Fálkinn - 29.11.1946, Blaðsíða 5

FÁLKINN
5
bílana, og að vörmu spori voru
4-5 bílar, sem eftir voru, komnir að
liallardyrunum. Og nú var þolin-
mæði min þrotin. En ég vissi að
ekki þýddi að veita viðnám lengur,
og vissi fyrirfram hverjir áttu að
koma með mér af heimafólkinu.
du Parc greifi, lcennari Baudoins,
Wemaes adjútant konungsins og
nokkrir aðrir höfðu sagt að þeir
gætu ekki yfirgefið okkur, og nú
sagði ég Þjóðverjunum að ég mundi
setjast i bílinn fremur en að láta
bera mig þangað með valdi. En
það væri með því skilyrði að þetta
fólk, sem ég nefndi, kæmi líka.
Bunting gekk að því að mestu leyti
en vildi þó ekki veita’ sumum far-
arleyfi. En þó lét liann undan. Eg
gleymi aldrei mínútunum sem liðu
þangað til hann leyfði að greifinn,
Wemaes, fóstra Alexandre og þau
liin kæmu með mér..“
Rödd prinsessunnar titraði og hún
hélt áfram. „Eg hafði stungið þrem-
ur skammbyssum í handtöskuna
mína. Eg gerði mér ekki grein fyrir
hversvegna, en fannst að ef ég léti
liart mæta hörðu, þá gæti farið svo
að við þyrftum á vopnum að halda.
Og svo hélt bílalestin af stað klukk-
an sex um kvöldið. Við ókum með-
fram röðum af þýskum liermönnum
á mótorlijólum. Það var auðséð að
ráðstafanir liöfðu verið gerðar til
að fyrirbyggja flótta af okkar hálfu.
En ekki vissi ég hvert átti að
fara með okkur og var ekki svarað
er ég spurði. Seint um nóttina nám-
um við staðar einhversstaðar i
Luxembourg, börnin, sem voru dauð-
þreytt, fenigu cinlivern matarbita
og okkur var vísað á rúm. Eg svaf
ekki nokkurn blund, þó ég væri
dauðþreytt. Haldið var áfram mjög
snemma morguninn eftir og mér
fannst brátt á öllu, að fangaverð-
irnir okkar vissu ekki einu sinni
hvert við ættum að fara. Alltaf
var verið að stöðva okkur. Bunting
sýndi skjöl sín og álti löng samtöl
við varðmennina áður en við feng-
um að halda áfram. Dagurinn leið
og siðla kvölds vorum við enn á
ferð, en nú á þýskum vegum, en
enginn vissi livert átti að fara. Loks
námum við staðar eftir miðnætti.
Það var í Weimar og nú var farið
með okkur á gistiliús, sem Gestapo
notaði að öllu leyti. Það fyrsta
sem ég tók eftir er ég kom inn í
herbergi mitt var lítil, .svört plata
á veggnum, sem hafði verið sett
i skugga úti í liorni til að láta bera_
sem minnst á lienni. Þetta var eins
og hljóðnémi og ég er viss um að
Geslapo hefir viljað lilusta á hvað
við töluðum saman innbyrðis. En
þeir fengu lítið að heyra. .. .
Við greifinn ræddum um hvernig
skyldi skifta í herbergin. Josep-
bine, Alexandre og fóstra hans og
ég vorum í einu herberginu, en
Wemaes var lijá Albert og du Parc
Mösurtré — „Ahorn“-tré eða mös-
ur trén, eins og þau hafa verið
kölluð á íslensku, gefa af sér mik-
ið hunang, enda sækja býflugurnar
mjög í blóm þeirra. Þau gefa líka
af sér hunangssætan safa, sem
sumstaðar er tappaður úr stofni
þeirra og síðan notaður í tgggi-
gúmmí meðal annars.
hjá Baudoin. Okkur var sérstaklega
órótt útaf honum, því að hann var
ríkiserfinginn.
Þetta var hræðileg nótt. Við vor-
um öll svo þreytt að við gátum varla
setið uppi, en ég' þorði'ekki að sofna.
Eg var að hugsa um konungsbörn-
in, sem ég bar ábyrgð á, og gat ekki
sofnað i marga klukkutíma. Loks
blundaði ég en vaknaði fljótt aftur
— það var fyrir dögun — við að
tveir menn komu, sem sögðust vera
sendir af Himmler. Nú tóku þeir
við stjórn bílanna og' áttu að halda
áfram snemma um morguninn. Eg
mótmælti að venju, en spurði síðan
hvert ætti að fara með okkur. Þeir
svöruðu að þeir hefðu fengið skip-
un um að svara ekki spurningum
minum, og síðan fór ég aftur í rúm-
ið.
Eg var varla lögst útaf þegar lofl-
varnarmerki var gefið. Þetta voru
hræðileg' ólæti, og fyrir utan dyrn-
ar var hrópað til okkar á þýsku
að fara þegar niður í byrgin, því
að óvinaflugvélar væru að koma.
du Parc, Wemaes og ég tókum sitt
hvert barnið og hlýddum. í kjallar-
anum sátum við til morguns. Þá
kom síðasta reiðarslagið. Sendlarn-
ir tveir frá Himmler tilkynntú að
ég og börnin ættu að halda áfram
ferðinni, en du Parc, Wemaes og
öll hin áttu að fara aftur til Belgiu!
Þetta var eins og krepptur hnefi
beint í andlitið. „Nei!“ æpti ég.
„Nei, aldrei!“ ég sleppti mér alveg,
ég hafði varla fest blund i fimm
sólarhringa og lifað í sífelldum ótta
um konunginn og börnin, og nú
missti ég alveg stjórn á sjálfri mér.
Eg fékk krampagrát og gat ekki
stillt mig, hvernig sem ég vildi.“
Prinsessan hristi liöfuðið, brosti
og roðnaði er hún rifjaði þelta upp.
Konungurinn horfði á hana og ég
gat imyndað mér hvernig honum
var innan brjósts. Svo hélt hún
áfram: „Þetta var ekki sem vitlaus-
ast, þvi að þáð liafði áhrif á böðl-
ana. Þeir virtust vera í vandræðum
og fóru nú að ráðfæra sig hvor við
annan. Eg skit þýsku vel og heyrði
að annar var að minna hinn á hve
veik ég hefði verið nokkrum vikum
áður, er ég var nærri farin úr
lungnabólgu. Það væri ekkert gaman
fyrir þá, ef eitthvað yrði að mér.
Loks gáfu þeir það eftir að du Parc,
Wemaes og fóstran fengju að halda
áfram.
Það var ausandi rigning og allt
ömurlegt þegar bílarnir héldu á-
fram ferðinni. Bilstjórarnir og ann-
að fólk, sem hafði komið með okk-
ur frá Laeken skipaði sér í röð
þegar bílarnir fóru af stað, enginn
brá svip og margt mátti lesa úr
augum þeirra er þeir kvöddu. Það
var sárt. En nú stýrðu þýskir bíl-
stjórar bílunum okkar og óku hratt
og gáfu sér engan tíma til að hafa
biðir eða ráðgast saman. Það var
auðséð að ákvörðunarstaðurin hafði
verið ákveðinn,' en kviði okkar óx
með liverri mínútu. Hvert átti að
fara með okkur? Eftir þrjá tíma
ókum við yfir breitt fljót, sem við
fréttum síðar að væri Elbe, og síð-
an snerum við inn á krókaveg, upp
með fjallslinúk. Þar var alskipað
varðmönnum, alvopnuðum og ineð
varðhunda, sem voru eins og úlfar.
Nú vorum við stöðvuð og látin sína
skilríki okkar, síðan fórum við um
lilið á þremur gaddavírsgirðingum,
liverri eftir annari og síðan gegnum
járngrindur, sem iskruðu á hjörun-
um. Og bifreiðarnar námu staðar
í virkisgarði. Eg gleymi aldrei
hvernig mér var innanbrjósts þegar
liliðinu var lokað eftir okkur. Það
yar eins og gildra væri að lokast.
En svo steig ég út og leit í kringum
mig og sá mér til mikillar gleði
mann, sem ég kannaðist við. Það
var Gierts majór, stallari Leopolds
konungs, sem hafðMarið með honum
frá Laeken! Eg lirópaði víst þegar
ég spurði: „Hvar er konungurinn?"
og Gierts svaraði: „Þarna uppi!“
Nú þagnaði de Réthy prinsessa.
Hún starði á konunginn, sem stóð
hreyfingarlaus við arininn. Hann
horfði á hana, en það kom þján-
ingasvipur i andlitið. Svo þögðu
þau bæði um stund.
Þegar við fórum að tala saman
aftur sagði ég: „Prinsessa, ég skil
hve ömurlegur þáltur í lífi yðar
þetta hefir verið. Eg þakka yður
fyrir að þér hafið eigi að síður
sagt mér frá honum, og geri ráð
fyrir að yður þyki skemmtilegra
að tala um eitthvað annað. . t. d.
fyrsta kapitulann, ef svo mætti segja.
Það fer ýmsum sögum af þvi livern-
ig þið konungurinn kynntust, og
það væri gaman að lieyra rétlu
útgáfuna.
Hún leit aftur á konunginn spyrj-
andi, og aftur kinkaði liann lcolli
og sagði: „Segðu frá!“
„Þetta var í sjálfu sér mjög ein-
falt. Eg var tvítug og þetta var árið
1938. í Nieuport átti að afhjúpa
minnisvarða Alberts konungs, og
foreldrar mínir vóru meðal þeirra,
sem konungurinn liafði boðið á at-
höfnina. Þau voru boðin í hádegis-
verð með konunginum i Ostende,
en þaðan var farið til Nieuport og
síðan á kappreiðar. En ég, sem vit-
anlega var ekki boðinn, hafði farið
á kappreiðarnar, og þar sáu for-
eldrar mínir mig úr konungsstúk-
unni og komu til að tala við mig.
Konungurinn sá þetta og spurði
hver ég væri. Svo sendi liann aðjút-
ant sinn til foreldra minna með
skilaboð um, að ég kæmi með þeim
upp í stúkuna aftur. Það gerði ég
og þar hittumst við i fyrsta skifti..
Þetta er mjög einfaldur þáttur,
finnst yður ekki?“
Sótthreinsandi tár. Karl Meyer
prófessor við Columbia-háskólann,
hcfir fært sönnur á að tárin séu
sótthreinsandi. í þeim er sótt-
kveikjudrepandi eitur, sem nefnist
biotin, og er ef til vitl áhrifameira
en penicillin. Biotin kemur fyrir í
efni, sem heitir „lyzozyme“, og sem
Alexander Fleming, uppgötvari
penicillinsins, fann árið 1922. En
nokkru síðar uppgötvuðust súlfa-
meðulin, og þá gleymist „lyzoz-
yme“. Biotin er sterkasta bætiefn-
ið, sem menn þekkja, en liefir engin
áhrif nema i sambandi við annað
bætiefni, sem heitir avidin'og einn-
ig finnst i tárum og styrkir biotin-
ið 30 sinnum. — Það er ekki ólik-
legt að grátkonur gangi i endurnýj-
ungu lífdaganna eftir þetta, og að
læknarnir fari að safna tárum við
jarðarfarir.