Fálkinn - 29.11.1946, Síða 12

12
FÁLKINN
Edmund Snell:
Maðurinn með járnhöndina
L
— Eg skal sjá um að hafa eitthvað af
mínum mönnum á verði nálægt höllinni,
sagði liann. — Þeir skulu fá hoð um að s.iá
til yðar. Einkunnarorðið verður: „II gallo
canta“ — „Haninn galar“. Ef nokkur segir
það við yður, þá vitið þér að hann er vin-
ur yðar. Verið þér sælir og til hamingju.
Dyrnar lokuðust og Wpstall og Armourer
voru einir. Sir James fyllti glasið hjá hon-
um en hellti aðeins lögg í sitt.
— Til hamingju! sagði hann.
— Þakka yður fyrir, ^varaði Armourer
hás og drakk. — Þér niegið treysta því að
ég skal gera mitt besta. Hann þagnaði
augnablilc og bætti svo við lágum rómi:
— Er Helen komin aftur?
Sir James leit hvasst á hann.
— Dóttir mín kemur samkomulagi okkar
ekkert við, sagði hann kuldalega.
— Eg veit það, sir. Eg spurði hara af því
— af því að ég sá liana með Bernardi
greifa í „Svörtu liöllinni“ i dag. Ef þér
leyfið að ég segi það þá fannst mér það
lalsvert merkilegt. Það varð ekki annað
séð en að hún og Bernardi væru mestu
mátar.
Westall varðc fölur sem nár og greip í
skrifborðið til að stj'ðja sig. Aromurer fór
til hans og tók í handlegginn á honum.
— Hvað er að, sir James. Eruð þér veik-
ur?
Sir James hneig niður í stólinn.
— Nei, nei, það er ekkert að mér. Viljið
þér opna gluggann þarna, Denis? Það er
svo hræðilega heitt hérna. Látið þér ekki
sjá yður í glugganum. Það er aldrei að
vita liver ,getur verið nálægur, og það er
ekki gott að eyðileggja áformið okkar, ef
hjá því verður komist.
Armourer fór og opnaði gluggann.. Hann
faldi sig bak við gluggatjaldið. Allt í einu
brá fyrir leiftri, en áður en þruman sem
fylgdi var hætt tók hann eftir einhverju
kringlóttu á gólfinu rélt hjá sér. Það var
steinvala með gati á, og við hana fest um-
slag, eins og skartgripasalar nota.
Westall stóð upp.
— Hvaðan kom þetta?
— Gegnum gluggann, geri ég ráð fyrir.
svaraði Armourer og dró gluggatjaldið bet-
ur fyrir. Hann beygði sig, leysti umslagið
frá steininum og opnaði það. Þar var sam-
anbrotið blað. Hann strauk úr því og starði
forviða á það, sem stóð þar:
„Eg hefi tekið H. sem gisl! Aðhafist ekk-
ert!“
Neðst á hlaðinu stóðu fimm ljót, rauð
merki, sem vel gátu verið blóð — fjögur
með líku millibili og það fimmta lengra
frá. Kludshöndin!
IX. kap.: Gildran sett upp.
Armourer kipptist við. I sama bili losn-
aði steinn og steyptist fram af hengjunni.
Armourer bölvaði og skreið bak við greni-
tré með skammbyssuna tilbúna. Tvær mín-
útur liðu án þess að nokkuð gerðist. —
Myrkrið var svo svart að liann sá ekki
liandaskil. Og í fjarska drundi i skruggun-
um.
Hann ætlaði að fara niður á stíginn aft-
ur en heyrði þá fótatak. Skuggi læddist
áfram, nam staðar og færði sig svo til baka
Armourer sá að hans hafði orðið vart, og
hann tók fastar á skammbyssunni, sem
hann hafði sett liljóðkæfi á.
Hann heyrði manninn ræskja sig lágt.
„II gallo canta!“ hvíslaði hann eins og
hann væri að tala við sjálfan sig.
„Benissimo“, sagði Armourer hlæjandi og
kom fram úr fylgsninu. „En livað þér gerð-
uð mig hræddan.“
Eftir nokkrar mínúlur hélt liann áfrafti,
er liann liafði orðið þess vísari að Giovanni
hafði efnt loforð sitt og. sett varðmenn
kringum alla höllina.
Augnahliki síðar sá hann votta fyrir
brúninni á höllinni og varð nú varkárari.
Elding kom og varpaði skærum glampa, og
liann sá greinilega varðmanninn við aðal-
dyrnar. Það yrði erfitt að komast inn þá
leiðina.
Hann skýldi sér á hak við tré og greinar
og komst nú haka til að höllinni og var
ekki langt frá hinum innganginum, þar
sem Bernardi og Helen höfðu farið inn.
Þar stóð líka varðmaður, en þarna hagaði
öðruvísi til. Það var elcki nema mjór stígur
milli hallarveggsins og f jallsins, og Armour
er læddist nær og hafði alllaf skjól. Hann
var kominn fast að manninum og heyrði
að hann var eitthvað að tauta. í glampan-
um frá næstu eldingu sá hann að maðurinn
sneri bakinu að honum og var að reyna að
kveikja sér í vindlingi. Það mistókst auð-
sjáanlega, því að maðurinn sneri sér við
bölvandi og færði sig nær þeim stað er
Armourer stóð á. Fingur njósnarans læstust
um gúmmíkylfuna og á næstu sekúndu
reiddi hann til höggs. Maðurinn riðaði og
Armourer .greip hann í fallinu. Er liann
hafði dregið hann inn í kjarrið, leitaði hann
í flýti í vösum hans. Þar fann hann stóran
lykil. Hann gekk að dyralæsingunni, og
eftir augnahlik var hann kominn inn í höll-
ina og læsti á eftir sér. Hann lýsti með
vasaljósinu sínu og fann hringstigann og
fór upp, læddist inn þrönga ganginn á
annari hæð, og að dyrunum, sem liann
mundi eftir síðan um morguninn. Þær
stóðu enn opnar. Án þess að verða fyrir
nokkri fyrirstöðu komst hann inn í for-
salinn í höllinni, og í sífellu komu glamp-
arnir frá eldingunum svo að hann sá fjölda
af brynjum meðfram veggjunum og mikið
af gamaldags fallegum húsgögnum.
Armourer leit við til að skoða stigann,
sem hann hafði verið að fara ofan. Þegar
hann athugaði nánar fjórða þrepið sá
hann vel faldar lamir á því, og með þeim
tækjum sem hann hafði á sér tókst hon-
um að draga þarna út skúffu. í lienni var
kistill úr málmi — einskonar vasaúfgáfa af
peningaskáp. Maðurinn með hrúna hattinn
hafði þá haft rétt fyrir sér. Það tók hann
stundarfjórðung að ná kistlinum upp, en
i honum var trékassi, sem auðvelt var
að opna. Hann lýsti með vasaljósinu ofan
í kassann, en þótti skitur til lcoma er liann
sá engin skjöl þar. I staðinn stóð hann
þarna og góndi á einkennilegt áhald úr
stáli, og var ólarlykkja á endanum. Þetta
var eins og nokkurskonar gervihönd.
Armourer liugsaði í ákafa. — Undir
fjórða þrepi. Kludshöndin! IJann hafði
samt sem áður farið villur vegar.
í sama bili valt brynja um bak við hann
svo að liann leit snöggt við. Hann lieyrði
æðisgengið öskur, og i einum glampanum
sá liann kósakkann koma vaðandi á móti
sér með sveðju í hendinni. :
Armourer greip gervihöndina og kastaði
lienni á móti árásarmanninum, sem vék
undan og öskraði. Þegar Armourer fór
að athuga hvort kósakkinn væri orðinn
liættulaus, tók hann ekki eftir fallhlemm
í gólfinu og steyptist nú ofan í kjallara.
Þegar hann fór að ranka við sér eftir
fallið og settist upp, kveikti liann á eld-
spýtu o,g sá að hann var í kjallara með
hvefldu þaki, sem hvíldi á steinsúlum. í
öðrum enda kjallarans var járnbent lmrð.
Gólfið var óslétt og rakt. Miðja vegu milli
hans og dyranna lá eittlivert flykki, og er
hann hafði kveikt á annari eldspýtu sá
hann sér til skelfingar að þetta var kven-
maður. Ilann stóð upp og riðaði þangað.
— Helen, livíslaði hann og bjóst við öllu
illu.
Hönd tók máttlaus um hans.
— Denis!
Röddin var veik og óþekkjanleg, en ljós-
glætan frá eldspýtunni sýndi lionum ná-
bleikt andlit Ilaidée Dorximann. Þegar hann
bar eldspýtuna nær sá hann sér til skelf-
ingar sömu merkin á hálsinum á henni og
hann hafði séð á dauða manninum í stofu
Westalls.
Yarir hennar bærðust aftur.
— Eg hjálpaði þér. Serge sá — mig, og. .
Armourer viknaði og tók hana í faðm
sér. Það var rauð þoka fyrir augum hans.
— Heyrðu, Haidée, sagði hann. — Eg
datt liérna ofan, en ég er ekki yfirunninn
ennþá. Eg ætla að ná í fantinn, sem gerði
þetta — og drepa hann. Heyrir þú mig?
Hún lireyfði liöfuðið.
— Skjölin sem þú ert að leita að — milli
þilja — yfir rúmi Bernardis. Herbergið
beit á móli —- þar sem i morgun. Orðið er
„ K r i e g “ — gleymdu því ekki.
Hann fann allt í einu hvernig hún stirðn-
'aði þarna í örmum lians, og lagði liana
varlega niður. Eftir augablik var liann
kominn að liurðinni. Vitanlega var hún
læst, en hann hafði með sér tæki til að
ráða við lásinn. Þegar hann var kominn
svo langt að hann ætlaði að fara að reyna
á hurðina, lieyrði hann liljóð bak vic$ sig
og sá að lderinn i lofinu hreyfðist. IJann
faldi sig fljóllega bak við eina steinstoð-
ina og sá hönd með stormljós seilast niður
um opið.
Armourer hreýfði sig ekld, og eftir