Fálkinn - 09.04.1943, Blaðsíða 8

8
F Á L K I N N
Miðnæturgestur
Hið taugaæsandi æfintýri, sem rithöfundurinn lendir í,
stuttu eftir að hann gekk í þjónustu Hudsonflóafjelagsins.
Regnið buldi á þaki varð-
stöðvar Hudsonflóafjelagsins
við Pepekwatooke, sem er í
miðjum óbygðum Kanada aust-
an við Iludsonflóann.. Við og
við Jvlufu eldingar himininn
eins og ógnandi sverð og sungu
ömurlega yfir toppum greni-
trjánna.
Það hafði verið harður vetur,
jafnvel í Norður-Manitoba, og
síðan sumarið áður hafði jeg
hvorki sjeð hvítt andlit nje tal-
að eitt orð i ensku. Núna, þeg-
ar ísa var farið að leysa komu
Cree-Indíánar daglega á bark-
arbátunum sínum, hlöðnum af
skinnavöru, hundum, konum og
krökkum, og komu bátunum
fyrir nálægt varðstöðinni, áð-
ur en þeir fóru að versla með
veiði sína, bjarnar-, bjóra- og
moskusfeldi.
Dyrnar á bjálkakofanum min-
um lirukku upp og inn kom
Memenowatum geitarskinns-
klæddur, og virtist hið mahog-
ny-lita andlit hans áhyggjufult.
„Okemow,“ sagði hann kverk-
mæltur, „er það satt að þú haf-
ir sjeð snák nálægt húsinu þínu
í dag?“
Jeg fullvissaði hann um að
svo væri.
„Hu! Hu;“ hrópaði hann á-
liyggjufullur og Ijet brýrnar
siga. „Veistu það ekki, að Pina-
sen, hinn geysistóri þrumufugl
sem er valdur að eldinguni,
jetur snákana? Bráðlega mun
eldingu ljósta niður í þetta hús
og drepa þig. Komdu, Okemow,
og sofðu í mínum kofa í nótt.
Þar er þjer óhætt!“
Þegar jeg neitaði, hristi hann
liöfuðið og reyndi að sannfæra
mig um, að jeg væri heimskur
„Shagonash“ og að mig mundi
innan margra klukkustundaí
iðra ákvörðunar minnar. Hinn
geysistóri skrokkur hans þriggja
álna, hvarf því næst út um
dyrnar eitthvað út í regnið.
Bjálkakofinn minn var aðeins
eitt herbergi, fimtán feta breitt
og átján feta langt. Gólfið var
úr tilhöggnum grenitrjám og
þakið úr bjálkum, leir og berki.
Tuttugu metra í burtu var
verslunarliúsið og nærri þvi
var birgðaskemman. — Þegar
Memenowatum var farinn kast-
aði jeg mjer á trjefletið mitt,
kveikti á kerti og reyndi að
lesa. En þrátt fyrir það hve
fráleitt það var, sem Rauðskinn-
inn hafði spáð, leið mjer hálf
illa. Þetta var fyrsti veturinn
minn, aleinn í Indiánalandi, og
jeg hafði ósjálfrátt drukkið í
mig talsvert af sálarlífi Indi-
ánanna.
Svæfður af hávaðanum í
hinu lemjandi regni, sofnaði
jeg. Jeg veit ekki hve lengi jeg
svaf. Það var koldimt og kert-
ið var brunnið út, þegar jeg
vaknaði loksins. Oti hvein vind-
urinn eins og í dauðasorg og
lamdi regninu óaflátanlega á
gluggann.
Skyndilega slóst einhver þung
ur hlutur í vegginn að utan-
verðu með geysilegum hávaða
og leirinn hrundi niður úr þak-
inu.
Hjartað í mjer hætti að slá.
Að undanskildu ýlfrinu i vind-
inum og niðnum í regninu var
alt hljótt eins og í dauðs manns
gröf. Sannfærður um, að ímynd-
unin væri að hlaupa með mig
í gönur, sneri jeg mjer því aft-
ur upp í horn. Húsið skalf og
nötraði af öðru höggi og ann-
að regn af leir fjell á gólfið.
Þessu fylgdi hljóð, sem lílctist
því, að eitthvað væri að klóra
og krafsa að utanverðu í vegg-
inn við hliðina á rúminu mínu.
Því næst kom þungur dynkur
og svo óhugnanlegt urr, að mjer
rann kalt vatn milli skinns og
hörunds.
Hálfklæddur settist jeg á
rúmbríkina og hugsaði árang-
urslaust um, hvaða dýr gæti
verið fyrir utan. Það skyldi þó
aldrei vera svartur björn! Eng-
inn tók neitt tiltakanlega mikið
mark á svarta birninum. Hann
var aðeins einskonar heimskur
klunni skógarins, sem mundi
bjástra þunglamalega í burtu,
ef hann sæi mann nálgast. En
þá fór jeg að hugsa aftur um
það, sem Cree-Indíánarnir
höfðu sagt mjer, hvernig karl-
björninn gæti ferðast í burtu
frá vetrarhýði sinu í vígahug,
magur og reiður, rifið stór trje
í sundur með óhemju afli og
tætti sundur börkinn með kjafti
og klóm.
Boms! Kofinn skalf aftur. í
þetta sinn var ekki um að vill-
ast, þetta óheillavænlega hljóð
sem fylgdi. Það filaut að vera
björn — já, riieir að segja mjög
stór björn. Hvað yrði um mig,
ef hann fyndi nú hinar veik-
bygðu dyr. Riffillinn minn var
úti í birgðaskemmunni, tuttugLi
metra í burtu, einu vopnin min
voru stríðsaxarlöguð exi og
slátrarahnifur. Jeg var hálft í
hvoru að hugsa um að þjóta út
í skemmu og þrífa Winchest-
erriffilinn minn, þegar jeg mint-
ist þess, að björn getur hlaupið
á við veðhlaupahest. Dýrið úti
gæti stokkið á mig áður en jeg
næði að stinga lyklinum inn í
ryðgaða skráargatið á skemm-
unni.
Hve lengi björninn barði og
ýtti á vegginn, veit jeg ekki, en
jeg verð að viðurkenna, að
þessi miðnæturræningi hræddi
mig ekki alllítið. Að lokum
varð aftur alt hljótt. Björninn
hafði auðsjáanlega farið í burtu
þreyttur af öllum hinum ár-
angurlausu tilraunum til að
komast inn. Nú var tækifærið
til að læðast út í skemmuna
ok ná í riffilinn! Jeg byrjaði
að fikra mig áfram í áttina til
dyranna, en vegna dimmunnar
datt jeg um stól. Um leið reið
eitt högg enn á veggnum. Hann
hafði augsýnilega ætlað að
lokka mig út og stökkva svo á
mig, karlinn sá.
Loksins sendi dögunin fyrstu
gráu morgunskímuna inn um
gluggann minn, rigningunni
ljetti og stjörnurnar fóru að
mást af himninum. Jeg var nú
búinn að fá háar hugmvndir
um þolinmæði og kænsku hins
óþekta andstæðings míns, svo
að það var ekki fyr en albjart
var orðið, að jeg þorði að opna
dyrnar, þjóta út í skemrnu, þrífa
riffilinn og staðnæmast til að
lita í kríng um mig.
Alt í einu heyrði jeg þrusk á
bak við mig, sneri mjer snögg-
lega við með fingurinn á gikkn-
um og stóð augliti til. auglitis
við — ekki björn i vígahug,
heldur dauðskelkað andlitið á
Meinenowatum.
Þó hann væri hissa á, að jeg
væri enn á lifi, gekk þó fram
af honum, er jeg miðaði á hann
byssu. En jeg skýrði alt út fvrir
honum í flýti og síðan fórum
fórum við báðir að aðgæta fót-
sporin. För eftir geysistóra
hramma voru greinileg í blautri
leðjunni. Alt í kring um kof-
ann minn var búið að trampa
moldina út í eina forarleðju
og djúp för og rifur eftir bogn-
ar klær voru á veggjunum. —
Indíáninn tók höndum fyrir
munn sjer og rak upp hálfkæft
óp af undrun.
Bráðlega höfðu frjettirnar
kallað Indíánakonur og stráka
á staðinn. Þau gláptu galopn-
um augum á stór förin og töl-
uðu í hálfum hljóðum. Þetta var
alls ekki björn. Þetta var endur-
holdgaður andi einhvers dauðs
Indíána, sem átti eftir að jafna
einhverja gamla reikninga, og
hafði valið til þess bjarnar-
gerfi.
Anægður yfir að hægt var að
finna miklu betri skýringu fjekk
jeg Memenowatum og annan
Indíána, sem kallaður var
„gargandi öndin“, til að hjálp.a
mjer að elta óboðna miðnætur-
gestinn.
Við lögðum af stað klukku-
tima síðar, vopnaðir Winchest-
errifflum, með teppin okkar
ásarnt nokkru af mat. Memeno-
watum gekk fyrstur. — Þungi
dýrsins og hin blauta jörð auð-
velduðu mjög að rekja sporin.
Við fylgdum svo slóðinni upp
að knjám í gljúpum mosa og
leðju, fram hjá grenitrjám, sem
hætt voru að vaxa, og ógeðsleg-
um eitursveppum. Einu sinni
eða tvisvar mistum við af slóð-
inni á granítklöppum, en æfð
augu Memenowatum fundu
hana brátt aftur.
Þreyttir og sveittir af erfiði
ferðalagsins og hinum mikla
hita í greniskóginum, hvíldum
við okkur, kveiktum undir katl-
inum, borðuðum nokkuð af
þurru kjöti og lögðum þvínæst
af stað aftur. — Við töluðLrm
varla orð, meðan við þrömm-
uðum á mosanum klukkutima
eftir klukkutíma í vesturátt og
fylgdum nálcvæmlega slóðinni.
Skuggarnir tóku að lengjast og
að lokum seig sólin niður bak
við liin oddhvössu grenitrje og
rauðgullnum bjarma sló á vest-
ur himininn. Við vorum inni
í miðju þjetts greniskógar, sem
rauður pílviður var í þann veg-
inn að yfirgnæfa. Stóru sporin
voru altaf að verða nýrri og
nýrri og Memenowatum hafði
tvisvar gefið aðvörunarmerki