. „Það var víst líka til Elinar.1
„Já, það var brjef til hennar, en
hann Algot tók við því. Jeg sá sjálf-
ur, að hann var að lesa það í byln-
um.“
„Nei, þvi var nú ekki svo varið,“
sagði Sveinn Karlson. „Hann var að
lesa vinningalista úr happdrættinu,
frá eini^m af þessum agentum sem
þeir kalla. En Algot sagðist ekki hafa
tekið við neinu brjefi.“
„Jæja ekki það?“ sagði Anders
með þjósti.
„Nei, vist ekki,“ sagði gamli mað-
urinn. „Og Algot er eins og fullorð-
inn maður. Það er hægt að treysta
honum.“
„Jeg hjelt, að það væri hægt að
treysta mjer líka,“ sagði Anders
móðgaður, „ekki síður en Algot.“
„Þjer getið hafa týnt brjefinu,"
sagði gamli maðurinn þrár. „Verst
var að það voru peningar í því, seg-
ir liann Markús.“
„Peningar!" Það lá við að Anders
hrópaði, og hann varS fölur.
„Já, þrjátíu krónur,“ sagði Sveinn,
„sem Markús skuldaði Elínu, eða
rjettara sagt mjer. Þrjá------“
„ÆtliS þjer aS saka mig um að
opna peningabrjef annara?“
„Ne—nei — eklci segi jeg það, því
að jeg get ekki sannað það. En ef
þjer hafið týnt brjefinu í snjóinn,
þá er það slæmt, því að jeg átti
peningana, og---------“