Fálkinn - 08.01.1948, Blaðsíða 12

12
FÁLKINN
SKÁLDSAGA EFTIR DARWIN OG HILDEGARD TEILHET __
7
Tveggja herra þjónn
Hann kyssti hana á höndina. — Það er
hara þetta, að mig hefði langað svo mikið
að tala hetur við John. Deevers liefir eyði-
lagt þetta allt með því að fara svona
snemma áður en ég gat talað við John í
einrúmi. En þú ert svo séð og dugleg —
gerðu nú svo vel að fá John til að tala við
mig á morgun. Þér er óhætt að trúa mér,
það verður okkur öllum þremur fyrir bestu.
Það var orðið áliðnara en Cally liafði
haldið. Það var komið fast að miðnætti
þegar þau komust út á götuna. Hoot spurði
undir eins: — Svo að þú máttir þá til að
segja Paul að þú hafir hitt mig!
— Eg gat ekki gert að því þó að Paul
gæti sér þess til að ég liefði gert það.
— Eg skal segja þér það, heillin, að ef
þú lætur of marga geta upp á því, að þú
liafir hitt mig, þá geturðu enn komið því
til ieiðar að ég sprikli í netinu mikla.
Það var hráslagaþoka. í þessum bæjar-
liluta var aðeins dauft götuljós við aðra
hverja þvergölu. Það var vegna sparnaðar
á rafmagninu. Þjóðverjar höfðu ekki skilað
aftur tækjunum, sem þeir iiöfðu stolið
og flutt úr landi.
Göturnar voru eins og dinunar gjár. Það
var óljóst hægt að greina brúnirnar á lms-
þökunum við svartan næturhimininn. Fá-
einar stjörnur blikuðu þar uppi. I fjarlægð
gat hún heyrt klukkurnar hringja í ensku
kirkjunni í Rue d’Aguesseau. IIús Pauls,
sem var frá átjándu öld, stóð skammt fyr-
ir norðan Champs Elysées í liverfi, sem
nú var hætt að telja meðal þeirra bestu;
þar voru aðallega smá gistihús, smá brauð-
sölubúðir, vínbúðir, kaffihús og gömul
höfðingjahús, sem breytt liafði verið í mat-
sölur. Skammt frá var kolageymsla, en hún
var tóm og yfirgeíin. Til hægri við hús
Pauls var stórt steinsteypuhús, vöruliús,
sem hafði verið byggt af mönnum í þving-
unarvinnu meðan Þjóðverjar höfðu töglin
og hagldirnar. Gluggarnir í þvi voru brotn-
ir. Á veggjunum mátti sjá leifar af þeim
hatursorðum, sem liöfðu verið máluð þar
i flýti, á þeim tíma sem það var hættulegt
að láta standa sig að slíku og kostaði i það
minnsta hýðingu eða að komast í gadda-
vírsgeymslu og vera velt á steingólfi.
Ilressandi vorvindurinn var orðinn kald
ur. Hún vafði minkaskinnskápunni vel að
sér, kápan var skilnaðargjöf frá föður
hennar. Hoot skalf. Hann spurði: — Þú
munt ekki liafa gleymt gleraugunum?
Hún opnaði Iiandtöskuna með þvölum
fingrunum. Eg hlýt að hafa skilið þau eft-
ir á skrifborði Pauls í bókastofunni. En
það gerir ekkert til. Hún lokaði töskunni.
— Hoot viltu segja mér nokkuð?
'— Spurðu bara!
— Hafði Deevers sveitafoi’ingi rétt fyrir
sér? Þekkti hann þig aftur? Ber að skilja
það svo, sem þú hafir gert fleira fyrir Þjóð-
verja en að mála myndir fyrir þá? Léslu
sem að þú starfaðir fjrrir báða aðila til þess
að fá betri aðstöðu til að fá upplýsingar
um annan þeirra?
— Það fer nærri réttu máli, Cally. Eg
skil ekki hversvegna ég ætti ekki að geta
sagt þér það. Þessi Deevers hefir flett of-
an af mér hvort sem er. Hann tók um hand-
legginn á henni. — Lengi, lengi hefi ég
óskað ......“
— Þökk fyrir, sagði hún kuldalega og
losaði á sér liandlegginn. — Það var allt
sem ég óskaði að vita.
Alda af örvæntingu fór um hana. Hana
sárlangaði til að segja honum live inni-
lega liún fyrirliti hann. Langaði til að
særa hann jafn grimmilega og hann hafði
sært liana. Hún fékk herping í kverkarnar.
Ilún heyrði liann hrópa upp: — En hvað
er nú þetta, Cally! Hann sagði það liálf-
vegis forviða og hálfvegis í ásökunartón.
Þegar hún svaraði lionum engu sagði hann
ofur rólega: — Jæja, bíddu hérna! Eg skal
sækja gleraugun þín. Og svo hljóp hann
upp stíginn.
Hún starði eftir honum. Kverkarnar
komust í samt lag aftur og hún hrópaði á
eftir honum: — Nei, hugsaðu ekki um það!
— en það var of seint. Aftur opnaðist eir-
hliðið og dyrnar upp á gátt. Hlýleg birtan
að innan féll gegnum virkið á hliðsgrind-
unum svo að flókin munstur sáust á liell-
unum i götunni.
Hún fann allt í einu lil ógeðs yfir að
standa þarna alein í næturauðninni. Fór í
humátt eftir Hoot. En dyrunum var lokað.
Þetta var fráleitt, fannst henni, að standa
þarna eins og ós'kilagripur rétt við jirösk-
uldinn lijá Paul. Hún vafði loðkápunni
fastar að sér og liallaði sér upp að hlið-
stólpanum, en stormurinn feykti hárinu á
henni og lienni fannst líkast og fæturnir
væru i klakaumbúðum. Hún afréð að
hringja bjöllunni en hætti svo við það.
Það gat hugsast að Paul liefði snúið við
eftir gleraugunum til þess að fá átyllu til
að tala einslega við Paul um þessa hjálp,
sem hann hafði lofað honum. Hún þóttist
sannfærð um það með sjálfri sér að hún
hataði Iloot. Hún gekk niður þrepin og út
á Rue Cambacéres, fastráðin í því að kom-
ast ein heim á gistihúsið, án hjálpar Hoots.
Ifún vildi fara ein, — það var langbest.
Hún gat alls ekki vilað hvað Hoot mundi
gera eða hverju hann gæti tekið upp á,
þegar þau kæmu að gistihúsinu. Og eitt
vissi hún, sem sé að hana langaði ekki til
að hafa liann hjá sér.
En þarna var hvergi vagn að sjá. Þegar
maður þurfti á vagni að halda í París var
það segin saga að þar var enginn vagn.
Það var víst bensínleysið, sem olli því. Hún
var alveg forviða á hvernig Paul gat alltaf
verið á þönum í Renault-bílnum sínum.
Líklega hefði hún átt að taka tilboði lians
um að aka þeim lieim. Henni varð bráðlega
Ijóst að hún vissi ekki hvaða leið lmn átti
að fara. Hún var alveg áttavilt. Svo að
henni var nauðugur einn kostur að bíða
þangað til Hoot kænii aftur.
Hve lengi hafði hún beðið? Vindurinn
slökkti á eldspýtunni, sem hún hafði
kveikl. Henni var sárkalt, þrátt fyrir
minkaskinnskápuna. Jú, þetta var meira
vorveðrið. IJún saknaði Califoriu. Hún
saknaði alls, sem var öruggt og óhrotið,
eins og hún átti að venjast heima hjá sér.
Hún geklc alla leið í hinn endann á þessu
þögla liverfi, að liorninu á Rue de Penthi-
évre. Lengra inn í götunni gat liún séð
móta fyrir liermannaskála. Núna fannst
henni þessi skáli svo ferlega stór, af því
að hún hafði ekki gleraugun, eittlivað svip-
aður risa, sem lægi á hnjánum og' bæðist
fyrir þarna inni á milli allra lægri hús-
anna.
Þegar hún sneri við til að ganga til baka,
sýndist henni hún sjá mann og konu koma
gangandi hinumegin á götunni. Skömmu
síðar liej'rði hún fótatalc bak við sig. Þeg-
ar hún nálgaðist hús Pauls varð henni litið
um öxl. Þar kom maður í áttina til henn-
ar. Hún sá rétt móta fyrir honum í nátt-
myrkrinu.
Hárið á henni feyktist fram á ennið.
Kaldur vindurinn þrýstist inn undir káp-
una, því að liún hafði ekki haldið lienni
að sér. Hún strauk hárið frá andlitinu.
Svo sveipaði hún kápunni að sér aftur.
Þegar maðurinn kom að henni steig liún
fætinum á neðsta þrepið við hús Pauls, til
þess að lála sýnast sem hún væri síðbúinn
gestur, sem væri að fara þarna inn. Hún
vissi að það var flónskulegt. Þetta var
París, og henni hafði skilist að Jiesskonar
gat maður alltaf húist við hér og kæra sig
kollótta þegar maður var á ferli úti, án
Jiess að hafa karlmannsfylgd: já, maður
átti að hafa gaman af Jiví eða verða upp
með sér af því. En allt í feinu kenndi hún
svo sárrar óbeitar á að vita Jiennan ókunna
mann svona nærri sér á þessum tíma dags
og á þessum einmunalega stað. Ilún fór al-
veg upp að húsveggnum lijá Paul, svo að
götunúmerið, sem var fest á vegginn, hár-
reytli liana. Hún reyndi að kveikja sér í
vindlingi.
Áður en liún hafði getað fært sig til eða
beðið manninn um að hypja sig á hurt,
hafði hann rekið framan í hana einn af
Jiessum ódýru messing-lcveikjurum, sem all-
ir Frakkar virtust nota — sennilega vegna
eldspýtnaleysisins. Hann sneri litlu, gráu
stállijóli með þumalfingrinum að tinnu-
steini, sem kveikti á bómullarkveiknum.
Hún lieyrði urgið í hjólinu við tinnuna og
sá neistana fjúka.
1 stað Jiess að standa kyrr og spyrja liana
um það, sem karlmenn eru vanir að spyrja
kvenfólk um undir slíkum kringumstæðum,
stakk Jiessi digri náungi eldfærunum í vas-
ann og labbaði götuna áfram, en regnhlífin
hans hékk í vasanum og dinglaði, eins og
Jjriðji fótur á manninum. Cally tók lang-
an teyg úr vindlingnum. Reykurinn var
lieitur og rammur í hálsinum. Hún liafði