Fálkinn - 21.02.1947, Page 12

DREXELL DRAKE:
8
»HAUKURINN«
— Þér gætuð víst ekki hjálpað mér ofur-
lítið, lögregluþjónn, þá losna ég við að
kalla á þjónustufólkið. Það er bara að lag-
færa rúm hérna ofurlítið.
Lögregluþjónninn kom inn í dyrnar og
leit á rúmið.
— Systir mín á að koma hingað í dag, og
ég var að líta eftir hvort allt væri undir-
búið, sagði Haukurinn. — Það er gott að
ég fór að athuga rúmið, annars liefði það
dottið niður undir henni. Fótagaflinn var
laus, eins og þér sjáið.
— Já, það er auðséð, sagði lögregluþjónn
inn. — Hann hefir verið illa festur.
— Viljið þér gera svo vel að halda fóta-
gaflinum að, meðan ég festi hliðarfjalirnar
inn í sporið.
Haukurinn þurfti elcki að tefja timann,
það tók ekki nema tvær mínútur að fesla
fótagaflinn, og lengri tima þurfti læknirinn
ekki til sinna starfa.
— Það var fallega gert af yður að hjálpa
mér, lögregluþjónn, sagði hann og gekk út
að glugganum.
— Ekkert að þakka.
— Laglegur garður hérna við spítalann,
sagði Haukurinn.
— Já, og hljótt og kyrrt hérna, inni í
miðjum bænum til að vera.
— Þér reykið væntanlega vildil. Hann
rétti fram vindlaveskið.
— Þakka yður fyrir! Það verður gott
að grípa til hans þegar ég hefi fengið lausn
af verðinum. Það sem maður saknar mest
þegar maður situr svona og gerir ekki neitt
er að mega ekki reykja.
— Haukurinn fylgdi lögreglumanninum
til dyra. Gangurinn var enn mannlaus, og
lögregluþjónninn settist á varðstað sinn
aftur.
— Nú kemur hjúkrunarkonan víst bráð—
um á stofugang, sagði hann.
— Það er gott. Þá hinkra ég við og tala
nokkur orð við hana.
— Hún kemur á herhergin einu sinni á
hverjum klukkutíma, og það eru tíu mínút-
ur þangað til hún kemur næst.
Nú heyrðist fótatak í hinum enda gangs-
ins og þar kom yfirlæknirinn ásamt Ball-
ard lögreglulautinant. Haukurinn skaust
inn í herbergið aftur, lokaði og barði þrjú
högg á þilið. Svo ýtti hann við járnrimun-
um og gægðist út.
Mason læknir var kominn niður á þakið.
Haukurinn rétti honum höndina og dró
hann inn um gluggann.
— Hvernig geklc það?
— Ágætlega.
— Tyllið þér yður og hvílið yður ofurlít-
ið.
Haukurinn fór aftur út að glugganum til
þess að loka honum. I sama bili kom hann
auga á mann, sem kom labbandi og góndi
upp í gluggana. Það var augljóst að þessi
maður hlaut að hafa séð klifuræfingar Ma-
sons læknis. Mundi hann gera viðvart?
Þegar maðurinn kom nær lyfti hann
hendinni og kinkaði kolli.
— Tryggðatröllið hann Sarge! tautaði
Haukurinn.
Nú heyrðist hávært skraf úti á ganginum.
XII. Ballard gefur góð spil.
Gagnstætt því sem um Haukinn var
hafði Ballard lögreglulautinant ekki verið
sérlega fíkinn í að taka til starfa á nýv eftir
það sem gerst hafði um nóttina fyrir utan
Hálfmánann. Hann var mesta svefn-
purka og hafði farið i háttinn aftur, eftir
ónæðið, sem honum hafði verið gertyáneð
liringingu Kolniks. Mestu áhyggjurnar hans
höfðu gufað upp undir eins og hann kom
heim til sín. Og ástæðan til þess að honiun
létti svona var sú, að hlaðamaður einn
liringdi til hans og sagði honum frá afdrif-
um Joe Kolniks. Lautinantinn óskaði sjálf-
um sér til hamingju með að þetta skyldi
hafa gengið samkvæmt áætlun.
En þegar hann síðla dags var kominn á
fætur og las blöðin yfir matnum sínum
vöknuðu nýjar áhyggjur hjá honum. Þær
stöfuðu af ummælum Lavans umsjónar-
manns, er hann hafði látið falla við blaða-
mann einn, að hann byggist við að hægt
yrði að hafa réttarhöld yfir Clare Lafare
síðari hluta dagsins, og að hún mundi á-
reiðanlega geta gefið ýmsar mikilsverðar
upplýsingar.
— Hvert í heitasta, henni hafði ég alveg
gleymt, sagði lautinantinn við sjálfan sig.
— Ef hún leysir frá skjóðunni þá kemur
mér að litlu gagni þó Kolnik þegi um aldur
og ævi.
En hann stóð að því leyti betúr að vigi
en Lavan umsjónarmaður að hann vissi
hver þessi kona var.. Og nú minntist hann
þess, að Kolnik hafði verið kominn á
fremsta hlunn um að segja honum frá sam-
bandi sínu og Clare, er þeir töluðu sam-
an í Davys Grill. Mikið flón gat ég verið,
að þvinga hann elcki til að leysa frá skjóð-
unni, hugsaði Ballard með sér.
Eitt var víst og það var það, að hann
varð að afstýra því, að Lavan gæti talað
við Clare. En hann hafði eigi gert sér ljóst
hvernig hann ætti að fara að þessu, þegar
hann stóð upp frá matnum og simaði eftir
bifreið.
Sarge stóð á horninu á 9.avenue þegar
hann sá bláu bifreiðina lautinantsins aka
framhjá og sveigja upp að Mayfair-spítala.
Hann hafði farið þangað með Mason lækni
og átti að bíða þangað til læknirinn og
Haukurinn hefðu lokið erindum sínum í
sjúkrahúsinu. Nú elti hann Ballard inn í
forstofuna og var vitni að þvi, að yfirlækn-
irinn tók á móti lögreglumanninum, en
siðan fóru þeir inn i ganginn til hægri. Af
því réði Sarge að það væri þeim megin í
sjúkrahúsinu, sem særða stúlkan lægi, og
nú liugkvæmdist honum, að best væri að
vera á verði þeim megin við spítalann. Þar
kom hann svo auga á Haukinn í gluggan-
um og var nú viss í sinni sök.
Hauknum þótti mjög vænt um að Sarge
skyldi vera á næstu grösum. Hann gekk
fram að dyrunum og hlustaði, um leið og
hann benti Mason lækni, að hann skyldi
sitja rólegur í stólnum.
Heyra mátti á rödd Ballards að hann
var ergilegur.
— Verið þér nú ekki svona snúinn, Ca-
hill sagði hann.
Lögregluþjónninn var ofur bljúgur.
— Eg hefi sagt.yður livaða skipanir ég
hefi fengið, herra lautinant. Enginn fer um
þessar dyr án leyfis I.avans umsjónar-
manns, nema læknarnir og Iijúkrunarkon-
urnar.
— En það bann nær ekki til mín, Cahill
— þér hljótið að skilja það. Eg er frá aðal-
stöðvum lögreglunnar.
— Það veit ég vel, herra lautinant. En
það er Lavan umsjónarmaður, sem skijjar
mér fyrir, og enginn getur breytt þeim
skipunum, sem hann hefir gefið nema
hann sjálfur.
— Hugsið þér málið, Cahill. Hvað illl
gæti ég gert?
— Það er ekki mitt að rökræða skipan-
ir, sem ég hefi fengið.
Nú setti illan grun að Ballard. Hafði La-
van skipað þetta, með sérstöku tilliti til
hans? Hafði umsjónarmaðurinn orðið ein-
hvers var þarna fyrir utan Hálfmánann.
Umsjónarmaðurinn hafði gert ýmsar at-
hugasemdir, sem Ballard gatst ekki sem
best að.
— Haukurinn opnaði dyrnar og slangraði
fram á ganginn. Hann virtist ekki láta sig
neinu skipta það, sem fór á milli mann-
anna þar. Cahill lögregluþjónn stóð í opn-
um dyrunum að sjúkraherbergi Clare og
þrekinn búkurinn fyllti út í dyrnar. Ball-
ard sneri að honum en yfirlæknirinn trítl-
aði órór fram og aftur.
Ballard vildi fá vissu fyrir, hvort grunur
sá, er skotið hafði upp i honum, hefði við
rök að styðjast.
— Heyrið þér, Caliill, sagði hann. — Eg
legg til að þér komið með mér inn í skrif-
stofu yfirlæknisins, og að við simum til
umsjónarmannsins þaðan. Þá getur hann
sagt yður hvort þér megið hleypa mér inn
til sjúklingsins. Skiljið þér, Cahill — ég
held nefnilega, að mér muni verða mögu-
legt að þekkja hana. Þessvegna vil ég fyrir
hvern mun fá að sjá hana.
í sömu svifum kom Ballard auga á
Haukinn og leit ólundarlega til hans. Hann
sneri sér að yfirlækninum.
— Hver er þessi maður?
— Hann hefir sjúkling hérna í næsta
lierbergi, svaraði yfirlæknirinn út í hött. —
Þetta samtal hérna veldur ókyrrð og trufl-
unum fyrir sjúklingana. Þetta er einka-
sjúkrahús, þrátt fyrir allt.
— Hvað segið þér, Cahill? hélt Ballard