Fálkinn - 10.08.1945, Blaðsíða 8

8
F Á L K I N N
EMIL jörgensen:
SÍÐASTA SPILIÐ
JOIIN WILFORT leit kringum sig
í herberginu, sem þjónninn í
„Hotel SkogIy“ Iiafði vísað honuin
til, og murraði ánægjulega.
„Já, ég tek þetta lierbergi!“ sagði
hann og kinkaði kolli. „Sjáið um að
kveikt verði upp á arninum, og seg-
ið svo gestgjafanum, að mig langi til
að tala við hann.“
„Ég skal segja hr. König frá þvi
undir eins og hann kemur heim,“
svaraði þjónninn, „við eigtim von á
Iionum á hverri stundu.“
Bráðum tók að snarka í rótarkurl-
unum á gamla arninum og á með-
an staðnæmdist hinn nýkomni gest-
ur, sem var maður á fertugs aldri
og horaður en hrottalegur I andliti,
l'ram við gluggann og horfði út. Þar
var dimmt og kalt — svartur blað-
laus skógurinn, aursorinn á vegin-
um, skolgrá áin með nokkrum
prömmum á reki og ferjubrúin, sem
ltann var nýkominn'yfir.
„Þú hefir falið þig vel hérna,
kunningi!" sagði hann við sjálfan
sig og brosti fólskulega. „En þó gat
ég fundið þig!“
Það var að heita mátti aldimml i
herberginu þegar barið var að dyr-
um, og limastór maður gekk inn.
„Ég er gestgjafinn,“ sagði hann
og hneigði sig kurteislega. „Þér
vilduð hafa tal af mér?“
Gesturinn gekk hægt til lians.
Bjarminn frá arninum flögraði um
beinabert andlitið, sem vegna þess-
arar óhugnanlegu birtu varð enn
ógeðslegra en ella.
„ S a m!“
Gestgjáfinn riðaði nokkur skref
aftur á bak, eins og hann hefði orð-
ið fyrir höggi.
„Fred — Freddy Howard!“
Við skuluni nota nöfnin, sem við
göngum undir núna!“ sagði gestur-
inn lágt og hló. „Freddy Howard
er orðinn að John Wilfort, .— og
Samúel Chapman að herra gestgjafa
Fritz König. Við skulum bara minn-
ast ofurlítið á gömlu félagana, en
annar þeirra, Freddy, var fyrir lúa-
leg svik af hálfu hins, sem hét Sam
og annars þorpara til, sendur i járn-
umbúðum til refsivistar í Norður-
Kimberley í glæpamannanýlenduna
Port Darwin — hræðilegustu fanga-
búðir Ástralíu, fyrir tilverknað
])essara svokölluðu kunningja sinnaJ*
„Þú lýgur þessu!“ öskraði hinn,
öskugrár í framan.
„Ég hefi sannanirnar! Þú og
Moeskopp svikuð mig og Wilkins
og .Tack. Þið höfðuð demantana,
þegar við flýðum úr námunni eftir
ránið, og þið framselduð okkur
miskunnarlaust — þið höfðuð afráð-
ið það áður, þú og Moeskopp —
Moeskopp, sem þú annars lést iletta
fyrir borð við Tjagoseyjar, til þess
að geta haldið öllum ránsfengnum
sjálfur!“
„Þú ert geðbilaður — kolbrjál-
aður!“. — Gestgjafinn hafði kveikt
á rafljósinu og starði eins og mann-
ýgt naut á manninn, sem kallaði sig
Jolin Wilfort. „Hvað er það sem
fyrir þér vakir — hvað ætlastu
fyrir?“
„Það skal ég. segja þér, en fyrst
ætla ég að segja þér niðurlagið á
sögunni." — Wilfort naut þess auð-
sjáanlega að sjá hvernig óvinur
lians afskræmdist. — „Wilkins og
Jack sluppu — en mig náðu þeir í.
Dómurinn varð fimmtán ára þrælk-
unarvinna. Fimmtán ár — jú, það
var ekki nema hæfilegt! Réttu einu
ári og tuttugu og einum degi eftir
að ég hélt innreið mína í Port Dar-
wins-fangelsið, með .hlekki á. hönd-
um og fótum, fór ég þaðan aftur,
hljóðlega og í kyrrþei — og hér er
ég !“
„En livað viltu mér?“ tautaði
Samuel Chapman loðmæltur.
„Heimta minn hlut af Kimberley-
demöntunum!“
„Þú ert gamansamur! Ég hefi þá
ekki undir höndum. Eg varð að
skilja allt herfangið eftir.“
„Lygari! Þú hefir falið þá hérna.
Flg veit að þér tókst að smygla
tösku inn i fríhöfnina í Hamborg,
en þú liefir verið svo varkár að láta
þá ekki koma á markaðinn ennþá.
Fáðú mér minn part, og þá skal ég
-fara aftur.“
„Gefðu mér tunglið, Freddy!" sagði
Chapman og hló hásum hlátri. —
„Var það fleira, sem ég get gert
fyrir yður, hr. — eh — Wilfort?"
Hinn maðurinn kipptist við og
]iagði. Það sást á leifrtinu í auga
hans að hann skildi skensið — og
]>að var illkvittið.
„Nei, þökk fyrir, lierra gestgjafi!“
svaraði hann. „En ég læt yður að-
eins vita, að ég liefi afráðið að setj-
ast að liér á gistihúsinu fyrst um
sinn-------á yðar ágæta gistiliúsi."
Samuel Chapman — öðru nafni
Fritz König — var fjarri því eiiís
rólegur og hann reyndi að sýnast.
Hinn ganili félagi hans mundi verða
þaulsætinn, hanga á honuin eins og
blóðigla og fylgjast grandgæfilega
með öllum aðgerðum hans.
Niðri i veitingastofunni sátu Hein-
rich Uhl, ferjumaðurinn, og hinn
hálfgeggjaði listmálari Lander og
voru að spila billiard, en það gerðu
þeir á hverju kvöldi. Þjónninn
Fratz, sem var þúsund þjala smið-
urinn á þessu sveitagistihúsi, trítl-
aði á milli með pentudúkinn undir
hendinni og virtist í slæmu skapi.
Málarinn bauð König að taka þátt i
ballskákinni en König var afundinn
og svaraði því neitandi, en fór að
þrámma fram og aftur við af-
greiðsluborðið ....... Hann var í
hættu — mikilli hættu! — Hvernig
gat liann losnað við þenna óboðna
gest aftur? Hann varð að losna við
hann — fyrir fult og allt.
Næstu daga varð lítið vart við
hr. Wilfort. Einstöku sinnum fór
hann i ballskák við listmálarann,
sem hélt sig lengstum í drykkju-
stofu gistihússins; en Wilfort þreytt-
ist auðsjáanlega á orðagjálfri mál-
arans og tók að forðast hann.
Stöku sinnum ferjaði ferjumaður-
irin hann yfir ána, og þá sást hann
fara inn í síinstöðina í þorpinu þar.
Róin, sem Wilfort ’ sýndi í öllu
dagfari sínu, gerði hr. König e'nn
órólegra innanbrjósts.
„Hvað hyggst hann fyrir?“ hugs-
aði hann skelkaður. „Hvaða sim-
skeyti geta það verið, sem hann er
að senda og taka á móti?“
En svo reyndi hann að gera sig
rólegan. Ekki gat Freddy komist yf-
ir leyndarmál hans — og hvað þá?
Hann mundi vara sig á að hléypa
öllu í uppnám. Því að það mundi
koma jafn liart niður á þeim báð-
um, ef lögreglan færi að skerast í
málið.
En á næsla augnabliki setti kví'ð-
ann að honum aftur. Hvar sem liann
fór elti hin föla vofa óvissunnar
hann. Hann svitnaði um allan lík-
amann þegar vindurinn þaut í
dimmum trjákrónunum i skóginum;
ef kalgrein brotnaði undir fæti hans
átti hann það til að hrökkva í kút
og renna flóttaaugum í allar áttir.
„Eitthvað hlýtur að ske!“ ságði
hann oft við sjálfan sig'. „Eitthvað
hlýtur að ske! Það er eins og net
sé að herpast saman kringum mig
— en ég sé ekkert, heyri ekkert —
þetta verður að taka einhvern endi.“
Seint þetta sama kvöld, þegar list-
málarinn haf'ði fengið sér full mik-
ið neðan í því og rausaði svo mikla
vitleysu, að hinir neyddust til að
forða sér undir bert loft, sá hann
neðan úr garðinum a'ð enn brann
Ijós rippi hjá Wilfort.
Hann fékk æðiskast. Var hann
allt í einu orðin blauð kerling?
„Nú verður maður að hafast að!“
tautaði hann. „Núna strax! Hann
verður að fara burt — undir eins
— bui;t!“
Horium' óx reiðiri í sífellu uns
harin þaut inn í húsið og upp stig-
ann. Og ruddist inn í herbergi Wil-
forts án þess að drepa á dyr.
Wilfort sat við arininn' og var að
lesa.
„Þér farið ekki að kurteisisiðum,
hr. König,“ sagðf Wilfort og- brosti
og lagði bókina frá sér.
„Farðu til fjandans með allan
þinn loddaraskap!“ hrópaði Chap-
man ógnandi. „Nú er nóg komi'ð!
Burt með ]rig héðan — og það und-
ir eins!“
„Því fyrr því betra!“ svaraði Wil-
fort og kinkaði kolli i rólegheitum.
„En fyrst verð ég að fá minn lilut!“
Andlitið á Chapman var afmynd-
að af bræði.
„Þinn hlut —- þinn lilut í tungl-
inu!“ fnæsti hann.
„Nei, minn hlut hérna! En ann-
ars getum við látið bíða að tala
um þetta mál, þangað til hinir
koma.“
„ H i n i r?“
„Já, Wilkins og Jack! Ég hefi sím-
að þeim að koma hingað til fundar
við mig liérna hjá þér. Wilkins
sigldi í gær frá Lissabon — .Tack
slæst i fqrina í Bremenhafen.“
Chapman starði fram fyrir sig,
sótgrár í andliti.
„Wilkins — Jack —■'“ tautaði hann
hreinriausri röddu.
„Já, gömlu félagarnir þínir, seín
þú liafðir ætlað sömu fordæming-
una og mér, en það var fyrir krafta-
verk að þeir sluppu. Ekki hafa þeir
fundið púðrið, strákarnir, og þeir
hafa ekki getað rakið slóð þína
hingað, eins og ég hefi gert — en
nú koma þeir í heimboði mínu
— og' 'þcir hlakka víst einhver lif-
andi ósköp lil að sjá þig!“
„Og þessu ert þú valdur að!“
Öskraði Chapman og gleymdi allri
varkárni.
„Ég neyddist til þess — af þvi
að þú varst svo þrár, Sam! Og nú
skiftist þetta því miður á milli fjög-
urrá!“
Andlítið á Chapman var hræði-
legt. Hann riðaði stundum eins og
hann væri að fá aðsvif — svo þreif
hann löks i öxl Wilforts, bölvandi
og ragnandi.
. „Djöfull!" Orðið liraut . fram á
milli tannanna á lionum. „Djö.../‘
Þá mættust augu þeirra Wilforts.
Nístandi háð ljómaði út úr augum
Wilforts. llinn sleppti aftur tak-
inu .......
„Fáðu mér minn hluta, Sam!“
Ghapman svaraði ekki.
„Fáðu mér minn hluta — og' þá
skal ég síma til Wilkins og Jacks,
að þú sért genginn mér úr greip-
um!“
„Ég hefi sagt þér að ég hefi ekki
þessa demanta!“ urrsði Chapman
hás. Það er satt, ég hefi ])á ekki,
FYeddy! Mér er ómögulegt að af-
henda ]>að, sem ég ekki hef.“
„Þú lýgur, því!“
Þeir horfðu hvor á annan stutta
stund, svo yppti Wilfort öxlum.
„Gerðu eins bg þú vilt, Sam! Á
föstudaginn, - éða eftir fimm daga
— verða Wilkins og Jack báðir i
.Bremen —= á föstudaginn hérna —
ef þú verður ekki — —
Hann íáuk ekki setningunni, en
settist aftur og tók bókina, sem
hann hafði verið að lesa í. Rétt á
eftir lokaðist hurðin að baki Chap-
mans, og kom nú bros á fölt and-
litið.
„Þetta virðist ætla að verða göð
lækning!“ sagði hann við sjálfan
sig. „Hann er farinn að sprikla —
og getur í rauninni ekki aðhafst
neitt, nema að gera skissung, sem
ég býst við að hann geri. Gott að
harin vissi ekki að Wilkins er dauð-
ur, og að Jack situr í ensku fang-
elsi fyrir manndráp!“--------- —
A priðjudáginn undir kvöld kom
Wilfort niður í krána. Úr gluggan-
um hafði Iiann séð óvin sinn fara
á lmrt úr húsinu með rifil um öxl,
og nú ætlaði liann að svipast um.
Loftið hafði verið lævi blandið síð-
an þeir töluðu saman. Þeir vissu
báðir, að nú var lokasennan að
hefjast — og hún var um lif annars
þeirra eða beggja.
Fratz þjónn sat við einn gluggann
yfir tómri ölkollu, og virtist vera
mjög husandi. Wllfort rak upp stór
augu, er hann sá að blóðvættar um-
búðir voru á meira en hálfu aridlit-
inu á honum.
„Jæja, Fratz!í‘ Wilfort slangraði
til hans. — „Rekið yður á, eða
hvað?“