Fálkinn - 26.11.1948, Blaðsíða 9

FÁLKINN
hneyksli. Hrædd um að unnusti
minn frétti um þetta. En nú hefi ég
verið gift í 25 ár og er ekki hrædd.
Og svo hefi ég enga peninga.
•— En maðurinn þinn liéfir pen-
inga. Þú gætir sagt honum þetta,
eins og þú varst að tæpa á.
— Eg gæti líka sagt lögreglunni
það, sagði Ann og færði sig að
símanum og horfði fyrirlitningar-
augum á liann.
Brett hló óviðfeldinn hlátur. •—
Einmitt á þessu augnabliki? Núna
rétt fyrir samkvæmið? Væri það
ekki óviturlegt? Og svo er það þessi
dóttir þín, hún Sheila.
Ann snerist á liæl og þrýsti sim-
tólinu að brjóstinu. — Blandaðu
ekki Sheilu inn í þetta, sagði hún
æf.
•— Eg vildi óska að ég gæti kom-
ist lijá því. En sir Simon — eða
livað hann nú heitir, tengdafaðir
hennar tilvonandi — langar kann-
ske ekkert til að lenda í hneykslis-
máli. Ef þér eða manninum þinum
tekst ekki að þagga málið niður,
getur hann risið öndverður gegn
trúlofuninni.
— Þú ert óþokki! Ann iagði sím-
tólið á sinn stað aftur.
— Vertu nú liygginn og hlustaðu
á mig. Þegar ég sá mynd af hjóna-
leysunum í einhverju blaðinu, vissi
ég að þú mundir gera þitt til að
þau trúlofuðust Slíkt hjónaband er
margra peninga virði, að maður nú
ekki tali um að stúlkan verður ham-
ingjusöm. Svo að þú getur vafalaust
útvegað mér þessa dollara, sem um
er að ræða, og sem ég þarf til að
koma mér á laggirnar á nýjan leik.
Eg skal vcra hérna á næstu grösum
og ]ni þarft ekki að gera annað en
að ná í peningana og stinga þeim
að roér. Og þá liverf ég þegjandi
og hljóðalaust. Eins og þú sérð
hérna liefi ég vegabréfið og far-
miðann til taks, svo að ég fer und-
ir cins og ég hefi fengið peningana.
Þú skait fá fresl til miðnættis. En
sé þetta ekki komið i lag innan
þess tíma þá segi ég honum sjálf-
um frá öllu.
ALLT í einu lagði glampa af
sterkum bílljósum á gluggann. Ann
rak upp hljóð.
— Þarna kenuir bifreiðin, sagði
hún uppnæm. Maðurinn minn brann
af afbrýðisemi gagnvart þér í þá
daga. Hugsum okkur ef hann þekkir
þig aftur? Hvernig á ég að skýra
þetta fyrir honum?
— Hann gerir það eflaust ekki.
Ekki þegar svona skuggsýnt er.
Segðu honum að ég sé pipulagn-
ingamaður eða eitthvað þess háttar.
Þau gátu heyrt er bifreiðin nam
staðar l'yrir utan. Eftir augnablik
mundi Philip vera kominn inn i
húsið, og kveikja allstaðar, eins og
barn sem hefir fengið nýtl leikfang.
Ann flýtti sér gegnum anddyrið,
rauf strauminn á aðalleiðslunni og
benti Brett að fara að bogra fyrir
framan mælatöfluna. Hann bretti
up frakkakraganum og hnipraði sig
eins og hann væri hræddur við stóra
manninn í dyruum.
— Það er eittlivað að rafmagn-
inu .......
— Farið að bila strax? Látum
okkur sjá ......
— Þú mátt ekki vera að þvi, góði.
Það er maður hérna að athuga þetta.
Hann kemur þvi i lag á nokkrum
mínútum. Farðu upp og flýttu þér
að hafa fataskipti.
Sama kveljandi svikamyllan á nýj-
an leik.
Kortéri siðar var rafstraumur
um allt húsið.
— Guði sé lof, tautaði Philip, sem
var að leyta að sápustyklcinu, sem
hann hafði misst í baðkerinu.
— Nú er þetta i lagi frú, sagði
Javin Brett um leið og hann fór út
úr dyrunum. En munið það sem ég
hefi sagt yður.
KANNSKE hefði nú kjóllinn átt
að vera öðruvísi á litinn samt, sagði
Sheila þegar hún kom niður stig-
ann og i anddyrið og sá fölt og
mæðulegt andlit móður sinnar. —
En það er of seint að gera nokkuð
við þvi núna.
— Já, sagði Ann, — það er ekki
langt eftir.
Aðeins fimm mínútur til brott-
ferðar.
Þetta leið svo fljótt. Þau voru 20
mínútur að aka í bifreið inn í bæ-
inn. Á veitingahúsinu var hljómlist
og blóm. Kveðjur og kæti og gleði.
Hamingjuóskir, liandabönd tryggra
vina, og trygg ást í augum manns-
ins hennar.
Silfurbrúðkaupið byrjaði sem
skemmtileg hátíð, en eftir að gest-
gjafinn hafði tilkynnt trúlofun dótt-
ur sinnar og sonar sir Simons varð
þarna alúðlegt fjölskyldusamkvæmi.
Ann sá að ungur blaðamaður skrif-
aði lijá sér fréttina. Á morgun stæði
þetta í öllum blöðum. Einhvernveg-
inn tókst henni að stilla sig, hönd-
in var stöðug þegar hún lyfti glas-
inu með perlandi kampavíninu og
þegar lnin skar silfurbrúðkaupskök-
una með silfurbjöllunum'. Þegar Phil-
ip kyssti á höndina á henni fyrir
augunum á öllum og sagði, dálitið
hikandi í málrómnum •— Eg óska að
Sheila og Val verði jafn gæfusöin
og við höfum verið! gat hún ekki
brosað til dóttur sinar, en hugsaði
örvæntandi: Aðeins þrir tímar eft-
ir!
Hún hafði vonað að silfurbrúð-
kaupsdagurinn yrði gleðidagur. En
í garði einum úti i Surrey stóð
Javin Brett og beið og spillti öllu
fyrir henni, alveg eins og liann
hafði gert á brúðkaupsdegi hennar.
Þegar klukkan varð ellefu sagðist
hún hafa höfuðverk og afsakaði að
hún yrði að fara lieim frá dansinum,
sem' var í fullum gangi.
Þau Philip óku heim saman og
héldust i liendur. — 1 gamla daga
fórum við með strætisvagninum eða
neðanjarðarbrautinni, sagði hann
unggæðislega. En það gerði ekkert
til, úr því við vorum saman.
í 25 ár höfðu þáu orðið sam-
fcrða heim, oft og mörgum sinn-
um. Átti hún nú að spilla samveru
þeirra og öryggi?
— Það var slæmt að ég skyldi
þurfa að hafa þig á burt frá skemmt
uninni, Phil, sagði hún afsakandi.
Henni var kalt þó að hlýtt væri í
stofunni.
— Þó að undarlegt megi virðast
langaði mig til að vera einn með frú
Langdale i kvöld. sagði hann ert-
andi. — Og það er engin furða þó
að þú sért slæm í höfðinu. — Þú hef
ir komist í geðshræringu, ofreynsl-
an hefir borið þig ofurliði. Eg finn
þetta á sjálfum mér líka.
Hann færði þægilegan stól handa
henni að arninum, lagði nokkra
viðarbúta á eldinn svo að hann
fór að loga, setti svæfil undir höfuð-
ið á lienni og sótti glas af víni
handa henni.
— Skál fyrir þessu kvöldi, elskan
mín, og fyrir öllum kvöldunum
sem við höfum átt saman.
Hún reyndi að brosa til hans yfir
glasið. Mundi allt verða eins og áður
milli þeirra er liún hafði sagt hon-
um þetta? Mundi hann treysta lienni
og verða félagi hennar eftir sem áð-
ur? Mundi hann fyrirgefa henni
æskubrek liennar? Hann, sem i eit-
urmorðmálinu liafði gengið svo
miskunnarlaust á unga stúlku, sem að
því er virtist var heiðarlegasta
stúlka, og fengið hana til að með-
ganga ástabrot sín. Og þó að hann
teldi hana saklausa eftir að hafa
dvalist eina nótt á gistihúsi með jafn
illa þokkuðum manni og Brett var,
-— mundi liann þá fyrirgefa henni
lygasögurnar, sem hún hafði búið
til um hvað orðið liefði af pening-
unum sínum, fyrstu árin sem þau
voru gift?
Hún leit á klukkuna á arinhillunni.
Hana vantaði kortér í tólf. Varir
heriar voru skrælnaðar og þurrar . .
— Phil ........
— Já, góða ........?
ALDREI hafði hún séð hann jafn
sælan, aldrei hafði hann verið henni
jafn kær og einmitt núna. En þegar
hún hafði sagt honum það — mundi
sambúð þeirra þá verða eins og áður?
— Eg hefi ekki þakkað þér almenni-
lega fyrir, sagði hún með lágri rödd.
— Aðra eins gjöf og þú líka gafst
mér. Með nýju húsgögnunum og
gluggatjöldununi verður liúsið alveg
eins og mig hefir dreymt um.
— Já, það er orðið fallegt, finnst
þér það ekki? Mér þykir vænt um að
þú skyldir afráða að flytja ekki inn
i bæinn, Ann, jafnvel ekki Slieilu
vegna. Eg kann best við mig liérna,
og þegar maðiir er orðinn svona gam-
all er manni illa við allt nýjabrumið.
En ég vildi ekki segja neitt um þetta,
þvi að það gat sýnst eigingirni af
mér. Og úr því að Sheila er trúlofuð
fær lnin bráðum sitt eigið heimili.
— Þú niundir gera livað sem vera
skyldi fyrir hana, er það ekki?
— Jú, vitanlega. Sir Simon sagði að
Val væri heppinn, að fá liana. Og ég
er heppinn maður i kvöld, með aðra
eins konu og aðra eins dóttur.
— Þú getur alltaf verið upp með
þér af lienni, Phil. En ég er ekki jafn
góð manneskja og þú heldur. Eg er
lieimsk, ístöðulítil — eiris og þær, sem
þú rekur í vörðurnar fyrir réttinum.
— Eg vona að ég þurfi aldrei að
reka þig í vörðurnar fyrir rétti.
— Nei, þú þarft þess ekki. Því að
ég ætla að segja þér allt sjálfkrafa.
Þegar ég giftist þér var ég hörð og
köld......
— Eg veit að þú elskaðir mig ekki,
Ann, ef það er það, sem þú ætlar að
segja mér. En það borgar sig að biða
eftir því. Nú byggist allt mitt líf á
ást þinni.
— Segðu það ekki, Phil! Hún band-
aði hendinni til að fá hann til að
þegja.
— Hvað gengur að þér, góða min?
— Ekkert — ekkert. Mér er bara
svo órótt í kvöld. Eg þóttist heyra
fótatak hérna fyrir utan.
Hann dró gluggatjaldið frá 'og horfði
út og opnaði gluggann. — Nei, engir
innbrotsþjófar liérna úti, sagði hann
rólega og kveikti sér í öðruiri vind-
lingi.
— Láttu gluggann standa opinn,
stundi Ann upp úr sér, og rétti úr sér
og hlustaði.
Fimm minútur i tólf! Hún kreppti
hendurnar í fanginu. Gluggatjöldin
blöktu i nætursvalanum, nærri þvi
eins og einhver hreyfði við þeim. Ef
luin sæti þarna án þess að segja orð
mundi Javin Brett koma inn eftir
fimm mínútur og segja Philip frá nótt-
inni á gistihúsinu fyrir mörgum ár-
um. Og hún sæti og hlustaði á, auð-
mjúk og dæmd. Ivaldranaleg rödd hans
mundi varpa ljótari blæ en skylt var
á allt saman. Og liún mundi fyllast
skelfingu er hún sæi hvernig svipur
Pliilips breyttist.
— Ef þú varst saklaus, gæti hann
spurt — hversvegna borgaðirðu þá
nokkurntima?
Já, hversvegna hafði hún gert það
— hversvegna, hversvegna.
Hún leit upp. Stóri vísirinn á klukk-
unni var kominn á töluna 12. Mið-
nætti.
—- Philip, byrjaði hún i örvænt-
ingarróm, — það er nokkuð sem ég
verð að segja þér....
— Segðu mér það á morgun, svar-
aði Pliilip geispandi, leit á armbands-
úrið sitt og fleygði vindlingsstúfnum
á eldinn. — Eða réttara sagt i dag.
Klukkan er bráðum liálfeitt.
— Hálf eitt? át Ann eftir alveg
liissa. — Hún stendur á tólf.
— Já, víst gerir hún það. Hún hefir
seinkað sér.
Ann stóð upp. — En þegar þú gafst
mér hana sagðir þú mér. að rafmagns-
klukkur seinkuðu sér aldrei.
— Það er rétt. En hvernig var i
kvöld þegar ég var að leita að sáp-
unni í baðkerinu og fann hvergi
skyrtulinappana mína í myrkrinu?
Klukkan liefir seinkað sér um þann
tíma, sem rafstrauminn vantaði.
— Voru það ekki nema tuttugu mín-
útur? Mér fannst það vera lieil eilífð,
muldraði Ann.
Það dró úr henni máttinn við hin
snöggu geðhrif. Tunglið óð i skýjum
og þessa stundina skein tunglið yfir
garðinn. Þar var ekki nokkur maður.
Javin Brett hafði aldrei verið gefinn
fyrir það að semja við karlmenn.
— Eg sá farmiðann hans, muldraði
hún 'í barminn, — skipið fer í dag.
Philip kom og kyssti liana á öxlina.
— Þegar ég kem frá alvörunni og erf-
iðum flutningi i réttinum, getur þú
ekki trúað þvi hve vænt mér þykir um
kyrrðina hérna útfrá.
•— Maður getur aldrei þakkað hana
nógsamlega, svaraði Ann.
Er það ekki töfrandi, þetta litla
par, telpan og samojedahund-
urinn ?