Fálkinn - 26.11.1948, Blaðsíða 13

FÁLKINN
13
Þetta vav kannske í fyrsta sinn sem Gre-
gory Sallust stamaði, og honum fannst
hann vera sjúkur af blygðun er hann
svaraði: -— Eg hefi ekki hugmynd um það.
Eg vona að mér vei’ði eitthvað til, en í
augnablikinu er svo að sjá, sem enginn
geti notað mig.
Ann sperrti upp augun. — Það getur ekki
verið mögulegt? Þér sem voruð í fyrri styrj-
öldihni — var ekki svo? Þér eruð mjög
fjölfróður maður. Hafið ferðast um allt og
upplifað allskonar ævintýri. Það vei'ður á-
x-eiðanlega þörf fyrir yður einhversstaðar.
Gregorv hristi höfuðið og brosti kaldr-
analega. — Góða, Ann, þetta er ein refs-
ingin, sem við fáum fyrir að vera í lýð-
ræðislandi. Nú er það lierinn, sem ræður
öllum liðsforingjaráðhingunuin. Þeir einu,
sem undanteknir eru þessu, eru þeir yngstu,
sem stax-fa i varaliðinu. Og það er enginn
til að ýta mér áfram. Nú eru yfir tuttugu
ár síðan ég var í hernum. Eg þekki ekkert
til þessara nýju vojina, æfinga eða her-
hragða, svo að ég er ekki hlutgengur. Það
eina sem ég get tekið að mér er að vera
grár engill.
— Grár engill ?
Já það er gamalmennaliersveit, sem
stofnuð var í síðustu styrjöld samkvæmt
áskorun kerlinganna, sem liöfðu einsett
sér að sjá um, að liermenn sem fengju
heimfárarleyfi um stundarsakir gætu
ekki skemmt sér. Gráu englarnir stóðu á
brautarstéttinni þegar leyfishermennirnir
komu, og fylgdu þeirn um borgina á næstu
stöð og sendu Jiá hvern heini til sín, svo
að þeir skyldu ekki lenda i sollinum í
borginni. Það gat nefnilega hugsast að
einlivern dátanna langaði til að eyða svo-
litlu af aurunum sínum kvöldstund á „Em-
pire“ eða bjóða lítilli laglegri stúlku eins
og vður með sér út að skemmta sér.
Kuldahláturinn í honum þagnaði þegar
Rudd kom inn.
;— Það er sími til yðar, sir. Það er sir
Pellinore Gwaine-Cust.
— Hvert í sjóðandi! Gregory Jiaut eins
og örskot út úr dyrunum.
— Borða hádegisverð lijá yður? Með
mestu ánægju. Fyrst svolítið samtal — já,
ég skal vera kominn eftir tuttugu mínútur.
Hann tók hattinn sinn og tók fjögur
þreji í hverju skrefi niður stigann. Þegar
hann kom út á götuna stöðvaði hann leigu-
bíl og bað vagnstjórann að aka til Carlton
House Terracé 94.
Gregory sat hugsandi meðan hann ók
um nær mannlausar göturnar í septem-
bersólinni. Hvað vildi gamli Gwaine-Cusl
honum? Skyldi það vera starf. Yar það?
Já, Jiað hlaut að vera! Gregory hafði rekið
mjög erfið erindi fyrir sir Pellinore. Þessi
gámli gæða-naggur lilaut að hafa munað
lietta og fundið snmgu á slríðsvélinni.
Bíllinn stansaði. Gregory borgaði öku-
manninum og fingurnir höf'ðu varla snerl
bjölluna fyrr en þjónn í einkennisbúningi
hafði ojinað dyrnar að innanbæjarbústað
sir Pellinores. Þjónninn brosti alúðlega,
sagði að sir Pellinore ætti von á Iionum
og biði hans í hinum iburðarmikla bóka-
sal á efri hæðinni.
Sir Pellinore kom á móti honum og með-
an Jieir tókust i hendur rétti hann úr sér
i fulla lengd. Hinn aldurhnigni sir var sex
fet og 4 þumlungar á sokkaleistunum og
honum var hægðarleikur að fleygja mönn-
um, sem voru helmingi yngri en hann, nið-
ur stiga. Augun voru hvöss og blá og í
fullu samræmi við hermannsýfirskeggið.
En skarpi heilinn hak við breiða ennið
var vanalega falinn bak við eðlilegt fas og
alúðlega framkomu.
— Tyllið þér yður, drengur minn, muldr-
aði hann og benti á Jiægilegan stól bak
við skrifborðið sitt. Svo lilammaði hann
sér á sinn eigin stól.
— Mér datt í liug að Jiað væri hest að
hringja til yðar og heyra hvort þér ættuð
annríkt, sagði hann liægt.
Gregory liristi höfuðið og glotti. — Eg
vildi óska að svo væri, en nú Jiarf enginn
á mér að halda.
— Mér datt Jiað líka i hug, sagði sir
Pellinore og brosti. Fertugur, og orðinn of
gamall -— er Jiað svo?
— Eg er ekki orðinn ferlugur enn.
— Hejijmismaður! Þér getið þá duflað
við stúlkurnar í mörg árin enn. Eg vildi
óska að ég væri svona ungur. En Jiað kem-
ur víst ekki málinu við. Eg Jiarf víst ekki
að spyrja yður hvort þér séuð fús til að
slást i hóp með okkur?
— Nei, það er öðru nær! Eg er fús til
að fara í Þjóðverjann aftur, Jió ekki sé til
annars en að kljást við hann. Eg sé rautt
þegar ég liugsa til þessara nasista. Eg brenn
af hatri Jiegar ég hugsa til Jieirra. Eg vil
taka að mér að gera livað sem verkast vill
til þess að skaða þá.
— Hvað sem verkast vill?
Já, og það af mestu ánægju.
Sir Pellinore kinkaði kolli. Nú brosti
hann ekki og augun voru grafalvarleg
þegar liann sagði: — Eg þakka yður vel,
Gregory, og ég veit að Jiéi viljið gera þetta.
Þessvegna bað ég yður að koma. Eg Jiarf
á manni að halda sem er hraustur, greind-
ur úrræðagóður, svífist einskis, manni,
sem ég get treyst út í æsar og skilyrðis-
laust, Jiví að liann verður að bera ábyrgð
á sínu eigin lífi, og ekki aðeins Jiað heldur
og á annarra lífi. Einstæðingsúlfi, sem
ekki á neina ættingja til að syrgja sig, ef
hann kynni að deyja ókunnur og ærulaus
í hinum hættulega glæfraleik — en á lolc-
um Jiess leiks getur Jiað oltið að við fáum
fljótlega frið, sem bjargi milljónum manna
frá hinni viðurstyggilegustu eymd.
— Eg skal snúa mér beint að málinu.
Eg Jiarf á manni að lialda, sem er nægi-
lega duglegur til að laka að sér mikils-
verðasla leyniþjónustuerindið, sem nokk-
urn tíma liefir verið falið nokkrum ein-
stökum manni — og ég lield að Jiér séuð
rétti maðurinn til að leggja yður í Jiá
hættu að geta ált von á að standa á Jiýsk-
um aftökupalli, eða það sem verra er?
II. Kap. Sporin þrenn.
Það var ferleg ráðagerð, sem sir Pelli-
nore Gwaine-Cust bar fram. Ef einhver
annar liefði komið fram með svijiaðar til-
lögur, niundi Gregory liafa skilið þær
sem sjiaug, en liann Jiekkti hinn aldur-
hnigna aðalsmann svo vel að hann vissi
að lionum var alvara.
Sir Pellinore bjó við lífskjör, sem sér-
staklega eru fyrir England og Englend-
inga. Hann var fæddur 1870, hafði erft
laglegan búgarð við landamæri Wales, er
hafði verið óðal ættarinnar síðan á Rósa-
stríðs-árunum, og hafði tekið við jörðinni
á síðasta áratugi aldarinnar, en þá var
hann undirliðsforingi í riddaraliðssveit.
Hann hafði vit á hestum og fallegu kven-
fólki og var talinn liafa vit á góðum vínum,
en enginn bar Jiað á hann að liann væri
sérstakur greindarmaður. Vegna Jiess að
hann átti hauk í horni við liirðina og af
því að Jirír frændur lians voru hertogar,
hafði liann jafnan þúað ýmsa meiri hátt-
ar menn. En allur fjöldinn Jiekkti hann
ógjörla. Hann hafði skotið allt, sem liægt
var að skjóta — Jiar á meðal menn — og
liafði unnið sér stundarfrægð i Búastrið-
inu og fékk þá Victoriukrossinn. En liann
hafði aldrei verið sólginn í ojiinbert um-
tal og Jiað fennti brátt yfir frægðina.
Á fyrstu ríkisstjórnarárum Edwards
VII. hafði sir Pellinore lent í fjárhagsörð-
ugleikum og neyðst til að hverfa frá liðs-
foringjastörfum til þess að geta sinnt óð-
ali sínu. Það var aðeins vegna mannvirð-
inga hans, sem ýmsir kaujisýslumenn í
London buðu honum að ganga í stjórn
fyrirtækja sinna. En Jieir urðu forviða er
þeir sáu live stundvíslega hann kom á
stjórnarfundina og hve liugað lionum var
um að kynna sér málefni fyrirtækjanna út
í æsar.
Þeir komust líka brátt að raun um, að
þegar Jiurfti að þinga um kaupsýslumál
við slóttuga Austurlandabúa, var gott að
fela sir Pellinore þetta starf. Að vísu var
hann ekkert gáfnaljós, en hann hafði sér-
stakt lag á að leggja málin fyrir Jiess kon-
ar menn. Hann var svo sauðfrómur að
Jieir vissu aldrei hvað gerst hafði fyrr en
Jieir voru komnir heim til sín aftur. Sir
Pellinore liafði tekið við kosningu í stjórn
ýmissa fyrirtækja. En stjórnarformennsku
liafði hann jafnan neitað að taka við.
Honum liafði verið boðin lávarðstign
fyrir afrek hans í fyrri styrjöldinni, en
hafði hafnað þvi boði. Hann rÖlcstuddi
neitun sína með Jiví, að húsbóndinn á
Gwaine Meads hefði lieitið Gwaine-Cust
i svo margar aldir, að ef hann fengi nýtt
lávarðsnafn mundi fólk balda að hann
Iiefði selt óðalið' einhverjum óviðkomandi
manni.
Hann sýndi meðstjórnendum sínum
sömu vinnandi einlægnina og Austurlanda-
mönnunum. Þegar liann hafði komið ein-
hverju erindi fram þá Iiafði liann til dæm-
is til að segja: — Jæja, góðir hálsar, þið
getið borgað mér nákvæmlega það sem
þið álítið að verkið sé vert — eigum við
ekki að segja lielming upphæðarinnar,
sem ég sjiaraði fyrirtækinu? Mér finnst
]iað sanngjarnt. Það er engin féfletting.
Auðvitað megum við ekki stela frá lilut-
liöfunum ?
Nú var hann orðinn forríkur.
í höfðingjasétur hans á Carton House
Terrace komu aðmírálar, hershöfðingjar,
sendiherrar og ráðherrar, til Jiess að Iiafa
tal af lionum Jiegar um sérstölc vandamál
var að ræða. Þeir komu vitanlega ekki lil
að biðja um ráð, Jiví að allir vissu að sir
Pellinore steig ekki i vitið, en hann var