Fálkinn - 04.05.1945, Blaðsíða 9

F Á L K I N N
9
liann forsvaranlega, drógu þeir hann
að klefadyrunum og létu hann liggja
þar.
En meðan þessu fór fram runnu
blóðlækirnir um þilfarið, en ekki
bærðist nokkur vöðvi í andliti hins
hávaxna Kínverja. O’Connor varð
flökurt, er hann horfði á, að hverj-
um manninum eftir annan var varp-
að fyrri borð, meira eða minna mis-
þyrmdum, en honum varð rórra, er
hann þóttist skilja, að þeir, sem
voru honum vinveittir þarna á skip-
inu, mundu sigra.
Loksins þegar bardaganum slot-
aði laut Kínverjinn niður og reisti
skipstjórann við, eins og hann væri
barn. Svo hvarf hann niður í klef-
ann með hann, en skipið tók stefnu
til lands. O’Connor var að springa
af forvitni, en hásetarnir unnu sín
störf í ró og lryrrð, eins og þeir
voru vanir, en þó hrostu þeir vin-
gjarnlega til hans, er þeir gengu
framhjá.
LENGI vel heyrðist hvorki hósti
né stuna neðan úr klefanum, en
allt í einu heyrðist neyðaróp, svo
liræðilegt, að það fór gegnum merg
og bein á O’Connor. Svo varð allt
hljótt aftur, og eftir dálitla stund
kom AIi Sing upp á þilfarið og leysti
fjötranna af O’Connor, og fór með
hann ofan í skipstjóraklefann, þar
sem Kínverjinn sat með liátíðlegu
fasi. Á gólfinu lá lík Clints skip-
stjóra, og hlóðið úr stórum skurði á
barka hans hafði safnast sam'an i
stóran poll á gólfinu. Kínverjinn
horfði kuldalega og alvarlega á O’
Connor, svo liristi liann höfuðið í
áttina til skipstjórans og sagði:
—- Þessi þarna var hálaunaður
þjónn minn í tvö ár. Eg borgaði
honum gífurkaup, svo að hann varð
ríkur maður á þessum tveimur ár-
um. En það var honum ekki nóg,
og nú hefi ég fengið sannanir fyrir
þvi, að liann liefir svikið mig lengi,
og dregið of fjár í sinn eiginn vasa.
Eg er forstjóri firmans i Honkong,
sem á þetta skip, og ég á stóran flota
af sjóræningja djunkum, sem starfa
á þessum miðum. „Surrabee“ hefir
flutt djunkunum það, sem þær
þurftu og sótt liið dýrmæta herfang.
Þetta cr fyrirtæki, sem er fljótt að
gera hluthafa ríkan. Ekki veit ég
liversvegna það er, en svo virðist
mér samt, að þér séuð vel látinn af
skipshöfninni liér um borð, og svik-
arar, sem skipstjórinn hafði ráðið
hingað, eru nú horfnir á bak og
burt. Þessvegna býð ég yður nú
skipstjórastöðuna — og hlut í fyrir-
tækinu.
O’ Connor hugsaði sig um sem
snöggvast. Honum var Ijóst, að orð
Kínverjans voru skipun, frekar en
tilmæli, og ef hann neitaði að taka
boðinu, mundi hann eflaust fara
sömu leiðina og Clint slcipstjóri.
— Þetta er ljómandi gott tilboð —■
en mú ég hugsa málið? sagði liann.
— ,lá, fyrir alla muni hugsið þér
yður um, svaraði Kínverjinn — En
getið þér sagt mér hvar Clint skip-
stjóri liefir geymt allt þýfið sitt?
ALLt í einu minntis O’Connor
skrífna lykilsins, sem hann
liafði fundið á þilfarinu. Hann rétti
Kínverjanum lykilinn, og svo fóru
heir saman inn i einkaklefa skip-
stjórans. Er þeir liöfðu leitað lengi
fundu þeir lítið skráargat í gólfinu.
rétt inn við fatabyrgið, og þegar þeir
reyndu lykilinn þar, kom á daginn
að hann gekk að. Ofurlítill lileri á
gólfinu lækkaði nú og gekk til hlið-
ar; sást þá í járnhring, mjög gildan,
og þegar O’ Connor tók fast i hring-
inn kom stór ferliyrningur úr gólf-
inu með og sást ofan í dimmt fylgsni.
Þeir sáu tvo mannsfætur í sjóstíg-
vélum þarna niðri og eftir dálitla
stund náðu þeir manninum upp.
O’Connor hafði strax verið ljóst að
þetta væri Johanson stýrimaður. •—■
Hann mundi vafalaust hafa spurt
of margs um nóttina, meðan verið
var að skipa varningnum út i djúnk-
urnar. Og því hafði hann verið rot-
aður og settur i geymslu þarna,
þangað til hægt yrði að „afgreiða“
hann á sama hátt og I. stýrimann,
sem hafði liorfið áður.
Ah Sing fór að stumra yfir Johan-
son, sem enn var meðvitundarlam,
en Kínverjinn og O'Connor fóru að
bera perlur og dýra. málma upp úr
fylgsninu, er skipstjórinn liafði not-
að sem geymslu.
'C'N ÞÁ voru þei.r truflaðir. Stóri
k-' bátsmaðurinn, malajinn kom inn
'með miklu fasi og hvíslaði ein-
hverju að Kínverjanum, og hann fór
upp á þiljur með lionum án þess að
segja eitt einasta orð. O’Connor
horfði forviða á eftir þeim, en hélt
svo áfram að taka upp fjársjóðinn.
Þá fann hann sviðalykt.
Ah Sing jós í sífellu köldu vatni á
stýrimanninn inni í klefanum hans,
og Svíinn virtist vera að jafna sig.
O’Connor flýtti sér upp á þilfarið.
Stóra lúkan miðskipa hafði verið
opnuð og neðan úr lestinni steig
þykkur, svartur reykjamökkur, sem
dreifðist eins og spennt regnlilíf yfir
liitasindrandi himininn. Á þilfarinu
sást ekki nokkur maður. Og allir hát-
arnir voru horfnir.
En reykskýið yfir „Surrabee“ var
ekki það eina, sem sást á himninum.
Því að úti við sjóndeildarhringinn
sást hilla undir fallbyssubát á hraðri
ferð.
Það var þá þessvegna, sem Kín-
verjinn og áhöfnin höfðu kveikt í
skipinu og flúið. Jú þarna sá hann
bátana, sein leituðu til lands. En
þeir liöfðu látið skeika að sköpuðu
með þessa þrjá, sem enn voru um
borð! Ef Kinverjinn og óþjóðalýður
hans félli í hendur kínversku yfir-
valdanna þá mundu þeir verða
hengdir þegar í stað.
O’Connor stóð og yfirvegaði horf-
urnar á björguninni, og komst að
þeirri niðurstöðu, að fallbyssubátur-
inn mundi komast að skipinu i
tæka tíð. Þetta hlaut að vera „Bali-
yong“, en foringi á þvi skipi var
Watford liðsforingi. O’Connor fór
að leita að merkjaflöggum skipsins
og dró svo þrjú tíglaflögg undir
rána. Það voru merkin er sýndu
bókstafina I, W og P. Þó að þetta
merki stæði ekki í neinni alþjóða-
merkjaskrá vissi hann að fallbyssu-
báturinn mundi skilja þau og að
fallbyssubáturinn kæmi beint að
„Surrabee“ áður en hann færi að
eltast við bátana.
Ali Sing og Johanson lijálpuðu hon
um að koma öllum farangri Clints
skipstjóra aftur á skipið. Reykjar-
mökkurinn var nú farinn að baka
þeim óþægindi og þá sveið í
augu, og þeir biðu með óþreyju
keppninnar milli fallbyssubástins
og eldsins, þegar allt lék skyndilega
á reiðiskjálfi undir fótum þeirra.
PALLBYSSUBÁTURINN færðist nú
óðum nær, og nú sá O’Connor
að hann hafði líka dregið upp
merkjaflagg. Hann var ánægður er
hann las bókstafina R, F og P. Þá
var það Dick Watford, sem var á
fallbyssubátnum, og liann hafði ekki
gleymt ókunnu merkjunum þeirra,
síðan þeir voru í sjóliðinu við Kór-
eastrendur forðum. Merkið I.W.P.
þýddi nefnilega aðeins „I want a
poker“ (mig langar i poker). Og'
þegar félaginn á hinu skipinu var
viðlátinn svaraði liann RFP eða
„Ready for Poker“ (ég er til i
poker).
Hitinn var orðinn nálægt óþol-
andi um borð í ,,Surrabee“ en nú
Þegar Veronica Lake kom furst ti!
Hollijwood, geröi hún sitt itrasta
til aö temja sér fágaöa framkomu
og hámenntað háltarlag, ef svo mætti
segja. Tilgangurinn var sá, aö telja
hinum nýju kunningjum trú um,,
aö hún væri af „góöu fólki komin“
og heföi stundað nám viö l>e>stu
skóla Bandaríkjanna. Síðar upplýst-
ist það, að hún liafði alið allan
sinn aldur i einu óþrifaliverfi New
York-borgar og væri bara hreint
ekki ,,af góðu fólki komin". Þetta
varð til þess, að ýmsir sneru baki
við henni og lengi vel vildu fáir
nokkuð hafa saman við hana aö
sælda. Ástæðan fgrir þessum refsi-
ráðstöfunum mun vafalaust fgrst og
fremst hafa verið hinn litilmann-
legi ledkaraskapur hennar og
blekkingartilraunir. — En nú er
þetta allt gleymt og grafið, og Ver-
onika Lake orðin eins vinsæl og
hvcr önnur statlsystir hennar. —
Mgndin sýnir hana með prjóna-
skapinn sinn, sem reynist lienni vel
til að koma ró á tauganmr i fri-
stundilm milli leikþátta.
var settur bátur frá borði við „Bah-
yong“. Hann kom á fleygiferð.
— Heyrðu gamli kunningi, O’
Connor. Tókst þetta? Hefirðu sann-
anir gegn útgerðinni? heyrðist kall-
að úr bátnum. Og gegnum reykjar-
mökkinn heyrist rödd Patrick 0’
Connors, liðsforingja í kínverska
sjóliðinu, sigrihrósandi: — Sannanir
fyrir hendi og tvö vitni, Ali Sing og
Johanson stýrimaður. Þeir liafa báð-
ir séð foringjann. En þú hefðir ekki
þurft að berja mig svona óþyrmilega
niður i Hongkong, prakkarinn þinn!
Það var nógu bölvað að þurfa að
þamba whisky í tvo mánuði til þess
að verða verðugur til að láta taka
sig í þennan félagsskap.
Illgjarnir menn vilja halda því fram
að „síðbuxnatískan“ hafi í upphafi
orðið til meðal sfúlkna, sem höföu
svo takmarkað álit á úlliti fótleggja
sinna, aö þeim þótti ráðlegast að
hylja þá alveg sjónum manna með
löngum skálmum. Vafalaust eiga
þessar tilgátur ekki við nein rök
að styðjast, og er jafnvel fullt eins
lildegt, að þær eigi rœtur sínar að
rekja til meinfúsra kvenna eins og
illgjarnra karlmanna. Og vist er
um þaö, að leikkonan Barbara Brit-
ton, sem myndin er af, hefir klæðst
þessum fötum eingöngu fyrir þá
sök að þau eru hentug og þœgilcga
frjálsl&g viö sérstök tœkifœri t. d.
útiíþróttir. Hún hefir, sem sé, hlot-
ið almenna iviðiirkenningu fyri'r
fagurt vaxtarlag, og er sagt, að
fótleggir lwnnar séu sist af öllu
undanskildir þeim dómi.
j______D!ekklð Eg!ls;,ðl.........I