Fálkinn - 09.04.1943, Blaðsíða 9

F Á L K I N N
9
með hendinni, þegar brakaði í
grein undan skóm okkar.
Án minstu aðvörunar fjell
slórt espitrje niður í mosann,
það skrjáfaði svolítið í runna
og heljarstór hjörn kom hlaup-
andi niður hól, beint upp í flas-
ið á okkur. Byssa „Gargandi
andar“ lá þegar við öxl, liann
miðaði, hleypti af og tólc síðan
á rás með útrjettar hendur, þvi
að kúla hans hafði þej'tt burtu
toppi af litlu grenitrje rjett hjá.
Björninn þaut urrandi fram
hjá olckur. Jeg miðaði á miðj-
an hlaupandi skuggann gegn-
um pílviðarvafninga og hleyjjti
af. — Öp o'g köll heyrðust frá
Memenowatum liægra megin við
mig og aftur komu þessir ægi-
legu brestir úr runnunupi fyrir
framan. Að þessu sinni kom
hin gráleita skepna úr fylgsn-
um sínum með geysihraða og
uppbrett trýnið svo að það
skein í vígtennurnar. — Aftur
hleypti jeg af, þegar liann þaut
fram hjá. Jörðin skalf af ægi-
Iegu öskri, óargadýrið snerist
á hæli, mældi okkur út með
blóðhlaupnum augunum í eina
eða tvær sekúndur og stökk sið-
an beint í áttina til „Gargandi
andar“. Með viltu ópi þaut Indi-
áninn inn í runnana eins og
lirædd akurhæna og björninn
fylgdi fast eftir. Annað skot
heyrðist ásamt hvin í kúlu og
kvalaöskri. Jeg heyrði æðis-
gengin óp „Gargandi andar“,
þegar bann þaut i gegnum píl-
viðinn og aftur heyrðist hið ó-
heillavænlega urr og brak i
runnunum. Hjartað í mjer sló
ákaft, er jeg ruddi mjer braut
gegn um blautann pílviðinn og
bjóst við að finna sundurtætt-
an líkama „Gargandi andar“ og
standa augliti til auglitis við
hina æstu ófreskju, sem neit-
aði að taka mark á vel hæfðu
skoti.
I stað þess rakst jeg á titr-
andi krampateygjur hins gráa
* bjarnar og blóðið lak i stríðum
straumum úr honum i rauða
polla. Pílviðurinn sveigðist frá
og hlaup riffils Memenowatum
gægðist fram og beindist að
dauðvona skrokki bjarnarins.
En út úr skóginum kom „Garg-
andi önd“ brosandi og hafði
sloppið með undinn ökla, sein
hafði orsakast af því, að hann
hafði stigið ofan í holu á hlaup-
unum.
Jeg horfði á hinn volduga,
magra björn alveg steinhissa,
því að hann var langtum stærri,
en nokkur annar björn, sem jeg
hafði sjeð. Og skinnið var grátt
og gróft með gulum, óhrein-
um skellum hjer og þar, í stað
þess að vera svart og silki-
mjúkt.
Þegar við kveiktum varðeld-
inn fóru Indíánarnin að tala
um dráp okkar með ákafa hjá-
trúarinnar. I einu vetfangi voru
þeir orðnir ásáttir um, að þessi
björn væri alls ekki í dýrarik-
inu, heldur væri það galdra-
björn, andi mannætu, sem hefði
aldrei átt sinn líka. Á næsta
augnbliki voru þeir farnir að
álíta hann kynblending milli
svarts bjarnar og hvítabjarnar,
sem hefði einhvernveginn reilc-
að inn á land frá Hudsonfló-
anum.
Innan klukkustundar vorum
við húnir að flá björninn og
Mem>en<owatum benti á opin
sárin eftir kúlurnar. Xvær kúl-
ur höfðu lent i hjartanu og aðr-
ar þrjár höfðu farið í gegn um
skrokkinn, en samt hafði þrótt-
ur^dýrsins verið svo mikill, að
það hafði haldið áfram að berj-
ast löngu eftir að fyrsta skeyt-
ið liafði hæft hjartað. En í mag-
anum var ekkert nema nokkur
ber visin eftir veturinn.
Við vorum ekki fyrr komnir
til varðstöðvarinnar daginn eft-
ir, en Memenowatum skildi
við okkur og fór í smáleiðang-
ur fyrir sjálfan sig. Hann kom
seint heim og eirrauða andlitið
á honum var fölt af ótta. Hann
liafði rakið slóð bjarnarins, leið
ina, sem hann hafði komið,
nóttina sem hann var að snuðra
kringum varðstöðina. Bangsi
hafði komið eftir þráðbeinni
línu frá litlu vatni um tíu kíló-
metra til austurs. Enginn venju-
legur björn mundi gera það,
sagði hinn gamli veiðimaður.
Nú vgj- hann alveg viss um, að
við höfðum alls ekki drepið
björn, heldur sál einhvers
hrausts dauðs manns, já, ef til
vill eins skyldmenna hans.
Enn í dag er jeg að velta fyr-
ir mjer, hvort þessi björn hafi
getað verið hvítabjörn. Hudson-
flóalandið er langt frá þeim
landsvæðum, sem hvítabjörninn
lifir vanalega á, en einkennileg-
ir hlutir vilja oft til í óbygðun-
um. Jeg hefi sjeð elgsdýr drep-
ið af Dog Rib-Indíánum í Barr-
enlandi, þar sem elgsdýr hafði
aldrei áður verið, og á hinum
rniklu gildruveiðum mínum lief
jeg sjeð rauða refi flytja búferl-
um frá skógi vöxnum landsvæð-
um yfir á freðmýrar Norður-
heimskautsins.
Ef til vill hefir þessi mjó-
slegni „galdrabjörn“ líka aðeins
verið sveltur, gamall hvítabjörn
í ofurlítilli landkönnun fyrir
sjálfan sig.
Sta-M-i-M-E

H. W. L. SAUNDERS VARA-LOFTMARSKÁLKUR,
sem nokkni fyrir jól var skipaður hæstráðandi 11. flugher-
deildarinnar, er SuffurAfrikubúi, fæddur i Transwaal, skamt
frá Johannesburg. Þar átti hann heima þangað til hann gekk
í herinn áriff 19Pi. Hann fjekk heiðurspening fyrir afrek sín
í Kaisaki, í Austnr-Afríkunýlendiinni þýsku, árið 1916, en þá
var hann þar riffilsstjóri í riddaraliðssveit. Áriff eftir gerðist
hann flugmaður og tók þátt í styrjöldinni á vesturvígstöffvun-
um, undir stjórn sir Sholte Douglas loftmarskálks. En frá
febrúar 1939 til desember 19'fl var hann forseti flugforingja-
ráðsins á New Zealand og siffar foringi við orustuflugmanna-
ráðið i Englandi, þangaö til hann tók viff núverandi stöffu
sinni.
ÞÆR LJÓSMYNDA FYRIR FLUGHERINN.
. .Stúlkur úr ,,Brilish Woman Royal Naval Service", effa
„Wrens“ eins og þaö er skammstafaff, liafa nú verið œfðar i
þvi að gegna Ijósmyndatökum fyrir sjóherinn og flugherinn,
en þó ekki i flugvjelum, sem sendar eru út i loftárásir eða
bardaga. Einn þáttur í náminu er sá, að þær skuli fljúga í
sex tíma, til að æfa sig i Ijósinyndatölcu úr lofti. Hjer sjást
tvær koma út úr flugvjel, með Ijósmyndavjelina á milli sín.