Fálkinn - 29.11.1946, Page 8

FÁLKINN
8 .
AÐ hafðí í sannleika verið
svo, einu sinni, að Daler
Iiafði verið staðráðinn i að gera
stúlku sæla, stofna fjölskyldu,
hafa opið hús gestum og gang-
andi i sumarhústaðnum á Sam-
dal og verða með tímanum
ráðsettur og nýtur borgari í
]>jóðfélaginu; en þetta var
löngu áður en sagan með hana
Dóru gerðist.
Hann gerir smell með þum-
alfingri og löngutöng liægri
handar: Basta! Að vísu hafði
sú saga ekki verið beinlínis til
þess að smella að henni fingr-
unum — þetta var hálfgerð
sneypusaga, að því er að lion-
um vissi, hann hafði verið lengi
að jafna sig eftir áfallið, og
ástæðan til sáttaslitanna hafði
gert hann ruglaðan í kollinum.,
Hún hafði svei mér ekki ver-
ið að draga af því eða spara
stóryrðin. Hann hafði ,geymt
bréfið lengi vel, en loks þurfti
hann ekki á því að halda
lengur; hvert orð var meitlað
inn í minni hans; sérgæðing-
ur, sjálfbirgingúr, yfirborðs-
maður, sem aldrei reyndi að
gera sér minnstu grein fyrir
hvað hrærðist í djúpi konusál-
arinnar — Svona var lýsingin.
Hann hafði yfirleitt aldrei
haldið, að neitt svokallað djúp
væri til í sál Dóru. — Herra
minn trúr þau höfðu átt vel
saman að ýmsu leyti, fannst
honum að minnsta kosti. Hún
var lagleg og andlitið svip-
hreint, líkaminn nettur, smekk-
urinn fágaður og skapið frá-
bært — en dýpt var hugtak,
sem hann hafði aldrei sett í
samband við Dóru Knoph ....
Það var nú það! Síðan hafði
hann orðið fyrir meira eða
minna beinum árásum mæðra,
sem áttu dætur á giftingaraldri,
og frá bláum, brúnum, græn-
um og svörtum lokkandi
stúlknaaugum, en hann hafði
hrundið öllum þeim árásum.
Auðvitað hafði hann duflað, og
kanske nokkuð djarflega stund-
um, hverful augnabliksást, sem
stóðst þangað til kom að úr-
slitastundinni, en alltaf hafði
liann þó dregið sig í hlé með
nokkurnveginn sóma þegar
hann skyldi að ástin var
komin að suðumarki liinumeg-
in. Allt hafði farið samkvæmt
áætlun. Þangað til í dag.
Þessu hafði slegið niður í
honum allt í einu,- eins og eldi
í skraufþurra sinu, komið al-
veg flatt upp á hann, fram úr
allri áætlun, eins og brot á
öllu náttúrulögmáli. Og þetta
fyrir mann á hans aldri.
Sofus Daler varð fertugur í
vor. Hann hafði búið eins þægi-
lega .um sig og staða hans
leyfði, hafði góða og trygga at-
vinnu, og réð sjálfur hvað
liann gerði við frístundirnar.
Hann hafði tamið sér ýmis-
konar vana, og kannske ýmis-
konar óvana innan um og sam-
an við.
Hærurnar yfir gagnaugun-
um.var ekki hægt að dylja, og
ekki heldur hrukkurnar kring-
um munn og augu, sem voru
sérstaklega áberandi á sumrin.
Nora Gjersten:
þegar sólin bakaði hann og
lét hvítu, sterlcu tennurnar í
honum skína tvöfalt livítar en
áður, í umgerð koparrauðs and-
litsins.
Þessu laust sem sagt niður í
honum eins og sprengju, án
þess að það gerði nokkuð boð
á undan sér.
Hann var á ferð upp í heilsu-
hælið í haustfríinu, sem hann
hafði tekið sér. Af einskærri
tilviljun hefir hann stigið af
lestinni með farangur sinn á
millistöð, og labbar nú í rökkr-
inu upp stíginn að gistihúsinu.
Og þarna var það, sem Sofus
Daler hafði upplifað óvæntustu
samfundina á æfi sinni.
I hálfdimmum ganginum inn
í matsalinn gengur kona á
undan honum. Hann sér ekki
annað en bakið, en fyrifram
eins og fyrir innblástur, veit
hann upp á hár hvernig hún
lítur út, getur lýst hverjum
drætti í andliti hennar, liðun-
um í hárinu, höndunum, litn-
um á lcjólnum. Búrgundarrautt,
já, einmitt búrgundarrautt til
þess að undirstrika hve hör-
undsliturinn er viðkvæmur. —
Það gat ekki verið öðruvisi.
Bakið er dálítið svigandi, mjó-
hryggurinn nokkuð langur, en
sterkur um leið.
Hann er svo nærri að hann
finnur vel veikan ilminn af
henni, en það er ekki hann,
sem gerir hann ringlaðan, held-
ur er það persónan öll —- og
hinn einkennilegi yndisþokki,
sem stafar frá þessari veru.
Hann fylgir henni fast eftir
að borðinu sem tekið hefir verið
frá handa henni í matsalnum,
innst inni í horni.
Ilún lítur upp forviða, dálít-
ið rpgluð og spyrjandi, en virð-
ist ekki verða þykkjufull. Hann
finnur að hann stokkroðnar,
tekur sig á og labbar sneyptur
á annan stað i salnum og finn-
ur sér þar borð.
Hvað er um að vera — er
hann orðinn vitlaus? Hann situr
þarna og heldur áfram að
stara á hana, enda þótt liann
viti að svipurinn i augum lians
er annaf en liann hafði hugs-
t
að sér, mildur en vonlaus og
óendanlega raunalegur. Þegar
hún lætur augnalokin síga,
kasta augnalokin dimmum
skugga niður á kinuarnar, nef-
ið er noklcuð langt, en aldrei
á æfi sinni hefir liann séð jafn
lifandi, næman munn og jafn
ákveðna, sterka hölcu.
Sofus Daler tekur varla eft-
ir hvað þjónninn ber á borð,
liann snertir eilthvað á matn-
um til málamynda, en starir
annars í sífellu á hana.
Hver er hún, og live ,gömul
skyldi hún eiginlega vera?
Ekki kornung, hátt á þrítugs-
aldri, og að hún hafi lifað stór-
atburði á æfi sinni, verður
greinilega lesið úr andlitsdrátt-
unum.
Aðeins einu sinni mætast
augu þeirra eitt augnablik, en
svo lítur hún undir eins af hon-
um aftur.
Hún borðar hægt og hugs-
andi, en hugur hennar er auð-
sjáanlega annarsstaðar, óglað-
au liugsanir, sem marka hrukku
milli augnabrúnanna.
Nú stendur hún upp, o,g eins
og eftir skipun stendur Sofus
Daler upp samtímis, fleygir
seðli á borðið banda þjóninum
og eltir liana út.
Það er eins og hún líði á-
fram eftir gólfrenningnum, al-
veg hljóðlaust. En hún á eitt-
livað af þessu dularfulla og ó-
skiljanlega, sem kemur mann-
inum til þess að finna unun af
því að vera nálægur.
Þegar lyftudyrnar lokast eft-
ir henni er hann að því kom-
inn að hlaupa inn í lyftuna
líka, en hann áttar sig á síðustu
stundu.
Fram úr
Hver er hún?
Einhvers hlaut hann að geta
orðið vísari um hana af gesta-
bókinni hjá ármanninum, án
þess að láta of mikið á því
bera.
Það gerir reyndar ekkert til
þó á því beri, — hann fygir að-
eins viljalaust því hugboði,
sem hann hefir fengið, og sem
rænt hefir hann allri skynsemi.
— Frú Beate Rein .— lieimili
— síðasti dvalarstður — á-
áætlun
kvörðunarstaður. — I sama vet-
fangi hefir hann breytt sinni
eigin ferðaáætlun. Orðin eru
skýr og stutt í símanum: End-
ursendið farangur Sofusar Dal-
er samstundis frá heilsubælinu.
Það hafa ekki verið margir
atburðir til að trufla nætur-
svefn lians fyrr á dögum; hann
er lieilsuhraustur maður og
hefir aldrei leyft utanaðkom-
andi áhrifum að trufla sig.
En í kvöld er öðruvísi ástatt.
meðvitundin uin að hún lifi og
dragi andann í lierberginu við
hliðina á honuin, veldur því að
hann sofnar ekki en byltir sér
sitt á hvað í rúminu, livíldar-
laust og þrotlaust; yfirsængin
er fyrir löngu komin ofan á
gólf, og ekki að tala um neinn
svefn.
Bara að hann hefði haft með
sér svefnskammt eða eitthvað
róandi! En hann var ekki van-
ur að þurfa þess, hann var
allra manna svefnværastur, og
nú var orðið of seint að hringja
á þjónustufólkið.
Það hefði líka verið lilægi-
legt — hvað munaði liann um
eina andvökunótt, hann sem
liafði stundum vakað þrjár næt-
ur í röð, án þess að það gerði
honum nokkuð til. En núna!
Klukkutímarnir seitluðust á-
fram — enn voru þrír tímar
þangað til hann gæti verið
þekktur fyrir að fara á fætur
og ganga niður.
Hann verður að reyna að fá
sér þó ekki sé nema ofurlítinn
blund, fleygir sér í rúmið svo
brestur í fjöðrunum, og sofnar
loksins.
Hann hrelckur upp, glaðvakn-
aður og þrífur úrið. Klukkan