Fálkinn - 28.02.1947, Blaðsíða 13

F Á L K I N N
13
KROSSGÁTA NR. 622
Lárétt skýring:
1. Þrep, 4. á skónum, 10. manns-
nafn, 13. fyrir skömmu, 15. vætti,
16. bandið, 17. borg á Spáni, 19.
masa, 21. falla, 22. skel, 24. komast,
26. skemmtanafíknari, 28. skipstjóri,
30. mjög, 31. bifreiðategund, 33.
verkfæri, 34. væta, 36. þrír eins,
38. frosinn, 39. bjállcana, 40. mann-
fátt, 41. skammstöfun, 42. leiði, 44.
boði, 45. fornafn, útl. 46. flýti, 48.
kyn, 50. sár, 51. Edduna, 54. olíu-
borg, 55. fjör, 56. leigja, 58. jurt, 60.
viðartegundinni, 62. rif, 63. manni,
66. greinir, 67. fornafn, 68. hest-
inn, 69. hljóð.
Lóðrétt skýring:
1. Hás, 2. kvikar, 3. iðnaðarmað-
ur, 5. húsdýra, 6. kvæði, 7. bál, 8.
samtenging, 9. burst, 10. viljugir,
11. hrærast, 12. greinir, 14. hest,
16. grunar, 18. fjölkunnugur, 20.
orkumikill, 22. stjórn, 23. kraftur,
25. brakar, 27. lielgur maður, 29.
manns, 32. atóma, 34. ota, 35. flani,
36. vökvi, 37. bíð, 43. piltar, 47.
ægileg, 48. þjálfað, 49. hæpin, 50.
nagdýr, 52. svartur markaður, 53.
líkamshluti, 54. afturenda, 57. flan-
ar, 58. þrír samhljóðar, 59. verk-
færi, 60. stök, 61. hljóð, 64. hvíldi,
65. ósamstæðir.
LAUSN Á KROSSG. NR. 621
Lárétt ráðning:
1. S. O. S. 4. gulrófa, 10. kló, 13.
erlu, 15. staur, 16. ónáð, 17. franka,
19. æstara, 21. Anna, 22. óss, 24.
ytra, 26. gapastokkur, 28. ráa, 30.
kið, 31. Ara, 33. ál, 34. ull, 36. krá,
38. ef, 39. skaflar, 40. hámaðir, 41.
Ö. U. 42. auk, 44. for, 45. fæ, 46.
grá, 48. átt, 50. hin, 51. sannleikann,
54. gára, 55. arf, 56. náir, 58. fótfrá,
60. samtal, 62. rati, 63. stuna, 66.
saga, 67. ána, 68. hafróti, 69. raf.
Lóðrétt ráðning:
1. Sef, 2. orra, 3. slanga, 5. U. S.
A., 6. L. T., 7. raustin, 8. Ó.U., 9.
fræ, 10. knarra, 11. Lára, 12. óða,
14. unna, 16. óttu, 18. kapellurnar,
20. sykurmolana, 22. ósk, 23. soð,
25. frásögn, 27. hafræna, 29. álkur,
32. reyfi, 34. U.F.A., 35. lak, 36. káf,
37. áar, 43. sterkur, 47. ásátta, 48.
ála, 49. tif, 50. hnitar, 52. arfi, 53.
náms, 54. góan, 57. raga, 58. frá,
59. Ása, 60. sat, 61. laf, 64. T.F.,
65. N.Ó.
— MuniS þér eftir stóru bifreiðinni?
— Stóru bifreiðinni, jú þér vilduð að
ég kæmi með yður — á einhvern stað.
— Og munið þér ekki eftir hvað gerð-
ist þá?
— Eg kallaði til yðar að þér skylduð
beygja yður. Heyrðuð þér ekki hljóð-
merkið frá bifreiðinni?
— Jú, ég heyrði það. Beygja mig? Vor-
uð það þér sem kölluðuð um það?
— Já, og svo varð skothríð. Munið þér
það?
— Djöfullegur hávaði, já. Hvað var
það eiginlega?
— Það er þessvegna, sem þér eruð hér.
Þér eruð ekki í neinni hættu. En þér
urðuð fyrir nokkrum kúlum og miklu af
glerbrotum, þegar bílrúðan brotnaði.
— Uss! Svo að ég hefi verið skotin?
Hvað er klukkan ?
— Hún er orðin 7 að kveldi. Og þetta
gerðist í morgun kl. 3.
Haukurinn stóð upp, hellti á vatnsglas
og bar upp að vörum hennar. Það kom
reiðiblossi í stór augun.
— Eg þarf víst ekki á neinni hjálp að
halda, sagði hún og reyndi að risa upp i
rúminu.
— Hreyfiö yður eklci! Sárin geta rifn-
að upp og umbúðirnar farið úr skorðum.
Augnasvipurinn var sá sami, en tónn-
inn breyttist.
— Olræt, gamli, gefið þér mér þá vatn.
En annars má fjandinn sjálfur þiggja af
yður hjálp.
Hann lét sem hann heyrði þetta ekki,
en sagði að hjúkrunarlcona mundi koma
til hennar bráðum.
— Hjúkrunarlcona? Hverskonar staður
er þetta eiginlega?
— Það er einkaspítali læknis eins.
Hann lyfti höfði hennar og hún svalg
i sig vatnið. Svo lagðist hún útaf og horfði
hvasst á hann mn sund. Smám saman
þokaðist reiðin burt úr andlitinu, en glettni
kom í staðinn.
— Jæja, svo að það voruð þér sem flutt-
uð mighingað. En hver var það sem skaut?
— Eg býst við að það hafi verið ein-
hverjir af lcunningjum yðar. Og það var
víst ég sem átti að verða fyrir skotunum.
— Og svo liittu þeir mig. Það er hlægi-
legt. En hvernig náðuð þér í mig án þess að
lögreglan skærist i leikinn?
— Lögreglan hefir skorist nægilega i
leilcinn. Þér munuð lesa um það i blöðun-
um undir eins og þér eruð orðin fær um
það.
— Þetta hefir verið atburður, sem segir
sex.
— Það hugsa ég að maður geti sagt.
— Nú man ég, að ég hélt fyrst að þér
væruð lögreglumaður. Hver eruð þér?
— Þér getið kallað mig Gate.
— Olræt, herra Gate. Hvenær kemst ég
burt héðan?
— Þér munuð þurfa á þolinmæði ac5
halda. En eftir nokkra daga verður yður
væntanlega lofað að fara í fötin. Og þegar
þér hafði jafnað yður betur og náð kröftr
um er best að þér farið í dálítið ferðalag.
dvað segið þér um að fara til Vestur-India?
— Með yður?
— Nei, mér datt i hug að þér færuð ein.
— Það er óhugsandi, herra Gate. Nema
að hinn göfugi veitandi hafi eitthvað bak
við eyrað.
— Munið þér ekki að ég lofaði yður ríf-
legri borgun, ef ég fengi að tala við yður
í einrúmi?
— Jú, það var víst einskonar samningur.
— En það komst aldrei svo langt. En
ég stend við tiboðið. Þér þarfnist hjálpar
og ég skal hjálpa yður.
— Þér segið vel um það. En undir eins
og ég kemst héðan þarf ég ekki á hjálp
yðar að halda. Joe hjálpar mér ef ég þarf
með.
— Nú, Joe Kolnilc?
— Já, hann mundi eyða sinum siðasta
eyri til að lijálpa mér, ef með þyrfti. Þér
þelckið víst elclci Joe.
— En liann getur eklci hjálpað yður
núna.
— Hversvegna elcki?
— Þeir hlóðu i hann hlýi fyrir utan
heimili lians í morgun.
Haukurinn hafði með vilja sagt henni
sannleilcann eins og hann var. Hann bjóst
við að fréttin mundi hafa milcil áhrif á
hana. Og það gat opnað honum óvæntar
leiðir. Hann þóttist lílca vita að stúlkan
hefði ráðninguna á ýmsum leyndardóm-
um, sem hann langaði til að kynnast.
En það lá við að hann yrði hræddur
þegar hann sá hvernig stúlkan tólc þessu.
Hún laust upp skelfi,ngarópi áður en
hafði lokið við setninguna.
— Hvaða mannhundur hefir drepið
hann föður minn? hrópaði hún.
— Föður yðar.'...?
Hún sneri ummynduðu andlitinu að hon-
um. Þar var bæði slcelfing og harm að
sjá. Og hún hafði ljóstrað upp leyndar-
máli, sem henni hafði verið hugað um
að láta elcki vitnast.
Hann sat þegjandi um stund, bæði
ruglaður og forviða yfir þessari frétt, að
hin unga stúlka, sem bæði Lavan og
Ballard voru svo áfjáðir í að ná í, og
sem hafði hjálpað Brady í myrkraverkn-
aði hans, slcyldi vera dóttir hins myrta
bófa Joe Kolnik.
Hún grét elcki. En hatur og kulda lagði
úr augunum, sem hún einblíndi á hann.
Og það var alvarleg festa í röddinni. —
Hver gerði það? spurði hún.
— Eg veit ekki beinlínis hver gerði
það, svaraði hann. — Hann var skotinn af
bófum, sem höfðu gert lionum fyrirsát
þegar hann var að fara heim. Spurning-
in er hver hafi gert þessa bófa út af örk-
inni.
— Voru það sömu bófarnir?