Fálkinn - 30.04.1943, Blaðsíða 13

F Á L K I N N
13
Fálkinn er langbesta beimilisblaðið.
KROSSGÁTA NR. 454
Lóörjett skýring:
1. Sjávardýr, 2; Fisk, 3. ílljóð, 4.
Fugl, 5. Hljóðin, 7. Fikta, 8. Vökvi,
9. Mannsn., 10. Skammst., 11. Grá-
hærðan, 12. Á fótum, 14. Á linökk-
um, 17. ílát, 18. Líkamsæfing, 21.
Gefa, 23. Töfina, 24. Gælunafn, 26.
Skíthús, 28. í liári, 30. Hraða, 32.
Poka, 34. Ending, 35. Uppköst, 37.
Hamingjusamara, 38. Tala, 40. Fat,
41. Seigara en alt, 43. Drjúpa, 44.
Hóta, 45. Afskiftasemi, 49. Fjelag,
50. Rimp, 53. Á sjó, 54. Ólireinind-
um, 57. Stafur, 59. Eydd, 62. Fæði,
64. 2 ómerkir.
Lárjett skýring:
1. Hrúga, 6. Affall, 12. Guðsorð,
13. Heldri menn, 15. Fjall, 16. Ljós-
tæki, 18. Hluti af manni, 19. Upp-
hafsst., 20. Skemd, 22. Flík, 24.
Mannsn., 25. Lostæti, 27. Vera kalt,
28. Á sveitabæ, 29. Atviksorð, 31.
Op, 32. Ódauðlegra hluta, 33. Alviks-
orð, 35. Aðhafast, 36. Skartgrip, 38.
Matur, 39. Lyndiseinkunn, 42. Goðin,
44. Blöskrar, 46. Hljóð, 48. Ómenska,
49. Kvenlieiti, 51. Ljós, 52. Mál, 53.
Klæðlausa, 55. 3 ómerkir, 56. pUpp-
hafsst., 57. Búa til mat, 58. Vinnu,
60. Tala (danskt), 61. f björtu báli,
63. Lystug, 65. Atviksorð Cþolf.),
66. Stirð.
LAUSN KR0SS6ATU NR.453
Lárjett. Ráðning.
1. Lak, 4. Prestar, 10. F g f, 13.
Lurk, 15. Ósagt, 16. Sala, 17. Krunka,
19. Agaleg, 21. Spje, 22. G d g, 24.
Amar, 26. Leiguþrælar, 28. Ása, 30.
Frá, 31. Als, 33. H.T., 34. Tak, 36.
Þau, 38. Já, 39. Rakarar, 40. Tann-
rót, 41. Af, 42. Pál, 44. U.S.A., 45.
Tt, 46. Fró, 48. Úra, 50. Tau, 51.
Grænhöfðana, 54. Klám, 55. Afl, 56.
Land, 58. Grenin, 60. Stunum, 62.
Roða, 63. Óauma, 66. Tala, 67. Áni,
68. Einróma, 69. Ras.
Lóðrjett ráðning.
1. L 1 k, 2. Aurs, 3. Krupia, 5.
Róa, 6. ,Es, 7. Sandþró, 8. T.G., 9
'Ata, 10. falara, 11. Gler, 12. Fag, 14.
Knje, 16. Sama, 18. Keisaradæmi,
20. Galeanstalt, 22. Guf, 23. Grá, 25.
Náhrafn, 27. Ásáttur, 29. Stafr, 32.
Ljóta, 34. Tap, 35. Iíal, 36. Þau, 37.
Una, 43. Gröftur, 47. Ógleði, 48.
Úha, 49. Afl, 50. Tannar, 52. Rána,
53. Naut, 54. Kron, 57. Dula, 58.
Grá, 59. Nói, 60. Sum, 61. Mas, 64.
An, 65. Mó.
Þeir lögðu haua á þunnan laufbinginn á
botni skurðsins, en stóðu sjálfir. Hattkúf-
urinn.á Tom var rjett fyrir neðan vegar-
brúnina, en höfuð sjómannsins gnæfði upp
fyrir: „Niður með þig!“ sagði Tom snögg-
lega.
Sjómaðurinn beygði sig. „Hjólreiðamað-
ur,“ tautaði liann.
Litlu svötru, snöru augun litu sem
snöggvast niður til hans, þar sem hann sat
á liækjum sjer á skurðbotninum, full af
kímleitri undrun. ,Stubbur snaréyra‘ muldr-
aði hann og vatt sjer hljóðlega upp á veg-
inn.
Sjómaðurinn ók sjer gætilega til, uns
hann lá endilangur í skurðinum lijá stúlk-
unni, sem var i hálfgerðu dái. Höfuð þeirra
snertust, og hann fann mjúkan, svalan and-
arlrátt hennar leika um vanga sinn. Hann
lagði við hlustirnar; uppi á brautinni heyrð-
ist hófatraðk og járnskrölt. Hann brosti með
sjálfum sjer við tilhugsunina um það, sem
hann hafði sjeð rjett í svip, hinu megin á
veginum. Þar stóð sem sje vagnkríli með
litlum þriflegum asna fyrir, og á honum
var búslóð Toms, samtíningur af teppum,
koppum og kirnum, liverfisteinn, hnifar
og annað dót.
— Saman við vagnskröltið blandaðist
skrykkjótt suðan í reiðhjólinu, sem færðist
óðum nær upp brattann, malborinn veg-
inn. Suðan liætti, og liann heyrði, að mað-
urinn fór af baki. Sjóinaðurinn færði sig
ósjálfrátt nær telpunni og lagði til vara
höndina á öxlina á henni, ef hún skyldi
yakna og róta sjer.
Nú heyrði hann málróm, ósvikna hjól-
reiðamannsrödd; háa suðaustur-Lundúna-
rödd með kokmæltri hefðarkeimsliulu yfir
nefhljóðunum og hinum máðu sjerliljóð-
um.
„Meiri árans brekkan .... Pú! Heitt i
dag, finst yður ekki?“
„Sumum þætti það nú, en sumum ekki,“
heyrðist Tom svara.
„Ha!“ sagði Lundúnaröddin. „Mjer er að
minsta kosti vel volgt .... “
„Nei, hver skollinn! Sjáið þjer elfki? —
Þarna sko!“
Sjómaðurinn lirökk við. Það er aldrei
notalegt fyrir þann, sem er í felum, að
hlusta á slíkar upplirópanir, jafnvel þótt
maður sje sannfærður um, að enginn sjái
mann. Og í þessum líka furðutón.-
Tom blístraði einkennilega þrisvar sinn-
um og sagði svo:
„Hafið þjer nokkurn tíma sjeð annan
eins hund? Skárri er það nú dólgurinn! . .
Og þjófur að auki bansettur.“
„Hvað var hann með i kjaftinum? —
Hjera?“
„Ekki ósennilegt ....... sáuð þjer hvað
hann var fljótur að forða sjer, þegar hann
tók eftir okkur?“ sagði Tom. „Vel uppal-
inn, dóninn!“
„Svo var að sjá,“ samsinti Lundúnabú-
inn. „Kostuleg kvikindi, hundarnir . . eitt-
hvað svo greindarlegir.“
„Lítið fyrir þá gefinn sjálfur . . jeg liefi
aftur mestu mætur á ösnum.“
Lundúninn hló Lundúnahlátri, sem fór
illa við grænu, skógivöxnu hæðirnar í
kring. „Jeg þykist sjá það .. jæja, ekki
dugir að hanga hjer. Jeg hlakka til að
koma við í kránni . . þótt jeg sje bindindis-
maður. Sælir!“
„Verið þjer nú sælir,“ heyrði sjómaður-
inn að Tom sagði; þunglamalegl fótatak
færðist fjær, og tveimur mínútum seinna
lieyrði hann aftur fótatak yfir höfði sjer
og Tom stóð uppi yfir þeim.
„Komdu með hana. Fljótt!“
Sjómaðurinn bar hana að vagni kall-
andans. Það var búið að laga til og færa
alt draslið til hliðar. Tom benti á snyrti-
lega samanbrotna poka, sem lágu í haug i
miðjum vagninum og sagði:
„Láttu hana þarna.“
Telpan lireiðraði ósjálfrátt um sig á þess-
um hrjúfa beði, oð hringaði sig upp eins
og lítið sofandi barn. Tom tróð fleiri pok-
um í kring um hana og breiddi teppi ofan
á hana, þangað til þetta leit út eins og ó-
lögulegt hrúgald. Að síðustu setti sjómað-
urinn steikarapönnu ofan á alt saman.
Tom brosti. „Þú kemur til. Farðu þarna
upp í trjen,“ sagði hann og benti upp á
liæðina, sem var gegnt þeirri, er þeir komu
niður af.
Sjómaðurinn tók til fólanna og Tom
keyrði höfðuið aftur á bak og horfði á eftir
honum.
„Vertu út af fyrir þig — en komdu í
humátt á eftir mjer — skilurðu mig?“
„Jeg verð á undan þjer,“ kallaði sjómað-
urinn og hvarf.
Tom skelti i góm og litli asninn rykti í
aktýgin; þegar hann fann burðaraukaun
stansaði hann aftur.
„Á, finst þjer liann þungur? Af stað með
þig ræfillinn!“
Asninn lagði kollhúfur, tók nýtt viðbragð
og lötraði af stað.
Sjómaðurinn fór í humátt á eftir þeim
og skaust á milli trjánna, hljóður og ósýni-
legur þrátt fyrir stærðina.
Tom ólc áfram upp á hæðina. Á að giska
100 stikum neðar stöðvaði liann kerruna
í rjóðri fram undan þröngu hliði. Hann
laulc því upp og asninn smeigði sjer inn
fyrir, og gætti þess vandlega, að láta vagn-
inn ekki rekast í stólpana. Þegar liann var
kominn í gegn slansaði hann sjálfkrafa og
beið. Tom gekk að skógarjaðrinum og
kallaði lágt:
„Þú kemur á eftir, Stubbur. En skríddu
lágt og hafðu ekki hátt.“