Fálkinn - 28.10.1943, Side 10

10
F Á L K 1 N N
Æfintýri
Hinn ungi bandamaSur
Yilta Bills.
Framhalcl:
Á næsta augnabliki kom reiðma'ð-
ur þjótandi að, mannfjöldanum,
ruddist gegnum þyrpinguna, kipti
drengnum upp á söðulinn fyrir fram
an sig og sneri sjer að liinum undr-
andi hópi með byssu spenta í hvorri
hendi.
„Vilti Bill!“
Nafn hins fræga reiðmanns, eins
og það var hvíslað af múgnum, virt-
ist hafa helmingi meiri álirif á sam-
kunduna, en byssurnar tvær, sem
liann hjelt á í liöndunum.
„Já, þið þekkið liklega að þetta
eru mínar byssur, piltar!“ æpti
hann, „enda vitið þið flest að jeg er
ekki vanur að gera að gamni minu,
þegar jeg tek þátt í máli eins og
þessu.“
„Flest ykkar vitið einnig að Bill
Hiskok er ekki vanur að spilla fyrir
lögunum eða góðum siðum í þessu
landi, og að honum er ekkert meira
"«fið fyrir nautgripaþjófa en ylck-
ur. En þar sem jeg ólst upp, vor-
um við vanir að eiga við fullorðna
menn og ljetum konur og börn eiga
sig. Við ljetum Indíánana eina um
pýningar á konum og börnum. Slíkt
er ekki hvítra manna.“
„Það var náttúrlega alveg rjett,
Bill Hikok,“ kallaði maðurinn á
borðinu um leið og hann stökk nið-
ur og ruddi sjer braut að hlið Vilta
Bills.
„Það var náttúrlega fallegur hugs-
unarháttur, en þessi litla naðra
þarna er alveg jafnoki hinna full-
orðnu. Hann var ásamt óaldarflokkn
um, þegar minn búgarður var rænd-
ur, skaut Curley Boyd og hesta und-
an tveim mönnum, áður en við náð-
um honum. Hinir ræningjarnir
sluppu, en þessi hjer er okkar fangi
og við förum með hann alveg eins
og hann væri fullorðinn!“ «
„Ekki meðan jeg er hjer, Jim
Maddox," svaraði veiðimaðurinn.
„Ef þú hefðir drepið hann meðan
stóð á ráninu væri alt öðru máli að
gegna. Hann skaut Curley Royd í
heiðarlegum bardaga, þó að málstað-
ur hans kunni að hafa verið rang-
ur. Jeg ásaka hann ekki fyrir það.
En það sem jeg meina, er að born
eins og þetta verður ekk:. drepið
með köldu blóði meðan jeg er i
nágrenninu, enda finnið þið í raun-
inni ekki drenglyndari sálu en þenn-
an litla ræningja, sem kaus heldur
að deyja en koma upp um fjelaga
Buffalo Bill
sína. — Og lofa þú mjer að segja
eitt orð við þig, Jim Maddox,“ lijelt
Vilti Bill áfram í hreinum og hvelh
um málróm, sem allir gátu heyrt.
„Þú hefðir fyrst komist i veruleg-
an vanda, ef þú hefðir komið fram
þessari. hefnd. Barnið var aldrei
leitt fyrir dómstól og liafði aldrei
tækifæri til að tala fyrir sjer. Það
eina, sem þú segir við drenginn, er
að hann verði að gerast bleyða af
verstu tegund eða deyja að öðrum
kosti. Þú reyndir að múta lionum.
Ef hann hefði dáið hefðir þú verið
sakaður um morð. Já, um morð af
alvarlegustu tegund, þvi að drengur-
inn hefði heldur dáið þúsund sinn-
um, en að leggjast eins lágt, og þú
freistaðir hans að gera. — Þetta er
sannleikur, piltar, eða hvað finst
ykkur?“ hrópaði hann um leið og
Maddox hrökk aftur á bak aum-
ingjalegur og blóðrauður af vonsku.
„Hver okkar mundi hafa staðið
þarna eins og drengurinn og vitað
að eitt eða tvö orð hefðu bjargað
lifi okltar, en þagað i staðinn og
tekið dauða sínum með slíkri ró?
Jæja, livað eigum við að gera við
liann? Eigum við að fara með hann
eins og huglausa bleyðu eða eins
og barn, fult af hinni rjettu tegund
af hugrekki, sem aðeins þarf að
beina inn á rjetta braut til að gera
úr honum eins góðan þegn og hvern
þann, sem hjer er viðstaddur. —
Hvað viljið þið?“
„Gerðu það sem þú vilt, Bill!“
æptu um hundrað raddir aftur og
aftur. Hrifning fjöldans á ræðu Bills
var alveg takmarkalaus.
„Það var ágætt!“ sagði Vilti Bill
og hló um leið og liann hjelt af
stað út úr liópnum með hestinn i
taumi.
„Jeg hugsa að búið sje að hegna
honum nóg, piltar, og hann þarf að
flýta sjer heim!“
Að svo mæltu ljet hann drenginn
fá taumana og fylgdi honum úr
hlaði með þessum orðum: „Þar eð
það er of langt fyrir hann að ganga
heim, getur liann fengið minn hest
lánaðan, og alt sem jeg bið um er
að hann skili honum aftur eins fljótt
og hann sjer sjer fært.
Hann gekk nokkur skref aftur á
bak, byssurnar voru enn í hönd-
uin lians, en hlaupunum bara snúið
niður.
Mannfjöldinn rak upp fagnaðar-
óp, þegar drengurinn sneri sjer við
og leit framan í þá, sem liöfðu ætlað
að stytta honum aldur, þvi að þetta
var fyrsta hreyfingin, sem hann
hafði sýnt allan tímann.
Augu hans rendu sjer af einum
manni til annars, þar til er þau að
síðustu stöðvuðust á Vilta Bill.
„Jeg gleymi þessu aldrei,“ sagði
hann lágt. Síðan hagræddi liann sjer
í hnakknum tók i beislið og ljet hest-
inn ganga hægt út úr skotfæri. Því
næst rendi hann lionum á skeið og
þaut af stað yfir preríuna með
hraða, sem kom honum bráðlega
út úr augsýn.
Villi Bill athugaði drenginn, þar
til hann var horfinn sjónum, því
næst stakk hann byssunum í hulstr-
in og hjelt af stað til hótelsins með
allan mannfjöldann á hælunum, sem
var æstur í frjettir og að heyra
hvað kæmi til, að svo frægur njósn-
ari væri á ferð á þessum slóðum.
„Nú, hvað skyldi það vera annað,
en að stoppa þessa nautgripa-
þjófnaði,“ svaraði Vilti Bill. „Harris
landstjóri sýndi mjer brjef ykkar
og fól mjer á hendur að leysa verk-
ið og lijer er jeg kominn eins og þið
sjáið.“
„Þú ljettir þungum steini af hjarta
mjer og allra, sem hjer eru!“ kallaði
Ham Bloy, einn af mestu bændun-
um. „Við höfuin nefnilega engum
árangri náð sjálfir. Þó að við höf-
um elt þá og lagt fyrir þá launsát-
ur og gildrur hvað eftir annað, en
Meira en 16 miljón bækur og mán-
aðarrit hafa verið afhent pósthús-
unum í Bretlandi, síðan almenning-
ur fjekk áskorun um, að gefa her-
mönnum bækur og rit. Og fyrra
missiri þessa árs voru 317.000 bindi
send breskum hermönnum úti um
heim, en 106.800 hindi liermönn-
um á Bretlandseyjum.
—x—
Borgarstjórinn i London opnaði
í sumar sýningu á ýmsum teikn-
ingum og áætlunum viðvíkjandi
endurreisnarstarfinu eftir stríðið.
Fyrstu fjórar vikurnar sóttu 36.-
400 manns sýninguna, þar á meðal
konungshjónin bresku.
—x—
Meðalverð máltíðar á breskri veit-
ingastofu, en þær eru 2120 í land-
inu, er frá tíu pence til shilling fyr-
ir kjöt- eða fiskrjett með tvennskon-
ar grænmeti, 3 pence fyrir ábæti og
1 pence fyrir te eða kaffi. Að með-
altali eru 535.000 máltíðrt- seldar á
dag á þessum matstofum.
—x—
við höfum altaf verið sigraðir sjálf-
ir. Við hittum þrjá þeirra í morgun
á Maddox-búgarðinum og þeir liefðu
áreiðanlega allir komist i burtu, ef
liestur þessa drengs hefði ekki stig-
ið ofan í holu svo að liann stakst
á hausinn.
„O, við hefðum engu betur verið
settir, þótt við liefðum náð þeim
öllum,“ sagði Maddox illur. „Þið
hefðuð slept þeim öllum aftur, og
jeg sje eiginlega ekki livaða gagn
er að slíkri heimsku. En ef Bill
Hikok fer svona að því að koma i
veg fyrir ránin, þá sýnist mjer
helst sem við höfum ekki einu sinni
tillögurjett um málið.“
„Það er nú gert sem gert er og
engin ástæða til að fara að gera veð-
ur út af því núna!‘ sagði Vilti Bill
og brosti. „Við skulum heldur ganga
beint til verks, jeg sje að flestir úr
hjeraðinu eru hingað komnir, svo að
jeg get líklega safnað saman helstu
staðreyndunum. Það getur sparað
mikinn tima og ónæði.
Iíam Bloys, Maddox og aðrir við-
staddir voru á sama máli, og þegar
njósnarinn hafði lieyrt öll aðalatrið-
in um liin ýmsu rán, þar með talin
merkin, sem notuð voru af hinum
ýmsu búgörðum til að þekkja sundur
’igripina, lijelt hann af stað á
óþreyttum hesti heim á búgarð Ham
Bloys, þar sem hann ætlaði að dvelja
um nóttina.
Hve mikið af þessari nótt Vilti
BiII varði á búgarðinum til svefns,
fjekst aldrei vitneskja um, en þegar
Ham Bloys fór til að vekja liann
rjett fyrir sólaruppkomu var lier-
bergi njósnarans tómt og rúmið ó-
notað. Hest og hnakk vantaði einn-
ig úr liesthúsinu, þó að hvorugur
gæslumannanna hefði orðið nokkurs
umgangs varir.
LOFTÁRÁS Á ÞÝSKA JÁRNBRAUTARSTÖÐ.
Óðum fjölgar úrúsum þeim, sem Bretar og Bandarikjamenn
gera ú iðjuver og samgöngukerfi Þjóðverja að degi til. Hjer er
mynd af einni slíkri dagúrús, sem Boston-flugvjelar gerðu ú
júrnbrautarstöð um húbjartan daginn.