Fálkinn - 08.01.1948, Blaðsíða 9

FÁLKINN
9
en ég verð að játa það — áform
mitt er um sinn úr sögunni — að
minnsta lcosti í nótt. GeriS þér svo
vel — sigarettu?
Það blikaði á gullhylkið fyrir
framan hana.
Nei, þökk, ég reyki ekki.
Ekki það? Eg liélt að .........
— að allar sigaunastelpur væru
fæddar með logandi sígaretlu i
munninum, — var |jað ekki það,
sem ]jú ætlaðir að segja, lávarður?
Þú bugsaðir .... jú, þú hugsar
mikið og veisl kannske belmingi
minna en þú lieldur, þó að þú haf-
ir gengið í skóla í Eton og Oxford.
Þú heldur til dæmis að sigaunar
séu ljóshærðir bófar, sem steli deg-
inum frá drottni og munum fólks-
ins úr vösum þess. Nei, lávarður,
sigauninn getur verið eins góður
maður og vel kristinn og liver ann-
ar, kannske betri maður en þú, og
hefir lært að drottinn hefir gefið
okkur lífið (jg að enginn liefir leyl'i
til að taka ])að frá manni nema
hann Sjálfur. Skammastu þín nú
eða skammastu þín ekki?
— Eg er í þann veginn að gera
það, ungfrú Katinka. Ef þú verður
bjá mér dálitla stund enn verð ég
iðrandi syndari, cn sá ákærð: verð-
ur að fá leyfi til að verja sig. Og
þetta færi ég mér til málsbóta; ]jað
er dálitið sem |jú hefir ekki lieyrt,
]jó að ]jú hleraðir vel. Þvi að ég
hefi aldrei sagt það við nokkra mann
eskju fyrr. Eg er óumræðilega ein-
mana, mér finnst líkast (jg engin
lifandi vera sé til í veröldinni
nema ég.
Það er sjálfum þér að kenna,
lávarður, - þér einum að kenna.
Þú þekkir aðeins einn lieim. En ]jað
er annar heimur til. Og þar snýsl
ekki allt um hallir, auoæfi, hesta,
bíla (Jg atómsprengjur. Það er sá
hcimur sem ég lifi í (Jg sem ég
þékki. Og á sama liátt og tveir heim-
ar eru til, eru tvær sólaruppkonuir
líka t:l. Þín og min. Eg tigg á
morgnana i grasinu, sem er volt af
dögg. Þú liggur í tjaldsænginni
þirini. Eg borða stolna ejjlið milt
og horfi upp i himininn. en James
kemur inn með árbítinn þ;nn á
silfurbakka James, sem er svo
fettur og leiðinlegur, alveg eins og
liann hefði étið göngustaf þegar
hann kom á fætur. Kringum mig
eru fugiarnir og segja frá öllum nýj-
ungum, sem gerast í minni veröld.
Þú blaðar i hundleiðinlegu Times-
blaði og iest ailar sögurnar, sem
ekki eru sannar, og sem gera mann
þunglyndan og dapran. Svo kemur
sólarlagið. Eg ligg í skóginum og
læt mig dreyma og heyri hverriig
stóru grenitrén svæfa þau smáu.
Og þú? -— Þú ferð i smoking, og
viðbjóðslegi svarti liturinn á honum
vekur hugsanir um sorgir og á-
riyggjur ......
Lávarðurinn svaraði ekki strax.
Hann horfði lengi á geslinn. Svo
fer bros um andlitið á lionuni og
hann segir:
Og ef ég finn nú ósk hjá mér
um að lifa lengur, til þess að geta
skroppið inn í ]jetla nýja land, sem
þú kallar þinn heim, Katinka, hvað
þá? Þú komst til mín eins og
stjörnuhrap. Þú veist að sá, sem sér
stjörnulirap getur óskað sér, og
óskin rætist. Eg óska mér — já
Ivatinka, þú mátt geta þrisvar sinn-
um hvað ]iað er. Geturðu ]iað? Eg
óska mér að þú komir til mín aftur,
á morgun og liinn daginn, á sama
tíma og í dag, jafnvel þó að þú
verðir enn strangari við mig. Held-
urðu að ég geti gert mér von um
að óskin ætist?
— Ef þú sverö við allt sem heilagt
er, að þú aldrei framar — heyrir
]ni: aldrei framar — snertir við
þessari skammbyssu, sem þú verður
að læsa niður i skúffu þegar í stað,
að mér ásjáandi — þá skal ég koma
aftur.
— Svona! Þú sérð að ég geri eiris
og Jjú lieimtar. Og ég sver ....
Ertu nú ánægð?
Já, lávarður. Og að skilnaði
ætla ég að segja þér nokkuð ne:
komdu nær, ég ætla að hvísla þvi
í eyrað á þér svo enginn heyri |jað
— því að það er afar áríðandi og
mikið leyndamál — í þriðja skipti
skjátlaðist þér þegar ]jú sagðir að
enginn mundi gráta þegar þú dæir.
Það er ekki .Bimbo ein sem nnindi
gráta .... þú mátt geta þrisvar
upp á því hverjir ]iað eru ....
Vertu sæll, lávarður, ég fer sömu
leiðina og ég kom. Góða nótt, og
sofðu rótt.
- Vertu sæl, Katinka litla. Allir
góðir englar fylgi stjörnuhrapinu.
Þó að ég verði einn eftir f:nnst mér
ég ckki jafn einmana og áður ....
Hún tók undir sig stökk, veifaði
hendinni, brosti til hans og svo var
hún horfin. Lávarðurinn hélt að
þetta hefir verið draumur, en striga-
tuskan, sem hún liafði skilið eftir
i glugganum, sannaði honum að
þetta var ekki draumur. Og bifreið,
sem sveigir inn i garðinn og blæs
hvellt og lætur iskra í hemlunum,
veluir hann að fullu til lífsins aftrir.
Lþgfræðingurinn, sem er allur i
uppnámi og kemur vaðandi inn úr
dyrunum kemur með gust lífsins
með sér.
— Guði sé lof — þú ert lifandi!
Hvílikt hræðilegt uppátæki var
þetta líka, að gabba mig um miðja
riótt! Er þetta orðin draugahöll,
Ernest? Frannni í forsalnum situr
James, sem er þó vanur að vera
skýrleiksmaður, og skelfur svo að
glamrar i tönnunum og virðist hafa
inisst vitið. Hann nötrar frá hvirfli
til ilja og reynir að varna mér að
komast inn, því að liann er að bíða
eft:r að slcotið ríði af. Ekkert skot
kemur, ég býst við að finna lík og'
hvað sé ég svo? Eg sé þig kátan og
hressan eins og silung í sjó, ánægð-
ari en nokkurntima fýrr, — og svo
sendir þú svona skeyti! Eg á lieimt-
ingu. á skýringu.
Þú skalt fá hana. Þú verður að
afsaka ef þér finnst erfitt að skilja
hana. En síðustu mínúturnar sem
ég hef: verið liérna inni. hafa verið
meira en merkilegar. Eg var tilbú-
inn til að deyja, en þá kom allt í
einu eins og teikn af h:mni —
stjörnuhrap, beint hérna inn um
gluggann. Og stjörnuhrapið hefir
talað v:ð mig — og ég hefi hugsað
allt málið á nýjan leik. Það er allt
og sumt.
— Alll og sumt! Eg er hræddur
um að ]jú hafir eklci sent skeytið
á réttan stað. Þú þarft á tauga-
lækni að halda en ekki lögfræðing.
Hefir nokkur geðveiki verið í þinni
ætt?
Nei, Cunningham. Eg er ekki
geðveikur. En ég viðurkenni að ég
liefi talað dálitið óskýrt. sestu nú
niður og hlustaðu á ........
Þegar hann loksins hefir lokið
frásögn sinni hlær lögfræðingurinn
og skellir sér á lær.
— Jæja, ég ét þetta með iækn-
inn og geðveikina ofan í mig. En
þú verður að viðurkenna Ernest,
að þetta er skrýtnasta sagan, sem ég
hefi hcyrt á ævi minni. Eg get ekki
einu sinni rifjað ]jetta upp . . . .
Ivátinka .... .Bimbo .... sólarupp-
komau .......... sólarlagið. Nei, ég
gefst upp við ]jað. Það liringsnýst
allt fyrir mér. Kannske er þaö af
því að ég er þreyttur.Eg' kem beint
úr rúminu, ég var sofnaður, og það
var rétt svo að ég gaf mér tíma til
að hnýta á mig liálsbindið. Gefðu
mér sígarettu, kannske hún geti
vakið mig .......
— Gerðu svo vel .... Hvar er
.... Þetta var skrítið. Eg var með
gullhylkið hérna fyrir nokkrum
mínútum .... Eg bauð Katinku
sígarettu .... Kannske það hafi
dottið .... Nei, það er ekki á gólf-
inu heldur .... Þetta var einkenni-
legt .... Það er horfið ....
—- Þú bauðst Katinku sigarettu
úr gúllhylkinu? Þú varst með ]jað
fyrir nokkrum mínútum? Og nú er
]iað horfið? Ernest, þú getur hætt
að leita. Þetta er endirinn á róm-
antisku kvöldi. Hylkið ]jitt mun
vera fririð til „stjarnanna“.
Til stjarnanna? Hvað áttu við?
— Ertu svona barnalegur? Skil-
urðu mig ekki? Það kom stjörnu-
hrap sem slokknaði á jörðinni. En
lil þess að það gæti farið að lýsa
aftur verður það að eignast svolítið
af gulli. Skilurðu nú?
—Þú átt við að — Katinka ....
Auðvitað. Eg á einmitt við
það. Sigaunastelpan er góður full-
trúi ættar sinnav. Sem lögfræðingur
verð ég að lýsa aðdáun minni ....
Hún hagaði þjófnaðinum kærilega.
Eg kenni í brjósti um þig ....
— Þetta er ósatt — Það getur
ekki verið satt. Að þessi augu,
þessi stóru barnalegu rádýrsaugu
hefðu getað logið svo. Eg verð að
fá að tala við liana. En hvar get
ég funriið hana .... Eg verð að
bíða þangað til hún kemur aftur á
njorgun ......
Ef ]jú ætlar að biða þangað
til hún keinur verður þú að verða
eins gamal og Metúsalem. Eg fyrir
mitt leyti get ekki verið þér til dægra
dvalar svo lengi. Góða nótt, vinur
minn, sofðu vel og dreymi þig vel
uni ókomnar disir og góðverkin
þeirra. Augun á mér eru að lygn-
ast aftur — ég verð að fara að
sofa. Vertu sæll.
Það er orðið langt siðan Cunn-
ingliam fór. Klukkan slær eitt
tvö — þrjú. Lávarðurinn situr eins
og steingervingur við skrifborðið
sitt og reynir að greiða úr hugsana-
flækjunni. Hann getur ekki trúað
þessu, ekki skilið það. Vill ekki trúa
þvi. Allt var lygi, allt fyrirfram
ákveðnir prettir. Kritinka litla stelur
ekki aðeins eplum af trjánuni —
luin stelur líka hann tekur hægri
hendi að hjartaslaö og hjarta
lians berst í fyrsta sinn svo hart
aö honum eru óþægindi að þvi ....
Mánuðirnir líða, árin líða. Lávarð-
urinn ferðast um heiminn, og heim-
urjnn býður honum margt, sem
hann tekur við en hefir enga á-
nægju af. Hann skiptir um borgir,
jafn hratt og myndirnar af kon-
unum, sem vei’ða á vegi hans. Þær
myndir fölna, en ekki myndin af
Katinku. Hvort það er sfinxinn í
Egyptaland:, sem horfir á hinn eirð-
arlausa' ferðamann, eða það er mynd
af stúlku, sem liinn eirðarlausi finri-
ur hjá listasala i Ítalíu — alltaf eru
]jað dimmu stóru barnsaugun í Kat-
inku sem horfa rannsakandi á hann.
Hann sér hvergi neitt annað en
liana. En hún er hvergi. Hann liefir
löngu gefið upp alla von um að
f'nna hana. Hann hefir reynt allt -
og allt orðið árangurslaust.
Það er um kvöld, á einu lúxus-
hótelinu, sem nú eru orðin lieimili
hans. í Biarritz. Hann gengur inn
skrifstofuna lil að spyrja að ein-
hverju og hjarta lians fer að slá
hraðar. Stúlkan. sem stendur fyrir
framan hann — Katinka. Litla
sigaunastelpan er orðin dama, og
undurfögur. Hún lítur á hann með
skelfingu.
Ungfrú Katinka .... Hinkrið
þér við. Þér hafið ekkert að óttast
Eg skal ckki segja neitt .... Eg liefi
leitað yðar lengi ....
— Eg veit það. Sígarcttuhylkið ..
Ilann bandar liendinni og brosir
]jreytulega. — Nei, það er ekki síg-
arettuhylkiö. Það eru smámunir.
Þér hafið bjargað lífi mínu og ég
ætti að vera yður þakklátur fyrir
]jað. Þér haf:ð krafist ódýrrar þókn-
unar — og fengið hana. Eg sagði
að ég letti að vera yður þaklátur
fyrir það, Katinka, en eg get það
ekki. Þér hafið tekið frá mér það,
sem er meira virði en sígarettuhylki
— meira en höll mín og eignir
mínar. Þér rænduð mig trúnni á
það góða, á það fagra — já, á ást-
ina. Allar þessar tilfinningar, sem
leynst hafa í mér, hafið þér vakið.
Og ]jessvegna var svo hræðilegt að
vakna. Siðan kvoldið sem þér kom-
uð lil min hefi ég ekki stigið fæti
í höllina niina. Eg er orðinn eirðar-
laus .... Ivatinka, hversvegna báð-
uð þér mig ekki um peninga —
hvaða upjjhæð sem vera skyldi. Iíg
hefði svo fúslega viljað hjálpa yður
.... Þessvegna vildi ég finna yður.
Eg er hrærð yfir göfuglyndi yð-
ar, lávarður. Sársaukinn yfirbugar
mig. Svo höfðinglundaður og eðal-
lundaður voruð þér, að í ákefðinni
í aö hjálpa mér senduð þér lög-
fræðing yöar til mín, og hann hót-
aði því að láta lögreglrina taka mig
fastá, ef é.g liyrfi ekki á burt fyrir
l'ullt og allt. Eg hefði getað sagt hon-
um sannleikann þá. Eg gerði það
ekk:. Eg beið eftir rétta augnablik-
inu. Og nú er það loksins komið.
Katinka livað segið þér — aö
ég hafi sent lögfræðing til yðar —
ég sver aö ég veit ekkert um þetta
.... Eg liélt að ....
Hún gengur fast að honum og
augun brenna af ofsa.
Þvi trúðuð þér ekki, lávarður?
Munið þér orðin min? Þér eruð
mjög trúgjarn. Þér haldið að sigaun-
ar séu ekki annað en þjófahyski,
stelandi, svíkjandi og Ijúgandi. Þeir
eru ekki nema sigaunar. Það má
móðga þá, ata þá sauri og draga
þá niður i skítinn. Þeir eru nefn:-
lega varnarlausir. Flökkulýður —
heimilislaus ættjarðarlaus. Nei,
háttvirti lávarður, það eru tvenns-
konar sólaruppkomur, það er jafn
lilil lygi og að til eru tveir heimar.
Yðar heimur, sem lýgur meira á
Framhald á bls. 14.