Fálkinn - 29.09.1944, Blaðsíða 8

8
F A L K I N N
W. Blassingame:
Hann gat ekki hefnt!
EGAR Ed Britton ók framhjá
Pálmakrá stó'ðu tíu til tólf
menn þar fyrir utan. Hann kinkaði
kolli til þeirra, og Ijet sem ekkert
væri. Skammt fyrir neðan nam hann
staðið við lítið lnis. Við dyrnar var
lítið spjald og á því stóð orðið:
„SHERIFF“. Þegar hann gekk yfir
gangstjettina lejt hann ekki við, til
mannanna við Pálmakrá, en liann
vissi að þeir mundu hafa gát á hon-
um og segja hverjir við aðra: „Nú
<er hann til hreppstjórans. Hvað
ætli hann hafi upp úr þvi?
Tveir menn sátu í stofunni, sem
hann kom inn í — Rus Crowder
lireppstjóri og Marks, fulltrúi lians.
Hann sat á trjestól og rjeri sjer
upp að þilinu.
Þegar Ed Britton kom inn sagði
Marks: „Góðan daginn, Ed!“
Hreppstjórinn var stór maður með
istru. Augun Iílil og á kafi undir
þykkum augnalokum. En það lítið,
sem maður sá af þeim, virtist bera
ineð sjer að þau væru gráblá og
hörð.
Hann sat við skrifborð sitt og
fór sjer hægt þangað til loksins
liann sagði: „Góðan daginn, Britten.
Gerið svo vel að fá yður sæti.“
„Hvenær hafið þjer liugsað yður
að handtaka Sam Jenkins?“ spurði
Ed.
Það tognaði á andlitinu á hrepp-
stjóranum. „Handtaka Sam Jenkins
— fyrir livað?“
„Þjer vitið það vel. Hann hefir
skotið frænda minn.“ Ed var óða-
mála, og varirnar titruðu. Hann
var ekki nema tuttugu ára, og vegna
geðshræringarinnar, sem hann var
í, virtist hann enn yngri. „Jeg veit
að það var Sam Jenkins. Allir vifa
það — þjer Iíka!“
Augu lireppstjórans urðu hvöss,
og Marks beið með eftirvæntingu
þess, sem koma skyldi. Hreppstjór-
inn sagði:
„Þú verður að haga orðum þín-
um gætilega. Jeg vil ekki taka hart
á þessu vegna þess að þú ert svo
ungur, og vegna þess að frændi þinn
hefir verið drepinn. Jeg hefi rann-
sakað málið, en jeg hefi ekki getað
gengið úr skugga um hver hafi
drepið liann. Og það eru litlar lík-
ur á að jeg finni ódæðismanninn.“
„Hafið þjer reynt að finna Sam
Jenkins?“
„Já, jeg hefi fundið hann. Jeg
hitti hann heima hjá sjer. Hann
sagðíst ekki hafa gert það. Hann
sagðist hafa lent í skömmum við
Robert Britton, enda vitum við það
allir. Það var útaf einhverjum kálf-
um, sem þeir báru livor á annan
að hafa stolið. En hann segist ekki
eiga riffil. Og Robert frændi þinn
var skotinn með riffli.“
— Og þjer látið yður nægja þessa
skýringu?“
„Jeg lield enn áfram að rannsaka
málið, en mjer verður ekkert ágengt
nema jeg fái sannaniir. Og það eina
sem við vitum er að frændi þinn
var á dögunum skotinn aftanfrá á
Wauchulaveginum. Maður kemst ekki
langt áleiðis með þá vitneskju.“
„Nei, sjerstaklega þegar ódæðis-
maðurinn er frændi hreppstjórans
sjálfs,“ sagði Ed Britton. Áður en
lireppstjóranum gafst tóm til að
svara snerist Ed á hæli og fór út.
Honum fannst tilgangslaust að tefja
þarna lengur.
HANN hafði sjeð fyrir að svona
mundi fara. Hann hafði vitað
það síðan gamli MacSinger kom
til hans og sagði honum að frændi
hans hefði fundist dauður í vegar-
skurði, með kúlu i bakinu. Hann
vissi einnig hvers vænta mátti af
fólki þegar svona stóð á; hann liafði
sjeð það í augum þess, hvers ein-
asta manns og konu, sem kom í hús-
ið, þar sem lik frænda hans lá á
börunum. Jafnvel initt í hinni
beisku sorg eftir frænda sinn, sem
hann elskaði, gat hann fundið þessa
undarlegu forvitnisvon fólksins um
að hann mundi liefna frænda síns.
Hann fann þetta eins vel og maður
finnur liina geigvænlegu kyrrð, sem
stundum er á undan óveðri. Nú voru
þrír dagar liðnir frá jarðarförinni
og fólk beið enn með eftirvæntingu.
Þegar liann gekk yfir gangstjett-
ina og settist upp í bílinn aftur,
vissi hann að mennirnir höfðu enn
gát á honum, og liann vissi hvað
þeir sögðu, alveg eins og liann hafði
heyrt hljóðskraf þeirra: „Nú er
honum ljóst að hreppstjórinn ætlar
ekkert að gera.... hvað skyldi hann
laka til bragðs? .... Við vitum vel
hvað Robert gamli Britton hefði
gert. Hann mundi ekki hafa tvínón-
að lengi.... En Ed er ekki sonur
Roberts. Hann er sonur Howard
Brittons, úrræðalausu liðleskjunnar,
svo að það getur vel farið svo, að
hann geri ekki neitt,
Hann sneri vörubílnum við og ók
til baka. Hann gætti þess að aka
hvorki of hægt nje of hratt. Þegar
liann kom að Pálmakrá kom gamli
MacSinger á móti honum og veifaði
til lians, og sagði: „Sam Jenkins
er inni í kaffihúsinu!"
Ed Britton svaraði ekki. Og þeir
óku út úr bænum.
„Hvað hefir þú hugsað þjer að
gera, Ed?“
„Jeg veit ekki.“
Gamli maðurinn sagði, gramur
og stuttur í spuna: „Hann skaut
frænda þinn!“
„Hreppstjórinn sagðist ekki liafa
neinar sannanir fyrir því, og að
hann gæti ekkert gert án þess að
hafa sannanir.“
„Fari sanpanirnar til fjandans!
Þú máttir vita fyrirfram, að hann
mundi ekki hreyfa hönd nje fót
gegn lionum frænda sínum.“
„Já, jeg vissi það.“ Ungi maður-
inn leit við og þorfði snöggvast í
augu MacSinger. Hann var kvölin
uppmáluð og varirnar klemmdar
saman af vonleysi. „En hvað get
jeg gert? Hvað I ósköpunum get jeg
gert?“
„Það er ekki nema eitt að gera,“
sagði gamli maðurinn „Þú verður
að reka erindi rjetlætisins sjálfur.
Ef þú vilt þá skal jeg gera það fyr-
ir þig. Jeg hefi unnið lijá frænda
þinum í tuttugu ár, svo að mjer
finst jeg hafa nokkurn rjett til þess.“
„Nei, hvað sem jeg tek mjer fyr-
ir liendur þá framkvæmi jeg það
sjálfur."
„Þú getur varla látið það dragast
lengur. Fólk er farið að....<‘
„Jeg veit það.“ Hann vissi livað
frændi hans mundi liafa gert, en
innri rödd hans hrópaði: „Það er
skylda hreppstjórans að vera vörð-
ur laga og rjettar. Enginn hefir rjett
til þess að lieimta að jeg drepi
menn!“
Hann var likur föður sínum í
þessu, liann gat varla drepið skepnu
og því síður svift manneskju lífi.
Hann gat það ekki.
Gamli Mac sagði, án þess að líta
á liann: „Sam gengur vitanlega
með skammbyssu, og liann fer ekki
út nema hafa Bill Murphy eða Jake
með sjer. Þeir voru báðir með lion-
um í Pálmakrá i dag.“ Og svo bætti
liann við: „Jeg mun vera sá, sem
stendur þjer næstur. Þú verður að
láta mig vita þegar þú þarft á mjer
að halda.“
„Já, jeg skal láta þig vita þegar
jeg liefi tekið ákvörðun," sagði Ed
Britton. Hann sneri sjer snöggt að
gamla manninum. „Það er ekki af
því að jeg sje hræddur. En pabbi
sagði alltaf, að maður mætti ekki
gera hvað sem manni dytti i hug.
Þá mundi ekkert rjettlæti verða til
í heiminum."
„Nei,“ sagði Mac. „En þegar rjett-
lætið vill ekki sjálft gera neitt, þá
verður maður að gera það sjálfur."
„En rjettlætið skal. Það er skylda
þess —----“
„Jú, en þegar það vanrækir skyld-
una. Maður getur ekki sjeð mann
leika lausum liala og myrða manns
nánustu. Þú veist hvað Robert Britt-
on mundi hafa gert, ef það hefði
verið þú, sem varst skotinn af manni
sem, liafði stolið kálfunum þinum
og sagðist eiga þá sjálfur."
„Já,“ sagði ungi maðurinn þurrum
rómi. „Jeg veit það.“
14* N ÞAÐ var nú samt ekki nóg
að hann vissi það. Dagarnir
Jiðu. Heil vika leið. Hann forðaðist
að verða fyrir augnaráði Macs gamla
og hann forðaðist lika að hitta ann-
að fólk, því að hann vissi hverjum
augum það leit á hann. Þessvegna
fór hann ekki í bæinn næsta laugar-
dag, þó að Mac bæði hann um það.
Það var liðið að miðnætti þegar
liann heyrði gamla manninn hrasa
á þrepunum við bakdyr hússins.
Hann lieyrði að hann strjáklaði
um eldhúsið og var að gutla í vatni,
en án þess að hann kveikti ljós.
Ed fór á fætur, kveikti á lampanum
og fór fram í eldhús.
Gamli maðurinn stóð álútur yfir
þvottaskál og sneri bakinu að Ed.
Hann leit ekki við og sagði ekki
neitt. En þegar Ed kom nær sá
liann að vatnið í skálinni var dumb-
rault á litinn.
„Hvað liefir komið fyrir, Mac?“
„Ekkert. Farðu bara i bólið aftur!
„Það blæðir úr þjer. Hvað hefir
komið fyrir?“
„Ekkert, segi jeg,“ sagði Mac
aftur. „Farðu bara....“
En ungi maðurinn horfði á andlit-
ið á honum, blátt og bólgið. Kring-
um munninn og augun voru skrámur
og sár.
„Hvað hefirðu verið að gera, Mac?
Mac leit þrjóskulega a hann. „Jeg
lenti i áflogum.“
„Við hvern?“
„Við Sam Jenkins. Hann sagði að
allir þessir Brittonar væru bleyður,
bæði þú, faðir þinn og Robert."
„Og þá rjeðist þú á hann?“ sagði
ungi maðurinn liægt. Og hann Ijek
þig svona.“
„Hann ók ekki heilum vngm hei.m
heldur.“
„Nei, sagði Ed liljóðlega. „Jeg er
ekki í vafa um það. Stattu kyrr,
þá skal jeg lijálpa þjer. Og svo verð-
ur þú að fara beint í rúmið.“
„Þetta er ekki hættulegt. Jeg get
vel hjálpað mjer sjálfur.“
Snemma næsta morgun reið Ed
Britton inn í bæinn og innan skains
var liann kominn inn ti! hrepstjór-
ans á nýjan leik. „Hvað á jeg að gera
til þess að sanna að Sam Jenkins
hafi skotið frænda ininn?'1
Fulltrúinn hætti sem snöggvast að
jóðla tóbakstöluna sina. En hrepp-
stjórinn virtist verða hvumsa við.
„Hvað segið þjer?“
„Þjer sögðuð að þjer gætuð ekki
aðhafst neitt gagnvart Sam Jenkins
nema þjer liefðuð sannanir. Hvers-
konar sannanir viljið þjer fá?“
„Nú, þannig. —Þú verður helst að
finna einlivern, sem hefir sjeð liann
skjóta. Helst tvö vitni, því að annars
verður einn vitnisburðurinn á móli
öðrum.
„Það er enginn sem sá það. En
þa'ð hlýtur að vera hægt að sanna
þetta á annan hátt.“
„Nei, þetta er einasta sönnunin,
sem kemur að gagni.“
„Hafið upp á rifflinum, sem liann
var skötinn með.“ Það var fulltrúinn
sem talaði. Hreppstjórinn slnddi
feitum höndunum á borðið og hall-
aði sjer fram.
„Við livað áttu með því. Sam sagð-
ist ekki eiga neinn riffil.“
„Já, þa ðsagði liann. En ef Ed
Britton gæti sannað það gagnstæða