Fálkinn - 04.07.1947, Page 12

12
F Á L K I N N
Kathleen O’Brey:
Ný framhaldssaga
Augu blinda mannsins
I. Kapítuli.
Hraðlestin að sunnan brunaði fram tein-
ana með ofsalegum flýti.
Svo kom þetla sog, sem finnst i loftinu,
þégar hemlarnir byrja að verka. Lestin
sveigði eftir beygjunni, striti breyfilsins
var lokið og nú skaut fjölmenninu á stétt-
um aðalbrautarstöðvarinnar upp fyrir ulan
gluggana.
Nokkrar sekúndur liðu enn, og' svo stað-
næmdist lestin.
Á sömu sekúndunni var hurðunum-
hrundið upp og fólkið streymdi út. Torfa
af hávaðasömu fólki ruddist að þrepun-
um, sem voru milli stéttanna og útgöngu-
skálans.
Einn af þeim síðustu, sem kom út úr
aftasta vagninum, var hár og grannur
maður. Hann virtist vera nálægt hálffertug-
ur að aldri. Andlitið var skarpleitt, brunn-
ið, eins og það liefði verið í eilí,'ri sumar-
sól, augun voru skýr og ákveðin. iiakan
mikil og einbeitt.
Þetta var fríður maður svo af bar, og
svo þreklegur og liérðamikill. Hraustmenni
á að líta, bann virtist vera rammur að afli
og vanur að nota kraftana.
Það var tíguleiki yfir öllum manninum,
þó að fatnaðurinn færi ekki vel og virtist
liafa verið keyptur á járnbrautarstöð, þar
sein lestin liefði staðnæmst nokkrar mín-
útur.
Ferðamaðurinn steig rólega niður af dyra-
þrepinu og staðnæmdist á stéttinni og horfði
kringum sig, eins og liann ætti von á ein-
hverjum.
Skammt frá stóð fullorðinn maður og var
að gægjast til hans. Hann var litill vexti og
grannur, og það sem einkum einkenndi and-
litið var ofurlítið svart yfirskegg, sem var
snúið upp í endana, eins og tíska var fyrir
þrjátíu árum. Hann hafði augun lijá sér
og renndi þeim í allar áttir, uns liann lét
þau nema staðar við liinn hávaxna, unga
mann, sem stóð enn kyrr á sama stað, og
kveikti sér nú í vindlingi, eins og liann væri
að sýna, að hann væri orðinn óþolinmóður.
Fullorðni maðurinn virtist loksins hafa
j-áðið það við sig livað liann ætli að gera.
Hann fór lil mannsins og vppti liattijium.
-— Afsakið þér, er þetta ekki Sveinn Kart-
cr? spurði liann og brosti eilítið.
— Það er ég, svaraði ungi maðurinn, —
og þá munuð þér vera okkar ágæti mála-
flutningsmaður, lierra Mulberg.
Þeir tókust fast í hendur, svo fast, að
litli málaflutningsmaðurinn virtist kveinka
sin sem snöggvast undan handtakinu.
Það er ég, lierra Karter, það er ég, sagði
liann og kinkaði kolli sem óðast. Sannast að
segja hefi ég horft á annanlivern mann,
sem gengið hefir fram hjá mér, til þess að
ganga úr skugga um, livorl það væruð þér.
Það er ekki gaman að eiga að þekkja mann,
sem maður hefir aldrei séð ‘áður, sagði hann
í gamni.
— Vitanlega er það ekki, svaraði Kai t-
er liæversklega. Þessvægna stóð ég líka og
beið, því að ég hugsaði sem svo, að við
mundum að minnsta kosli finna livor arinaii,
þegar allir aðrir væru farnir.
Sveinn Karter hafði nú tekið upp þunga
handtöskuna sína, og nú gengu þeir saman
upp að þrepunum, hægt og hægt, og inn í
aðalskálann.
Mulberg málaflutningsmaður var nú orð-
inn öruggari, og hafði orðið. Hann bar óðan
á.
— Þér komið þá ekki beint frá Afríku?
spurði hann.
— Karter hristi höfuðið.
— Ef ég man rétt þá skrifaði ég vðUr,
að mig langaði til að ferðast dálítið, áður
en ég kæmi hingað.
— Rétt, alveg rétt, herra Karter, svai-aði
Mulberg. En ég hélt að ferðaáætlunin liefði
verið fyrirfram ráðin, úr því að þér gátuð
skrifað mér livaða lest þér kæmuð með.
— Það var hún líka — og henni var fyígt
út í æsar. Eg hefi ferðast þvert og endi-
langt um Evrópu í tvo mánuði og þrjá
daga — og nú er ég hér á aðalbrautarstöð-
inni í Kaupmannahöfn á réttu mínútunni.
Hann bíó lágl en bjartanlega, og Mulberg
horði á hann með mikilli eftirtekt.
Þessi hái, þrekni maður, sem gékk þarna
við hliðina á honum, bar það með sér að
hann vissi hvað liann gerði. Hann var hinn
alúðlegasti, en Mulberg fannst eigi að síður,
að eitthvað böðulslegt væri við manninn,
bæði til orðs og æðis. En bann var alls ekk-
ert forviða á þessu, því að hami gerði sér
ljósi, að lífið í demantsnámunum í Suður-
Afríku lilyti að móta manninn á annan veg
en götuliellurnar í Kaupmannahöfn.
— Hafið þér aldi'ei komið hingað áður,
varð honurri á að spyrja.
Sveinn Karter bristi liöfuðið.
— Nei, aldrei, svaraði liann. — Eg slund-
aði nám við háskólann í Höfðanýlendu, en
síðan liefi ég dvalið við demantanámurnar.
En ég liefi lilakkað til að koma hingað,
fyrrverandi fjárhaldsmaður minn og besti
vinur hefir sagt mér svo margt um landið
og þjóðina, að ég liefi þráð að koma hing-
að. Iiann hikaði augnablik og liélt svo á-
fram: — Herra Mulberg, þér liafið vonandi
gert allar þær ráðstafanir, sem ég bað yður
um í bréfinu mínu?
— Það hefi ég auðvitað, lierra Karter,
það er allt í lagi. Eg veit bara ekki bvort
þér viljið fara beint út á setrið, eða vera hér
á gistihúsi í borginni i nótt?
Sveinn Kai-ter hló aftur, þessum hljóða,
dillandi hlátri, sem honum var eiginlegui'.
— Eg skrifaði yður víst að ég vildi fara
beina leið út á setrið, gerði ég það ekki?
Mulbcrg leil snöggt til lians, ávitunar-
breimuiinn í íödd gestsins hafði ekki far-
ið fi-ambjá honum.
— Þér liafið rétt fyrir yður, lierra Karter,
þér skrifuðuð það. — En það gat verið að
þér hefðuð breytt áforminu. . . .
-— Eg er ekki variur því, sagði liinn ró-
lega.
— Nei, vitanlega ekki — vagninn minn
stendur líka og bíður hér fyrir utan, svo
að við getum komist úteftir áður en dimmir.
— Agætt, lierra Mulberg.
Þeir gengu gegnum langan skálann blið
við hlið. Karter nam staðar við og við og
horfði forvitinn á lesta-auglýsingarnar. Það
var eins og honum lægi ekkert á. En loks
komu þeir út um súlnahliðið. og út á göt-
una.
— Vagninn minn bíður þarna, sagði mála-
flutningsmaðurinn og benti til liliðar.
Karter kinkaði kolli og' fylgdist með lion-
um, og eftir augnablik komu þeir að litlum
léttibil, sem Mulford álti.
En í sama bili og þeir stigu inn í bilinn
kom maður fram, sem liafði falið sig bak við
súlurnar og haft gát á þeim. Hann stóð sem
snöggvast og liorfði á þá, og svo flýlti liann
sér inn í bifreið, sem stóð binsvegar göt-
unnar, hoppaði inn í vagninn og ók af slað.
Mulberg málafhitningsmaður hafði sest
við stýrið, og Sveinn Ivarter sat við iiliðina
á horium.
Sveinn Karter lét ferðakoffort sitt standa
fyrir framari sig, cins og hann vildi ekki
missa það úr augsýn.
Það var Mulberg, sem rauf þögnina.
— Þér talið alveg laulcrétta dönsku! sagði
liann forviða. — Þér liafið aldrei átt heima
í Danmörku, og samt. . . .
Sveinn Ivarter liló.
— Það er sannast að segja ákaflega eðli-
legt, svaraði hann. — Fjárhaldsmaður minn,
sem nú er látinn, „Demantakóngurinn", var
danskur í húð og hár alla sína daga. Hann
lagði rækt við að lialda móðurmáli sínu
við, svo að á heimili hans, — þar sem ég
liefi átt lieima alla ævi mína — var aldrei
talað annað mál en danska. Hann. var meira
að segja svo kröfuharður, að hann lieimtaði
það af Sambo, þjóni sínum, að bann lærði
dönsku. Sambo er orðinn fullorðinn maðnr,
en að fráskildum ofurlitlum hreim, talar
hann döiisku eins vel og ég enn þann dag í
dag.
Nú varð þögri um sinn. Svo fitjaði Mul-
berg upp á samtali aftur.
— Eg vona að ég hafi liaft það upp úr
allri fyrirhöfninni, að finna eitthvað sem
fellur yður í geð, berra Karter, sagði liann al
úðlega.
— Það hefir eflaust tekist.. ..