Fálkinn - 08.01.1948, Blaðsíða 8

8
FÁLKINN
Lávarður í ævi
Ungi lávarðurinn horfði með at-
hygli á brilliantana, sem greyptir
voru á skjaldarmerkið í gullhylkinu
lians, tók sígarettu úr því, kveikti
i lienni og sagði:
— Já, þarna er það komið. Eg
held ekki að ég liafi gleymt neinu,
og þú, James, hefir víst skilið það
rétt, allt saman. Til vonar og vara
er best að þú endurtakir það í að-
alatriðum. Fyrsti liður?
Þjónninn ræskti sig lágt og hæ-
verskléga og dró djúpt andann:
— Yðar dýrð etur klukkan hálf-
tólf, það er að segja eftir fimm
mínútur, eða t:l þess að vera ná-
kvæmur, cftir 4 mínútur 58 sekúnd-
ur eftir Greenwichtíma. Miðdegis-
verðurinn, sem í dag er borinn svo
seint fram, er nautasteik, steikt jarð-
epli, grænt salat í rauðvíni og liarð-
soðin egg, svart kaffi, kex og á-
vextir. Eg hefi þann heiður að bera
á borð fyrir yðar dýrð einn, eftir
að J)jónarnir liafa samkvæmt ósk
yðar dýrðar verið sendir á burt
klukkan hálftóif. Klukkan i5 mín-
útur fyrir tólf er máltíðinni lokið,
og ég hefi J)ann heiður að fylgja yð-
ar dýrð til svefnherbergishis.
— Ágætt, James, fyrirlak. Áfram.
Annar liður!
— í svefnherbérginu lijálpa ég yð-
ar dýrð til að hafa fataskipti. Yðar
dýrð fer úr smokingnum og í kjól-
föt, og kemur híngað inn aftur eft-
ir að ég hefi dregið nrg í hlé, eins
og við höfum orðið ásáttir um. Yðar
dýrð tekur skammbyssuna úr Skrif-
borðsskúffunni og hleypir skoti í
hægra gagnaugað á sér.
— Ágætt! Þú erl perla, James.
Þriðji liður!
— Eg bíð í anddyrinu þangað t:l
hvellurinn heyrist en kem þá aftur
hingað inn. Eg finn yðar dýrð dauð-
an, ánnaðhvort liggjandi fram á
skrifborðið eða á gólfinu, og býð
þangað til mr. Cúnningham, lögfræð-
ingur yðar dýrðar kemur hingað.
Við höfum sent honum hraðskeyti
fyrir kukkutímá. Yðar dýrð hefir
beðið hann að koma hingað stund-
víslega 15 mínútur fyrir tólf. Yðar
dýrð hefir einnig annast um að
ættingjarnir verði látnir vita.
— Með nærgætni, gleymdu ekki;
með nærgætni, James.
— Afsakið, my lord. Verði látnir
vita, með nærgætni, því að yðar
dýrð vill afstýra því að yfirvöldin
tilkynni þeim látið. Yðar dýrð ótt-
ast sem sé að þeir fái slag þcgar
])eir komast að raun um að ])eir eru
ekki nefndir i erfðaskrá yðar dýrð-
ar. Af allri eign yðar dýrðar geng-
ur sem sé helmingurinn til þjón-
ustufólksins.
■— Til hins trúa þjónustufólks,
James.
— Afsakið þér — til híns trúa
þjónustufólks. Hinn helmingurinn
rennur til liundaklúbbsins.
—- Ágætt, James. Þegar maður
hefir þig er það hrein og bein á-
nægja að deyja. En ég á mína hlið
mun minnast einlægrar þjónustu
þinnar með gleði, og ég vona að
ég' hryggi þig ekki mjög, með þeirri
ákvörðun, sem ég hefi tckið. Jæja,
nú getum við farið — en ég sé að
það er eitthvert hik á ])ér ....
— My lord. Eg veit að ég muni
gera yðar dýrð forviða með dirfsku
minni. Það hefir aldrei komið fyrir
í minni 47 ára löngu þjónustu, sem
hófst lijá afa yðar dýrðar, sem cg
liélt áfram hjá föður yðar dýrðar og
verð nú að ljúka á svo raunalegan
hátt hjá yðar dýrð sjálfum, að ég
hafi ávarpað yðar dýrð án þess að
þér hafið ávarpað mig að fyrra
bragði. En hinar óvenjulegu ástæð-
ur sem leiða af hinni hörmulegu á-
kvörðun yðar hafa gefið mér þor til
að beina undirdánugri bæn til yðar
dýrðar: hvorl ég megi bera fram
eina spurningu?
— Gerðu svo vel, James .........
Spurðu bara ....... en vertu stutt-
orður ...... Þú veist að ég hefi
ekkr langan tíma til stefnu .......
Spurðu bara.
- IIm — hversvegna vill yðar
dýrð, sem er á þrítugasta og fimmta
árinu, hefir ágæta lieilsu, frábærar
gáfur, töfrandi útlit og feikna auð,
skilja við lífið af frjálsum vilja?
-- Tja .... James .... Eg verð
að víðurkenna: ég var forviða á því
að þú skyldir spyrja, en minna for-
viða á því, sem þú spurðir um. Eg
skal svara spurningu þinni. Iín það
er ekki þar með sagt að þú skiljir
ákvörðun mína, því að sálgreining-
arfræðingarnir munu komast í hann
krappan ]>egar þeir fara að útskýra
þetta. Heyrðu nú. Ég er vonsvikinn
— afar vonsvikinn. Heimurinn, sem
ég á að dveljast i nálægt hálftíma
enn, fæst við viðfangsefni, sem ég
liefi engan álniga á. Ménnirnir sem
byggja þennan heim hugsa of lítið
um fólkið, en þeim mun meira um
kjarnorkusprengjur, sem þeir segja
að, e:gi að stuðla að því að efla frið-
inn. Eg kýs fyrir mitt leyti að stylta
ævi mína, sem hefir verið aveg
innihaldslaus og ólátalaus, áður en
þessi sprengja rífur mig í tætlur,
með miklu meiri hávaða en e:tt
skammbyssuskot. Eg hefi upplifað
allt, reynt allar nautnir. Konurnar,
sem orðið liafa á vegi mínum hafa
kallað mig skírnarnafni en hugsað
uní ættarnafnið mitt. Eg liefi hvílt
v:ð hjarta þeirra en engin þeirra
hefir seitt mig að hjarta sinu. Eg
á enga konu, engan son, — í stuttu
máli: en'ginn grætur þegar ég dey,
Eg er engum til byrði en elcki held-
ur neinum til uppbyggingar. Heim-
urinn hefir jafn litla þörf fyrir mig
og ég hefi fyrir heiminn. Eg vona
að þetta dugi handa þér, James.
Nú skulum við koma.
Klukkuna vantar 5 mínútur í tól.f,
Það er kyrrð í höllinni, lávarður-
inn er einn. Hann opnar skrifborðs-
skúffuna rólega, tekur fram skamm-
byssuna, lítur á hana, losar um ör-
yggið og — verður svo hissa að
hann sleppir byssunni. Hann hélt
að hann væri einn. En svo heyrir
hann þrusk, sem sannfærir liann
uni að svo er ekki, og liann sprétt-
ur upp af stólnum. Þarná í glugga-
kistunni lendir það, eins og komið
fljúgandi af himnum ofan, böggull.
Ur umbúðunum koma svo tveir
langir, grannir fætur, og vöðull af
svörtu hári greiddist frá fögVu,
dökku stúlkuandliti og tvö brún
augu horfðu ánægjulega á hann.
Og svo sér hann rjóðar varir sem
grípa andann á lofti og hlæja síðan.
— Eg hefi reiknað tímann rétt,
en stökkið hefi ég ekki reiknað
eins vel. Eg ér hrædd um að ég
liafi fengið fleiri en einn marblett
.... En það gcrir ekkert til .....
aðalatriðið er að ég kom nógu
Snenima til að bjarga ])ér frá
flónsku, lávarður, sem þú ættir að
iðrast eftir alla þína ævi ....
— Hver — hver eruð þér —
hvernig hafið þér komist hingað
og hvað viljið þér mér?
Fallhlífin, sem var orðin lifandi,
kemur dansandi nær og segir með
raddhreim, sem honum finnst hann
kannast við:
— Tja .... lávarður .... ég
verð að meðganga: Eg var forviða
á að ])ú skyldir spýrja, en hitt
fúrðaði mig minna, hvað þú spurð-
ir um. Ákvörðun mín mundi líka
reynast sálgreiningafræðingunum
erfið gáta. Heyrðu nú til: Eg er
vonsvikin. Hræðilega vonsvikin. Eg
sit hér, eins og ég annars geri á
hverju kvöldi, á uppáhaldsstaðnum
minum i krónunni á stóra lindi-
trénu og hefi gott loft og fallegt
útsýn:. Nefnilega útsýni lávarðar,
sem heldur að hann sé kristinn
maður, og sem heldúr líka að líf-
inu, sem guð hefir gefið honum
geti hann fleygt eins og einhverju
Þakka yður fyrir ungfrú góð
En mér var það engin ánægja.
Þér hafið glöggt eyra og gott minni,
og Iiafið tekið vel éftir, en ........
Þú segir en, háfirðu viljað gefa
mér i skyn með þessu „en“ að ])ú
ætlir að fleygja mér út, þá liefir
þér skjátlast þrisvar sinnum í
kvöld.
— |)risvar sinnum -— livað mein-
ið ]>ér með því?
Hægan, hægan, við skulum
taka þetta eftir röð. í fyrsta lagi
hefir þér skjátlast með þessa flónsku
legu sjálfsmorðshugmynd. Því að
úr henni verður ekki neitt, svo sann-
arlega sem ég heiti Katinka. Eg
verð nefnilega hérna þangað til þú
hefir lagt skammbyssuna niður í
skúffu aftur. Eg býð hér þangað
til lögfræðingurinn þinn kemur. Eg
—-------- —■ ■—~ '~~7
Eftir Pietro Taraskin
--- —-—— -----------------——>
n t ý r i
hefi enga ástæðu til að fara fyrr.
Það er notalegt liérna og ég kann
vel við mig. Og ég hefi einsett mér
að segja þér sitt af hverju. Þú ert
ekki beinlinis greindarlegur þessa
stundina, lávarður, ég hefði að
minnsta kosti ímyndað mér að þú
værir andríkari en þú ert nú. Ertu
hissa á að ég geti sagt þér ýmis-
legt, af því þú ert seytján árum
eldri en ég? Eða af því að ég er
sígaúnastelpa en þú lávarður? Æ-
nei, jafnvel lávarðarnir hafa margt
að læra, Til dæmis: Það er kominn
tím: til að þú lærir að skammast
þín!
— Skammast mín .... liversvegna
ætti ég að skammast mín?
— Þú ættir að skammast þín. Af
mörgum ástæðum. í fyrsta lagi: Þú
ert að tala við dömu og gleymir að
bjóða henni sæti.
— Æ, afsakið þér ....
Jæja, loksins .... Þökk. Það
er ekki alveg vonlaust um ])ig, lá-
varður. Það er hugsanlegt að laga
þig. Við skulum halda áfram. í öðru
lag’i: Þú ættir að skammast þin fyrir
að ætla að flýja frá lífinu, eins og
])jófur, sem er hræddur við lögregl-
una. Af þvi að þú ert hlindur og
lætur þér leiðast, lávarður. Já, þú
ert blindur, — ertu hissa á að ég
skuli fullyrða þetta? Að minnsta
kosti eru ákaflega nærsýnn. Þú sérð
ekki það fagra, sem er allt i kring-
um þig. Ek þori að veðja um að
þú þekkir ekki skógana, sem eru
kringum höllina þína. Þú þekkir ekki
blómin, sem springa út í vermiliús-
unum þínum. Þú hefir ekki tíma til
þess. Þú er alltaf að hugsa um
þessa ógæfu þína, sem í raun réttri
er engin ógæfa heldur aðeins lífs-
leiði. Þú segir við James, að enginn
gráti þig látinn. Hefirðu ekki mun-
að eftir Bimbo?
Bimbo .... hver er þessi
Bimbo?
Nú tekur út yfir! Það mátti
ekki seinna vera að ég kæmi. Þú
sþyr hver Bimbo sé! Þú ætlar að
gefa hundaklúbb hálfa aleigu þína.
og svo þekkirðu ckki e:nu sinni
fallegasta hundinn þinn . Bimbo,
sem hefir eignast sjö hvolpa!
Ungfrú Katinka, mér þykir
mjög leitt að ég þekkti ekki tíkina.
En ég skal bæta úr því. Eg skal
kynnast Bimbo og afkvæmum henn-
ar, en .....
Ekki neitt en, lávarður. Húrra',
])ú liefir tapað strax, og veist ekki
al' þvi sjálfur. Þú ætlar að kynnast
lienni. Þú ætlar þá að lifa áfram!
Og svo .... heyrðu nú, klukkan
er að slá tólf. Þú hefir sagt James,
áð þú ætlir að skjóta ])ig á mínút-
unni klukkan tólf! Lávarðsorð ætti
að vera að marka, en ])ú hefir ekki
liaft gát á tímanum. Dauðadænulur
maður er ekki hengdur tvisvar . .
— Eg sé enga ástæðu til að hrósa
sigri, ungfrú Katinka, ég verð að
segja að þér eruð hættuleg, ekki
eldri en þér eruð. Þér dettið af
himnum ofan á næturþeli, eins og
stjörnuhrap og hindrið uppkomið
fólk i að framkvæma áform sin ■—