Fálkinn - 16.04.1943, Blaðsíða 12

12
F Á L K I N N
Æfintýri sjómannsms
Framhaldssaga eftir Philip Macdonald
7
Það var óyndislegt greni, sóðalegt og
ósmekklegt eins og sú, er þar hafði búið.
Á milli hurðarinnar og legubekksins lá
„frænka“ — eða það sem var eftir af
henni. Fæturnir voru þar, búkurinn og
handleggirnir, en hálft höfuðið var inar-
in kássa af beini og holdi; viðbjóðsleg sýn.
Sjómaðurinn blistraði á milli tanna sjer.
Hann kraup niður hjá líkinu og þreifaði á
því. Það var hvorki volgt, nákalt nje
stirnað. Hún var nýdáin.
Hann svipaðist um í herberginu án þess
að rísa á fætur. 1 fyrstu sá hann ekkert ó-
venjulegt; herbergið var troðfullt af hús-
búnaði. Þar stóðu ótal smáborð með mynd-
um í skrautlegum, en óvönduðum römmum,
ennfremur þrír gríðarstórir hægindastólar
með sama skjannalega áklæðinu og var á
legubekknum, útflúraður skennur, burkn-
ar í pottum og litlir stólar. All stórt kringl-
ótt borð var klemt upp að vegg á bak við
einn stóra stólinn, og á því stóð bakki
með óhreinum diskum, bolla, tepotti og
eggjaleyfum. Á arinliillunni var upplitaður,
vírofinn flauelsdúkur og á honum stóðu
líka myndir og klukka. Undir rykugum
glerhjálmi stóð kross á flauelspúða. Var
krossinn úr kuðungum og skeljum greypt-
ur í steinlím. Glugginn var kræktur aftur
og loftið í herberginu var dautt og fúlt.
Sjómaðurin ætlaði að fara að risa á fæt-
ur, þegar hann rak augun í hlut, sem hon-
um hafði sjest yfir. Það var raunar tvent,
sem vakti athygli hans, en fyrst og frerrist
var það stóra sleggjan, sem var reist upp
við hægindastólinn næst honum; hana
þurfti að athuga. Hann stökk á fætur og
lók hana upp. Öðru megin á sleggjuhausn-
um voru storknaðir blóðkleprar og hold-
tætlur. Hann vóg gripinn í hendi sjer. Eitt
iiögg með þessum drelli hefir nægt, hugs-
aði hann með sjálfum sjer.
Hann ljet sleggjuna aftur á sama stað,
en sneri sjer alt í einu við og virti hana
fyrir sjer með hendur á mjöðmum. Svo
bölvaði hann og dró indverskan hálsklút
upp úr vasa sínum. Hann kraup á knje og
nuddaði skaftið duglega með klútnum, rjett
fyrir ofan hausinn. Jeg var heppinn að
snerta ekki á endanum á skaftinu, hann,
þá hefði jeg líka orðið að þurka út fingra-
för liins.
Hins! Honum varð ónofalega hverft við
þessa hugsun. Hann klóraði sjer annars
vegar á hökunni; tók síðan viðbragð, stikl-
aði gætilega yfir hrúgaldið á gólfinu, hjúp-
að óhreinum, íburðarmiklum greiðsluslopp,
og flýtti sjer út. Þegar hann kom fram á
ganginn, heyrði hann liljóð, sem kom hon-
um til að hraða sjer inn í svefnherbergið.
Stúlkan var ekki í rúminu. Hún var kom-
in með annan fótinn upp í gluggakistuna
og neðri rúðan var galopin. Hann þaut vfir
að glugganum, þreif utan um hana, og ljet
hana niður. Svo lokaði hann glugganum
með annari hendinni, en hjelt iienni fastri
með hinni.
„Við þurfum að tala dálítið saman, barn-
ið gott. Þú verður að reyna að harka af
þjer.“
Hann var naumast búinn að sleppa af
henni hendinni, þegar hún rjeðist á hann
sem óð væri, barði liann með litlu hnef-
unum og sparkaði í hann með öllum kröft-
um. Það skein í tennurnar og hálf-kæfðar
setningar brutust fram úr henni.
„Sleptu mjer! Sleptu mjer! Þeir ná í mig
— taka mig fasta! Lof mjer að fa-ra ....
Þeir loka mig inni!“ hljóðaði hún upp.
„Jeg veit það .... þeir ætla að læsa mig
inni!“
Hún barðist um á hæl og hnakka, en sjó-
maðurinn lyfti henni upp og bar hana að
iúminu. Þar settist liann með hana, og hristi
hana dálítið til eins og óþekkan krakka.
Svo sagði hann ákveðinn:
„Vertu róleg! Róleg! Heyriðu það?“
Og hún varð róleg, og grúfði sig hljóð
og hreyfingarlaus upp við öxlina á honum.
Eftir svolitla stund ljet hann hana setj-
ast við hliðina á sjer, studdi hönd á öxl
hennar og spurði:
„Hvernig vildi þetta til?“ Hann benti
með þumalfingrinum í áttina fram gang-
inn.
Hann fann hvernig hrollur fór um hana.
Hún hristi höfuðið með erfiðismunum..
„Jeg .... veit það .. ekki,“ sváraði hún
seint og slitrótt. Röddin var hljómlaus og
sljó. Hún starði án afláts niður fyrir fæt-
ur sjer.
„Hvenær sástu . . uppgötvaðir þú þetta?“
spurði hann blíðlega, en með festu.
Hún svaraði ekki, og hreyfði sig ekki að
heldur. Bláu augun störðu í sífellu galop-
in og sljó á gólfið við fætur hennar og and-
litið var öskugrátt. Hann kom fastara við
öxlina á henni og sagði aftur:
„Hvenær fanstu það?“
, „Svo sem klukkutíma .... “ Hún talaði
þvoglulega og eins og ósjálfkrafa.
„Hvernig var það?“
„Þegar jeg kom inn aftur .. fór að sækja
í eldinn .. þá lá það þarna.“
Sjómaðurinn velti þessu fyrir sjer. —
„Hverjir búa i húsinu?“ spurði hann loks.
Nú leit hún upp í fyrsta sinn. „Bara jeg,“
sagði hún. „Og — og— og ..“ svo gafst hún
upp og leit fram að dyrunum.
„Bara þið tvær, eða hvað?“ spurði hann.
„Hvenær sástu hana síðast, áður en þetta
kom fyrir?“
„Rjett áður en jeg fór eftir eldiviðnum."
Hún var aftur orðin niðurlút og augun
starandi.
„Var alt i lagi með hana þá?“
Honum til mikillar undrunar, lyfti hún
höfðinu og gaf frá sjer hlátur.
Hann stóð upp og virti hana fyrir sjer
með athygli. Svo spurði hann:
„Gat nokkur hafa komið hjer i morg-
unn? — Á meðan þú varst í burtu?“
Hún hristi liöfuðið og grúfði sig niður.
„Jeg veit það ekki.“
„Þú hreyfir þig ekki hjeðan!“ sagði liann
svo og tók eitt skref í áttina að dyrunum.
Hann bjóst við afleiðingum af þessu til-
tæki sínu, en hraus hugur við þeirri óstjórn-
iegu skelfingu, er það vakti. Hún rak upp
æðisgengið óp og þaut fram úr rúminu,
þangað sem hann stóð, og kreisti á honum
handlegginn með örvæntingarafii „Ekki
fara! Ekki fara! Ekki fara!“ Það var ægi-
legt að hlusta á þessu hálfkæfðu. trvllings-
legu hljóð.
Hann sneri sjer snöggt við. Hún slepti
takinu og fjell á knje fyrir framan hann,
vafði handleggjunum um fætur hans pg
mændi biðjandi upp til hans. Hann leit nið-
ur, og nú skildi hann fyrst, hvað það var,
sem hann sá í augum hennar, þegar hún
opnaði fyrir honum stundarfjórðungi áður.
Það var ótti; óumræðileg, ofsaleg angist,
sem hann hafði ekki órað fyrir að væri til
og þess vegna ekki þekt.
Hann laut niður og reyndi að taka haiia
upp. „Svona nú, svona nú, góða. Það er alt
í lagi.“ sagði hann sefandi. En hún vildi
ekki rísa upp og hnipaði sig saman. alveg
niður á gólfið.
„Sjáðu nú til,“ sagði hann í öngum sín-
um. „Jeg er vinur þinn. Reyndu að skilja
það barnið gott. Vinur þinn!“
En hún hjelt áfram i hann dauðahaldi,
svo hann neyddist til að beita hana valdi.
Hann beygði sig og losaði hendurnar, sem
læstu sig um fótlegg lians, og lyfti lienni
upp. Aftur bar hann hana yfir að rúminu
og settist með hana í fanginu.
Ekkert orð hafði komið af vörum henn-
ar frá því að angistarvein hennar sneru
honum aftur. En hann fann, hvernig stif-
ur grannur líkami hennar skalf öðru hvoru
eins og af krampakendum ekka eða hrolli.
Hann reyndi að gægjast framan í liana og
uppgötvaði þá, að hún hafði bitið í brún-
ina á treyjuhorninu hans; það stríkkaði
á kjálkavöðvunum við áreynsluna.
Þegar liann leit upp, tók hann eftir öðru.
Höfuð hennar hafði sveigst aftur, er hún
beit i treyjuhornið og við það gapti kjóll-
inn hennar í hálsinn svo að hann sá blá-
lauða, þrútna rák, eins og eftir svipuhögg.
Hún hafði skorist inn í hvítt og viðkvæmt
börundið, þvert yf jr grannar herðarnar.
Andardráttur hans varð líkastur hvæs-
andi blístri. Hann vatt sjer við í sætinu
og tók undir hökuna á telpunni. Blitt en
ákveðið reisti hann upp á henni höfuðið,
svo að tennurnar neyddust til að sleppa
takinu.
„Starðu ekki svona. Hættu þessu!“
Rödd hans virtist liafa snert einhvern
nýjan streng í brjósti hennar, því að það
kom nýr svipur á andlitið, hinir stirðnuðu
steingerfingslegu drættir mýktust svo að nú
líktist hún aftur hinum dreymandi ung-
ling, sem bar honum teið daginn áður. ótt-
inn skein enn þá úr blíðum augunum og
fölu andlitinu, en á bak við hann brá fyrir
fölum vonarglampa.
„Þú lætur þá ekki gera það. Þú lofar að
láta þá ekki gera það.“ hvíslaði hún og
greip báðum höndum um úlnliðinn á hon-
um.