Fálkinn - 24.03.1950, Blaðsíða 6

6
FÁLKINN
Litla sagan:
Gerðu
eins og ég segi,
Elsaí
HÚN gróf smettið niður í sófasvæf-
ilinn og grét og grét. Grannar axl-
irnar hristust af ekka.
Vinkonan sat og beið um stund.
En loksins sagði hún:
„Hætlu nú, Elsa. •— Segðu mér
livað að þér er. Eg get ekki hugg-
að þig þegar ég veit ekki livað að
þér gengur. — Heyrðu ....“ hún
beygði sig og snerti við öxlinni á
henni. „Elsa •— er það eitthvað út
af karlmanni . .. . ?
Elsa iyfti höfðinu og leit á hana
grátnum augum. „Já,“ hvíslaði hún.
„Það er út af karlmanni. En það
er svo ótrúlegt, Liv, alveg óskiljan-
legt!“ Svo grcét hún aftur. „Eg elska
hann! kjökraði hún.
„Jæja, þá er það á því hreina,“
sagði vinstúlkan. „Þú elskar hann
— og hann elskar þig líklega ekki.
Það er leiðinlegt, en ofur algeng
saga, Elsa.“
Unga stúkan leit upp aftur og
strauk af sér tárin með handarbak-
inu. „Jú, það er einmitt það sem
hann gerir,“ sagði hún áköf. „Það
er það, sem er svo hræðilegt. Hann
elskar mig og ég elska liann. Hann
biður mig daglega að fara burt með
sér. Hann vill endilega giftast mér.“
„Já, en hvað er það þá svona
hræðilegt?“
„Það liræðilega er að það er ekki
hægt. Hann er giftur."
„Ne-ei, er hann giftur?“ sagði vin-
stúlkan. „Segðu mér hvernig þetta
er, allt saman.“
„Það er ekkert um það að segja,“
sagði Elsa annars hugar. „Bara þetta
að ég elska hann og hann elskar
mig. Eg gæti farið með honum Jive-
nær sem vera skal. En ég get það
ekki - ég verð að hugsa um kon-
una hans, sem sæti ein eftir.“
„Stundum verður maður nú að
hugsa meira um sjálfa sig en aðra,“
sagði vinkonan.
Elsa saiig upp í nefið. „Hvað á
ég að gera?“
„Farðu burt með elskunni þinni.“
sagði Liv. „Maður verður stundum
að sýna öðrum ónærgætni til þess
að verða hamingjusamur. Þegar ég
var gift fyrri manninum minum bitti
ég annan, sem ég varð ástfangin af.
Við sáum bæði að við vorum sköpuð
hvort fyrir annað, og við vildum ná
saman þó það kostaði að gera ann-
an ógæfusaman, nefnilega manninn,
sem ég var gift.“
„Það fór eins og við vissum: Mað-
urin minn varð yfirkominn af sorg
þegar ég vihli skilja, og eiginlega
þótti mér leitt að baka honum þessa
sorg. En tíminn læknar öll sár. Sið-
ar skildi hann allt, og fyrirgaf mér.
Þess vegna skaltu ekki víla fyrir
þér núna, Elsa. Ef þú sérð að þú
hefir fundið þann rétta þá sláðu
til. Það verður að vísu þungbært
„Kofi Tómasar frænda
Hin heimsfræga skáldsaga eftir Beecher-Stowe
ii
27. Uppboðshaldarinn sló nú í
borðið með hamrinum og boðin tóku
að liljóma. Haley keypti þrjá þræla,
m. a. drenginn. Móðurina kærði
hann sig kollótta um. Það var á-
takanlegt að sjá sorg hennar yfir
því að vera skilin frá syni sínum.
Annar bjóðandi keypii hana af
hjartagæsku fyrir slikk.
28. Hnakkakertur flutti Haley
þræla sína um borð í bát á Ohio-
fljóti. Allir voru ramlega handjárn-
aðir. Báturinn hafði viðkomu i mörg
um bæjum niður með fljótinu, þar
sem þrælakaupendur áttu að af-
henda Haley þræla. Á einum stað
fékk hánn unga negrastúlku, sem
hafði verið seld á plantekru þá,
sem maður hennar starfaði við. Björt
á brá og létt í lund kom liún um
borð með son sinn.
29. Einn farþeganna kom auga
á þarnið og gerði Haley kauptilboð
i iiann. Það var útkljáð að drengur-
inn skyldi fluttur á brott i svefni,
meðan móðir hans væri á gangi
um þilfarið. — Maðurinn hvarf í
land með feng sinn á næsta við-
komustað.
30. Það var áliðið kvölds, þegar
negrastúlkan komst að raun um
sannleikann. Án þess að hika eitt
augnablik stökk hún fyrir borð og
hvarf í kjölfar bátsins. — Hlekkj-
aðir þrælarnir gátu ekki brugðið
við lil bjargar. — Haley varð óður
af bræði, þegar Tómas sagði bon-
um næsta morgun, að ennþá hefði
hann misst dýrmætan þræl.
fyrir konuna hans, en hún nær sér
eftir það. Huggaðu þig við það. Og
nú varðar það þig og þina ham-
ingju. Það er skylda þín að grípa
tækifærið. Það kemur kannske aldrei
aftur. Ekkert að súta það! Símaðu
til hans og aftalaðu við hann að þið
farið strax í kvöld — það er hægt að
gera út um skilnaðinn síðar. Það
er allt léttara undir eins og maður
hefir stigið fyrsta skrefið •—“
„Eg veit ekki •—sagði Elsa og
kreisti vasaklútinn sinn. „Eg veit
ekki — ég get ekki annað en hugs-
að um konuna hans.“
Vinkonan stóð upp, drap í sígar-
ettunni í öskubakkanum. „Ekkert
bull, Elsa. Gerðu eins og ég segi
og flýðu með elskhuganum þínum.
Ekki að vera að víla fyrir sér úr
því að þið elskið livort annað.“
Elsa horfði hugsandi á liana. „Get
ég treyst því að þú ráðir mér heilt,
Liv. Mundir þú gera þetta í mínum
sporum “
„Eg gerði einmitt þetta sama, góða,
—• þegar ég skildi við manninn
minn. Gerðu það bara — og til liam-
ingju!‘“
„Þó geri ég það,“ sagði Elsa á-
kveðin. „Samkvæmt þinu ráði. En
gerðu það fyrir mig að minnast
ekki á það við neinn.“
,Vitanlega ekki,“ sagði Liv. „Eg
segi eklti nokkurt orð.“
Svo fór hún burt og til vinkonu
þeirra beggja til þess að segja henni
tíðindin -— að Elsa ætlaði að strjúka
með giftum manni. Hún gekk á röð-
ina og sagði fréttirnar.
Þegar hún kom lieim um kvöldið
var svo undarlega tómt í húsinu.
Hún fann það undir eins og hún
kom inn úr dyrunum og varð ó-
róleg þegar liún sá að báðir frakk-
ar mannsins hennar voru horfnir.
Og hattarnir líka, af hillunni í gang-
inum.
Hún fór inn í stofuna og þar
fann hún bréf:
„Kæra Liv: — 'Við Elsu elskum
hvort annað og höfum ákveðið að
strjúka í kvöld. Þú heyrir nánar frá
mér viðvíkjandi skilnaðinum. Fyr-
irgefðu mér ef þú getur — —
Þinn Halli.
VEÐSETTl MANNINN SINN.
Kona ein í Albany veðsetti nýlega
manninn sinn fyrir 45 dollurum.
Hún þurfti að borga síðasta tillagið
sitt í ellistyrktarsjóðinn áður en
hún fengi fyrstu ávísunina sem
tryggði hana í ellinni. Veðlánarinn
gekk að því að láta hana fá pen-
ingana, ef maðurinn hennar yrði i
sínum vörslum meðan hún færi á
ellistyrktarstofiina og borgaði ið-
gjaldið og fengi styrkinn. Konan
borgaði svo tillagið og síðan fékk
hún styrkinn, borgaði út karlinn
sinn og gerði sér dagamun með
„pantinum“ sínum.