Fálkinn - 09.04.1943, Blaðsíða 12

12
F Á L K I N N
Æfintýri sj’ómannsins
Framhaldssaga eftir Philip Macdonald
7
„Þjer megið ekki fara! SkiljiS þjer það
ekki? .... Nei, segið þjer ekkert .... Hlust-
ið þjer á mig. Þjer veriðið að hlusta á mig!
Kyssið mig — bara einu sinni ... og' svo
skal jeg vísa yður á herbergið, og fara und-
ir eins aftur .... og jeg lofa því að koma
ekki aftur!“ Rödd hennar var þrungin af
ástríðufullri einlægni.
„Hvert í logandi!“ sagði sjómaðurinn.
Hún vafði handleggjunum um liáls lians og
hann tók utan um hana. Miðdegiskossinn
var ekkert á við þennan koss.
Þegar liann var búi'nn, gekk liún steinþegj-
andi úr stofunni og sjómaðurinn á eftir.
Þau fóru upp stigann og inn i herbergi í
öðrum enda hússins, og lágu þrjú lítil og
ólöguleg þrep niður í það. Hún opnaði
hurðina og nam þar staðar. Svo sagði hún
annarlegum, þvinguðum róm:
„Það er ekkert orðið framorðið. Það er
ástæðulaust fyrir yður að hátta strax, frem-
ur en þjer viljið. Það er í rauninni eftir
klukkustund af opnunartímanum. Ef vður
langar til að vera niðri, þá getið þjer fengið
yður það, sem yður sýnist, og sagt mjer
mjer frá því í fyrramálið. Jeg ætla að fara
a’ð hátta.“
Ilann gat rjett í svip greint dökku augun
hennar, sem sýndust óeðlilega stór í fölu
og þreytulegu andlitinu. Svo var hún farin.
Hann heyrði fótatak hennar fjarlægjast á
ganginum og hurð, sem var opnuð og lögð
aftur.
Hann stóð kyr dálitla stund, en beygði
því næst höfuðið og smeygði sjer inn í her-
bergið og lokaði.
Hann sat um stund við gluggann, reykti
og starði út i kvöldhúmið. Hugsanir hans
voru á sorglegri ringulreið. Þegar hann
reis á fætur, var orðið koldimt; liann gróf
upp eldspýtur og kveikti á kerti. Svo fór
hann úr treyjunni og skyrtunni, helti vatni
i skál og byrjaði að þvo sjer.
Handklæðið, sem hann hafði til að þurka
sjer með, var eins og vasaklútssnipsi í sam-
anburði við skrokkinn á honum. Hin stór-
vaxni bolur virtist í blaktandi birtunni frá
kertaljósinu sem liöggvinn úr lifandi steini,
en um liann ljeku síkvikir, djúpir skuggar,
er hinir mjúku, miklu vöðvar breyttu sam-
spili sinu án afláts.
Alt í einu hætti hann að þurka sjer, stóð
grafkyr og hlustaði með handklæðið um
hálsinn. Lágt, en greinilegt þrusk barst að
eyrum hans utan af ganginum. Það ýskr-
aði ögn í hurðarhúninum, er gripið var um
hann, en svo tók hann að snúast undur
hljóðlega. Sjómaðurinn stóð í sömu stell-
ingum og beið átekta.
Hurðin opnaðist og konan stóð frammi
fyrir honum eins og dökkur skuggi í svartri
gættinni. Hann heyrði ekki hvað hún sagði,
hún talaði .svo lágt. Hann hreyfði hvorki
legg nje lið. Hún teygði höndina aftur fyrir
sig og ýtti hurðinni hægt að stöfum. Smell-
urinn í lásnum kvað við líkt og ögrun í
næturkyrðinni.
Handleggir sjómannsins fjellu niður og
handklæðið rann ofan á gólfið. Það mynd-
aði eins og ljósan poll á svörtu fjalagólfinu.
Hún færði sig nær, inn í flöktandi skinið
frá kertaljósinu. Hún hafði sveipað um sig
síðum, dökkum morgunslopp. Hún gekk
til hans, fast upp að honum, niðurlút og
hjelt að sjer höndum. I þetta sinn kastaði
hún ekki djarflega til höfðinu, svo að hún
sæi i augu hans. Hann horfði ofan á þenn-
an dökka koll, og sá hvar hárið skiftist
og fjell í bylgjum niður með vöngunum.
Svo sagði liún lágt, en skýrt og í alt öðrum
lón, en hún var vön að tala í:
„Þjer megið ekki reiðast mjer . . . jeg
lofaði .... en .... en... .“
Þau fjellust i faðma í myrkrinu . . .
III. kafli.
Hann var einn i herberginu, þegar hann
vaknaði, — sólin var komin hátt á loft og
streymdi nú inn um litla gluggann. Hann
stökk fram úr rúminu, þvoði sjer og rakaði
sig. Jafnskjótt og liann var klæddur, flýtti
hann sjer niður stigann. Þar rakst hann á
konuna. Hún var á leiðinni upp með full-
an hakka.
„Þetta er handa yður,“ sagði hún og
brosti til hans.
Þannig hafði hann aldrei sjeð hana brosa
áður; þetta bros var gersneytt allri hörku,
beiskju eða óánægju; það var hið sanna
bi'os. Það varpaði Ijóma á andlit hennar
og yfir hana alla; slik bros gefa laglegu
andliti hrífandi fegurð.
„Komdu hingað inn,“ sagði hún og fór á
undan inn í dagstofuna.
Hún setti frá sjer bakkann og leit fram-
an í hann. Hún þagði og brosti nú ekki
lengur. Sjómaðurinn vissi ekkert hvað liann
átti að segjá og þagði lika. Hann stakk
höndunum í vasana og ljet hringla í pen-
ingum sínum; hann nuggaði sjer á hæl-
um og tám og brosti hálfvandræðalegur
til hennar. Alt í einu sagði hún:
„Hann er feiminn!“ Og svo kastaði hún
til höfðinu og hló rólegum, þýðum hlátri,
sem var livorki kaldur nje hrjúfur. Hún
flýtti sjer til hans, tylti sjer á tá og vafði
handleggjunum um háls hans. Svo dró hún
höfuð hans niður til sin og kysti hann.
„Strákanginn!“ sagði hún svo og þaut út.
Sjómaðurinn starði á hurðina, sem skall
á hæla hennar. 1 öngum sínum reif hann
óþyrmilega í hárið á sjer, og tautaði með
sjálfum sjer. „Strákanginn, strákanginn!“
Hann fór að hlæja, en brátt varð hann hugsi
og hnyklaði brýrnar. Það var eitthvað, sem
„ekki stóð heima“ eins og hann var vanur
að segja. Þetta atvik var nógu hversdags-
legt i sjálfu sjer, en samt sem áður óvenju-
legs eðlis, fanst honum. En það sem hann
síst gat skilið, voru tilfinningar hans sjálfs.
Samkvæmt fyrri reynslu hans hefði öllu
átt að vera lokið um morguninn. En nú stóð
hann hjer með höfuðið fult af allskvns firr-
um, og fann glöggt til þess, að sjer myndi
veitast erfitt að skilja við hana nú.
Hann settist að snæðingi. Svona góðan
morgunverð hafði hann ekki fengið í liáa
herrans tið.
Þegar hún kom aftur, var liann farinn
að reykja og skálmaði nú fram og aftur
um stofugólfið. Hún ljet aftur hurðina og
hallaði sjer svo upp við liana. Þá nam hann
staðar og tók út úr sjer pípuna.
„Jæja?“ sagði liún.
Ilann leit á hana og mælti hikandi:
„Jeg er ekki almennilega viss um . . mjer
er ekki alveg ljóst — —
„Hvað áttu við?“ spurði hún snöggl, og
röddin varð aftur hranaleg.
Sjómaðurinn starði á hana. Loksins svar-
aði hann:
„Jeg veit það ekki . . . .“
„Ætlarðu að fara — eða vera kyr?“
Hann stakk pípunni upp í sig og þeytti
svo frá sjer bláum reykjarstrók heint upp
i loftið. Síðan svaraði hann:
„Jeg neyðist til að fara . . það er óhjá-
kvæmilegt.“
„Ó,“ sagði hún, en hjelt svo áfram: „Já
— jeg skil. Auðvitað verður þú að fara . .
En kemurðu aftur?“
„Mjer finst,“ sagði hann liægt, „sem þetta
liafi átt að fara svona .... jeg gat ekki rásð-
ið við það. En hvar lendir þetta . . ?“ Hann
vpti breiðum öxlunum og sagði skyndilega
ákveðinn: „Já, nú fer jeg — alveg á stund-
inni! Jeg ætla að sækja stafinn minn“
„Nei, þú hreyfir þig ekki!“ sagði hún og
þaut út. Hann lieyrði að hún hljóp upp
stigann og kom niður aftur að vörmu spori
Hún kom inn, lokaði á eftir sjer og liallaði
sjer upp við hurðina eins og áður. í liægri
hendi tiennar var stafurinn og böggullínn
hans.
„Það er eitt, sem . .. .“ byrjaði hann.
„Já, jeg veit,“ tók hún fram í fyrir hon-
um. „Þú vilt fá að borga?“ Hann kinlcaði
kolli. „Það er fiúnn, sem veitir .... Hvað
er það mikið?“
Hún hugsaði sig um og nefndi þvi næst
upphæðina. Hann lagði peningana í hrúgu
á hornið á arinhillunni. Svo gekk liann til
hennar, rjetti frain höndina og tók af henni
stafinn.
„Jæja, þá er jeg farinn.“
„Hvert?“
Hann ypti öxlum. „Jeg rölti eittlivað út
í buskann.
„Hvað verðurðu lengi?“ Rödd hennar
skalf.
Aftur ypti hann öxlum. „ Við sjáum nú
til. En jeg kem aftur.“ Hún greip báðum
höndum í treyjuhornin hans, hristi þau til
og sagði.
„Þú lofar því? Þú verður að koma aftur!
Iiomdu í kvöld!“
Hann hristi höfuðið „Jeg lít inn á morg-
unn .... þegar jeg verð búinn að finna
einhvern hotn í þetta.“
„Skammastu þín!“ sagði liún blíðlega og
brosti örltið. „Jæja, kveddu mig nú!“
Hann laut niður að henni og faðmaði
hana að sjer. Hún spenti greipar um liáls-
inn á honum er þau kystust; þegar liann