Fálkinn - 28.01.1949, Blaðsíða 10

10
FÁLKINN
VNCt/Vtf
U/KNbURNIR

Leiksýningar í dýragarði
Fyrir 22 árum fékk fólk sem kom
í dýragarðinn í St. Louis að sjá stór-
an orangútan lijóla í búrinu sínu
og drekka úr flösku. Fóikið scm
sá þetta hló, en engum datt í hug
að þarna væri byrjunin að einkenni-
legustu sirkussýningum veraldar-
innar. í dag eru sýningar tvisvar
á dag í þessum dýragarði og eng-
inn inngangseyrir tekinn, þvi að
borgin á garðinn og kostar hann.
Hver sýning stendur hálftíma og
að jafnaði eru áhorfendurnir um
10.000. Er hún i þremur deildum.
í fyrsta þætti koma fram 13 ljón,
tvö tígrisdýr og tveir skógarbirnir.
í öðrum þætti 10 sjimpansar, sjö
Shetlandshestar og einn liundur frá
Sikiley. Og í þriðja þætti fimm
stórir fílar.
Sýningin byrjar og ijónatemjar-
inn kemur inn. Ilann lineigir sig og
og segir: „Nú fáið þið að sjá kon-
ung dýranna, droltningar og prins-
essur. Eg ætla að sýna ykkur live
gáfuð dýr geta verið.“ Svo opnar
liann ljónaklefann og fyrsta ljón-
ið kemur inn og tígrisdýrið og
birnirnir á eftir.
Birnirnir setjast upp á rugguhest,
tígrisdýrin velta sér og ljónin ganga
á afturfótunum og „á liöndunum“
á víxl.
Ljónin standa á pöllum með keðju
á milli sin, sem þau halda á i kjöft-
unum og temjarinn rólar sér á keðj-
unni. Leo, fjögra ára gamalt Ijón
skríður undir skjaldbökuskjöld og
leikur skjaldböku. Og svo segir
temjarinn frá hvernig hann hafi
farið að venja dýrin.
Það er oft erfiðast að kenna dýr-
unum j>að sem lítur einfaldast út.
Birnirnir Tosca og Senorita, sem
eru svo meinleysislegir, eru miklu
hættulegri en Ijónin og hafa þó
verið undir mahna höndum síðan
þeir voru ungar. Ljónin urra og
öskra, en það lieyrir til í leiknum.
Temjarinn liefir alltaf skammbyssu
á sér en notar liana aldrei. „Ef ég
skýt oft þá venjast dýrin því og
hætta að taka mark á þvi, svo að
það er gagnslaust ef á reynir. Ef
Ijón liorfir á mann og fylgist með
hreyfingum manns er engin hætta
á ferðum, en ef það hniprar sig og
liggur grafkyrrt er best að forða sér
út úr búrinu. Það getur kostað mörg
ár að kenna Ijóni eina litla list.“
í apaþættinum spila aparnir t. d.
í hljómsveit: pianó, litla trumbu og
stóra trumbu, básúnu og xylofón.
Það er ekki beinlínis falleg tónlist,
en svo mikið er víst að aparnir
skemmta sér.
Filatemjarinn segir að ekkert sé
jafn erfitt og að kenna fílnum að
leggjast á hliðina, og það er skilj-
anlegt. Þegar fillinn er í lTumskóg-
unum óttast hann ekkert þegar hann
stendur, en hann er nokkuð lengi
að standa upp ef hann hefir lagst á
iiliðina. Filarnir eru mjög vitrir.
Þegar nýr maður kemur í námunda
við þá, dangla þeir í hann með
öðru eyranu. Ef maðurinn scgir ekk-
ert við því þá dangla þeir i hann
með rananum i næsta skipti sem
hann fer fram hjá. Og ef maðurinn
lætur það líka eins og vind um eyr-
un þjóta þá er hætt við að þeir
stígi ofan á liann og drepi hann
í næsta skipti. Filarnir raka hver
annan með sápu og hníf, þeir syngja
og dansa og spila á hljóðfæri.

/ fyrsta — annað — og þriðja sinn!
Skrítlur
— Maðurinn, sent ekki niátti nota
beitu veyna þess, að konan hans
vildi ekki láta maðkana kveljast á
önglinum. —
— Svona lœtur litli engillinn
hennar mömmu, jjegar hann ekki
vill sofa á næturnar.
— Mér finnst þú svo einkennileg-
ur í göngulagi.
— Já ég hefi vatn i hnjánum,
og nú hefir það frosið.
Krossgáta.
— Nú getur þú fundir láréttu orð-
in, meðan ég finn þau lóðréttu! —
— En það land. Það dimmir
aldrei! —
Ungur maður fór til spákonu til
að vita um fortíð sína.
—- Eg sé að þér verðið bláfátækur
þangað til þér eruð orðinn þrítug-
ur, sagði hún. — En hvað svo
spurði ungi maðurinn forvitinn.
— Svo farið þér að venjast þvL