Fálkinn - 10.08.1945, Blaðsíða 13

FÁL KINN
13
KROSSGÁTA NR. 551
Lárétt skýring:
1. Bókstafur,. 4. líkamshluti, 10.
verslunarmál, 13. sefar, 15. nokkur,
16. kvos, 17. á sokk, 19. hræddu, 21.
bíta, 22. ótta, 24. hrinti, 26, frægur
staður á íslandi, 28. mjólkurmat, 30.
kvendýr, 31. keyra, 33. einkennis-
stafir, 34. liola,, 36. svipuð, 38. óð,
39. Illgjarn, 40. selnum, 41. stafur,
42. atviksorð, 44. forsetning, 45. út-
tekið, 46. nár, 48. forskeyti, 50.
gælunafn, ef., 51. æfintýraskáld, 54.
norsk skáldsaga, 55. skammstöfun,
56. unaður, 58. skipi, 60. gái, 62.
lítilleiki, 63. til áherslu, 66. hlýja,
67. úrgangur, 68. ráðvandur, 69. teg-
und.
Lóðrétt skýring:
1. Sagnmynd, 2. blót, 3. inistekst,
5. róta við, 6. eignast, 7. bæjarnafn
þf., 8. ekki, 9. greinir ef., 10. þrif-
legra, 11. megni, 12. svæfa, 14. guð-
ir, 16. íláti, 18. í matjurtagarði, 20.
flíkin, 22. upplirópun, 23. efni, 25.
þunglíf, 27. matarílát, 29. farartæki,
32. báturinn, 34. stefna, 35. harmur,
36. legg, 37. svali, 43. Gestur, 47.
ellihrum, 48. eins, 49. rösk, 50. á-
gæta, 52. fyrirmynd, 53. Akur, 54.
kvenmannsnafn, 57. fagur, 58. stafur,
59. rölt, 60. æði, 61. viðskeyti, 64.
tvíhljóði, 65. útgerðarmaður.
LAUSN KROSSGÁTU NR. 550
Lárétt ráðning.
1. Als, 4. plástur, 10. gor, 13.
sæki, 15. óttan, 16. Ella, 17. kvabba,
19. Apríls, 21. Imba, 22. brá, 24.
ítti, 26. Marðarnúpur, 28. ómi, 30.
kar, 31. agi, 33. re, 34. sag, 36. ört,
38. rt, 39. stakrar, 40. olbogar, 41.
æt, 42. óda, 44. lag, 45. FÚ, 46. Leó,
48. mam, 50. gan, 52. faldafeykir,
54. mötu, 55. sný, 56. utan, 58. hag-
yrt, 60. krafan, 62. alur, 63. eiðar,
66. ríra, 67. far, 68. skeiðar, 69.
RRR.
Lóðrétt ráðning:
1. Ask, 2. lævi, 3. skammi, 5. lóa,
6. át, 7. starrar, 8. TA, 9. Una, 10.
glitra, 11. olli, 12. ras, 14. ibba, 16.
erta, 18. Bárðardalur, 20. piparbauk-
ur, 22. bak, 23. aur, 25. forsæla, 27.
kytruna, 29. metfé, 32. grafa, 34. skó,
35. gaa, 36. öll, 37. tog, 43. kafnaði,
47. ófögur, 48. mas, 49. mey, 50.
grafir, 52. atir, 53. itar, 54. mala, 57.
'narr, 58. baf, 59. tek, 60. krá, 61.
nor, 64. IE, 65. að.
lítil eyrun sem voru eins og límd við höf-
uðið.
Ó-nei hún mundi áreiðanlega ekki
gleyma Stockton major, því að það var
hann sem var orsök í afdrifum „The Eagle“
Á litlum hólma, við ystu sker, lá nú hefnd-
in og beið þess að hremma hann.
Dagarnir liðu og ekki kom hjálpin. Hún
var alveg að missa þolinmæðina. Hafði
bréfdúfan hennar ekki komist til manna?
Þó að hún hefði ekki gefið upp neina
staðarákvörðun, þá vissi hún að ameriska
ríkisstjórnin mundi láta leita i hverjum
królc og kima við strendur Nýfundnalands,
ef boð liennar hefðu komist til skila.
Það einkennilegasta var að hún kunni i
raun og veru vel við einveruna. Líkam-
legt erfiði átti vel við hana. Það var miklu
skemmtilegra að liöggva brenni i eldinn
heldur en að leika tennis og ánægjulegra
að elda graut, heldur en að dansa tangó
við einhvern hjólbeinóttan Suður-Ameríku-
mann á Café Riche.
Það var enginn vafi á því að þessi nauð-
ungarvist á afsiðis ey, i óhreinu og ve-
sælu lireysi, var holl og heppileg fyrir
hana eftir allan munaðinn. Þreytan livarf
úr augum hennar og með hverjum degi sem
leið, varð henni ljósara livers virði það
var að vera upp á eigin krafta og starf
komin.
Einn daginn tók hún meira segja á sig
rögg og þvoði kofagólfið. Henni fannst
það erfitt að liggja á hnjánum og skúra
með gömlum, slitnum bursta, en það var
dásamlegt, hvað lireysið vai’ð vistlegt eftir
þessa hreingemingu.
Þannig liðu fjórtán dagar af Robinsons-
lifi Evv Westinghouse á Nýfundnalands-
miðum.
XXVII. Síðasta sígarettan.
Það var hvasst, suðvestan og bylgjurn-
ar steyptust fjallháar, inn yfir rniðin.
Þær liöfðu vaxið og safnað kröftum á
mörg þúsund mílna leið, sem þær höfðu
farið. Efst voru það livítfreyðandi úfnir
kambar sem settu óvinveittan, liörkulegan
svip á hafið, en undir þeim byltust mörg
hundruð metra langar lirannir sem skullu
inn yfir og skoluðu gula ströndina. Þær
soguðust áfram, með braki og brestum
og sleiktu stöðugl lengra og lengra upp i
gljúpan sjávarkambinn.
En litli hólminn stóð þarna bjargfastur
og virðulegur og lét bart mæta liörðu.
Hann hafði barist við reiða Rán i gegn-
um þúsundir ára. Hann liafði séð" gula
sandinn úr ísjökunum hreykja sér stöð-
ugt hæi’ra og hærra upp með fasla klett-
inúm. Og sjóirnir liöfðu fægt og soi’fið
hliðar hans, brotið skörð í þær og rifið
fátæklegan gróðurinn úr sprungum þeirra.
En þeir gátu þó ekki brotið viðnámsþrótt
lians á bak aftur. Brimrótið myndaði eins
og baug um hann og einstaka alda rudd-
ist alla leið upp á efsta topp lians, en
þá di’ó úr afli þeirra og aðeins smá enda-
lausar gustur á þak kofans, skýrðu frá
því livaða afl væri hér að verki, til að eyði-
leggja liann.
Evy Westinghouse hafði aldrei dottið
í hug að hafið gæti umhverfst svona. Það
var eins og hún væri í sjóðandi katli,
það sauð og rauk umhverfis hana. Það
hlaut að hafa verið vitlaus náungi, sem
byggði þennan kofa og valdi legu lians,
þvi suðvestansjóirnir brotnuðu svo að
segja við dyrnar hjá henni og þetta hjúf-
ur sem skvettist inn yfir þakið var alveg
máttlaust.
Nú vai’ð unga súlkan að gera svo vel og
lialda sig inni. Stormsveiparnir dundu á
kofanum og ógnuðu öllu sem varð á leið
þeirra með tlauða og eyðileggingu. Nú
voru liðnar þrjár vikur, síðan lienni skol-
aði upp á þennan gestrisna hólma. Áhyggj-
ur hennar uxu með hverjum degi og
sálaxdegt mótstöðuafl hennar, sem liélt
henni uppi, var byrjuð að dofna.
Einveran varð henni meir og meir ó-
bæi’ileg. Hún gat setið klukkustundum
saman og talað við sjálfa sig um einskis-
verða hluti. Það voru margir nytsamir
hlutir í stóra skápnum' í kofanum, en
þar vantaði alla andlega fæðu, engin bók,
ekkert blað. Hún slóð sjálfa sig að því
að vera að lesa leiðarvísana utan á nið-
ursuðudósunum — að lesa þá liátt, fyrir
sjálfa sig. Þeir voru svo sem engar upp-
byggilegar bókmenntir, en þó betri en
ekkert. Sér til mikillar gleði, fann hún í
hólfinu á töskunni sinni, hjá speglinum og
púðurdósinni, pakka af sigarettum. Þær
hétu „Dubec“. Það voru nákvæmlega 11
sígarettur í pakkanum og hún hafði gert
sér það að vana að reykja eina á dag.
Á þann hátt fylgdist hún með tímanuin.
Hún byrjaði fyrsta daginn, eftir að henni
skolaði á land. Það var hennar besta stund
þegar hún hallaði sér á fletið efir mið-
degisverðinn og lá og naut sígareltunnar
sinnar með mestu áfergju. Þelta var það
eina sem minnti liana á þann heim sem
hún hafði yfirgefið. Og þegar reykjarhring-
irnir liðu upp að þaki hreysisins, kom
lienni í hug að það væri nú elcki sem
verst að lifa.
En nú var aðeins ein sígaretta eftir
i pakkanum. Hún rótaði öllu um í tösk-
unni sinni, ef það skyldi nú liafa verið,
að ein sígaretta hefði slæðst á botninn
en öll sú leit hennar var árangurslaus.
Einhversstaðar hafði hún lesið æsandi
sögu um síðasta skothylkið — síðustu vörn-
ina — móti vanmættinum, sem nu sal um
að ná tökum á henni.
Skyldi henni ekki auðnast að komast
burt? Átti hún að bera bein sín hér, i
þessum afkima veraldarinnar? Og átti
henni ekki að auðnast að leysa hlutverk
sitt af hendi? llún kastaði sér á fletið. á
meðan stormurinn æddi í kringum liana.
Hann iivein í liverri smugu, hann orgaði
i þröngum reykháfnum og liann iskraði í
lélegri hurðinni.