Fálkinn - 24.03.1950, Blaðsíða 8

8
FÁLKINN
VARRIT leynilögregluþjónn sat
á skrifstofunni sinni í Center
Street, aðalstöðvum New York-
lögreglunnar og var niðursokk-
inn í að glíma við einhvers lcon-
ar samsetningarþraut úr gorm-
um. Þær voru þarna fleiri en
eiii og fágu á víð og dreif á
skrifborðinu hjá honum. En
þessi var flóknust og vöfðust
gormarnir þar bver inn í ann-
an. Varrit brosti tíu mínútum
síðar, er honum hafði tekist að
losa gormana hvern frá öðrum.
í sama bili opnaðist hurðin og
Shreve lögregluþjónn kom inn.
„Fulltrúinn vill tala við þig.
Hann er á skrifstofunni sinni.“
„Jæja, — eruð þið í vandræð-
um með eitthvað núna?“ sagði
Varrit og stakk dægradvölun-
um sínum ofan í skúffu. Og
þegar hann leit á starfsbróður
sinn sá liann að bann liafði átt
kollgátuna.
Þeir gengu inn ganginn og á
leiðinni sagði Shreve: „Þetta er
einmitt mál, sem þér liæfir —
fiktsérfræðingnum.“
„Góðan daginn, Varrit!“ sagði
lögreglufulltrúinn vingjarnlega
„Ilér er mál, sem mér sýnist
vera einmitt við yðar hæfi. Það
er viðvíkjandi tveimur stórum
miðlarafyrirtækjum, sem eiga
ýms viðskipti saman. Þess vegna
verða þau oft að senda hvort
öðru stórar fjárupphæðir. Venju
lega eru peningarnir lagðir í
umslag og sendill látinn fara
með þá. Umslagið er alltaf inn-
siglað og stungið í tösku send-
ilsins. Töskunni er læst og hún
fest með hlekk við úlnliðinn á
sendinguin og svo fer liann
af stað til hinnar miðlaraskrif-
stofunnar, sem er í tíu þver-
gatna fjarlægð.“
„Og lykillinn að töskunni
-—?“ spurði Varrit.
„Hann er sendur með öðr-
um sendli, sem fer tíu mínút-
um fyrr. — í morgun sendi
Joseph Recker & Co. tíu þúsund
dollara til Sylvester, Payne og
Lower miðlara. Þeir notuðu
sömu aðferðina og vant var, en
þegar umslagið var opnað var
ekki annað í því en þykkur
bunki af svona gerviseðlum,
eins og þeir nota á leiksviði.
Tíu þúsundin voru horfin.“
„Lofið mér að heyra alla sög
una.“
„Það er best að þér segið
honum hana, Shreve. Þér liafið
talað við forstjóra beggja miðl-
arafyrirtækjanna,“ sagði full-
trúinn.
„Það skal ég,“ sagði Slireve.
„Fyrst fór ég til Joseph Beck-
ers. Þeir höfðu farið að eins og
vant er. Allir þrír forstjórarnir
eru viðstaddir þegar peningarn-
ir eru sendir. Tíu þúsund doll-
ararnir voru lagðir i umslag,
sem þeir innsigluðu með rauðu
lakki og seltu stimpil firmans
á. Svo var bréfið læst niðri í
tösku, og taskan hlekkjuð við
handlegg sendilsins. Því næst
tók hinn sendillinn við lyklin-
um og bélt af stað til Sylvester
Payne og Lowe með bann. Tíu
mínútum síðar fór liinn sendill-
inn ineð peningana. Maður veit
nákvæmlega bve langur gangur
er milli staðanna, og hvorugum
sendlinum seinkaði um svo mik-
ið sem sekúndu. Þess vegna get-
ur ekki verið um það að ræða,
að ráðist hafi verið á sendilinn.“
Slireve þagði og leit í öng-
um sínum á starfsbróður sinn.
tók fram stórt, hvitt umslag,
sem innsiglað bafði verið með
rauðu lakki og rélti Varrit það.
„Taktu eftir að innsiglið hefir
ekki verið brotið. Sylvester skar
umslagið upp með pappírshníf.
Við höfum þegar rannsakað
umslagið á rannsóknastofunni,
Einu fingraförin sem við höf-
um fundið á því eru eftir send-
endurna og viðlakendurna. Og
jiað er ólmgsandi að umslagið
hafi verið opnað og því lokað
aftui’ í millitíðinni. Svo að því
meira sem maður bugsar um
málið, minn kæri Sberlock, þvi
sannfærðari verður maður um
að peningarnir bafi breyst i
gerviseðla af sjálfu sér.“
ákveðið. „Eg sé enga ástæðu til
að við þurfum að romsa hana
upp aftur fyrir hvern lögreglu-
rnann, sem bingað lcemur. En
hitt væri gott að fá lausn á gát-
unni sem fyrst.“
„Mig langar ekkert lil að
heyra alla söguna upp aftur.
En ég ætla að leyfa mér að
leggja fyrir ykkur nokkrar
spurpingar, og síðan skal ég
ekki ónáða ykkur frekar.“
„Gott! Ilvað viljið þér þá
vita?“
„Hver ykkar er það, sem veðj
ar á veðhlaupabrautinni?“
„Eg veðja einstöku sinnum,“
svaraði lítill maður, sem hafði
verið kynntur lionum sem Har-
Fiktað við umslag
„Ilvað heita forstjórarnir
þrír, sem voru viðstaddir þegar
peningarnir voru látnir í um-
slagið?“ spurði Varrit.
„Joseph Becker, Eli Cuff og
IJarry Gallo. Þeir eiga um það
bil jafnt í fyrirtækinu allir þrír,
og eru allir efnaðir.“
„Ilm. IJaltu áfram.“
Síðan fór ég til Sylvester,
Payne og Lowe. Þeir hafa sama
lagið og það böfðu þeir gert i
dag líka. Þeir eru allir þrír inni
á skrifstofunni hjá Sylvester
þegar fyrri sendillinn kemur
með lykilinn. Þegar peningarn-
ir koma opna þeir töskuna og
umslagið með peningunum og
tclja þá áður en sendillinn fer
aftur. Svo kalla þeir á gjald-
kerann, sem stingur peningun-
um inn í skáp. En þegar þeir
opna umslagið í dag var ekkert
í því nema þessir leikhúspen-
ingar.“
„En var þetta sama umslag-
ið?“
„Já, þeir bjóðast til að sverja
það, allir sex, að umslagið sé
það sama. Það er tegund sem
gerð er sérstaklega lianda Josepli
Becker & Co. og það er ósenni-
legt að nokkur hafi orðið til þess
að fara að stæla þá gerð. Og
svo er stimpillinn og þetta, að
enginn timi hefir verið til þess
að skipta um umslög. Maður
veit um livért augnablik sem
hefir liðið á milli.“
„Fékkstu þetta umslag?“
„Auðvitað.“
„Má ég líta á það?“
Shreve dró fram skúffu og
VARRIT andvarpaði, hringsneri
umslaginu og skoðaði það i
krók og lcring, utan og innan.
Allt íeinu rak hann augun í
eittbvað á bakhliðinni — á eitt
hornið var párað eiltlivað með
blýanti. Það var ógreinilegt
enda liafði umslagið fai'ið
margra á milli, en lionum tókst
að lesa það: Lucinda
„Hvð er nú þetta?“ spurði
liann.
Slireve brosti. „Eg liélt líka
að ég liefði gert uppgötvun
þegar ég tók eftir þessu, en það
er því miður einskis virði. Það
þýðir vist ekki annað en það,
að einn af forstjórunum hjá
Becker veðjaði á veðlilaupa-
brautinni og liann liefir skrif-
að þetta sér til minnis. Lucinda
er hryssa, sem liljóp í 4 lilaup-
inu á Bowie-brautinni fyrir
nokkrum dögum. IJún vann
hlaupið og hefir líklega gefið
6-4-2 í vinning. Það er öll ráð-
gátan.“
„Já einmitt, muldraði Varrit
annars hugar og slakk umslag-
inu í innvasann á jakkanum.
„Það virðist vera rökrétt — svo
langt sem það nær.“
Svo kvaddi hann og flýtti sér
inn í skrifstofuna sína. Og
skömmu síðar var bann á leið-
inni til Becker Jc Co. -----—
Eftir að stúlkan í móttökunni
hafði kynnt komu hans var hon-
um boðið inn í skrifstofuna til
Beckers og félaga lians.
„Við erum þegar búnir að
segja frá þessu einu sinni,“ sagði
Josepli Becker kurteislega en
ry Gallo. „En það er sjaldan."
„Hvernig veðjið þér? Eg á
við — leggið þér á fyrsta hesl
eða einhvern af þremur fyrstu?“
„Venjulega legg ég á fyrsta
best.“
„Einmitt. Það var það sem
ég vildi vita. Þakka yður fyrir.“
Varrit lmeigði sig og fór.
Nokkrum mínútum síðar var
lionum fylgt inn á skrifstofuna
bjá Harald Sylvester, forstjóra
í firmanu Sylvester, Payne og
Lowe. Hinir forstjórarnir tveir
voru viðstaddir þar.
„Lögreglugrennslari — eli —
Varrit,“ byrjaði Sylvester. „Við
böfum þegar rætt þetta leiðin-
lega mál við Slireve starfsbróð-
ur yðar, og ég held að það sé
óþörf tímaeyðsla að fara að
endurtaka það. Þetta mál snert-
ir vitanlega fyrst og fremst lög-
regluna og Becker & Co. Auð-
vitað viljum við fúslega reyna
að hjálpa til að málinu verði
ljóstað upp, en við eigum mjög
annríkt, svo að ég verð að biðja
yður að vera sem stuttorðastan.“
„Eg þarf aðeins að fá ná-
kvæma lýsingu á því sem gerð-
ist þegar sendillinn kom með
umslagið.“
„Honum var visað inn til mín.
Þá voru Payne og Lowe komn-
ir. Eg opnaði töskuna og tók
upp umslagið, og skar það upp
með pappírshnífnum mínum.
Sendillinn og samstarfsmenn
mínir tveir borfðu á að ég tók
seðlana úr umslaginu. Fyrst
héldum við að þetta væri bara
gaman — en að vísu dálítið
grátt gaman — en þegar við