Fálkinn - 19.11.1948, Qupperneq 9

FÁLKINN
9
tala um þennan nýja mála- vitnunum upp stigann og inn í renni til ráðskonu minnar í
flutningspeyja. þennan apakött gestaherbergið. Hann lmeigði sig mörg ár — — — —
—- já, liann lilvti að vera sæmi- djúpt fyrir manninum i rúm- Jómfrú Ásláksen tókst á loft
lega mikið barn, úr því að hann inu. Svo lagði hann frá sér í stólnum: — Helmingurinn ?
léti sér detta aðra eins flónsku stóra hók og tók fram nokkr- spurði hún og hvessti augun á
í hug og að ætla að starfa í ar hvítar pappírsarkir. Hann syndaselinn Kornelíus. En hann
þessum hæ, þar sem allt of settist við borðið á miðju gólfi. sinnti þvi engu en hélt áfram
margir málaflutningsmenn voru Kornelíus stundi ofurlítið. að lesa fyrir: — — renni til
fyrir. Jómfrú Ásláksen hafði — Æ, heyrið þér, jómfrú Ás- ráðskonu minnar i mörg ár,
sjálf lesið auglýsinguna lians, láksen, sagði hann -— ég lield jómfrú Amalíu Friðriku Áslák-
með heimilisfangi og símanúm- ég verði að biðja yður að, •— sen. Svo kom þögn. Málaflutn-
eri í Morgunblaðinu. Nei, lienni hann tók vinstri hendinni um ingsmaðurinn leit spyrjandi á
var alveg óhætt að láta slag ennið og stundi aftur — ofur- hann. — — Ennfremur ákveð
standa, því að Holt liafði sagt litla lögg af viski, — ég held ég að hinn lielmingurinn renni
það svo að ekki varð um villst, ég hefði gott af því. til hins trygga vinar míns,
að hann hefði aldrei þennan IJað var rödd sjúks manns Kornelíusar Villibalds Áslák-
mann séð, og ekki vissi hann mjög sjúks manns, sem þau sen, klæðskerameistara, til heim
heldur hvernig hann liti út. heyrðu. Kvenfólkið hrökk við, ilis á Skólavörðuholti hér í
Jómfrú Ásláksen lét þær þvi að þetta var rödd Símonar hænum. — -— Svo var það ekki
mæðgurnar fara að þurrka af Holts, sem þær heyrðu. Það meira, andvarpaði Kornelíus.
og þvo eldhúsgólfið, —• það var beinlínis óhugnanlegt að
veitti sannarlega ekki af, því heyra hve þelta var líkt. Jóm-
að það var illa útleikið. frú Ásláksen sótti viskíflösku MÁLAFLUTNINGSMAÐURINN
Nú gat liún bvrjað. IJún sett- og snapsglas. Kornelíus hvolfdi greip sjálfblekunginn sinn og
ist við símann inni í skrifstof- því í sig og var ekki laust við skrifaði með lipurri rithönd á
unni og hringdi á númerið í að hann brosti um leið. Þetta stórt pappírsblað. Hann var
auglýsingu Smith málaflutn- hressti hann auðsjáanlega. Róm húinn eftir tæpan hálftíma. Svo
ingsmanns. Mjó, unglingsleg urinn varð talsvert gildari. bað hann um undirskrift arf-
rödd kom í símann og sagði, •— Áður en ég byrja að slcrifa leiðanda, en Kornelíus kvaðst
að það værj málaflutningsmað- langar mig lil þess að hera upp ófær lil skrifta því að liöndin
urinn sjálfur, sem hún talaði fvrir yður nokkrar spurningar, væri máttlaus eftir slag. Mála-
við. Nú varð e'kki aftur snúið. sagði málaflulningsmaðurinn. flutningsmaðurinn klappaði aft-
Röddin titráði eilítið er hún Þetta er auðsynlegt vegna ur á. stóru hókina og sagði að
skýrði honum frá, að þetta væri ýmissa ákvæða i erfðalögunum undir þeim kringumstæðum
hústýra Símonar Holts, og að frá 1854. í fyrsta lagi: Eigið væri heimilt að handsala nafn-
hún þyrfti að hiðja málaflutn- þér ætlingja á lifi? Börn, bræð- ið, og gefa skýringu á hvers-
ingsmanninn um aðstoð til að ur eða systur? Eða afkomendur vegna það hefði verið gert. Þetta
gera arfleiðsluskrá, og það strax barna, bræðra eða systra? var gert og svo páruðu vitnin
i dag. Herra Holt hefði því mið- •— Nei, svaraði Kornelius ó- tvö nafn sitt á blaðið, þar sem
ur orðið alv.arlega veikur, sagði lundarlega, — ég er barnlaus málaflutningsmaðurinn sagði
hún, og liefði óskað að ganga ekkill, og eina eftirlifandi barn þeim að skrifa.
frá erfðaskránni sem allra fyrst, foreldra minna. sem dóu fyrir — Þakka yður fyrir, herra
helst núna strax. Málaflutnings- mörguni herrans árum. Og ég málaflutningsmaður, sagði Korn
maður Holts væri því miður er- á enga ættingja sem geta gert elius, :— bústýran mín borgar
lendis og hina málaflutnings- lcröfu til arfs eftir mig að lög- yður þóknunina yðar .... —
mennina í bænum óskaði Holt um — aðeins fáeina þremenn- Heyrið þér, jómfrú Ásláksen,
ekki að skipta við, þessvegna inga og fjórmenninga. — ég Iield ég liafi gott af öðru
sneri hún sér til hans, þó að — Jæja, þá getið þér sam- staupi til.
Holt væri lionum ekki persónu- kvæmt erfðalögunum haft alger- Hún gegndi skipuninni með
Iega kunnugur. — Smith sagð- lega frjálsar hendur um livern- semingi. Jegar hún bar glasið
ist geta komið undir eins, og ig þér ráðstafið eignurn yðar. upp að vörum liins falska arf-
aðeins líu mínútum seinna Hal'ið þér gert nokkra skrá um leiðanda sneri hún bakinu að
brunaði bifreið heim að húsinu. innieign yðar í bönkum, verð- málaflutningsmanninum. —
Það var málaflulningsmaðurinn bréf og önnur verðmæti? — Rummungurinn þinn, hvíslaði
sem þar var kominn. Jómfrú Nei! — Jæja, og af því að ég hún, — við skulum talast betur
Ásláksen tók á móti honum. geri ráð fyrir að vegna sjúk- við á eftir. Iíornelíus brosti úl
Þetla var ljómandi lögulegur leika yðar eigið þér erfitt með i munnvikið og deplaði augun-
piltur og virtist ekki vera öllu að gera þesskonar skrá, getum um.
meira en tvítugur. En hann tal- við i fullu samræmi við lögin Svo kvaddi málaflutnings-
aði hægt og virðulega, og það •— hann klappaði á stóru bók- maðurinn og óskaði sjúklingn-
kom brátt á daginn að hann ina — haft arfleiðsluskrána um góðs bata. Þegar liann kom
kunni vísindin. mjög slutta. Jæja, lierra Holt! niður í anddyrið sagði liann
-—Tvö uppkomin vitni verða Viljið þér nú nefna mér þær jómfrúnni að þóknunin væri
að vera viðstödd erfðaskrárgerð- persónur eða stofnanir, sem fimmtiu krónur, og horgaði
ina, sagði málaflutningsmaður- þér ætlið að arfleiða að eigum hún þær gegn kvittun, af mán-
inn. yðar? aðarpeningunum. Málaflutnings
— Já, það hel'i ég heyrt, svar- Kornelíus ræskti sig. Svo maðurinn Jofaði að annast um
aði jómfrú Ásláksen. — Mág- sagði liann liátt og skýrt: — Eg að erfðaskráin yrði þinglesin.
kona mín og uppkomin dóttir ákveð að annar helmingur þess, Reikning fyrir stimpilgjaldinu
hennar eru staddar hérna, og sem eftir mig verður þegar dán- og þinglestrinum mundi liún fá
ég geri ráð fyrir að liægt sé arbúið hefir verið gert upp, beint frá fógetaskrifstofunni.
að nota þær fyrir vitundarvotta.
— Vitanlega.
Nú fór málaflutningsmaður- 1 r' #,• ■ i
ínn ásamt jómfrú Asilksen og ★ Saga eftir Torgny Strand ★
Kaupið og lesið
Fálkann
vinsælasta vikubiaðið
Nú bljóp jómfrú Ásláksen upp
í gestaherbergið aftur. IJún
skammaði hrappinn Kornelíus
eins og hún hafði getu til. Hann
sagðist aldrei hafa verið skamm
aður jafn eftirminnilega á ævi
sinni. Nei, ekkert var sambæri-
legt við fokreiðar kerlingar. Svo
klæddi hann sig. Og vinflösk-
unni stakk hann á sig þegar
liann fór, hrappurinn. -----—
Símon Holt dó morguninn
eftir. Það var nýtt slag, hjarta-
slag, sem gerði út af við liann,
sagði Staffeld læltnir. Þegar
læknirinn var aðeins kominn
út úr dyrunum var bjöllunni
hringt. Jómfrú Ásláksen lauk
upp og þar stóð Smith mála-
flutningsmaður og ganaði inn.
Iiann var talsvert æstur. Jóm-
frú Ásláksen fölnaði. Svo að
svikin voru þá komin upp?.
-— Hvaða fíflalæti eru þetta?
sagði liann. Holt hefir gert
erfðaskrá fyrir Iveim árum. Eg
fékk að vita það á fógetaskrif-
stofunni. Og það er ekki hægt
að ógilda þá erfðaskrá, því að sú
nýja mælir ekki fyrir uin það.
Jómfrú Ásláksen hafði átlað
sig. — Já, veslings gamli mað-
urinn hefir verið búinn að
gleyma fyrri arfleiðsluskránni,
sagði hún rólega -— Jú, það er
eina skýringin á málinu, sagði
málaflutningsmaðurinn. Og
fógetinn reif nýju erfðaskrána
i tætlur og lienti lienni i bréfa-
körfuna.
0, guði sé lof, piltaumingj-
ann grunaði þá ekki neitt!
— En gamla erfðaskráin?
hvað stendur þá i henni? spurði
hún varlega.
— Eg las afrit af henni á
skrifstofunni. Og ég get frælt
yður á því, að yður hefir verið
tryggður tvö þúsund króna líf-
evrir á ári, og auk þess fáið
þér fimmtíu þúsund krónur út
i liönd. Hitt rennur til sjóðs-
stofnana, barna- og elliheimila
og annarra slíkra þarfa. En þó
undarlegt megi virðast er Ás-
láksen klæðskerameislari ekki
nefndur í erfðaskránni. .v.—
Eg óska yður til hamingju, jóm-
frú, sagði hann og rétti henni
liöndina. — Þér verðið að vísu
að sætta yður við minna en
liorfur voru á í gær, en þetta
eru ekki neinir smámunir held-
ur.