Fálkinn - 28.01.1949, Blaðsíða 12

12
FÁLKINN
ÚT í OPINN
liræða hann duglega og taka svo afleið-
ingunum.
Þegar hinn feitlagni Þjóðverji kom nær,
sagði Gregory skýrt á ensku: — Það get-
ur verið að þér komið þessari uppskeru
i hús, herra Rheinhardt, en haldið þér að
þér lifið svo lengi að þér fáið að drekka
vinið úr berjunum?
Hann beið og hélt niðri í sér andanum
til að lieyra svarið.
VII. kap. Fallbyssudrunur.
Iíimmel! Sá digri hrökk við eins og
hann hefði verið stunginn.
Wer ist das? bætti hann við og gægð-
ist gegnum vínlaufið, og Gregory sér sólina
glainpa á gleraugunum hans. Hann not-
aði sér viðbragð Þjóðverjans og hélt á-
fram að tala — á ensku:
— Hér er maður sem gæti komið yður
í fangabúðir í dag og látið skjóta yður
á morgun ef hann væri ekki vinur yðar,
herra Rheinhardt.
— Wer ist das? Wer ist das? Vínkaup-
maðurinn ýtti í snatri vínlaufinu til hlið-
ar og kom fram. Munnurinn var opinn
og furðan skein út úr feitu en góðmann-
legu andlitinu.
— Verið óhræddur, vinur, sagði Gre-
gory nú á ágætri þýsku. — Þér liafið ekk-
erl að óttast. Eg liefi leitað yður uppi
til þess að fá lijá yður upplýsingar um
hreyfinguna, sem þér hafið áhuga á.
— Hvaða lireyfirigu? Eg þekki ekki til
neins slíks, stamaði Rheinhardt. Hann tók
ofan með lotningu þegar hann sá einkenn-
ishúning Gregorys. — Allir munu geta sagt
yður að ég er góður Þjóðverji, herra hers-
liöfðingi. Eg hugsa eingöngu um vínversl-
unina mína og skipti mér ekkert af stjórn-
málum.
— Eg er vitanlega sannfærður um það,
svaraði Gregory og brosti háðslega. — En
við verðum nú samt að tala saman.
— Eins og yður þóknast. Leyfist mér að
spyrja hvern ég hefi þann heiður að tala
við?
Gregory smellti saman hælunum og
hneigði sig. — Franz von Lettow, hershöfð-
ingi í verkfræðingahernum, tautaði hann.
— Hversvegna ávarpið þér mig þá á
ensku? spurði vínkaupmaðurinn.
— Eg notaði ensku til þess að láta yður
skilja, að það eru ekki hernaðarmálefni,
sem ég ætla að tala við yður um.
— Það er ekki orðið vinsælt að tala
ensku í Þýskalandi.
— Þykir yður það miður?
— í Englandi er besti markaðurinn fyr-
ir vínið mitt, herra liershöfðingi. Nærri því
helmingurinn af framleiðslu minni seldist
DAUÐANN
þar. Og ég á marga enska vini frá fornu
fari. Eg er ekki verri Þjóðverji þó ég segi
yður að ég þekki Englendinga betur en
svo að ég trúi því að þeir séu að umkringja
Þýskaland af ásettu ráði til þess að eyði-
leggja þýsku þjóðina.
Gregory sá að Rheinhardt var ekki eins
einfaldur og liann þóttist vera. Hann var
að minnsta kosti nógu kænn til þess að
lýsa tilfinningum, sem voru eðlilegar manni
í hans stöðu en að blaðra um enskt sam-
særi til að eyðileggja Þýskaland. Hann beið
um stund uns hann svaraði:
— Eg þekki Englendinga vel líka, þeir
eru blátt áfram og heimakærir eins og við,
seinir til að reiðast en þráir og fylgnir sér
þegar þeir reiðast. Eg barðist við þá í fyrri
styrjöldinni.
Rheinhardt kinkaði kolli, og virtist ófús
á að segja riieira. En þegar Gregory þagði
líka spurði hann: —Ef erindi yðar varðar
birgðakaup eða húsnæði þá bið ég yður
að láta mig vita hvers þér óskið, herra
hershöfðingi ?
— Eg fékk nafn yðar hjá sameiginleg-
um vini okkar, sem ekki óskar að nafn
síns sé getið. Eg hefi ástæðu til að ætla að
álit yðar og mitt á þessu striði sé nokkúð
svipað, og þýðingarmikið fyrir Þýskaland.
Þessvegna þurfum við að tala einhvernsstað-
ar saman i góðu næði. Svo getið þér sagt
öðrum að ég hafi komið liingað til að ræða
um vinkaup. Ef það væri raunverulegt er-
indi mitt þá væri eðlilegt að við færum á
skrifstofu yðar. Þessvegna er best að við
stöndum ekki of lengi liérna.
— Herra hershöfðingjanum skjátlast,
sagði Rheinhardt. Eg hefi ekki myndað
mér neina skoðun á stríðinu. Eg er livorki
rétttrúaður eða það gagnstæða. Eg mun
gera skyldu mina sem sannur Þjóðverji.
tJr því að teningunum hefir verið kastað
er ekki um annað að gera, þó að ég hafi
gert mér von um frið í lengstu lög.
Gregory sá að honum hafði mistekist að
koma vínkaupmanninum í opna skjöldu
og að hann var sjálfur í vanda staddur.
Maðurinn vildi sýnilega ekki segja neitt
nema hann fengi skilriki í hendurnar af
einhverju tagi, en Gregory hafði ekki nema
eitt vafasamt spil á hendinni.
Úr brjóstvasa sínum tók hann nú litla
öfuga gull-hakakrossinn, sem Erik von
Epp hafði átt, og sýndi Rheinhardt.
Eitt augnablik bærðist ekki nokkur
vöðvi í andliti hans meðan hann horfði á
gullið. En Gregory létti þegar liann sagði:
— Tákn friðarins opnar allar dyr meðal
rétttrúaðra.
Gregory liélt niðri í sér andanum og
eftir fögnuðinn setti nú að honum kviðn
um það, að liann ætti að svara með ein-
hverju ákvéðnu orði til þess að sýna heim-
ildir á sér. Ef svo væri þá kæmist liann
ekki lengra og það sem verra var: Rhein-
hardt mundi telja hann svikara. Hann
mundi halda að liann væri úr leyniliði
Gestapo og vara alla vini sína við honum.
Og þá yrði honum ómögulegt að reka er-
indið. En Rheinhardt liélt áfram:
— Ef þér viljið borða hádegisverð lijá
mér getum við talað saman í næði. En
þangað til er hest að við tölum um vín, svo
að fólk mitt haldi að þér séuð að kaupa
vín handa hernum.
Það var eklci liægt að sjá á svip Gregorys
hversu honum létti. Hann kinkaði bara
kolli og fór á eftir Rheinhardt, sem þegar
liafði snúið upp á veginn.
Ungfrú Schultz og kroppinbakurinn sátu
í bílnum og biðu. Rheinhardt kynnti hann
sem skrifstofustjóra sinn og á leiðinni nið-
ur ásinn töluðu þeir þrír um víntegundir,
verðlag og uppskeruhorfur.
Þegar þau óku inn í garðinn við liús
Rheinhardts sagði Gregory við ungfrú
Scliultz að hún skyldi fara á Hotcl Claus-
fiest og fá sér að borða, og gæti beðið þar
þangað til hann gerði orð eftir henni. Hún
þakkaði glöð fyrir finim marka seðilinn
sem liann l’ékk henni og flýtti sér af stað,
en Gregory fór með húsbóndanum inn í
i'búðina og Klein var sendur eftir birgða-
skránni, sem þeir ætuðu að nota sér að
‘kalkaskjóli.
Meðan Rheinliardt var að biðja um mat-
inn sat Gregory inni í rislágri stofunni, sem
var með gamaldags húsgögnum frá 18. öld.
Ekki var fóður á veggjunum eða tíglar í
gólfi, en gólfið var svo vel fágað samt að
gljáði á það eins og spegil og allt var
hreint og fallegl í stofunni. Á litlu borði
lá eintak af Kölnische Zeitung, og Gregory
stytti sér biðina með )>ví að lesa slríðs-
fréttirnar.
Þarna sögðu Þjóðverjar frá því, að
Frakkar berðust á þýskri grund. Þeir gátu
illa þagað yfir því, vegna þess að fólkið,
sem flutt var frá Saar hlaut að segja frá
því. En opinbera tilkynningin gerði lítið
úr þessu, — bentu á að Frakkar liefðu að-
eins ráðist inn í „no mans land“ milli
Maginot- og Westvoll-línanna, land sem í
rauninni gæti talist hlutlaust svæði. Það
var undirstrikað að Frakkar hefðu engai
líkur til að sækja lengra austur.
Gregory fann að Þjóðverjar liöfðu rétt
fyrir sér í þessu. í fyrri heimsstyrjöldinni
liafði reynst ógerlegt að komast gegnuni
þýslcu varnarlínurnar nema með óheyri-
legu manntjóni. Og jafnvel þá liefði ekki
annar árangur orðið af blóðhaðinu við
Somme og Passchendale en nokkrar lítils-
verðar stöðvar, sem engu skiptu um úrslit
slríðsins. Honum taldist til að Frakkar
yrðu að hafa fimmfaldan mannafla á við
liina til þess að geta sótl fram og rofið
Siegfriedlínuna. Hann vonaði að banda-
menri reyndu ekki, þvi að sú fórn var
urinin fyrir gýg.
Flestar fréttirnar voru af pólsku víg-
stöðvunum. En jafnframt því að lilkynn-
ingin dró ekki dul á fögnuðinn yfir land-
vinningunum var fólk varað við að gera
sér von um að sóknin yrði jafn liörð eftir-