Fálkinn - 21.02.1947, Qupperneq 11

FÁLKINN
11
ÚR HEIMI BREZKRA KVIKMYNDA:
„Perfcct Strangcrs44
heitir mynd sem\ einn besti kvikmyndas-tjóri Bretlands, Ungverjinn Atexand-
er Korda hefir gert með Robert Donat og Deborah Ilerr í aðalhlutverkun-
um. Þar hittast hjón, sem hafa verið aðskilin öll stríðsárin. Hann var þumb-
aralegur skrifstofumaður en hún þrælar við heimastörfin þegar strtðið
skellur á og hann er kvaddur í sjóherinn. Hún rœðst þá í lcven-hjálparsveit
flotans. Bæði þroskast þau að vitsmunum við aðskilnaðinn og sjá hve líf
b.eirra var fánýtt áður. Það ber við að Robert verður ástfanginn af hjúkr-
unarkonu en Cathie (Deborah Kerr) af skipasmið. Þau hafa hvort um sig
afráðið að skilja, en þegar þau liittast aftur eftir þrjú ár, þá uppgötva þau
að þau eru hvort öðru ókunnug og verða ástfangin hvort af öðru á nýjan
leik.
Fyrsta myndin sýnir Robert Donat, sem sjóliðsforingja, og De-
borah Kerr. Sún næsta hjúkrunarkonuna (Ann Todd) og Robert Donat á
spítalanum og sú síðasta Deborah Kerr og unga skipasmiðinn (Roland
Culver).
Egyptinn lærir....
Framhald af bls. 6.
hlusta á 15 minútna ræðurnar um
ástæðurnar til þess að Triulzi krafð-
ist hreinlætis og samviskusemi. Hann
sagði þeim frá vinnuháttum Ameríku
manna, heimilum þeirra og útskýrði
hvers virði það væri að hafa góða
atvinnu. Egyptsku sveitamönnunum,
sem höfðu vanist því að verða að
þræla frá sólarupprás til sólseturs
alla sjö daga vikunnar, fyrir brauði
sinu og baunum, fannst meira til
um þessar sögur en um sögurnar um
prinsa og liallir, sem arabisku sögu-
þulirnir segja á strætum og gatna-
mótum.
Og þá fannst þeim ekki minna
til uin ^ameríkönsku tækin. Egyptsk
tæki hafa breittst lítið síðan á dögum
Faróanna. Vinnuaflið er svo ódýrt að
það borgar sig betur að leigja mann
til að bera vatn i fötum en að kaupa
sér vatnsleiðslupipur. Tólf menn til
að draga upfp> fallhamar kosta minna
en litil gufuvél.
Þó að fæstir nemendurnir hefðu
nokkurntíma lialdið á sltrúflykli þá
reyndust þeir sérstaklega lagnir
smiðir. Þeir tóku varlega á verk-
færunum fyrst i stað, en lcomust
brátt upp á að nota hin flóknari
tælci og fóru vel með þau. Eftir
átta vikur gátu þeir tekið sundur
bifreiðahreyfil, lagað þá og sett þá
saman aftur á 8 tímum — og það
þykja sæmileg afköst á viðgerðar-
stöðvum í Ameríku. Hver einasti
hreyfill stóðst hina ströngustu próf-
un, er hann kom út viðgerðinni.
„Heima sárnaði mér það alltaf að
sjá stráka á vinnustofunni setjast
að einliverjum vegna þess að hann
væri Rússi, Grikki eða eitthvað
þessháttar," segir Triulzi. Vestur-
landabúar í Austurlöndum kalla alla
innfædda einu nafni „wogs“ í smán-
arskyni. Triulzi bannfærði það orð.
„Farið með þá eins og hvita menn,"
sagði hann við aðstoðarmenn sina'
„og. þá vinna þeir eins og hvitir
menn — eða jafnvel betur.“ Hann
notaði einu sinni hnefann til á-
herslu þessu boðorði sinu er einn
af mönnum hans abbaðist upp á
einn fellaha. „Honum lílcar vel
við okkur,“ sagði einn af nemend-
um Triulzi við mig. „Hann kallar
okkur ekki alla „George“, eins og
flestir útlendingar gera. Hann þeklc-
ir okkur með nafni. Og okkur þykir
gaman að vinna hjá honum.“
Triulzi heldur próf yfir hverjum
flokki að loknu náminu, og hefir
mikla viðhöfn á því. Þar eru ræðu-
höld og hver og einn fær skírteini.
Þetta þykir Egyptum mikið varið
i.
Triulzi varði miklum tima til að
kynnast þessum mönnum, sem hann
var að kenna. Hann spurði um
fjölskyldur þeirra og hvernig þeim
vegnaði, hann kom á heimili ætt-
ingja þeirra. Þar hitti hann fyrir
gáfað fólk og glaðvært, og afar dug-
legt og vinnusamt. „Allt þetta hjal
um hugarleti Austurlandabúa er
megnasta þvaður,“ segir hann. „Þeir
eru alveg eins og við. Og þeir eru
alveg eins fljótir að læra, ef þeir
fá rétta tilsögn."
Einn af lærisveinum Triulzi er
Abdul, viðfeldinn og laglegur mað-
ur, 25 ára gamall. Á bjagaðri ensku
sagði hann mér frá liinu nýja lífi
sínu. „Þegar Triulzi hitti mig var
ég vinnumaður og fékk átta pjastra
(32 rent) á dag og lifði i kofa með
17 systrum minum og bræðrum. Allir
sögðu þar heima að Ameríkumenn-
irnir hlytu að vera brjálaðir að ætla
að borga okkur 20 pjastra á dag
fyrir vinnu, sem við kynnum engin
skil á. Og svo fengum við líka einn
fridag i viku, og leyfisdaga með
fullu kaupi. Hver hafði nokkurn-
tíma heyrt annað eins?
„En svo fórum við allt i einu að
skilja svo margt. Það er mjög þægi-
legt þetta, að vera alltaf svona
hreinn. Nú fékk maður hvergi sár
og manni leið alltaf svo vel. Og það
sem okkur þótti svo skritið var að
nú var okkur aldrei gefið olnboga-
skot eða hrint, eins og ráðamenn-
irnir á bæjunum gerðu alltaf. Einu
sini tók Triulzi í eyrað á mér og
ýtti mér undir steypubað, en hann
hló meðan liann var að þvi. Þeg-
ar við gerðum vitleysur sýndu kenn-
ararnir okkur livernig við ættum að
varast að gera þær aftur. Aldrei
hafði verið farið með okkur eins
og þarna.“
„Svo fórum við að skilja árang-
urinn af því sem við höfðum lært
og hvaða þýðingu það hefði fyrir
framtið okkar. Við áttum að vinna
i skemmtilegri verksmiðju, en ekki
eins og skepnur. Og við gátum unn-
ið fyrir svo miklu, að við gætum
lifað þægilegu lífi. Fyrst nú fannst
okkur við eiga eittlivað skemmti-
legt framundan. Þessvegna lögðum
við að okkur. Lítið þér á, livað
hefir fyrir mig komið á þessu ári.
Framh. á bls. í\