Fálkinn - 28.02.1947, Blaðsíða 12

12
FÁLKINN
DREXELL DRAKE:
9
»HAUKURINN«
með sér og leit á stúlkuna, sem bærðist
ekki i rúminu.
DjTnar lukust upp og Sarge kom inn,
svo varfærinn að það stakk í stúf við það,
sem vænta hefði mátt af manni með hans
vaxtarlagi. Hann lagði frakkann sinn á
stól.
— Jæja, húsbóndi?
— Engin breyting.
— Nú eru liðnir sex tímar.
— Já, ég var einmitt að hugsa um það.
— Hafið þér séð lækninn?
— Hann kom hingað fyrir hálftíma. Eg
býst við að hann lcomi bráðum aftur.
Hann segir að allt sé með felldu og muni
fara vel.
Sarge laut niður að sjúklingnum. Svo
fór hann og settist i stól, beint á móti
Hauknum.
— Þetta var nú hámarkið, húsbóndi!
— Hvað eigið þér við, Sarge?
— Eg hefi séð yður gera sitt af hverju
áður, húshóndi, en þetta yfirgengur allt. Að
fara hurt með stúlkuna, rétt fyrir nefinu á
Ballard!
— Það var alls ekki erfitt, þegar maður
liugsar út í það, Sarge. Ballard og yfirlækn-
irinn bjuggu allt svo vel í haginn fyrir
mig. En ég þurfti eklti annað en fram-
kvæma.
— Getur verið. En ég hugsa að þess verði
langt að bíða, að ég sjái aðrar eins aðfarir.
— Gott og vel, Sarge. Við skulum ekki
þræta um það. Bara að hún lcomist klakk-
laust út úr þessu.
Sarge náði i fralckann sínn og tók úr
vasanum blað, sem hann rétti Hauknum.
„Dularfull kona hverfur af sjúkrahúsi“,
stóð með stóru letri á fyrstu síðu.
Kvöldhlöðin höfðu gert sér mikinn mat
úr síðasta þættinum í atburði næturinnar.
— Það er svo að sjá sem Cahill lög-
regluþjónn liafi komið aftur á vörðinn
og orðið rólegur þegar hann sá að ekkert
sögulegt hafi gerst, meðan hann var í
burtu, sagði Haukurinn þegar hann hafði
lesið greinina.
— Já, hann liefir víst hugsað mest um
hver úrslitin urðu af viðskiptum hans
og Ballards. En ég get hugsað að það
hafi orðið gauragangur er læknirinn kom
á stofugang og uppgötvaði að það var
hjúkrunarkonan en ekki sjúklingurinn,
sem lá í rúminu.
Greinin var með myndum af spítalan-
um, sjúkrastofunni, hjúkrunarkonunni og
sjúkrabílnum, sem hafði fundist aftur
fyrir utan Pennsylvania-brautarstöðina,
þess var lika getið, að yfirlæknirinn hefði
fengið heimsókn Masons nokkurs læknis
og herra Gate, sem vildu sjá herbergið
við hliðina á herbergi særðu stúlkunn-
ar, en eigi varð séð að nein sérstök á-
hersla væri lögð á þetta. Hinsvegar var
því slegið föstu, að særða stúlkan mundi
vera mjög mikilsverður aðili í liinum
ægilega viðburði nóttina áður. Hún mundi
tæplega vera saklaust fórnarlamb, eins
og hingað til hafði verið haldið.
— Eg geri ráð fyrir að Ballard muni
draga sínar ályktanir af því að hann
sá mig í ganginum, sagði Haukurinn. —
En hann mun tæplega segja Lavan eða
blöðunum frá niðurstöðunum, sem hann
kemst að.
— Það er ekki ósennilegt. En hvað
sem öðru líður þá leggur hann sig í fram-
lcróka um að fá að vita hver „Mason lælcn-
ir“ og „herra Gate“ eru, sagði Sarge. —
Eg álít að við getum ekki talið oklcur
örugga fyrr en Ballard er úr leik.
Mason læknir kom inn. Það var annar
svipur á honum núna en fyrri hluta dags-
ins, þegar ekki var annað séð en að hann
væri til í allt. Nú var hann aðeins lækn-
irinn. Það var alveg rétt svo að hann
kinkaði kolli til hinna, um leið og hann
geklc að sjúkrarúminu. Haukurinn og
Sarge horfðu þegjandi á hann meðan
hann var að skipta um umbúðir. Þegar
þvi var lokið mældi hann hitann i sjúkl-
ingnum og gekk að borðlampanum til
þess að lesa á mælinn.
— Það kemur hjúkrunarkona hingað
eftir dálitla stund, herra Gate, sagði hann
án þess að líta upp. — Annars býst ég við
að það verði ekki margar mínútur þang-
að til hún vaknar.
— Haldið þér það? spurði Haukurinn.
— Já, það verður ekki annað séð. Hún
liefir raunverulega engan sótthita. Og sár-
in hafast vel við.
— Hún er ekki í neinni alvarlegri hættu
lengur, læknir?
— Nei, það eru ekki nema holdsár sem
hún hefir fengið. Og þeir hafa gengið vel
frá þeim á spítalanum í morgun. Ef hún
hefði ekki komist undir læknishendur
svona fljótt, mundi hún liafa dáið af
taugaáfallmu og blóðmissinum.
— Haldið þér ekki að hún þurfi mat
þegar hún vaknar?
— Það þarf hún sennilega. Eg slcal
biðja hjúkrunarkonuna um að sjá fyrir
því.
— Þér þekkið víst hjúkrunarkonuna,
sem kemur, læknir?
Læknirinn gretti sig, en svaraði rólega:
— Já, hún heitir ungfrú Norton. Hún er
bæði dugleg og áreiðanleg.
— Gott. Þér vitið að ég reiði mig á yður,
læknir!
— Eg hefi ekki meira að gera hér í
bili, sagði læknirinn, og lagði ábreiðuna
yfir sjúklinginn aftur, — og þér munuð
helst vilja vera einn hjá henni þegar
hún fer að tala, herra Gate.
— Þakka yður fyrir læknir. Farið þér
út?
— Þér þurfið ekki annað en láta lijúkr-
unarlconuna vita, ef þér viljið tala við
mig. Annars kem ég hingað með ungfrú
Norton.
Mason læknir kinkaði kolli og fór út.
— Það var heimska af lækninum að
fara að senda okkur þessa hjúkrunarkonu,
Sarge. — Eg kann ekki við að eiga neitt
undir fólki, sem ég hefi ekki valið sjálf-
ur.
— Við skulum láta lækninn um það. —
Allt sem skeður hér er á ábyrgð Masons
læknis.
— Masons?
— Já, ég veit að það stendur annað
nafn á dyrunum lijá lionum, en við getum
látið okkur standa á sama um það.
— Þér hafið rétt að mæla, húsbóndi.
Hann veit að hann undirbýr sína eigin
jarðarför ef hann fer ekld varlega að öllu.
En hvernig er það, húsbóndi.... ætiið
þér ekki að fara út bráðum, og fá yður
eittlivað að borða?
— Nei, en ég veit að kroppurinn yðar er
matar þurfi. Svo að þér skuluð fara. Eg
skal reyna að þrauka þangað til þér
komið aftur og leysið mig af hólmi.
Nú heyrðist veik stuna í rúminu. Hauk-
urinn settist á rúmstokkinn og dró nátt-
borðið nær, svo að ljósið á borðlampan-
um féll á andlit sjúklingsins.
Hve gerólíkt var ekki þetta andlit því,
sem liann hafði séð tuttugu tímum áður!
Kinnarnar, sem verið höfðu rjóðar, voru
nú náfölar. Varnirnar, sem liáðsglottið
hafði leikið um, voru þunnar og blóð-
lausar. Það var rétt svo að þær sáust bær-
ast milli umbúðanna, sem voru um hök-
una, liálsinn, eyrun og upp á hvirfil.
Það kom titringur i augnalokin. Svo
opnuðust varirnar og hún stundi lágt á
ný. Haukurinn færði stól að rúminu og
settist á hann. Sarge gekk til hans og
studdi hendinn á öxl honum.
— Eg fer, liúsbóndi.
— Allt í lagi, Sarge.
— Eg verð ekki lengi.
— Yður liggur ekkert á.
Sarge fór og Haukurinn sat kyrr og
starði með eftirvæntingu á lífsmerkin, sem
voru að færast í andlitið. Hún dró and-
ann jafnar, barirnar bærðust. Og svo opn-
aði hún augun.
Hún deplaði augunum um leið og hún
var að vakna. Við lienni blasti sama and-
lilið og hún stóð andspænis, þegar hún
missti meðvitundina. Hún sagði elckert enn-
þá, en hann gat lesið spurningarnar úr
augunum á henni.
Loks sagði hún: — Hvað er þetta, erum
við saman enn?
Haukurinn svaraði ekki. Hún þuklaði á
ábreiðunni sinni og höndin skalf.
— En hversvegna er ég í rúminu?
— LiggiÖ þér kyrr, svaraði Haukurinn.
— Verið þér róleg.
— Hyað gengur að mér?