Fálkinn - 08.09.1944, Blaðsíða 13

F Á L K I N N
13
KROSSGATA NR. 512
Lárjetl skýring:
1. Blæs, 6. dýrsins, 12. glapist, 13.
íþrótt, 15. upphafsstafir, 16. kær,
18. Hvila, 19. Líta, 20. kúla, 22. bagla
24. fiskur, 25. spýtu, 27. lengra, 28.
ógróið land, 29. brak, 31. fje, 32.
brauð, 33. nagla, 35. reikningur, 36.
geðveika, 38. aðgrein, 39. l)átta, 42.
álfan, 44. samtenging, 46. dans, 48.
anz, 49. verði, 51. keipar, 52. meiðsli,
53. skírteini, 55. biblíunafn, 56. end-
ing, 57. fugla, 58. nú, 60. þyngdarein.,
61. rimpa, 63. tæpan, 65. flónið, 66.
menn.
Lóðrjett skýring:
1. Þrá, 2. ryk, 3. mýri, 4. myl, 5.
býla, 7. kaupm. í Rvík., 8. á andliti
ef. flt., 9. flana, 10. tveir eins, 11.
stöngin, 12.'lausn, 14. deytt, 17. fara
niður, 18. prik, 21. strá, 23. unguð-
um, 24. lengdarmál, flt. ef. 26. ung-
viði, 28. klæddur, 30. kalsinn, flt„ 32.
lúrir, 34. grýtt land, 35. fest, 37.
mansnafn (danska), 38. hreinsar, 40.
niðurlagsorð, 41. í leyni, 43. á litinn
þf,. 44. flatarmál, 45. fóðruð, 47.
fórnfærir, 49. tengd, 50. strauminn,
53. ódrengur, 54. stjórnar, 57. skó-
verslun, 59. á litinn, 62. tvíhljóði,
64. frumefni.
LAUSN KROSSSÁTU NR.511
Lárjett ráðning:
1. Morgunblaðinu, 12. posa, 13.
móral, 14. lúra, 16. óðs, 18. tak, 20.
iðu, 21. S.S. 22. ana, 24. mak, 26.
A.S., 27. Andri, 29. nagar, 30. H.H.,
32. siglingar, 34. au, 35. urg, 37.
Ra. 38. iö, 39. bur, 40. sáir, 41. þó,
42. ós, 43. leks, 44. sal, 45. hr. 47.
T.F. 49. nit, 50. T.R. 51. Hrafnkell,
55. R.R. 56. brasa. 57. króar, 58. ær,
60. áði, 62. sag, 63. Pt. 64. tún, 66.
bjó, 68. fái, 69. iðna, 71. mjóan, 73.
garð, 74. Ingimarsskóli.
Lóðrjet ráðning:
1. moðs, 2. oss, 3. Ra, 4. um, 5.
nót, 6. brak, 7. lak, 8. al, 9. il, 10.
núi, 11. urða, 12. Póstliússtræli, 15.
Austurstrætið, 17. andir, 19. lagað,
22. ans, 23. argaþrasi, 24. magisters,
25. kar, 28. il, 29. N.N. 31. hráar,
33. in, 34. aukir, 36. gil, 39. ben,
45. hraða, 46. án, 48. flóar, 51. hrá, 67. óas, 68. fal, 70. Ag, 71. M.M. 72.
52. Fa, 53, K.K. 54. lag, 59. rúði, N.S. 73. gó.
61. sjór, 6. pári, 65. N.N.N. 66. bjá,
urinn vildi gjarnan verða skipstjóri. Hann
var ágætis náungi. Hann leitaði ráða hjá
okkur og við hjetum honum aðstoð. Hann
stóð uppi í hárinu á skipstjóranum, og
þegar skipstjórinn sá að hann var að
missa vald á skipshöfninni reyndi hann að
hafa áhrif á okkur með karlmensku sinni.
Hann dró upp skammbyssuna og ætlaði ao
skjóta stýrimanninn, en þá klauf jeg höfuð-
ið á lionum með öxi.
— Þannig erfði jeg, á heiðarlegan hátt,
skjöl Jonathans Blascow skipstjóra og eign-
aðist næga peninga, til að komast aftur til
Frakldands. Málfærslumaðurinn settist að
i Venezuela, en hermaðurinn fór til Bras-
iliu.
— En jeg sneri heim til að hitta gamlan
vin.
Galgopinn og Zephyrine höfðu hlýtt á
frásögn Isidors í mikilli hrifningu, en þótt
leitt sje til þess að vita, voru þeir Fanfan
og Claudinet ekki siður hrifnir.
Þessi frásögn tók á sig æfintýralegan blæ
i hinum barnslegu hugum þeirra, og þeir
litu ósjálfrátt upp til þess manns, sem hafði
unnið svo mörg þrekvirki í framandi lönd-
um.
Það var þó einkum Fanfan, sem dáðist að
þorparanum og skilningur hans á góðu og
illu varð aftur mjög óljós.
Yfirvöldin stöðvuðu þau oft á leiðinni,
en leyfðu þeim að fara ferða sinna, þegar
þau höfðu sjeð leyfisbrjef Galgopans og
Zephyrine slcírnarvottorð Claiulinets og
Fanfans og fullgild skjöl Ameríkumannr-
ins
Þeir bættu stundum við:
— Góða ferð, en gætið þess að flakka
ekki.
— Þarna getur þú sjeð, hvílíkir þi-jótar
þetta eru, sagði Isidor, sem nú gekk undir
nafninu „skipstjórinn“, við Fanfan.
—Höfum við brotið nokkuð af okkur?
Alltaf þurfa þeir samt að sjá skjölin okkar.
Iiversvegna lieldur þú? Vegna þess að við
erum fátækt fólk. Kæmum við akandi í
skrautvagni, þyrfti þess ekki með. Svo
segja þeir að kjör okkar hafi batnað eftir
byltinguna.
Stundum sagði hann Fanfan hrottalegar
sögur úr fangelsunum og drengurinn hlýddi
á af mikilli athygli. Hann hafði mildar
mætur á Fanfan og hjelt hlífiskildi yfir
honum. Honum virtist Fanfan mundi koma
fljótt til sem nýliði í hópi glæpamanna, og
hann liafði gaman af að kenna honum list-
irnar, því að sjálfur var hann útfarinn
þorpari. Hann lcendi Fanfan mörg brögð,
sem hann lærði í fangelsunum, og Fanfan
var svo lipur að hann lærði þau fljótt, en
Claudinet var of veikbyggður og þunglama-
legur.
— Þú verður aldrei að manni, sagði
skipstjórinn, — en ef Fanfan fylgir mínum
ráðum skarar liann hrátt fram úr.
Fanfan lieyrði þetta og var hreykinn af.
Hann hlustaði því með athygli, þegar
skipstjórinn útlistaði kenningar sínar fyrir
Galgopanum og Zephyrine.
I þjóðfjelaginu eru aðeins tveir hópar
manna, þeir sem stálu og þeir sem stolið
var frá. Vildi maður halda í sjer líftórunni,
varð maður að stela frá þeim sem meira
áttu, og drepa þá, ef þeir ætluðu að koma
i veg fyrir það, en gæta þess þó að komast
ekki í liendur lögreglunnar.
— Hversvegna þarf að stela? Getum við
ekki unnið eins og fólkið, serii við sjáum
á ferðum okkar?
Vildir þú standa allan daginn inni
lokaður á verkstæði og geta þig hvergi
hreyft. Nei, maður verður að hafa hreint
loft og nóg frelsi.
En þrátt fyrir tilraunir sínar, liafði þeim
þó ekki tekist að fá Fanfan til að stela.
— Nei, nei, sagði drengurinn ákveðinn,
- jeg verð ekki þjófur.
Þegar drengirnir voru einir og töluðu
saman, voru þeir ekki eins vissir um að
það væri syndsamlegt að stela. Óbeit þeirra
á því var ósjálfráð.
Zephyrine var ekki eins þolinmóð og
karlmennirnir, og hún átti það stundum til
að gefa Fanfan eftirminnilega ráðningu
fyrir þrjóskuna, þá fjekk Claudinet einnig
sinn skerf. Þeir hnipruðu sig svo saman
úti í horni og hugguðu hvorn annan með
því að bráðum mundi þeim líða betur.
Claudinet virtist vera betri til heilsunnar
en áður. *
— Það vantaði nú bara að hann kæmist
aftur lil heilsunnar, ræfillinn, sagði Zephyr-
ine gremjulega dag nokkurn.
— Jeg vona að svo fari ekki, sagði Gal-
gopinn — þá missum við alla peningana.
— Já, hann er efnaður og lögin eru sam-
in fyrir hina ríku, sagði skipstjórinn.
Hann leit út um gluggann og sagði:
Sjáum til, honum er ekki eins leitt og
hann lætur, liann þiggur aldrei, þegar við
bjóðum honum að drekka, en sjáið þið nú
bara til
Þau litu öll út og fóru að hlægja.
— Drengirnir liafa náð i brennivin. .. .
Það er ágætt, því fyrr losnum við við
Claudinet og Fanfan verður viðráðanlegri.
Þau læddust til drengjanna.
Claudinet gretti sig afskaplega, en Fan-
fan hló og gaf fjelaga sínum meira. Þú
hefir gott af þessu, sagði Fanfan.
Já, þú segir það vegna þess að þú þarft
ekki að drekka það, en þetta er hræðilega
vont á bragðið.
Það cr vitleysa og þjer batnar of þvi.
— Já, mjer hefir liðið betur núna sið-
ustu daga.
— Drekktu nú.
Hann hafði fyllt glasið með gulleitum
vökva.
Claudinet lokaði augunum og svolgraði
i sig úr glasinu með auðsjáanlegum við-
bjóði.
m