Fálkinn - 29.11.1946, Blaðsíða 13

J
FÁLKINN
13
KROSSGÁTA NR. 613
Lárétt, skýring.
1. Konungur, 4. réttar, 7. sár, 10.
orðsending, 12. ílát, 15. húsdýr, 1G.
fálm, 18. fitu, 19. öðlast, 20. ýta, 22.
fljót, 23. hvílist, 24. á handlegg, 25.
umdæmi, 27. eyddur, 29. manns-
nafn„ 30. handleggur, 32. fæða, 33.
lagtæks, 35. stjórnar, 37. galdur,
38. bókstafur, 39. höfðingjar, 40.
sund, 41. liögg, 43. horfa, 46. fitla,
48. brodd, 50. reiður, 52. gervöll,
53. óliðugt, 55. lcrökkt af, 56. vafi,
57. fóru, 58. mannsnafn, 60. kveik-
ur, 62. g'reinir, 63. fyrr, 64. liorfa,
66. frumefni, 67. truflar, 70. heitið,
72. blóm, 73. fóður, 74. land.
Lóðrétt, skýring.
1. Hellar, 2. ráðunautur, 3. með-
al, 4. dreitil, 5. velgju, 6. grjót, 7.
ný, 8. ónefndur, 9. kúlan, 10. sjáðu,
11. gangur, 13. reiðihljóð, 14. sjór, 17.
kona, 18. tungl, 21. ættingi, 24.
drykkurinn, 26. tölu, 28. slagsmál,
29. hljómi, 30. ilát, 31. greiðast, 33.
samstætt, 34. hnettir, 36. kveikur,
37. herbergi, 41. loga, 42. mjög, 44.
kenning, 45. stjórnir, 47. stærð-
fræði, 48. dýr, 49. á sleða, 51. frum
efnið, 53. húð, 54. liásæti, 56. málm
ur, 57. espaða, 59. greinir, 61. ung-
viði, 63. fiskjar, 65. orka, 68. fanga-
mark. 69. endi, 71. öðlast.
LAUSN Á KR0SSG. NR. 612
Lárétt ráðning:
1. Kær, 4. spott, 7. Ými, 10. erfitt,
12. óskaði, 15. tó, 16. Fram, 18. brot,
19. R.L., 20. aka, 22. úra, 23. ris,
24. mal, 25. arf, 27. fróar, 29. gas,
30. Arnar, 32. ask, 33. sultu, 35.
aría, 37. póll, 38. ná, 39. stropað,
40. án, 41. sóta, 43. rata, 46. skóla,
48. tug, 50. ritar, 52. ómi, 53. sór-
um, 55. lóð, 56. ani, 57. ýkt, 58.
lak, 60. mel, 62. G.G., 63. Asía, 64.
aðra, 66. I.I., 67. gUstur, 70. kórinn,
72. rás, 73. aldna, 74. gæs.
Lóðrétt ráðning:
1. Krókar, 2. æf, 3. rif, 4. starf,
' 5. Ok, 6. tórir, 7. ýkt, 8. Ma, 9. iðr-
ast, 10. eta, 11. trú, 13. S.O.S., 14.
ill, 17. mara, 18. brak, 21. arna,
24. mall, 26. far, 28. ósnotur, 29. gul,
30. Agnes, 31. rista, 33. sóðar, 34.
unnir, 36. ata, 37. par, 41. sómi,
42. Óli, 44. til, 45. atóm, 47. lcóngur,
48. Tóta, 49. gula, 51. aðeins, 53.
skíra, 54. maðka, 56. agg, 57. ýsu,
59. kró, 61. lin, 63. ats, 65. arg, 68.
sá, 69. D.D., 71. I. Æ.
augnablik hvarf höndin aftur. Hann heyrði
raddir sem töluðu á frönsku uppi.
— Það er ekki sjáanlegt að nokkur sé
þarna, sagði ein röddin.
— Já, en ég sá hann detta, sagði önnur.
Síðari röddin var þreytuleg, og eins og
maðurinn ætti bágt með að tala. „Sag’risti!“
Röddin æpti. — Eg er særður en brjálaður
er ég eklci. Hve lengi hefi ég legið liérna?
Hvar er hans hágöfgi?
Þetla var líkt rödd Kluds og Armourer
komst að þeirri niðurstöðu að hann hefði
fallið í rot þegar gervihöndin hitti hann
Enginn virtist eiginlega vita hvað skeð
hafði, og nú datt honum allf í einu nokkuð
í liug. Hann kom auga á frakkann sinn,
sem lá á gólfinu, þar sem hann hafði fleygt
honum þegar hann fór að bjastra við dyrn-
ar. Hann læddist og dró hann til sín þang-
að til aðeins lítið af honum sást fram und-
an einni súluni. í sama bili kom stormljós-
ið niður úr gatinu aftur, og hann sá haus,
sem líktist Kluds, og hönd sem hélt á
byssu.
„Haldið þér ljósinu stöðugt, var hvíslað
og á næstu sekúndu heyrðust 2 skothvell-
ir hvor eftir annan. — Nú hugsa ég að
heyrist ekki meira í lionum, heyrði hann
tautað yfir höfðinu á sér. En það er lík-
lega hest að fara niður og atliuga hann.
Svo var hleranum lokað aftur.
Armourer þreifaði sig fram að hurðinni
aftur o,g stóð þar og beið. Það leið dálitil
stund þangað til hann heyrði fótatak fyrir
utan og ljós sóst í rifunni með hurðinni.
Hann heyrði að slagbróndi var skotið frá
og lykli stungið í skráargatið. Þreif hann
þá í lásinn og dró hurðina lil sín. Hór
maður með Ijósker í hendi valt inn úr
dyrunum og rak upp óp.
Vopn Armourer sveif í loftinu og lenti á
flókahattinum. Gesturinn varð að klessu án
þess að gefa frá sér nokkurt hljóð, og Ar-
mourer greiii Ijóskerið áður en það datt á
gólfið og ljósið slokknaði. Án þess að
skeyta um manninn, sem orðið hafði fvrir
högginu, læddist hann út úr kjallaranum og
lagði hurðina að stöfum eftir sér.
Hann stefndi beint að aðaldyrunum og
slökkti á ljóskerinu.
Óveðrinu virtist vera slotað, og dauf
ljósglæta sást gegnum mislita gluggana og
skein á brynjurnar, sem stóðu í röð með-
fram veggnum í forsalnum. Hann heyrði
stunur þegar hann gekk upp dyraþrepin,
og þegar hann leit við sá hann að Klud
hafði risið upp og reyndi að skríða upp
stigann á eftir honum. Án þess að eyða
sekúndu til ónýtis hljóp Armourer áfram
og tókst fyrirhafnarlítið að finna dyrnar
að herbergi Bernardis. Hann hlustaði augna
blik fyrir utan, lagði liöndina varlega á
lásinn og fór inn.
Fyrst í stað fékk hann glýju í augun af
ofbirtunni þarna inni. Hann stóð um stund
og deplaði augunum, en brátt vandist hann
birtunni, og nú sá hann fyrir sér stofu með
látlausum svefnherbergishúsgögnum, og í
rúminu sá hann skeggjað andlit Bernardi
greifa. Greifinn svaf vært — en kona var
að fitla við stafalásinn á litlum járnskáp,
sem var á veggnum yfir rúminu hans.
X. Kap.: Leyndardómur járnskápsins.
— Þú hefir mikið að gera, sé ég, heyrð-
ist Armourer segir ofur rólega. Hann sá
engan lykil í liurðinni og tók því stól og
skorðaði hann undir handfanginu á hurð-
inni. — Það er vissarlt að þú flýtir þér.
Klud er á leiðinni upp.
Helen Westall greip skammbyssu, sem
lá á borðinu, sneri sér við og starði á hann
stórum augum.
— Ert það þú?
Hann geklc til hennar.
— Já, því miður er það víst ég. Við frétt-
um að þú værir í hættu, og ég var sendur
hingað af tveimur ástæðum — í fyrsta lagi
til að ná í það, sem geymt væri í þessum
járnskáp, og i öðru lagi til að ná í þig héð-
an. Hann varaðist að horfa í augu liennar
en starði á manninn í rúminu.
— Svefnmeðal — eða hvað?
Stúlkan' kinkaði kolli.
— Eg gerði það, sagði hún. — Eg neydd-
.ist til þess. Hann fór að verða nærgöngull.
Eg gaf tilefni lil þess sjálf, skilur þú. Mér
hefir aldrei verið lífið neins virði upp á
síðkastið, —. svo að ég fór að x-eyna að æfa
mig í njósnai’starfsemi upp á eigin spýtur.
Nú bilaði taugaþi’ekið og hún faldi and-
litið í liöndum sér. — Það hefir ekki verið
neitt skemmtilegt, kjökraði hún. — Bern-
ai’di er svín. Æ — ég get ómögulega opnað
þennan skáp!“
— Láttu mig reyna, hvislaði Ai’moui’er,
greip á stafaskífunni og fór að stilla hana
á orðið „Krieg“. Þung hurðin opnaðist að
vörmu spori, og Helen horði forviða á
liann.
— Vissir þú það?
— Haidée sagði mér það. Hún hefir
bjai’gað lifi nxínu — og svínin bérna myrtu
liana fyrir bragðið. Húix var ástfangin af
mér, sagði liún, en é,g gat ekki endui’gold-
ið þá ást.
Augu Helenar bi’unnu.
— Svo lxún var þá agndúfa!
— Já, ég veit það, sagði Anxourer róleg-
ur, með hausinn inni í skápnum. — En
livað er ég annað — og þú eiginlega lika,
þegar öllu er á botninn livolft. Eini munur-
inn er sá, að við erum réttu megin. Taktu
við þessuxn skjöluixi, gei’ðu svo vel! Ilann
fór úr jakkanum og kepptist við — las
ýms skjölin, fleygði þeim eða la,gði þaxx lil
hliðai’, en sumum tók stúlkan við. Hann
sá litla læsta kistu, sem hann gat opnað
með tækjum sínum. — Hérna er það, sem
við erum að leita að, sagði hann hx-óðugur.
1 sama bili heyrðist liás lilátur úr rúm-
inu, og þegar Ai’moxirer leit við sat Rúss-