Fálkinn - 10.08.1945, Blaðsíða 9

F Á L K I N N
9
Þjónninn svaraði ekki — heldur
tuggði sem ákai'ast vindilstúf.
„Látið mig heyra livað það er!“
sagði Wilí'ort og færði sig nær.
„Svei attan, þetta er ljótt að sjá —
Iiver gaf yður þetta?“
„En jiessi bófi — hann König!“
— Fratz skók hnefana ógnandi í
áttina út á veginn, sem liúsbóndi
lians hafði farið að heiman. — „En
hann skal fá það borgað. Þó að ég
liafi ekki krafta til að slást við
hann þá skal ég —“ Hann kinkaði
kolli og setti undir sig liausinn.
„Hversvegna sló hann yður?“
„Hversvegna? — Vegna þess að
maðurinn er bandvitlaus þessa dag-
ana! En maður tekur nú ekki öllu
þegjandi! Maður verður að svara
fyrir sig. En ]já var hann fljótur til.
Ég fékk 4—5 hnefahögg i andlitið
undir eins. En ég skal-------“
„Nú, hvað ætlið þér að gera?“
„Þér megið kalla mig hvað sem
þér viljið!“ — Fratz laut ísmeygi-
lega fram til Wilforts. — „Ég skal
ná mér niðri á honum. Hann skal
komast i tugthúsið fyrir þetta! —
Eg' skal nefnilega segja yður nokk-
uð .... König er ekki sá, sem hann
segist vera. König er — glæpamað-
ur!“
„Gætið þér að því sem þér segið,
góðurinn minn!“
„Ég segi ekki nema það sem satt
cr. Eg veit hvað ég--------“
Wilfort hlustaði á gióðum, en brá
ekki svip.
„Ég skal leika á hann, það skal
ég! Lítið þér á —“ sagði liann lágt
-— „inni í skógi er gamall kofi —
og í þeim kofa hefir König falið
eitthvað. Jú, það er alveg áreiðan-
legt. Og livað geymir maður svo-
leiðis, án þess að — — nú, þér
skiljið mig!“
Vitið þér hvað það er, sem hann
felur þarna?“
„Ég veit ekkert um það, nema að
það er í gamalli tösku, sem hann
hefir stungið undir eitt gólfborðið.
Ég fór ])angað einu sinni, en hætti
við að rannsaka það — ég duga
ekki til þess — ekki einn!“
„Kanske að ])að séu peningar?
Þjónninn deplaði refsaugunum.
„Heyrið þér Fratz — þetta er
víst ekki lygasaga, sem þér ætlið að
láta mig trúa?“ — Wilfort hnyklaði
brúnirnar, eins og hann efaðist.
„Þetta er satt, hvert einasta orð!
Ef þér viljið koma með mér
„Það er ég til i!“ sagði Wilfort.
„Hvenær eigum við að fara?“
. „Við verðum að bíða þangað til
á morgun. Þá á ég frí. Við skulum
hittast eftir að farið er að skyggja.“
„Á morgun, þá!“ Hann gaf þjón-
inum olbogaskot i bakið og fór svo
upp í herbergið sitt. Hann þramm-
aði þar um gólfið, mjög hugsandi,
en ánægjubros lék um varir lians.
Þarna var ekkert um að efast. Sam
hafði gert þjóninn að trúnaðar-
manni sínum. Og svo gerði hann
sér upp fjandskáp við liann, svo að
allt væri enn öruggara. Annað kvöld
—■ Þá. Hann var boðinn og búinn
til að mæta. Aðeins eitt átti hann ó-
gert, og svo — —
Wilfort néri hcndurnar af á-
nægju .......
Það var mjög sköggsýnt þegar
Wilfort og Fratz gengu inn i skóg-
inn kvöldið eftir. Fratz liafði telc-
ið með sér stormblys til að geta
séð kringum sig þegar að kofanum
kæmi, en vegna þess hve dimmt var
kveikti hann á því í skóginum.
Eftir tuttugu minútur komu þeir i
kofann, hrörlegan bjálkakofa með
ofurlitlum palli við dyrnar.
„Haldið þér snöggvast á lukt-
inni!“ tautáði Fratz. „Ég kem und-
ir eins aftur.“
Wilfort tók þegjandi við luktinni
og liélt lienni upp með sér, svo að
hann sást allur. Ekkert hljóð heyrð-
ist nema skrjáfið í laufinu undir
fótum Fratz, þegar liann hvarf inn
i myrkrið, bak við kofann. Svo
varð grafkyrrt, eins og í klaustur-
kjallara.
Þá kvað við skothvellur — og
annar lil — Blossarnir vörpuðu
ljósi á hið draugslega andlit skot-
mannsins .... Fritz König — öðru
nafni Samúel Chapman.
Wilfort missti ljóskerið, hann rið-
aði og lineig svo máttlaus til jarðar,
og andlitið lá á öðrum handleggn-
um, en liinn handleggurinn lá nið-
ur með kroppnum, svo að höndin
var á buxnastrengnum — —- hann
snerti skeftið á skammbyssu sinni
með fingurgómunum.
Nú heyrðist hratt fótatak, þaðan
sem skotið liafði verið.
„Þetta er Fratz!“ hugsaði Wil-
fort með sér. „Hann var ekki sem
verstur leikari! Setjum svo að ég
hefði ekki séð samliengið i þessu
— og að Sam hefði ekki látið byss-
una sína hanga þar sem ég gat kom-
ist að lienni og gat skekkt sigtið á
henni, svo að hann hlaut að skjóta
fram lijá mér — þá hefði ég orðið
að lienda spilunum á borðið og fara
mína leið - eða þá að ég hefði
aldrei staðið upp af þessari þúfu
Chapman og Fratz staðnæmdust
spölkorn frá. Hann heyrði piskrið
i þeini, en ekki hvað þeir voru að
tala um.
„Þeir bíða til að sjá hvort nokk-
ur liftóra er eftir í mér!“ liugsaði
Wilfort og brosti i kampinn. „Nei,
vinir minir, ég er dauður — dauð-
ur eins og saltsíld! Þið getið verið
alveg rólegir, og þurfið ekki að
koma nær mér.“
Þeir stóðu þarna heilt kortér inni
á milli trjánna, svo lieyrði Wilfort
að þeir fóru. Það var slokknað á
Ijóskerinu, sem hann hafði misst.
Eftir að liann hafði beðið svo sem
tvær mínútur stóð hann upp og
liélt af stað í humáttina á eftir hin-
um tveimur.
Chapman og Fratz gengu hratt.
Þeir námu staðar við vegamót ein,
töluðu nokkur orð saman og skildu
svo. Chapman hélt áfram lieim að
gistihúsinu, og þessvegna veittist
Wilfort að hafa gát á honum, án
þess að sjást sjálfur.
Undir eins var kveikt inni i stofu
gestgjafans, er liann var kominn
inn í húsið. Wilfort faldi sig bak
við tré og sá hvernig skuggi Sams
hreyfðist ótt fram og til baka á
gluggatjaldinu. Hann gat lesið úr
þessum lireyfingum .... Sam var
að hafa fataskifti — hann var að
pakka niður! — Jú, auðvitað —
að vísu hafði hann nú útrýmt
Freddy, en svo voru það — að
hann liélt — hinir tveir, sem að-
eins voru ókomnir, og ])á varð hann
að forðast .......
Nú opnuðust dyrnar frá veitinga-
stofunni, Heinrich Uhl, ferjumað-
ur, kom niður þrepin og gekk i átt-
ina til l'erjunnar.
„Nú, eruð það þér?“ sagði Uhl,
þegar Wilfort kom upp með hlið-
inni á honum.
„Já, það er ég. Ætlið þér yfir
ána?“
„Já, ICönig ætlar með lestinni kl.
22.15 liann ætlar — —“
Meira gat hann ekki sagt. Hann
fékk þungt hnefahögg í hausinn.
Hann hneig í faðm Wilforts án þess
að gefa frá sér hljóð ....
Þegar Chapman kom hlaupandi
út á mjóa bátabryggjuna með tösk-
una í hendinni, voru orðin síðustu
forvöð að hann næði í lestina til
Berlín.
„Takið þér við þessu!“ kallaði
hann til mannsins í bátnum og
fleygði töskunni lil hans. — „Lengra
inn með bryggjunni — hvað er
þetta maður — getið þér ekki
heyrt?“
Hann hljóp ofan i bátinn i sama
bili, maðurinn í bátnum rétti út
höndina og hitti bringu Cliapmans
með hnefanum, svo að hann rak
upp öskur og datt ofan i ána.
Wilfort hafði þrifið töskuna úr
hendinni á honum.
„Þegar þú kemst upp úr pyttin-
um aftur þá skaltu t'lýta þér lieim
og' fara i þurr l'öt, svo að þú fáir
ekki kvef!“ sagði Wilfort hlæjandi
og settist undir árarnar og réri eins
og' hann gat.
Úti á miðri ánni nam liann stað-
ar sem snöggvast og sprengdi lás-
inn á tösku Sams með hnífnum
sínum.
Þarna — ílangur, hvítur poki!
Það var að finna eins og liann væri
fullur af litlum steinvölum. — —
Wilfort hló og þreif árarnar aftur.
Hann mátti engan tima íiiissa.
Hann fann tóman klefa í lestinni
og var að loka að sér dyrunum
])egar hann heyrði glaðlega rödd á
hak við sig.
„Halló, hr. Wilfort! má ég ekki
koma Iíka?“
Þetta var listmálarinn. Fari hann
til — — — Wilfort rýmdi fyrir
honum, nauðugur viljugur, svo að
hann kæmist inn um dyrnar. — Nú,
þarna komu fleiri! — Tveir menn
komu inn í klefann á eftir Lander.
„Þetta eru vinir mínir og stéttar-
bræður,“ sagði Lander. „Sakamála-
fulltrúarnir Peters og Heincken!
Komið þér nú með framlappirnar,
Freddy Howard — hérna eru smokk
arnir yðar!“ Handjárnin lokuðust
um úlfliði Freddys. „Þér cruð hand-
tekinn — samkvæmt skipun frá
ríkislögreglu Bretlands og Ástralíu!“
Wilfort — Iloward stóð þarna
eins og steini lostinn - ósegjanleg
undrun skcin út úr andliti lians.
„Þér — —“ stamaði hann.
„Þér-------—-?“
„Verið þér ekki að furða yður á
neinu!“ sagði Lander, „það var
bara þarna á gistihúsinu, sem ég
var listmálari. Við sakarannsóknar-
menn liöfurn stundum hamskifti,
eins og þér vitið. Þegar þér kornuð
á gistiliúsið hafði ég haft gætur á
Samúel Chapman um nokkurt skeið
— en ég var ekki viss í minni sök.
Það var hjálp að því að þér komuð.
Þið fóruð svo afar ógætilega þið
hélduð að þið væruð einir 'um leik-
inn — það var heimska af ykkur.“
Lestin kipptist við og rann af
stað.
„En Samúel Chapman — Sam! —
á liann að sleppa?“ öskraði Wil-
fort örvita af bræði.
„Verið þér óhræddur!" sagði
Lander. „Okkar menn eru með liann
hinumegin við ána. Við höfum allt
— yður — Chapman og —“
Hann gerði bendingu til hand-
töskunnar og koffortsins, sem lá í
netinu yfir sæti fangans.
KANADA.
Talið er að fyrsti liviti maðurinn
hafi stigið fæti á kanadiskt land árið
1534. Hét hann Jactpies Cartier og
sigldi frá St. Malo i Frakklandi en
lenti i mynni St. Lawrencefljótsins.
— En yfir 500 árum áður munu ís-
lendingar hafa lent við slrendur
Kanada, þó að eigi verði sagt livar
það hefir verið.
Við höfiim heyrt mikið lalað um ,,plastic“ sem það efiii,
er einna mest inuni notað í framtiðinni. Hér sést Binnie Side-
bothain, Los Angeles, Bandar., með fiðlu úr þessu u.ndraefni.