Fálkinn - 29.11.1946, Page 9

FÁLKINN
9
er níu, svo að hann hefir sofið
yfir sig. Hann leggur eyrað upp
að þilinu og hlustar. Allt er
hljótt hinumegin, — kannske
sefur hún ennþá, eða skyldi
hún vera komin á fætur o,g
farin?
Á einu augnabliki er hann
kominn fram úr,- skrúfar frá
steypunni, og klæðist síðan í
snatri.
Hún stendur í ferðafötunum
í forsalnum og símar, þegar
liann gengur niður í matsalinn.
Hún horfir út í bláinn, gegnum
spogilrúðuiglerin í matarsals-
hurðinni, það er eins og augun
vilji ekki sjá myndina af hon-
um, en'hann veit að liún finnur
að hann er þarna.
— — — Með töslfuna í
hendinni og frakkann á liand-
leggnum stendur Sofus Daler
og bíður óþolinmóður eftir
gufubátnum, sem á að flytja
liann á ákvörðunarstaðinn, þeg-
ar hann sér hilla undir hana
langt uppi í götunni. Það hafði
ekki oft komið fyrir karlmenn-
ið Sofus Daler að hapn væri
skjálfhentur. En það var eins
og rafstraumur færi um liann
þegar hún, með gistiliússendil-
inn á eftir sér, strýkst aðeins
við jakkaermina hans um leið
og hún smeygir sér út á land-
ganginn.
Hann í-yðst áfram milli
tveggfja roskinna kvenna og
kemur næstur á eftir henni i
salkytruna aftur á.
Er hann að verða vitlaus?
Hann sem hélt að hann væri
öruggur gegn öllu slíku, er far-
inn að elta bráðólcunnuga konu,
sém lætur eins og hún sjái
hann ekki. Hún lítur aldrei
beint á hann, færir aðeins
töskuna hans, sem er óþægi-
lega nærri hennar tösku, ofur-
lítið til, og svo sest hún.
— Æ, afsakið þér! Hann fær
kipp i annað munnvikið, al-
vörusvipurinn hverfur sem
snöggvast — hún verður ung
og lifandi, eins og hann vill
helst sjá hana.
Beate Rein. — Frú Beate
Rein! ‘
Höfðu þau ekki alið mann-
inn í sama bænum árum sam-
an, án þess að víta hvort af
öðru? Nú sitja þau hlið við hlið
í bílnum, sem flytur þau upp
í matsöluhúsið. Hann er að
því kominn að taka utan um
hana, þegar hún flytur sig ofur-
lítið í sætinu, þrífur eftir bréfi
í handtöskunni og reynir að
lesa.
Langt titrandi andvarp! —
Eitthvað er það þá sem kvelur,
eitthvað er hún að flýja. Sjálfa
sig eða einlivern annan?
Hann hatar bréfið, hatar allt
sem tekur hug hennar. Aldrei
hefir hann verið jafn þrunginn
af þrá eftir að vernda eins og
í þessu augnabliki. Hann á að-
eins eina ósk: að nema hana
á bu^rt frá öllu sem illt er.
og að‘ fá gljáann til að koma
aftur í augu hennar, þennan
gljáa, sem hún veit að muni
vera þar þegar hún er sæl.
Dagarnir þarna á matsölu-
liúsinu verða honum samfelld
kvöl, hann hefir ekki færst feli
nær henni, það er eins og hún
hafi viljandi gert varnargarð
kringum sig — eins og hún
geri sitt itrasta til að halda hon-
um fjarri sér.
Það er einn af þessum
septemberdögum, er sólin skin
og yljar manni í bakinu eftir
aðkenningu af næturfrosti, —
þegar akrarnir eru snoðnir og
naktir, en nautpeningurinn enn
á beit og setur svip á hagann.
— Sofus Daler situr á svölun-
um og starir út í bláinn.
Æfintýrakvöld. — Minnkandi
tungl, tjörnin fyrir neðan slétt,
með silfurrákum á vatnsgárun-
um, eplin roðna i grænu land-
skrúðinu, og detta af trjánum,
eitt og eitt. Annars er allt kyrrt.
Inni, í bjarmanum frá arnin-
umí situr liýn. Samræðurnar
lcringum hana fara framhjá
henni, hún er ókyrr, hendurn-
ar á sifelldri lireyfingu.
— Ógæfan siglir í kjölfarið
þitt! Þetta voru orð Carstens
við hana þetta kvöldið, áður en
það hræðilega skeði og sektar-
spurningin komst á rekspöl hjá
henni sjálfri og öllum öðrum.
Hún hafði hvergi fundið
smugu til að forða sér út um,
þangað til allt varð fjarlægara
og hún sá betur út yfir það.
Það var allt annað en ís-
kuldi hennar, sem olli því að
Carsten Rein svifti sig lífi.
Þessi áhyggjulausi og veiklyndi
Carsten, viðfeldni drengurinn,
sem aldrei gat orðið að þeim
manni, sem liún hafði hugsað
sér að liann yrði.
Hve víðtæk var sökin? Hefði
hún átt að hræsna, ljúga, leik-
ið elskandi og fyrirgefandi eig-
inkonu eftir að öll vonhrigðin
voru farin að hrannast kringum
hana, og að hún átti enga til-
finningu í lians garð nema með-
aumkvunina. Hefði hún getað
bjargað honum með því?
Hvaða undramáttur er það,
sem knýr hana þvert á móti
vilja sínum til mannsins, sem
hún veit að bíður hennar þarna
úti, á þessu undursamlega
hættulega kvöldi. Mannsins með
sterka viljann og augun, sem
aldrei líta af henni, en sem varð
að tvinna hug sinn við hennar
á svo örlagaríkan hátt. Er ást-
in komin til hennar í alvöru
— í fyrsta sinn?
Hún gerir tvær tilraunir til
að standa upp, en riðar. Þriðja
skiftið fer hún. Sofus Daler
lítur snöggt við. Hann er að
grípa um úlfnliðinn á henni
og draga hana með sér þegar
liún rekur upp sárt óp og slítur
sig af honum. í tunglsljósinu
virðist hún sjá tvö svört augu,
sem stara fast og ásakandi á
hana.
Leo! Ilann líka! Eftir svo
nörg, löng ár!
Á liún að standa reikningsskil
hérna líka, aldrei geta þvegið
sig hreina, aldrei losna undan
oki bölsins? Á liún að verða
alla sína ævi að afplána það,
sem hún aldrei hefir viljað?
Er Leo líka kominn til að
liindra að hún grípi gæfuna
þegar hún loks býðst henni.
Hún stendur augnablik og
þrýstir fingrunum að gagnaug-
unum.
Nei, hér er hún saklaus, aldr-
ei hefir hún gefið Leo von um
að elska liann, það var hans
eigin heili, sem hafði skapað
þær hugsanir, sem aldrei liöfðu
við neitt að styðjast. — Nei,
nei, hún bar enga ábyrgð á
lífi Leos.
Sofus Daler heyrir aðeins
lágt uml þegar liún lokar dyr-
unum. — Eg þori það ekki, það
siglir ógæfa í kjölfar mitt!
Hann stendur og styður enn-
inu að dyrastafnum. Það er
stormur og æsingur i hug hans.
Hún skal verða hans, hvort sem
það boðar ógæfu, hann vill eiga
hana, hann á hana þegar, þau
liafa verið eitt frá öndverðu,
en það sem gerst hefir síðar
skiftir engu.
Beate gengur um salinn eins
og í svefni, upp stigann og inn
í herbergið sitt. Það er eins
og hún hafi stirðnað — orðið
að dauðri myndastyttu. Öll von
er úti, liún er útrekin, útlæg úr
mannheimum, dæmd til ei-
lífrar einveru. Hún þorir ekki
að hverfa inn i líf Sofusar Dal-
er með fortíð sína á hakinu.
Morguninn eftir þegar liann
kemur niður, í morgunverðinn,
er hún farin, og árdegis sama
dag tekur hann saman dót sitt
og fer líka.
Ein andvökunótt hefir gert
honum allt Ijóst: Hún er veik,
hefir ofnæmi á taugum og með
skynvillur. En liann á styrk
handa þeim báðum, þann styrk
sem getur leyst hana úr álög-
um fortiðarinnar.
Hvert hefir liún farið? Hún
Risafluffbátur. — Viff fyrstn augsýn
gætu menn kalcliö, að myndin væri
af skipsskrokk í smíffum, en svo
er nú ekki. Þetta er flugbátur, sem
veriff er aff smíffa í Englandi, og
verður hann sá stærsti, sem smíff-
affur hefir verið þar í landi. Þyngd
hans verffur helmingi meiri en
nokkurs annars- flugbáts, sem smíff-
aður hefir verið.
hefir ekki sagt neitt um það.
Hann hefir farið um allan
bæinn, leitað þar sem hugsan-
legt var áð hitta liana, farið
heim til hennar, en fengið það
svar, að frúin væri ekki i bæn-
um. —
— — — Beate Rein reikar
um göturnar án marks og miðs.
Það rignir, en hún skeytir þvi
engu, það er eins og regnið
mildi æsinginn.
Hún kom ekki í bæinn fyrr
en í gær — treysti sér ekki
fyrr.
Af frjálsum vilja hafði hún
afneitað lífinu þegar lienni
bauðst það, en aldrei hafði hún
misst vonina um einhverja
lausn, trúna á að eitthvað ó-
vænt kynni að ske -— en nú
er það kannske of seint. En
kæmi ' hann einu sinni enn
mundi hún ekki standast. Nú
þorir hún.
Hún er fyrir utan húsið sitt,
og þá stendur hann þar. Graf-
kyrr. Og hann heyrir hana
koma — það er eins og léttur
þytur, eins og þegar fugl lyftir
sér til flugs.
Augu þeirra mætast. Það er
eins og maðurinn hafi aldrei
séð konu fyrr og eins og konan
hafi aldrei séð mann fyrr —
eins og þegar fyrstu manneskj-
urnar mættust qg heimurinn
var enn liálfgerður óskapnað-
ur.