Fálkinn - 08.09.1944, Blaðsíða 12

12
F Á L K I N N
Pierre Decourelli: 17
\
Litlu flakkararnir
Fanfan liafði farið með Claudinet á bak
við vagninn og lagt hann á hálmhrúgu, sem
Troppmann átti. Hann breiddi á hann
teppi.
— Líður þjer betur núna? Er þjer kalt?
Fer vel um þig?
— Já þakka þjer fyrir, en þú verður að
vera hjá mjer. Jeg er svo glaður, J)vi að
jeg lield að jeg muni deyja.
— Segðu þetta ekki.
— Hversvegna ekki, Fanfan. Heldur J)ú
að það sje vont að deyja. Jeg' óttast Jíað
ekki. Jeg er svo feginn að öllu skuli bráð-
um vera lokið.
— Á jeg þá að vera einn eftir.
— Nei, þú sagðir mjer að þeir sem deyja
verði englar og fái vængi. Þá kem jeg
fljúgandi til þín.
— Það værir samt betra að þú værir hjá
mjer, sagði Fanfan. — Hver á að hugga
mig, þegar þau berja mig?
— Þú verður ekki hjá þeim.
— Hvert á jeg þá að fara?
— Þú átt að fara þangað, sem þú varst
áður. Þú hefir ekki alltaf verið hjer. Þú
komst einu sinni um morguntíma.
— Mjer hefir verið komið fyrir um tíma,
það hefir hann sjálfur sagt mjer. Hann
tók mig heim aftur, þegar jeg stækkaði.
— Trúir þú því?
— Hann hefir sýnt mjer skírnarvottorð
mitt og útskýrt þetta fyrir mjer. Við verð-
um að vera hjá þeim, þangað til við erum
fullorðnir. En við höldum ekki áfram á
sömu braut og þau.
— Nei, sagði Claudinet, sem nú var alveg
hættur að liugsa um dauðann, — jeg ætla
að verða trjesmiður. Mjer þykir alltaf svo
gaman, þegar jeg fer um bæina, að sjá
hvernig trjen eru söguð sundur. Jeg liefi
gaman af því. Svo mundi jeg reisa lítið
hús við ána, og hafa trje i garðinum og
gaggandi hænu. Þá mundi jeg vinna af
kappi allan daginn. Þetta ætti vel við mig,
— Jeg ætla að verða hermaður, sagði
Fanfan.
— Herinaður, en þá getum við ekki alltaf
verið saman.
— Nei, það er satt, sagði Fanfan hnugg-
inn, — en jeg kem til þín, þegar friður
kemst á.
Galgopinn kallaði til drengjanna: —
Segið þið Zephyrine að jeg hafi gengið inn
í næstu krá. Hún getur komið þangað ef
hún er þyrst.
— Fá gamlir vinir enga hressingu? sagði
maður, sem kom út úr myrkrinu.
Galgopinn starði á ókunna manninn og
reyndi að koma honum fyrir sig.
— Þekkir þú ekki garnlan vin? sagði
röddin.
Galgopinn hugsaði sig um.
— Ert þetta þú Isidor?
Já, gamli tryggi vinur, það er reyndar
jeg.
— En jeg hjelt að þú. . ..
— Væri í Cayenne! Já, en þaðan kein
jeg líka.
— Á þessu átti jeg' ekki von.
Vinirnir fjellust í faðma. Þetta v.ar sann-
áhrifaríkur atburður.
VII. Þorpari bætist í hópinn.
Nú var orðið einum fleira hjá Galgopan-
um. t
Isidor hafði gengið í fjelag með honum
og Zephyrine var glöð yfir Jivi. Ilún Iiafði
að vísu ekki þekkt hann áður, en hann var
svo fallegur og myndarlegur maður að
hver kona mátti vera hreykinn af að eiga
hann að vini.
Galgopanum gekk auðvitað eitthvað sjer-
stakt til með fjelagsskap þessum.
Isidor hafði sagt við þau:
— Jeg held að það sje ekki hyggilegt
fyrir mig að fara strax til Parísar, þar sem
einhverjir kunna að þekkja mig. Jeg vildi
gjarnan fei-ðast dálítið um Frakkland.
Viljið þið vera með? Til allra hamingju
hefi jeg amerískt vegabrjef, sem gerir mjer
allar leiðir færar, og þið tapið ekki á því
hafa mig með. Við færum út kviarnar og
látum Zephvrine halda áfram miðilsstarfi
sínu, því að slíkt er mikið í tísku nú sem
stendur. Jeg kann líka töluvert til þesshátt-
ar bragða. Við gætum svei mjer komið ár
okkar vel fyrir borð. Og þú veist að jeg
er ekki fjegjarn og skifti bróðurlega, ef
við yrðum fyrir óvænlu happi á leiðinni.
Svo var þetta fastmælum bundið. Isidor
og Galgopinn voru reyndar gamalkunnug-
ir. Þeir kynntust i fangelsi.
Galgopinn var dæmdur til tveggja ára,
en slapp með eitt, vegna góðrar framkomu.
Isidor sat inni í þriðja skifti. Hann var ])á
tæplega tuttugu og þriggja ára. Þegar þeir
voru látnir lausir, höfðu þeir hitst og gert
innbrot í sameiningu, en það mistókst fyrir
þeim. Gömul kona æpti svo að þeir urðu
að beita hnifunum. Isidor var handtekinn
og dæmdur í tuttugu ára betrunarhúsvist.
— Varstu þessvegna sendur til Cayenne?
spurði Zephyrine meðan vagninn ók frá
Brest.
— Já, frú, það var algerlega á móti lög-
um og rjetti en hvað skeyta þessir herrar
um lögin. Þeir mega nefnilega ekki senda
menn til Cayenne, það var afnumið 1880,
en þeir gerðu það samt, því að þeir sögðusl
ekki ráða neitt við mig. Auðvitað tók jeg
eltki þegjandi við heimskupörum þeirra og
verðirnir óttuðust mig. Síðan var jeg send-
ur til Nýju-Kaledoniu, og lýsing af mjer
send á undan. Þeir vissu allir hver jeg
var, og báru virðingu fyrir mjer, svo mikla
að gefið var út af sendiherranum
sjerstakt brjef um að senda mig til Cay-
enne. Það er laglega gert af manni í minni
stöðu að ónáða sjálfan sendiherrann.
Zephyrine horfði með hrifningu á mann-
inn, sem hafði skotið varðmönnunum skelk
í bringu, og ónáðað sendiherra.
— Jæja, en hvernig var á Cayenne?
— Þar var jeg fyrst settur i fangelsi á
eyjunni, en jeg sá strax að Jiaðan var ekki
hægt að flýja. Jeg kvartaði og var sendur
inn í landið. Við vorum hafðir í skógi, sem
úði og grúði af villudýrum. Þá sá jeg strax
að jeg varð að hafa tvennt: Vopn og skol-
færi.
—- Hvers vegna?
— Vegna þess að jeg hefði aldrei getað
dregið fram lífið, Jiótt jeg liefði sloppið úr
fangabúðunum. En með byssunni hefði jeg
getað veitt mjer til viðurværis.
— Svo datt mjer snjallræði í hug. Fang-
arnir voru allir á mínu bandi, það vissi
jeg vel. Þá lagði jeg á ráðin um uppreisn-
ina, hún var hafin þá nótt, sem ákveðið
liafði verið, í hinu versta óveðri. Það var
mjög bagalegt fyrir okkur. í stað þess að
taka þátt í árásinni, laumaðist jeg í burt
með fimm fjelögum minum. Við liittum
þá fyrir mann að nafni Saint-Hyrieiz, sem
sendur var af stjórnarvöldunum, til að
koma nýrri skipan á fangelsismálin. Við
skutum hann og hröðuðum okkur burt.
— Allir sex?
— Já, það var gamall franskur hermaður
sem dæmdur haf^i verið í æfilangt fang-
elsi fyrir morð og naugunartiiraumr,
blökkumaður er liafði drepið börn með öxi,
gamall flakkari, sem setið hafði í fangelsi
í tuttugu og fimm úr, embættismaður frá
Algier, sem uppvís hafði orðið að fölsun,
en eftir eigin sögn voru það pólitískar of-
sóknir, málflutningsmaður, sem horíið
hafði með gildan fjársjóð og svo jeg. Við
vorum vel vopnum búnir. En við mistum
hvern manninn á fætur öðrum, er við
ruddum okkuir braut gegnum skóginn.
Þegar við um síðir komum að fljóti einu,
vorum við aðeins þrír eftir. Það var ó-
gerningur að synda yfir það, Jivi að bæði
var það mjög breitt og þár að auki fullt
af krókodilum. En þá sáum við lítið skip,
og gátum vakið athygli þeirra, sem á skip-
inu voru, á okkur.
Við sögðum skipstjóranum hina venju-
legu sögu um að við værum skipsbrotsmenn
og hann tók okkur með. Hann kunni aðeins
ensku og við frönsku, svo að samtalið gekk
skrykkjótt, en við komumst þó að raun um
að hann var sjóræningi, þó að hann væri
kaupmaður að nafninu til. Hann vildi ráða
okkur til sín í stað manna þeirra er hann
hafði mist úr kóleru.
Nú skal jeg segja ykkur frá ferðinni með
hinum ágæta skipstjóra Jonathan Blascow.
— Jonathan Blascow, sagði Galgopinn,
er það ekki nafnið, sem stendur á skjölun-
um þínum?
— Já, jeg er Jonatlian Blascow, jeg er
kaupmaður fæddur í San Francisco, jeg
hefi ekki haft liepnina með mjer, og eftir
að jeg varð gjaldþrota, flutti jeg til Frakk-
lands. Þar hefi jeg síðan haft ofan af fyrir
mjer með allskonar heiðarlegri vinnu. Er
Jietta ekki gott?
— Jú, en livernig náðir þú í skjölin?
— Við vorum fimm á skipinu. Stýrimað-