Fálkinn - 29.09.1944, Blaðsíða 9

FÁLKINN
9
mundi málið horfa öðruvísi við.
Við höfum enn kúluna, sem drap
Britton — liað er að segja, jeg hefi
hana.“
„Hvað ætlarðu að sanna með þvi.
Enginn kann deili á slíku.“
„Það er til staður, sem hægt er að
senda skotvopnið og kúluna á, og
sjá hvort það heyrir saman. Þessu
getur maður til dæmis fengið skorið
úr á glæparannsóknarstofunni í Was-
hington."
"LJREPPSTJÓRlNN dró djúpt and-
■* ann og starði eins og manneygt
naut á fulltrúa sinn, sem nú var
farin að jóðla munntóbakið á ný.
„Þú ferð víst. að verða sniðugri
og nýtískari en okkur hæfir hjer,“
sagði hann. „Hver veit nema jeg
neyðist til að fara að svipast um
eftir öðrum fulltrúa.“
Marks laut fram og spýtti í rifuna
á gólfinu. „Það er vafasamt hvort
þú færð að vera hreppstjóri svo lengi
að þú þurfir nokkurn fulltrúa.“
„Jæja, svo að það er þetta, sem
þú gengur með í maganum. Þig
langar til að verða hreppstjóri sjálf-
ur. Nú skil jeg.“
„Já, mjer hefir verið að detla
það i hug.“
Hreppstjór'inn hatlaði sjer aftur i
stólnum. „Hafðu uppi á ljessum riffli,
þá verður þú kanske hreppstjóri.
Sam á nefnilega engan riffil. Það
veist þú eins vel og jeg, jjví að við
gerðum húsrannsóknina hjá honum
saman.“
„Nei, liann er ekki i húsinu hans.“
Marks leit á Ed Brilton. Hann talaði
liægt og rólega og langa andlitið á
honum var jafn sviplaust og það
var vant. „Jeg tók eftir öllu þegar
við vorum heima lijá honum daginn
eftir að Róberl var skotinn. Eigi
hann riffil þá er hann að minsta
kosti ekki í húsinu.“
„Ætli mjer takist ekki að finna
hann,“ sagði Ed Britton. Þeir litu
háðir á liann. Þeir skildu að hann
var að gefa sjálfum sjer órjúfanlegt
loforð. „Jeg skal finna hann, hvar
sem hann er niður kominn.“
MARGA daga og nætur hjelt hann
vörð i kjarri skamt frá húsi
Sam Jenkins. Þaðan gat liann sjeð
livað morðingi frænda hans hafðist
að. Fyrsta daginn sá hann lirepp-
stjórann koma akandi í bilnum sín-
um og nema staðar við liúsið. Sam
Jenkins kom út og stóð lengi með
annan fótinn á aurbrettinu. Þeir
töluðu saman jafnt og þjett, og voru
alltaf að skima kringum sig. Svo
ók hreppstjórinn áfram og Sam
Jenkins gekk hægt lieim að dyrun-
um. Hann leit þjófslega kringum sig
áður en liann fór inn.
Nú veit hann að jeg er að leita að
rifflinum,“ hugsaði Ed Britton með
sjcr. „Og nú brýtur hann víst heilann
um hvað jeg ætli að gera. Hann er
ekki svo gerður að hann timi að
fleygja góðum riffli út i á eða í dý,
þar sem hann getur ekki náð í hann
aftur.“
Svo var það eitt kvöldið að hann
var að tala við Mac um málið.
„Hann geymir riffilinn í hlöðunni,
sagði hann. , jeg er viss um það.
Hann fer aldrei í hlöðuna á daginn,
en hann fer heldur aldrei lengra í
burt en svo, að hann geti sjeð þang-
að. Og ef hundarnir gelta nálægt
hlöðunni á nóttunni þá kemur hann
út undir eins. Riffillinn hlýtur að
vera geymdur þar, en jeg get ekki
komist þangað fyrir hundunum.“
Mac gamli sagði: „Hann drepur
þig með skammbyssunni sinni ef
hann sjer þig á höttunum þarna
í kring, og, kviðdómur mundi sýkna
hann, ef þetta gerðist í hans eigin
hlöðu.“
„Jú. En riffilinn verð jeg að finna.
Mjer hefir dottið i hug að sækja uni
leyfi til j)ess að mega kanna lilö.ð-
una. En áður en jeg fengi það leyfi
og kæmist þangað, mundi hrepp-
stjórinn hafa aðvarað Sam. Jeg verð
að komast þarna inn sjálfur."
„Farðu nú varlega,“ sagði Mac.
„Sam Jenkins reynir áreiðanlega að
sitja fyrir þjer.“
Ed Britton sneri sjer hvatlega að
Mac. Já, einmitt,“ sagði liann „Hann
gerir mjer fyrirsát, með riffilinn
sinn. Hann lætur skammbyssuna
duga meðan hann heldur að jeg
ætli ekki að gera sjcr neitt. En ekki
ef jeg verð sjálfur með riffil. Hann
mátti til að nota riffil þegar hann
skaut Róbert frænda. Þú verður að
hjálpa mjer. Þú verður að ginna
hundana i burt.“
"p1 D var kaldur og rólegur þegar
^ hann fór út til l)ess að setja vöru
bílinn sinn af stað. En eftir ]iað voru
allar hans endurminningar þoku-
kenndar: kjarrið, sem hann og Mac
földu sig í, guli ljósbjarminn i glugg-
anum hjá Sam Jenkins, og skuggi
Sams bak við gluggatjaldið.
Ed Britton hvíslaði: „Þegar jeg
skýt hleypur þú að bifreiðinni.
Hafðu eins hátt og Jíú getur, svo
að hundarnir elti þig. Og svo nær
þú í Marks.“
„En þó að Sam sæki riffilinn,
hvernig ætlar þú þá að ráða við
hann? Hann drepur þig!“
„Þú nærð bara í fulltrúann,“ sagði
Ed. Svo lyfti liann riffli frænda
sins rólega og örugt og skaut skoti
gegnum rúðuna, spannarlengd yfir
hausinn á Sam Jenkins. Svo tók hann
til fótanna. Hann hljóp eins rólega
og hann gat, og i stóran boga, svo
að hann ætti hægara með að komast
að hlöðunni frá hinni hliðinni. í
nokkrar sekúndur lieyrði liann Mac
ryðjast um í kjarrinu hinumegin.
Svo drukkanði það hljóð i áköfu
hundagelti. Skömmu siðar lieyrði
hann Mac setja vjelina i gang og
liillinn aka af stað. Ed Britton skaúst
inn i hlöðuna.
jV/f YRKRID þarna it.ni blindaði
hann gersamlega. Hestur spark-
aði á básnum sínum og rotta hljóp
yfir góifið. Sennilega mundi riffill-
inn vera geymdur í heyinu á hlöðu-
loftinu, hugsaði hann með sjer.
Hann hraðaði sjer eins og hann
frekast þorði, og fálmaði sig áfram,
með riffilinn sinn í annari liend-
inni. Loks fann hann stigann upp
á lo'ftið og fór upp. Hann hnipraði
sig i slcoti bak við bita einn —
og beið átekta.
Nú var hurð lokið upp, að heita
mátti beinl undir honum, og lokað
aftur. — Hann lieyrði fótatak. —
Nú liljóðnaði það. Hann heyrði að
kveikt var á cldspýtu og ljósglætu
brá fyrir gegnum rifurnar í lofts-
gólfinu. Þetta ljós varð sterkara og
samfellt, eftir að kveikt hafði verið
á ljóskeri. Og Ioks kom sterkur
geisli upp úr stigagatinu. Maðurinn
með ljóskerið var á leiðinni upp stig-
ann.
Nú sjest á liaus og herðar Sams.
Meðan hann stóð efst í stiganum
setti liann ljóskerið frá sjer á stiga-
pallinn. Ljósið fjell á klunnalegt
andlitið á honum, og stórir skegg-
broddarnir sáust greinilega. Og nú
sá Ed að hann hjelt á skammbyssu
í liendinni sem liann hafði haldið
á Ijóskerinu.
Sam skreið upp á loftið og tók
ljóskerið upp aftur. En nú tók hann
það með vinstri hendinni. Svo stakk
liann skammbyssunni i vasann, lagð-
ist á linje og fór að róta i lieyinu.
Ed kom fram úr fylgsni sínu balc
við bitann og inn í birtuna frá ljós-
kerinu. Það marraði í gólfborðunum
undir fótum hans.
Hann sagði: „Stattu upp, Sam, en
skammbyssulaus óg riffillaus.“
Maðurinn lireyfði sig ekki hænu-
fet. Hann leil bara hægt út undan
sjér og starði á unga manninn og
inn í hlaupið á rifflinúm, sem Ed
lijelt á.
„Það er riffillinn lians frænda
míns, sem jeg held á.“ sagði Ed.
„Þú gafst honuni ekki færi á að
nota liann.“
Sam Jenkins hreyfði sig ekki enn.
Hann lá þarna, með báðar liendurn-
ar niðri i lieyinu og sneri sjer að
Ed. Niðri hneggjaði hestur.
í sama vetfangi sveiflaði Sam
Jenkins sjer til og stóð nú upprjett-
ur. Nú hafði hann riffil í hendinni.
Það glampaði á hlaupið á honum
í birtunni frá ljóskerinu. Ed titraði
af reiði, en gat ekki fengið sig*lil
að skjóta eins og stóð á. í stað þess
óð liann að manninum. Þeir svift-
ust á lengi þarna i heyinu. Ed hafði
kastað frá sjer rifflinum sínum, en
báðir hjeldu fast um liinn riffilinn.
Svo rak Ed Britton fótinn í ljóskerið
svo að það þeyttist fram á gólf. -—•
Glerið brotnaði og lokinn blossaði
upp og slokknaði svo.
T MYRKRINU steyptust báðir tveir
■*■ sem enn hjeldu dauðahaldi
hvor í annan, niður um stigagatið.
Þeir háveinuðu. Ed sortnaði fyrir
augum. Nú fylltist hl’aðan svörtum
TYPHON-ORUSTUFLUGVJELAIt
hafa unnið hræðilegt tjón á víg-
stöðvum Þjóðverja síðan Banda-
mönnum tókst að komast inn í
Frakkland. Þær eru sendar á undan
landhernum til þess að eyðilcggja
stórskotaliðsvirki Þjóðverja og fram-
reykjarmekki og éinhversstaðar
snarkaði í eldi.
Ed kom fyrir sig fótunum. Blóð-
ið streymdi úr sári á enninu á hon-
um. Hann hrasaði og datt — hrasaði
og datt. Svo kom hann auga á Sam
Jenkins.
Hann hjekk og hausiiin vissi nið-
ur. Ed yfir honum, kringum stiga;
gatið var eldurinn farinn að leika
sjer.
Ed varð að brölta upp nokkur
þrep, lil þess að ná lil lians. Með
annan fótinn á einni stigariminni
og annan á stallinum gat hann los-
að fætura á manninum, tók hann á
iixl sjer og reikaði með liann út úr
hlöðunni. Skammt frá lagði hann
Sam á grasið og tók viðbragð inn
i lilöðuna aftur, til þess að ná í
riffilinn hans, sem hann liafði sjeð
við stigann. Síðan gat hann lileypt
héstinum út. Svo hnje liann liemagna
og hálfkafnaður af reyk niður i
varpann.
AR fundu þeir Marks fulltrúi
og Mac hann, þegar þeir komu á
vettvang skönnnu síðar.
,Hversvegna ljestu hann ekki verða
þarna inni?“ sagði fulltrúinn. „Þú
hefðir getað látið hann liggja, en
aðeins liirt riffilinn; þá liefðum við
sloppið við allt þetta umstang með
yfirheyrslur og þess háttar.“
„Skilur þú ekki að hann var til-
neyddur að bjarga honum,“ sagði
Mac gamli gramur. „Enginn Britton
gefst upp fyrr en hann hefir náð
í manninn, sem liann þarf að ná i.“
Hann tók hendinni um herðar Eds.
„Ekki miindi Róbert frændi hafa
gert þetta svona,“ sagði Ed. „En
það getur verið að hann verði á-
nægður með það samt.“
„Já, sagði fulltrúinn og spýtti
tóbakslegi. „Það held jeg ílka. Að
minsta kosti getur enginn verið í
vafa um, að hann frændi hans er
karl í krapinu.“
Ed brosti lítið eilt. Hann liafði
fengið sjálfsvirðingu sína aftur —
án ]iess að taka lif annars manns.
sveitir þeirra, svo og í lengri ferð-
ir til þess að eyðileggja samgöngu-
miðstöðvar, flugvjelaverksmiðjur og
því um líkt. Myndin á að sýna lág-
fleyga árás Thyponvjela og sprengju
vjela á birgðarstöðvar Þjóðverja i
Norður-Frakkalandi.