Fálkinn - 03.06.1949, Blaðsíða 12

12
FÁLKINN
ÚT í OPINN
forvitnari út af öðru, sem hann hafði séð
í vagninum.
t>að voru fimm menn inni, auk Archers
og hans sjálfs. Einn virtist vera Indverji,
annar var áreiðanlega Malayi, hinir senni-
lega Evrópumenn. Vagnhurðinni var skellt,
hann heyrði einhvern á hlaupum fyrir ut-
an og eftir augnablik ók hifreiðin af stað.
Gregory lá við köfnun út af klútnum í
munninum og það fyrsta sem hann iiugs-
aði um var að reyna að tosna við hann.
Hendur hans voru bundnar en hann mundi
að Archer hafði verið með skeifumyndaða
slifsisnælu. Hann mjakaði sér til svo að
höfuðið komst hærra. Þreifaði fyrir sér
með vörunum þangað til hann fann næl-
una og gat fest vasaklútnum á henni. Nál-
in var föst og Gregory mjakaði nú höfð-
inu frá svo að klúturinn losnaði. Hann
þagði samt á eftir. Best að hafa stjórn á
forvitninni og þegja þangað til einhver tal-
aði til lians.
Vörubillinn ók lengi. Gregory hafði ekki
hugmynd um i hvaða átt farið var þegar
hann heyrði einn af mönnunum segja:
— Eg vona að Bill gleymi ekki að hleypa
okkur út við Euston.
— Óttast eldci um það. Við eigum langt
þangað ennþá, var svarað.
Gregory réð af þessu að þeir væru komn-
ir yfir Thames og væru á norðurleið. Eft-
ir fimm minútur voru þeir auðsjáanlega
komnif til Euston. Vagninn nam staðar og
tveir menn fóru út.
Bifreiðin hélt svo áfram. Þeir óku upp
í móti og Gregory gat sér til að þeir héldu
áfram norður, til Highgate eða Hampstead.
Tuttugu mínútum siðar hægði bifreiðin á
sér, beygði til hægri inn á malarveg og
stansaði. Dyrnar voru o])naðar og Gregory
var dreginn út. Þeir studdu hann svo að
hann gæti staðið uppréttur. í skimunni
sá hann að þeir voru staddir við dyr á
stóru húsi.
Bílstjórinn hjálpaði við að bera þá Gre-
gory og Archer inn í húsið. Þeir komu inn
í upplýstan forsal og nú gat Gregory fvrst
virt mennina fyrir sér.
Foringi bófanna var feitur og rauðbærð-
ur. Það mátti heyra á mæli lians að hann
var íri, sem hafði verið lengi í London.
Bílstjórinn var með hogið nef og hrokkið
hár. Sennilega austurlenskur Gyðingur. Sá
þriðji var með skolleitt hár, ljósar augna-
brúnir og blá augu. Hann var svipaður
norskum sjómanni. Og á Indverjanum og
Malayanum var auðséð, að þeir voru svo-
kallaðar dokku-rottur, og höfðu verið not-
aðir til að gera árásina.
Gregory gat ekki skilið hvað þessir menn
vildu honum. En orðin sem hann hafði
heyrt er vasaljósið féll á andlitið á honum
DAUÐANN
urðu ekki misskilin. Það var ekki af mis-
skilningi, sem hann hafði lent í þessari
ökuferð.
Það hafði ekki verið stungið upp í Ar-
eher og hann stundi mikið. Hann virtist
ekki vera særður, en hafði verið laminn í
rot og var nú að jafna sig. Gegory braut
heilann um liver hefði senl þessar dokku-
rottur til að stela sér og honum. Og hvers
vegna höfðu þeir verið fluttir í þetta stóra
hús, sem hann þóttisl nokkurn veginn viss
um að væri í Hampstead? Tíminn mundi
leiða það í ljós. Það eina sem hann gat
gert var að bíða átekta.
Hár náungi og hökulangur, kinnbeina-
mikill og með aflurkembt og gisið svart
hár, kom inn úr dyrunum frá ganginum,
gekk um þveran forsalinn og að rauðvið-
arhurð til hægri. Hann benti mönnunum
að koma til sín. írinn fór á undan. Hinir
studdu Gregorv og Archer á milli sín. Mað-
urinn sem hafði bent þeim var auðsjáan-
lega þjónn í húsinu.
Þeir fóru nú inn í skrautlegan, mjög
loftháan sal. FuIIir bókaskápar voru með
fram báðum langveggjunum. Við innri
gaflinn var stigi upp á dálitlar svalir en
fyrir neðan stigann stórt skrifborð, sérega
vandað. Þar sat maður. Hann var litill,
visinn og sköllóttur, með afarstórt nef.
Prúðb-úinn var hann. Þegar hann leit við
svo að nefið sást á hlið leyndi það sér ekki
að hann var Gyðingur.
Gregory og Archer voru settir hvor á
sinn stól. írinn gekk að skrifborðinu og
fór að segja frá.
Þetta gekk bærilega. Við eltum hann að
húsi Archers og þaðan að húsi í Bermonds-
ey. Hann var þar í nálægt hálftíma. Þeir
komust í hár saman, því að við heyrðum
að allt komst í uppnám uppi á loftinu,
skiljið þér. Svo komu þeir með hann. Hann
hékk á öxlinni á einum þeirra eins og
höggvinn hani og það var víst ætlunin að
lienda honum í ána. Þeir voru tveir með
hann fyrir utan ]>ennan Archer, og ég skal
segja yður að það kom á þá. Við létum
hina liggja, en tókum þessar tvær skræfur
þarna, sem þér vilduð ná í. Það gekk ljóm-
andi vel.
Gyðingurinn kinkaði kolli. — Þið eruð
vissir um að lögreglan liafi ekki haft nasa-
sjón af ykkur?
— Sussu nei. Það er öldungis víst. Ekki
þarf að óltast það.
Gyðingurinn tók umslag úr skúffu og
rétti íranum. — Gex-ið þér svo vel. Ilérna
er þóknunin sem okkur kom saman um.
íiánn opnaði umslagið með óhreinum
þumalfingri, tók seðlana og taldi þá. Svo
brosti hann og lyfti fingri upp að húfu-
derinu. — Það er í lagi. Ef þið þurfið
mann aftur i svona erindi þá vitið þér livar
mig cr að hitta, herra Rosenbaum.
— Þökk fvrir. Þér getið farið með nxenn-
ina yðar.
Þegax- þeir voru horfnir settist Gyðingur-
inn við skrifhorðið án þess að skipta sér
af Gregory eða Arclier. Gregory heýrði að
útidyrunum var skellt, svo konx aftur-
kembdi þjónninn inn. Gyðingurinn horfði
á hann.
— Viljið þér l'ara upp og tilkynna að
þeir séu háðir komnir.
Þjónninn var fram úr hófi horaður og
svipaði mest lil tniboða. En á dinglandi
handleggjununx, sem voru svipaðir og á
apa, mátti sjá að liann var eigi að síður
vel að manni. Hann fór upp stigann upp
ó svalirnar. (jregory var að velta fyrir sér
hver það væri, sem nú átti að koma til
sögunnar. Hver stal tveimúr nxönnum með
jafn ólík áhugamál sem hann og Areher?
Gregory leit lil Archers. Augun voru op-
in. Hann lá út á lilið í hægindastólnum
með hendurnar bakbundnar. Lyfti höfð-
inu og skimaði kringum sig. Þegar hann
sá Gregory gapti hann af undrun. Hann
hafði vísl haldið að Gregory hefði undir-
búið þessa árás. Og þegar hann sá liann
þarna í böndum botnaði hann ekkert i
neinu.
Gregox-y létti svo við að Iiafa komist
hjá að vera drekkt eins og kettlingi og
setti nú ekkert fyrir sig Iivað koma skyldi.
1 gamni rétli hann úl úr sér tunguna til
Archers. Hann iðraði þess áður en
klukkutími var liðinn.
Archer tevgði úr sér. Starði á Gyðing-
inn, sem var að skrifa. Svo öskraði hann:
-— Hvern andskotann meinið þér með
þessu?
— Hafið yður hægan! sagði Gyðingui’-
inn ergilegur. - Þér fáið að vita það bráð-
um. Yður þýðir ekkert að byrsta yður.
í sama hili heyrðu fangarnir fótatak uppi
á svölunum. Nýr maður var kominn á
sjónarsviðið. Þetta var feitur maður á
fimmtugsaldri með uppgi’eitt liár. Hann
gekk létt og læddist eins og köttur, þótt
feitur væri. Andlitið var breitt, áugun litil
og nástæð og nefið mjótt. Hann kom hljóð-
lega niður stigann og mjói þjónninn ó
eftir honum; revkti vindil og stai’ði á
fangana.
Rosenhaum hafði staðið upp undir eins og
hann heyrði fótatakið. Hann stóð við skrif-
horðið álútur með spenntar greipar og beið.
— Jæja, Rosenbaum, þér náðuð í þá,
sagði só nýkonxni á þýsku. Röddin var há
og mjúk. Das ist gut, mein kleiner Jacob,
selir gut. Drýgindalegur gekk sá digri að
að skrifborðinu og seltist.
— Jawolit, Ilerr Grauber. Gyðingurinn
brosli smeðjulega. Og nú tíundaði hann
nákvæmlega það sem Irinn hafði sagt.
Gregorj’ skildi hetur hvað á spýtunni
hékk. Þótt sá <ligri hefði ekki talað þýsku
við Gyðinginn, mundi Gregory hafa séð
hverrar ])jóðar hann var, hæði á hái’greiðsl
unni og höfuðlaginu.
Ilvern andskotann meinið ])ið með
því að flytja mig hingað? öskraði Archer
aftur. Leysið nxig og sleppið nxér umsvifa-
laust!