Fálkinn - 04.04.1947, Qupperneq 5

FÁLKINN
5
flog urðu í salnum. Krónprins-
inn varð vandræðalegur og þeg-
ar hávaðanum lotaði var hann
horfinn.
Hinn 6. júní 1931 gerðist ann-
Gerda og krónprinsinn - með
ar atburður. Hermannasamhand-
ið „Stálhjálmarnir“ héldu fund
í Breslau, þar sem saman voru
lcomnir 140.000 manns i gráum
éinkennisbúningum. Þar mælti
krónprinsinn sem heiðursgestur
í hershöfðingjabúningi frá keis-
aratímanum, ásamt frú sinni og
tveimur sonum. Heiðursvörður
150 manna sótti hann og fylgdi
honum til Breslau, og þar var
hann hylltur nærri því eins og
í gamla daga, þegar hann var
foringi Danziger-húsaranna. —
Þetta var í rauninni hvorki
hermannaathöfn né stjórnarleg
ífskipti, en samt nóg til þess að
blöð lýðveldissinna fóru að tala
um loforð það, sem krónprinsinn
hefði gefið. Og þegar krónprins-
inn árið eftir var nefndur sem
eftirmaður Hindenburgs forseta
urðu lýðveldissinnar æfir, en
fylgismenn Wilhelms fóru að
reyna að sýna fram á, að krón-
prinsinn hefði aldrei gefið neitt
raunverulegt loforð um að skipta
sér ekki af stjórnmálum. Hann
hefði aðeins sagt að það væri
af einka- en ekki stjórnmála-
ástæðum, sem hann vildi komast
til Þýskalands.
Það varð ekkert af því að
krónprinsinn yrði hoðinn fram
sem forsetaefni — það var sagt
að hann hefði sjálfur fortekið
það — en samt sletti hann sér
fram í stjórnmál, því að hann
skrifaði grein til framdráttar
Hitler og nazistaflokknum. Það
var talið 1932, að Hohenzollarn-
ir settu allt sitt traust á Hitler,
horguðu fyrir áróðurstarfsemi
hans og hjálpuðu honum per-
sónulega. Vorið 1934 kom krón-
prinsinn fram í nazistaeinkenn-
isbúningi og með hakakross,
sem meðlimur vélahersveitanna.
hundinn hennar á milli sín.
(Annars liafði hann lægri met-
orð í hernum en synir hans,
því að hann var óbreyttur liðs-
maður, en prinsarnir Hubertus
og Friedrich voru liðsforingj-
ar. —
— — Hohenzollern-höll, sem
nú er bústaður krónprinsins, er
skammt frá bænum Hechingen
í Bayern. Það er ekki hlaupið
að því að komast þar inn, jafn-
vel þó að maður hafi vasana
fulla af blaðaskírteinum og með-
mælum. Maður verður að hafa
sérstakt leyfi setuliðsstjórans í
Hechingen — hann er sá eini
sem hefir lykil að virkjahlið-
inu.
„Fólk liefir svo fátt sér til gam
ans liérna í Þýskalandi núna,“
segir setuliðsstjórinn. „Hér er
sífelldur straumur af forvitnu
fólki að höllinni til þess að reyna
að sjá krónprinsinn og vitan-
lega er ekki hægt að hleypa
öllum þeim fjölda inn.“
En loks rennum við jeppan-
um yfir vindubrúna inn í riki
Hohenzollarans. Eftir að hafa
ekið um 2 km. upp fjallshlið
erum við komnir að hallarhlið-
inu og setuliðsstjórinn stígur
út og opnar með stórum, göml-
um lykli. Þarna eru um 50
manns við liliðið, bandamanna-
hermenn, ungar stúlkur, þrjár
nunnur, einn prestur og eitt-
hvað af skemmtiferðafólki. Þau
líta öfundaraugum til oklcar
þegar bíllinn rennur inn og hlið-
ið lokaðist á eftir okkur. Við ölc-
um gegnum garð, beygjum til
hliðar og þarna stpndur höllin.
Á brúninni fyrir framan höll-
ina stendur ljósklæddur maður
og veifar. Það er krónprinsinn.
Honum þykir gaman að fá heim-
sókn, tekur fast í höndina á
bílstjóranum, hneigir sig bros-
andi fyrir setuliðsstjóranum,
kallar blaðaljósmyndarann
„Herr prófessor“ og kyssir mig
á handarbakið
„Blaðamenn......... ég elska
blaðamenn!“ segir hann hrifinn.
Hann sýnir okkur húsalcynnin,
það er eigi aðeins höllin sjálf
lieldur veitingahús og tvö bæna-
hús. „Annað er fyrir mótmæl-
endur og hitt fyrir kaþólska“,
segir hann. „Maður getur aldrei
verið of vel innundir hjá drottni,
allra síst nú á tímum.“
Þegar við förum að dást að
hve staðurinn, jsé fallégur þá
grettir hann sig. „Já, það er ef
til vill fallegt hérna,“ segir hann.
„En mér hundleiðist alltaf þessi
staður. 1 gamla daga stigum við
aldrei fæti hingað. Það á aldrei
fyrir mér að liggja að eiga heima
í lröllinni í Potzdam, en ég vildi
óska að ég mætti búa í Bregenz,
einum litla Tyrol-kofanum mín-
um. Þar var að minnsta kosti
hlýtt, og bændurnir í sveitinni
þelcktu mig og ég gæti gengið
um eftir geðþótta. Annars leið-
ast mér gönguferðir, finnst þær
drepandi, og það kemur sér vel
núna, þegar maður fær ekki
að koma út fyrir hliðið hérna.
En mér þykir gaman að golf
og polo og að fara á geita- og
hjartarveiðar. Eg skrifaði um
það i fyrstu bókinni minni. En
þar var ég seinheppinn. Fólki
fannsl það ekki vera nógu alvar-
legt efni fyi'ir erfðaprins. Það
var ýmislegt fleira borið í mig
þá. Jæja, ég er orðinn 64 ára
og get vel meðgengið það: Eg
hefi haft tvær ástríður um æv-
ina — liesta og fallegar konur.“
í sama augnabjiki kemur ung
og lagleg stúlka til okkar. Það
er síðasta uppáhaldið hans, ung
leikkona frá Berlín, Gerda Puhl-
mann, sem hefir fylgt honum
í einveruna. Hún er 23 ára, vann
fyrst fyrir sér með því að selja
leikskrár en hækkaði í tigninni
og varð dansmær á Scala. Hún
er há, grönn og Ijóshærð og ber
sig eins og filmdís. Krónprins-
inn grípur bóðar hendur henn-
ai- ok kyssir þær ákaft.- Gerda
brosir og vill færa sig undan,
en liann segir eitthvað við hana
og hún stendur kyi'r. Þrátt fyr-
ir silfurhvítt liárið og tært and-
litið er liann ekki vitund hlægi-
legur þar sem hann stendur og
horfir blítt til ungu stúlkunnar.
„Frakkarnir liafa lofað mér að
hafa Gerdu hjá mér,“ segir hann,
„og eg er þeim óendanlega þakk-
látur fyrir það. Gerda er síð-
asta ástmeyjan mín.“ Og unga
stúlkan brosir aftur,
„Það er sorglegt að vita live
lítill skilningur er meðal þjóð-
anna,“ heldur hann áfram. „Eg
man hve ég varð glaður þegar
Chamberlain og Daladier voru
komnir til Munchen. Styrjöldin
var búin áður en liún byrjaði.
Við drukkum kampavín alla
nóttina....“
Þjónsbúinn maður færir sig
nær og krónprinsinn tautar eilt-
hvað.
„Afsakið, ég má víst til að
hverfa um stund,“ segir krón-
Framh. á bls. Í4
Krónprinsinn með „gömlu konunni" sinni, Cecilie, systur Alexandrinu
Danadrottningar.