Fálkinn - 24.03.1950, Blaðsíða 13

FÁLKINN
13
þynnra. Og' hér finn ég engan miöa á brot-
unum, eins og i fyrra skiptið — nema þá
að þessi litla arða geti verið auðkenni.
Sumir vinframleiðendur auðkenna ekki
flöskurnar sínar með öðru en ofurlítilli
lakkslettu.
Dósenlinn benti á örðu úr gagnsæju efni
som líktist lakki og loddi við stærsta gler-
brotið. En glerbrotið og arðan var til sam-
ans ekki nema l>rot úr sentimetra. Ebb virt-
ist ekki átta sig á þessu og Trepka yppti
öxlum.
— Eg segi það sem ég alltaf befi sagt,
lcæri Lútjens, — þið Ebb hafið báðir of
ríkt bugarflug. Þið setjið saman likur á
sama bátt sem málararnir bjuggu til mál-
verk bér á árunum: glerbroti, tusku — og
svo var myndin búin.
Lútjens hló góðlátlega, en stakk eigi að
síður pappírsblaðinu með „fundinum“ i
innsta hólfið á veskinu sínu.
Bankastjórinn skaut síðustu örinni sinni:
— Þér safnið sannarlega fjársjóðum, sem
bvorki mölur né ryð fær grandað, sagði
bann.
Við skulum halda okkur við efnið,
sagði Ebb. •— Þetta er alvarlegt mál, og
því fyrr sem við finnum ráðninguna á því,
því betra. Fju-sta spurningin er: er þetta
slys eða er það morðtilraun?
— Morðtilraun, svaraði dósentinn án þess
að hika. — Þungur bronslampi með laus-
um skrúfum og leiðslu, sem er sívafin um
stólfótinn — það er ekki liægt að heimfæra
slikt undir slys.
— Með öðrum orðum morðtilraun, sagði
Ebb. Önnur spurningin er þá: var morðtil-
rauninni beint gegn þeim, sem fyrir lienni
varð eða öðrum?
— Gegn þeim sem fyrir lienni varð, svar-
aði Lútjens jafn liiklaust og áður. — Þegar
maður setur upp gildru í frumskóginum,
gerir maður það ekki af handahófi heldur
þar, sem bráðin er vön að halda sig. Mað-
ur setur á sig venjur bráðarinnar og bagar
sér eftir þeim. Sá sem undirbjó þella vissi
að ákveðinn maður — og aðeins hann einn
— var vanur að lialda sig bér í vetrargarð-
inum, og að hann var vanur að sitja á á-
kveðnum stað.
Ebb leit kringum sig.
— Það var vel til fallið lijá yður að minn-
ast á frumskóga, sagði liann. — Blóm, litir,
þella er eins og frumskógur .... Næsta
spurning verður flóknari: Hver getur
liugsast að standi á bak við þetta, og bverj-
ar eru hvatirnar til verknaðarins? Svari
maður annarri spurningunni þá er binni
svarað um leið, — Þess vegna er hægt að
láta þær fylgjast að.
Nú færðist fjör í Trepka.
— Við þeirri sþurningu veit ég ekki nema
eitt fullgilt svar, sagði liann — og það svar
verður rannsóknin á morðvopninu að leiða
í ljós. Eg ætla að taka að mér að ljósmynda
fingraförin, sem kunna að finnast á lamp-
anum. Eg þykist viss um að fingrarör séu
þar. Það er ekki auðvelt að skrúfa smá-
skrúfur með banska á höndunum. Sem
bctur fór var lampinn vel geymdur. Eng--
inn getur bafa snert á lionum áður en Ebl)
fann bann, og síðan .......
Haiin steinþagnaði.
Ung slúlka var komin inn í vetrargarðinn
og stóð meðal þeirra. lfún var með gul
tópasaugu i þríhyrndu, mjög sólbrenndu and
litinu. Hún leit rannsóknaraugum á bvern
þeirra eftir annan og snferi sér loks að Ebb.
— Eg heiti Lilitli Hambeck, sagði bún.
— Þér eruð berra Ebb, ef mér skjátlast
ekki? Læknirinn sagði mér að þér og vinir
vðar væru að reyna að komast fyrir nánari
atvik að slvsi föður míns, veslingsins. Leyf-
ist mér að spyrja livort ykkur bafi orðið
nokkuð ágengt?
Ebb yppti öxlum. Hanakamburinn, sem
bafði staðið beint upp, fór að síga niður i
eðlilegri stellingar.
— Mér finnst engin furða þó að ykkur
bafi ekki tekist það ennþá, sagði bún hug-
hreystandi. — Þið bafið elcki haft svo lang-
an tíma.......
Dósentinn tók til máls.
— Jú við böfum rannsakað dálítið, sagði
liann. — Eða réttara sagt: Ebb hefir gert
uppgötvun. Og við höfum því miður kom-
ist að þeirri niðurstöðu, að bér sé ekki um
slys að ræða.
Hún starði á bann. — Ekki slys? — Hvað
er það þá?
— Ilér er varla nema um einn mögu-
leika að ræða, sagði Lútjens. — Þó ólíldegt
megi virðast liefir föður yðar verið sýnt
benatilræði ......
— Bana ........
Hún lauk ekki orðinu.
— Og bér, sagði Trepka, — er vopnið
sem notað liefir verið. En verið þér örugg,
ungfrú Hambeck, við skulum bafa upp á
illræðismanninum.
Hún leit liægt á lampann, sem bann rétti
fram. 'Þegar hún sá bronslampann kom
furðusvipur á andlitið á henni. En brátt
speglaði andlit liennar aðra kennd, sem
þeir gátu ekki gert sér grein fyrir bver var.
— Ljósastjakinn, muldraði liún og þá
furðaði er þeir beyrðu hana bæta við á
frönsku: Le cliandelier. Er það bann sem . .
Það getur ekki verið nokkur vafi
á því, sagði bankastjórinn. — Fjórar laus-
ar skrúfur og leiðsla, sem vafið hefir vei’ið
um stólfót tala sínu máli. En verið rólegar
— við skulum finna illvirkjann. Við verð-
um aðeins að biðja yður um eitt, yðar
sjálfrar vegna: ekki að minnast á það, sem
við böfum fundið, við nokkurn mann. Þér
skiljið það: ekki við nokkurn nxann.
Hún svaraði þessari áskorun með hlátri,
sem glumdi i vetrargarðinum. Og á næsta
augnabliki var bún farin.
III.
Þeir fengu skýringu á þessari bláturroku
síðar, er þeir loksins gáfu sér tíma til að
eta liádegisverðinn. Brytinn sem dáði mjög
Slierlock Holmes og alla hans eftirmenn,
sveimaði kringum borð þeirra eins og fluga
kringum sykurmola, ráðlagði þeim eitt,
réð þeim frá öðru og mælti með þvi þriðja
af matföngunum, sem liann bafði að
bjóða. Fréttin um það sem gerst liafði var
sem sé komið um allt skipið og gagntók
alla, ofan frá A-þilfari og niður í kjalsog.
En af því að þremenningarnir vöruðust að
segja nokkuð frá að fyi’ra bragði þóttist
brytinn tilneyddur að befja sóknina.
— Það er leiðinlegt þetta með bann Ham-
beck óðalseiganda.
Ebb kinkaði kolli en sagði ekki neitt.
Þetta er svo einstaklega geðugur mað-
ur. Alltaf í góðu skapi — alltaf vingjarn-
legt orð á takteinum.
Trepka tók undir þau unnnæli, en bætti
engu við.
— Og svo þetta í dag —alveg óskiljan-
legt. Meðvitundarlaus og nær dauða en lífi,
er mér sagt. Getur þetta verið slys?
Lútjens spurði sig bins sama en fann ekki
neitt svar.
— Það gerast kynlegir blutir hér um
boi’ð, það er víst og satt. Eins og t. d. þjófn-
aðurinn frá frú Friis. Og þetta með Gunde-
lacli — afar einkennilegt. og svo pólski
greifinn hérna um daginn — ekki svo að
skilja að það sé sambærilegt við liitt, en . .
---- Pólski greifinn? sagði Ebb sþýrj-
andi og leit upp. — Ilvað er um hann.
— Vitið þið það ekki? Það gei’ðist uppi í
vetrargarðinum ........
— Vetrax-garðinum? bváði Trepka og
sperrti eyrun. — Ilvað var það nú eig-
inlega?
Brytinn setli sig í óperusöngvaraslell-
ingar.
— Það var bérna um daginn — látum
okkur sjá — daginn áður en við komum
til Dakar. Greifinn kom eins og kólfi væri
skotið út úr vetrargarðinum, blóðugur í
andliti og á höndum. Hann leit bvorki til
bægri né vinstri en bljóp eins og íkorni
kringum þilfarið —- skilja bei’rarnir livað
ég meina — í liring — liring — alltaf í
bring. Svo bvarf liann en þá kom tvennt í
viðbót út úr vetrargarðinum. Annað þeirra
var bin fagra ungfrú Hambeck, og liitt var
faðir bennar, sem nú liefir örðið fyrir slys-
inu. Þau sögðu ekki orð beídui’, en fóru
beint niður í klefana sína. Hambeck var
eins og þrumuský í framan, segja þeir sem
sáu liann. Þessi vetrargarðúr hefir ekki
orðið til mikillar ánægju í ferðinni — eng-
inn liefir vanið komur sínar þangað und-
anfarið, og varla verður það fremur eftir
slys herra Hambeclcs.
Þvert á móti, sagði dósentinn. — Nú er
líklegt að fólk fari að þyrpast þangað.
Ilefir pólski greifinn verið hérna í dag?
-— Já, bann hefir fengið bæði fyrsta morg-
unverð og hádegisverð, og skeinurnar á
andliti lians og böndum mega lieita grónar,
svo að allt er á góðurn vegi. En ungfrú
Ilambeck böfum við ekki séð, og aumingja
maðurinn liann herra Hambeck ........
— Gerið þér svo vel að færa mér ábæt-
inn, sagði Trepka. — Eg þarf að flýta mér.
Ilann var með stóran böggul i eftirdragi,
sem liann bafði aldrei augun af. Böggullinn
var eins og kertastjaki í laginu, og brytinn
góndi á liann eins og naut á nývirki.
— Já, það er ábætirinn, andvarpaði bann
og livarf.
Ebb horfði spyrjandi á bankastjórann.
— Fingraför? spurði hann.
Mefistobros fór um munninn á Trepka.
En liann svaraði aðeins með því að kinká
kolli.
— Munið þið, sagði bann er liann var að
fai-a, — ekki eitt orð, sem gæti gerl bráð-
ina vara um sig!
— Ekki liálft, svaraði Ebb. — En bver er
bráðin? Viljið þér ekki segja olckur það?
Trepka bvai’f án þess að svara.
— Hvað álítið þér um þetta? spurði Ebb
dósentinn. — Er nokkurt samliengi milli
Hambeck-málsins og Gundeiacb-málsins.