Fálkinn - 29.09.1944, Blaðsíða 12

12
F Á L K 1 N N
Piersre Decourelli: 20
Litlu fiakkararnir
ama, en það styrkti hana í trúnni á köllun
sína.
Orðrómur gekk meðal annars um það,
að hún væri heitbundin Poul Vernier. Kona
eftirlitsmannsins átti upptökin að því. —
Henni skjátlaðis þó eklci nema að hálfu
leyti, því að þótt Helena felldi ekki liug
til póstmeistarans, var það rjett að liann
elskaði hana og hann hjelt að hún væri
ekkja.
Hann hafði aldrei látið ást sína í ljós
með látbragði sínu. Hann ljet sjer nægja
að standa álengdar. Helena hafði þó ó-
ljóst hugboð um ást hans.
Hún var Ramon trú í hjarta sínu. Hún
elskaði minningar lians, þótt liann væri
henni liorfinn. Ást hins unga manns var
eins og sólargeisli fyrir sjúkling, sem situr
í herbergi sínu og þráir sól og vor.
Hún reyndi að hafa á heimili sínu tvo
drengjanna frá hælinu. En það tókst ekki
vel til. Annar drengurinn stal frá lienni
og strauk til Parísar og lifði þar góðu lífi
meðan peningarnir entust. Hinn drengur-
inn, sem hjelt að hann æti að lifa eins og
prins, tók það mjög óstinnt upp, þegar
Helena ávítaði hann í fyrsta skifti. Hann
hellti yfir hana hinum verstu ókvæðisorð-
um og Ijet fylgja með slúðursögurnar, sem
um hana gengu í bænum.
Helena fann ennþá sárar til vonbrigð-
anna vegna þess að hún fór að hugsa um
í hvernig ástandi sonur liennar yrði, ef
hún fyndi liann nokkurntíma.
Dag nokkurn sagði presturinn henni að
barn hefði fundist i Rouen, sem gæti ef til
vill verið hennar barn. Hún varð í senn
kviðin og glöð, og skrifaði strax til að
fá nánari upplýsingar og það leit svo út
sem það reyndist rjett.
Hún tók saman föggur sínar og fór þang-
að eins fljótt og hún gat.
Þeim hafði skjátlast....
Ást Poul Vernier færði henni Ijós og yl
í öllum vonbrigðum hennar og andstreym-
inu, þó að hún gæti ekki endurgoldið hana.
Hún lifði stöðugt í endurminningunum
um eiginmann sinn, og barn. Dag nokkurn
sat hún niðursokkin við að skoða myndir
af Ramon og Fanfan. Það var barið að
dyrum. Þernan kom inn.
— Herra Vernier spyr eftir yður. Hann
er með blómvönd.
— Bjóðið þjer honum inn.
Kinnar hennar voru ennþá tárvotar.
Hún rjetti Vernier brosandi höndina.
Hún lagði ekki til hliðar myndirnar, eða
brjefin, sem hún liafði tekið fram. Kven-
eðli hennar sagði henni að þetta væri ekki
eingöngu venjuleg heimsókn.
Poul Vernier var mjög fölur. — Ilann
hneigði sig djúpt fyrir Helenu og þrýsti
hönd hennar.
— Þjer hafið grátið, hefir einhver ógæfa
hent yður? Mig langar til að segja yður
að jeg er alltaf reiðubúinn að hjálpa yður
— Jeg er sannfærð um það, svaraði Hel-
ena; og' jeg þakka það af öllu hjarta. Já,
jeg grjet, en sá sársauki er gamall en þó
ávalt nýr.
— Jeg skil, þjer grátið eiginmann yðar.
— Helena leit undan.
— Já, hjelt hann áfram, — andlát herra
Penhöet liefir aúðvitað fengið mjög á yður
og það er eðlilegt að maður geti ekki glevmt
þeim sem maður hefir elskað. En finnst
yður, að sorgin eigi að hindra yður í að
leita yður huggunar fyrir þær raunir er
þjer hafið ratað í?
Poul Vernier hafði talað stanslaust. Nú
þegar ísinn var brotinn hjelt hann ótrauður
áfram.
Helena svaraði ekki, en varir liennar titr-
uðu. Hún horfði á unga manninn. Allur
svipur hans var fyrirmannlegur og lieiðai’-
legur. Hún kveinkaði sjer við að særa hann.
Hann hjelt áfram:
— Þjer vitið það, frú, að einvera min er
einnig full salcnaðar. Jeg hafði helgað list-
inni líf mitt og vænti mjer nokkurs árang-
urs. En eftir orustuna við Gravelotte, þegar
jeg sá björtustu vonir mínar í rústum, lá
nærri að jeg rjeði mig af dögum. Jeg átti
móður á lífi, jeg var eina stoð hennar í
ellinni, hennar vegna hóf jeg' nýtt líf og
jeg gleðst yfir.þvi að hafa getað sjeð lxenni
sómasamlega farborða þegar hún var lmig-
in á efri ár, en jeg þrái stöðugt ástina. .. .
— Ástina, sagði Helena lágt. Tvö stór
tár hrundu niður kinnar hennar og skyndi-
lega greip hún hendur unga mannsins.
— Það er ef til vill vonlaus ást, en sú
ást hefir verið mjer liimnaríki. Þjer megið
ekki reka mig burtu, ekki skipa mjer að
þegja, jeg elska yður, með brennandi ást. .
— Segið ekki meira, sagði Helena lirærð,
jeg get ekki leyft yður að segja meira.
Þjer segist elska mig. Jeg treysti ást yðar
og er hreykin af henni. Jeg elska yður líka,
en eins og systir elskar bróður sinn. Jeg
elska yður vegna þess að þjer eruð góður,
liugrakkur og göfugui’. Þessvegna ætla jeg
að trúa yður fyrir leyndarmáli mínu.
Jeg heiti Montlaur greifafrú. Penhöet-
nafnið er föðurnafn mitt. Maðurinn minn
er á lífi. Við eigum eitt barn.
Hún benti á myndirnar, sem lágu á borð-
inu.
— Þetta er maðurinn minn og þetta er
sonur minn. Jeg græt yfir þeim á hverjum
degi, ekki eins og þeir sjeu dánir, heldur
horfnir.
Vernier var þögull. Helena sagði honum
síðan alla söguna. Þegar hún hafði lokið
frásögninni um hinn hræðlega harmleik,
sagði ungi maðui’inn skelfdur:
— Hvílíkt varmenni.
— Samt elska jeg hann, hrópaði Helena,
þó að liann hafi dæmt mig til að lifa við
sorg og grát. Jeg elska hann að eilífu.
Það varð löng þögn.
Helena liugsaði um löngu liðna tíma,
sem nú rifjuðust upp fyrir henni.
Loks leit Poul Vernier upp: — Frú, sagði
hann titrandi röddu, — jeg skil yður og
dáist að yður.... elska án allrar vonar.
Jeg mun reyna að vinna samúð yðar með
því að hjálpa yður í starfi yðar. Hjeðan af
verðum við tvö, sem leitum að barni yðar.
— Þakka yður fyrii’, sagði lxún og i'jetti
honum höndina. — Jeg tek tilboði yðar.
XV. Rjettlæti.
Ramon hafði hefnt sín. Hann sagði
sem svo.
— Menn af Montlaurættinni liafa aldrei
látið ganga á rjett sinn, án þess að liefna
þess, og hann hafði dæmt hina ótryggu
eigmkonu sína til grimmilegrar refsing-
ar. Hann liafði svift liana öllu þvi, er
oi’ðið gæti lienni til huggunar.
Hann rannsakaði árangurslaust rithönd-
ina á bi'jefinu, og bar hana saman við rit-
hönd allra kunningja hennar, en komst
ekki til botns í því, hver hefði skrifað hin
nafnlausu brjef.
Hefnd Ramons liafði boxið tilætlaðan á-
rangui’, það var því í fyllsta máta óeðlilegt
að hann væri dapur í bragði. En hversvegna
lokaði liann sig inni i klefa sínum á leið-
inni til Panama, og hversvegna gekk hann
um niðurlútur og fölur í bragði?
— Það var vegna þess, að hann sá stöð-
ugt fyrir sjer litla veru og heyrði mjúka
rödd segja:
— Elsku pabbi, mjer þykir svo vænt um
lúg.
Og önnur blíð rödd sagði:
— Ramon, jeg elska þig.
Hann reyndi að þagga niður í þessum
röddum, en það tókst ekki. Hann heyrði
þær aðeins ennþá betur.
— Kystu mig elsku pabbi.
Þetta voru síðustu orð sonar hans.
Helena hafði hrópað til hans í angist
sinni:
— Ramon, jeg er saklaus. Kaldur sviti
spratt fram á enni hans, hann hló beisk-
lega:
—- Jeg var rjettlátur, jeg hefndi mín.
Hann hitti vin sinn glaðan og reifan í
Panama.
— Kæri Ramon sagði hann, er þeir höfðu
heilsast, eftir nokkur ár veltum við miljón-
um, jeg hefi náð í nokkur ný sambönd,
sem jeg mun skýra þjer nánar frá.
Hann tók siðan að útskýra áætlanir sínar.
— Kæri Nerville, sagði Ramon, „ jeg
samgleðst þjer með hinar nýju hugmyndir
þínar, en jeg er liræddur um, að jeg geti
ekki hjálpað þjer til að koma þeim í fram-
kvæmd.
— Hvað áttu við?
— Jeg varð fyrir þungri sorg, meðan jeg
dvaldi í Frakklandi, liún hefir bugað krafta
mína, svo að jeg er til einskis nýtui’.
Rainon og Nei’ville höfðu aldrei verið
trúnaðarvinir. Þeir unnu hvor fyrir sig, og
töluðu fátt saman. Nerville var fæddur
verslunarmaður. Hann var hagsýnn og sökti
sjer ekki niður í draumóra og heimþrá, en
undi vel liag sínum í Panama. Þótt hann