Fálkinn - 19.11.1948, Qupperneq 12

12
FÁLKINN
FREDERIK MARSCH:
ELDFLUGAN

§
15
Amerísk lögreglusaga &
Hann settist í aftursætið og ýtti löppun-
um á Spoke niður á gólfið. Bófinn var nú
að ljyrja að ranka við sér. Dave renndi
vagninum á fulla ferð og ók eins og óður
maður. Hver sekúnda var dýrmæt. Hon-
um fannst líkast og kverkar lians væru
skrælnaðar og svitinn bogaði af enninu á
honum.
Urg í bifreiðarlireyfli lieyrðist í fjarska.
Bifreiðin sveigði inn í húsagarð vefnaðar-
vörugeymslunnar og nam staðar við liúsið.
Eldflugan hætti að berja fætinum í gólfið.
Nú stóð liann grafkvrr og lilustaði, þang-
að til Glenn kom inn í dyrnar með hand-
töskuna í liendinni.
„Hérna er liún,“ sagði hann. „En hún er
læst ......“
„Það gildir einu,“ sagði Eldflugan.
„Leggðu liana út í bifreiðina.
Eldflugan kveikti á eldspýtu og í bjarm-
anum af loganum var andlit hans ferlegt
og djöfullegt að sjá. Hann beygði sig og
kveikti á kertisstúfnum sem stóð í púður-
röndinni. Svo gaf bann hinum böðlinum
bendingu um að fara út á eftir Glenn.
Hann horfði á hin tvö þöglu fórnarlömb
sín. Helen hafði bitið á jaxlinn, hún ætl-
aði hvorki að láta lieyra til sín stunu eða
hósta. Cornell stundi sárt og aumlega.
Hann hafði gert sér ákveðna von um að
sleppa þegar Glenn kæmi með peningana.
En þetta siðasta áfall hafði* gert út af við
lífslöngunina í honum.
Eldflugan snerist á hæl og gekk þegj-
andi út úr salnum. Þegar hann kom út í
húsagarðinn heyrði hann mannsraddir. Og
allt i einu var kveikt á sterku kastljósi
yfir innganginum. Hann tók viðbragð og
vatt sér inn í brynvörðu bifreiðina sína.
Hann skellti hurðinni eftir sér og böðlurn
sínum tveimur. I sama bili heyrðust hvell-
ir i vélpístólu úr skotgötunum á bifreið-
inni.
Kastljósið frá lögreglubifreiðinni varp-
aði sterku ljósi á liið sterka „virki“ Eld-
flugunnar og nágrennið. Undir aurhlífinni
stóð kassi og var lokið á honum opið. Það
sást ekki hvað í kassanum var — líklega
hefir það verið uppkveikja.
Skotunum frá vélpístólunni var svarað
úr mörgum áttum. Það var líkast og húsið
allt væri umkringt af lögreglu. Dökkir
skuggar voru á hlaupum í birtunni frá
kastljósinu, og flýðu i skjól bak við kassa
og planka. Mennirnir þrír í bifreiðinni
skutu í ákafa. Eldgusurnar stóðu út úr
götunum. Eldflugan skipaði Glenn að taka
stýrið. Nú var eina vonin að komast á
burt sem allra fyrst.
Allt í einu sést einhver vera í flagsandi
kjól i bjarmanum frá kastljósinu. Einn af
lögreglumönnunum bölvaði. Hann hafði
þrýst á byssugikkinn í sama augnablikinu.
Það varð ekki aftur tekið. Jessiea hneig
niður þar sem hún stóð og andvarp henn-
ar kafnaði í ólátunum frá skothríðinni.
Það var eins og hún gengi í svefni er hún
kom þarna fram í birtuna ........
En í sama vetfangi skeði nokkuð, sem olli
þvi að lögreglumennirnir fleygðu sér kylli-
flötum þar sem þeir stóðu. Grænn, sker-
andi blossi gaus upp úr kassanum, sem
bófarnir höfðu geymt undir aurhlifinni á
hifreiðinni sinni. Hann óx hraðfara og á
nokkrum sekúndum var, alelda kringum
bifreið þeirra.
Þegar aftur sást gegnum eldinn var litið
eftir af bifreiðinni, stálið i henni hafði
runnið eins og vax og lögreglumennirnir
vissu að bófarnir hlutu að vera orðnir að
ösku.
„Hver fjárinn hefir verið í þessum
kassa?“ tautaði lögreglufulltrúinn við að-
stoðarmann sinn. „Eg vildi gjarnan eiga
uppskrift að þessu eldsneyti.“
En sama efnið var undir stólunum sem
þau sátu á, hin tvö dauðadæmdu, er liorfðu
á logann á kertisskarinu. sem ávallt var
að styttast.
Helen og Cornell heyrðu allt sem gerðist
úti. Og hjálparhróp þeirra köfnuðu í brak-
inu og brestunum frá vélbyssunum. Eng-
inn heyrði til þeirra. Helen lagði aftur aug-
un og beið dauða síns........
En ekkert gerðist. Hún opnaði augun
varlega aftur. í sama augnabliki og fyrstu
púðurkornin fóru að fuðra færðist eitthvað
R
O
B
E
R
T
L
A
% SMÁSAGA
HÚN horfði fast á hann þegar hann kom
heim. — Hvað er að? spurði liún og starði
eins og rannsóknardómari framan í hann.
— Hver segir að eitthvað sé að? spurði
hann og starði á hana. -— Þú ert svo und-
arlegur, svaraði hún um hæl, •— eins og
eitthvað amaði að þér.
Hann fór úr frakkanum og hengdi hann
í klæðaskápinn í forstofunni. — Það hefir
einhver elt mig á röndum í heila viku,
sagði hann.
— Ha? Hún liorfði á hann og brosti. —
Hversvegna skyldi nokkur elta þig á rönd-
um? Þú ættir að liætta að lesa i’eyfara.
Hann settist við borðið Leit ólundarlega
á matinn sem hún kom með — fisksnúða
og kálstöppu úr búðinni á liorninu. — Það
er ekki ímyndun sagði hann- — Eg liélt
það í fyrstu, en ég hefi haft augun lijá
mér. Eg hefi séð hann.
Hún rétti lionum diskinn með fislcsnúð-
dökkt yfir kertisskarið og púðurrákina.
Hún þóttist sjá tá á skó, en svo leið yfir
hana. Það var Dave Dott sem bjargaði
föngunum tveimur í græna bjarmanum
sem blossaði upp kringum brynvörðu bif-
reiðina i húsagarðinum. Hann bar Helen
meðvitundarlausa út úr húsinu, en Cornell
elti eins og í leiðslu.
Dave Dott, sem þekkti íkveikjuaðferðir
Eldflugunnar, liafði undir eins hlaupið inn
á Iiúsið. Lock Meredith tók nú Cornell að
séi'. Og lögreglan kom nú til þeirra líka.
„Hvað er að gerast þarna?“ sagði Dave
forviða og benti á bifreiðina.
„Bófarnir hafa gleymt einhverjum í-
kveikjuefnum í kassanum,“ sagði Mere-
ditli. „Þeir liafa séð rækilega fyrir sjálf-
um sér.“
„Það var dreif af hvítu dufti, sem líktist
lcalki, undir stólunum þarna inni,“ sagði
Dave og hnyklaði brúnirnar. „Segið lög-
reglumönnunum, sem fóru inn, að þeir
verði að gæta vel að .... Hvar er Jessica?“
Meredith benti á börur, sem verið var
að bera burt.
„Hún kom út þegar skothríðin stóð sem
hæsl. Það var eins og brynvarða bifreiðin
drægi hana að sér eins og segulstál.“
„EIdflugan,“ sagði Dave hugsandi. En
hann var ekki að liugsa um liinn djöful-
lega brennuyarg. Harin sá i liuganum
merkið á öxl stúlkunnar. Það hafði þá ver-
ið einskonar álagamerki, þrátt fyrir allt.
Það kom fram við rannsókn á bifreið-
inni að í henni voru leifar af þremur lík-
um. En einn maðurinn hafði orðið fyrir
kúlu frá lögreglunni.
Dave Dott ók lieim til sin til New York
daginn eftir. Hann hafði Lock Meredith
og Helen Truby með sér í bifreiðinni. Eins
og yenjulega birti „Morning Star“ — blað
Helenar — langítarlegustu fréttirnar af
ikveikjumálinu. ENDIR.
unum og kálinu. — Hversvegna skyldi
nokkur vera á höttunum eftir þér? sagði
hún aftur.
Hann horfði á hana. — Eg veit ekki.
Kannske einhver liafi leigt snuðrara til að
njósna um mig.
Hún Iiorfði alvarlega á liann.
Kannske mér skjátlist, sagði hann. —
Kannske þetta séu órar. Kannske ekki.
Hversvegna ert þú viss um að mér skjátlist?
Hún tók sér mat sjálf, höndin slcalf ekki.
Hún setti diskinn varlega á borðið og sett-
ist. Ertu að gefa i skyn að ég láti skyggja
þig? spurði hún kuldalega.
— Alls ekki. Af liverju ræðurðu það?
svaráði liann. Það var keimur af spotti í
röddinni.
— Hversvegna ætti ég að láta skyggja
þig? spurði hún beisk. — Það er engin á-
stæða til að ég geri það, — finnst þér það?
Hann tók bita af fisksnúðnum, tók hann
vailega úl úr sér aftur og lagði liann á
diskbrúnina. Reyndi að tala rólega en tókst
það ekki.
— Engin ástæða önnur en afbrýðissemin
í þér. En ég lield að ég elski þig nú samt.
Hann leit vandræðalega á hana. Hvernig
gat svona falleg vera fengið þetta af sér?
Allt var á afturfótunum. Maturinn var