Fálkinn - 24.03.1950, Blaðsíða 12

12
FÁLKINN
FRAMHALDSSAGA IH ri &)&)&)&'&)&)& )£
ÞEGAR ATLANTIS SÖKK
15.
EFTIR FRANK HELLER ~'>[>i)&)&'&)&&)&)&)&
an, syo að munnurinn varð eíns og þráð-
arspotti.
— Ilm! sagði bankastjórinn. — Hm!
— Hm! —
— Það er ekki of mikið sagt, sagði Ebb.
— Þér viðurkennið að þér teljið málið —
látum okkur segja — einkennilegt!
— Eg viðurkenni ekkert fyrr en ég hefi
séð vettvanginn. Svo framarlega sem far-
þegarnir liafa ekki allir rápað yfir liann
eins og sauðahópur.
Ebb sýndi lykilinn sem hann liafði tek-
ið við.
— Læknirinn liefir séð til þess að við
fáum að starfa í næði. Þó að ekki verði
sagt að við höfum starfað saman liingað til.
Hann flýtti sér upp stigann að efsta þil-
fari. Bumbubjallan var að gefa merki urn
eð hádegisverðurinn væri framreiddur og
matlystugt fólk brunaði niður stigana, í
gagnstæða átt við þá. En Ebb og Trepka
lokuðu eyrunum fyrir slíkum ginnitónum.
Þegar þeir opnuðu dyrnar lagði alls kon-
a)• ilm á móti þeim. Alls staðar blöstu við
blóm með hinum dásamlegustu litum og
fegursta formi. Skálinn var eins og lit-
skrúðsmynd eftir hálfvitlausan málara. En
í stað fuglakvaks heyrðist einhæfur niður
í loftsnerlunum.
-— Merkilegt að fólk skuli eklci sækja
liingað, tautaði Trepka. — Þetta er í fyrsta
sinn sem ég kem hér inn. En þér?
— Eg segi sama, sagði Ebb. — Hambeck
málkunningi okkar var — ég meina — er
víst eini maðurinn, sem kunni að meta
þennan stað. Hann kom hingað á hverjum
degi á sömu stundu og sat meira að segja
alltaf í sama stólnum, er mér sagt. Full-
orðnir menn vilja það helst — bæði á
kaffihúsum og annars staðar.
Baltzar Gundelach mun hafa haft rétt
fyrir sér þegar hann kallaði hann nagla,
tautaði Trepka.
— Hefir Gundelach gert það?
— Já ég heyrði hann gera það i lestinni
til Gautaborgar. Annars fullyrti hann að
hann hefði kallað bæði héraðshöfðingjann
og Hambeck þessu sama virðingarnafni
einu sinni fyrir mörgum árum, og það væri
þess vegna, sem þeim væri heldur í nöp
hvor við annan .......
— Við þurfum ekki eð leita að staðnum
sem þetta gerðist á, sagði Ebb og nam stað-
staðar við einn stólinn.
— Ef nokkuð liefir þá gerst, sagði hanka-
sljórinn. — Það er það sem við eigum að
dæma um.
Stóllinn var venjulegur hvítmálaður garð-
slóll. Hann stóð í einu horninu og um
gluggann var útsýn yfir hafið. Stóllinn hafði
oltið á hliðina og á annarri stólbríkinni voru
i argar rauðar slettur.
— Hm, sagði bankastjórinn og ræskti sig
um leið. Hm — hml
Ebb rak upp hljóð og fleygði sér á gólfið.
Ilann teygði annan langa handlegginn inn
á milli tveggja stórra potta með blómstr-
andi pelargóníum eftir einliverju, sem hann
grillti í þar og virtist vera úr málmi. Ilann
dró það varlega til sín fram í dagsljósið.
— Vegglampi úr hronsi, eins og Ijósa-
stjaki í laginu, sagði hann. — Það var allt
og sumt. Og ég sem ......
— Þér hélduð að þér hefðuð fundið morð-
vopnið undir eins, sagði bankastjórinn
hlæjandi. -— Eg gat hugsað mér það.
Ebb leit af lampanum og upp á þilið.
— Og kannske hefi ég gert það, sagði
Iiann og röddin titraði. — Ef þér viljið lita
á þilið beint fyrir ofan stólinn sjáið þér
fjögur skrúfugöt og ef þér lítið á þennan
lampa getið þér séð tilsvarandi göt á fæt-
inum á honum. Þetta er i fullu samræmi,
en finnst yður eðlilegt að skrúfurnar hefðu
dottið út af sjálfu sér? Þungir bronslampar
á vönduðu skipi eru ekki vanir að „ganga
með lausar skrúfur“, égi skal ábyrgjast það.
Og viljið þér ekki líta á rafmagnsleiðsluna?
Ilún nær frá lampanum og að tengsli nið-
ur við gólf. En ekki beina leið, eins og þér
sjáið. Einliver liroðvirkur rafvirki hefir
brugðið leiðslunni um einn fótinn á stóln-
um. Er það vcnjulegt að þess lconar hroð-
virkt liandverksfólk sé látið gegna störfum
á fyrsta flokks lúxusskipi? Eg leyfi mér að
hafa mínar eigin skoðanir á þvi. Að
minnsta kosti er eitt víst: ef einhver sem
situr i þessum hvíta stól kijipir honum
snögglega til þá eru líkurnar tíu á móti ein-
um fyrir því, að þráðurinn kippi lampan-
mn af veggnum og að liann detti í hausinn
á þeim, sem í stólnum situr. Og þessi lampi
er þungur — að minnsta kosti 6 kíló, geri
ég ráð fyrir. Ilvað segið þér um það? Hafið
þér einhver andmæli gegn þessu?
Trepka leit af lampanum og á skrúfu-
götin á veggnum og svo á leiðsluna. Tung-
unni i honum var tamt að bera fram mót-
mæli, cn í þetta skipti komu þau engin.
Hann þagði. Mátti sjá að hann kunni þvi
illa að vera yfirbugaður, en hann þagði
samt.
•— Jæja? endurtók Ebb með lianakamb-
inn upp i loftið.
Loks fékk Trepka málið.
— Gætið þér vel að lampanum. -— Það
liljóta að vera fingraför á honum.
II.
Þeir hrukku við er þeir heyrðu fótatak.
Dósentinn var kominn þarna inn. Hann
var mjög alvarlegur og ábúðarmikill.
—- Hvað í ósköpunum er þetta? spurði
liann formálalaust. — Læknirinn sagði að
þið væruð liérna. En hvað hefir gerst?
Ebb sagði honum það í sem styðstu máli.
Liitjens kinkaði kolli hvað eftir annað og
þerraði af gleraugunum sínum, en það var
liann alltaf vanur að gera þegar hann hugs-
aði xljúpt.
— Hvað segið þér uiii þetla? sagði Ebh
loksins. ■— Sama sagan og seinast. Sár eftir
högg, meðvitundarleysi. Fer þetta ekki að
taka á taugarnar?
— Jú það fer alvarlega i taugarnar á
mér. Eitt svona tilfelli var nóg til þess að
luófla við efunarmanninum Trepka, Vini
okkar. En tvö — ég segi ekki meira. En ef
þér haldið því fram að þetta tilfelli sé al-
veg eins og það fyrra þá get ég ekki verið
yður sammála. Ilambeck fannsl inni í stof-
unni en ekki á þröskuldinum.
— Eg skil ekki muninn.
Eg segi ekki heldur að þessi munur
hafi nokkra útslitaþýðingu. Eg vildi aðeins
sýna fram á, að hér er um mun að ræða.
Hann þagnaði augnablik og leit á blóð-
sletturnar á stólnum, lampann og rafleiðsl-
u na.
— Eg kem eins og riðandi lögreglumað-
ur, sagði liann. — Þið hafið þegar fundið
þræðina. Og að því er mér skilst er ekki hægt
að koma með mótbárur gegn þessu þögla
vitni.
Nú kom fjörkippur í hankastjórann.
Getið þér ekki að minnsta kosti fundið
vott af lykt af pelargóníum eins og seinast?
spurði Iiann neyðarlega. — Það væri að
minnsta kosti nokkurs virði.
Jú, Treplca sæll, ég finn svolitla pel-
aigóníulykt. En af því að við erum í eins
konar gróðurhúsi getur það ekki talist grun-
samlegt. Sérstaklega þegar tveir pelargóníu-
pottar standa við stólinn, sem slysið gerð-
ist í — bíðið þið hægir — Hvað er nú þetta?
Hann laut niður og fór að athuga blómst-
urpottana nánar. Ebb liorfði á Iiann með
a(h)rgli en Trepka glottandi. Þeir sáu ekki
arinað en tvær leirkrukkur nreð mold og
tveimur gildunr plöntum, sem nærðust á
Jiessari mold. Liitjens virtist sjá eitthvað,
sem fór fyrir ofan garð og neðan hjá þeim.
Hann þreif vasabókina sína, reif úr lrenni
blað og fór að tína eittlivað sanran á hlað-
ið, með mestu varúð. Þegar lrann rétti lir
sér lrló Trepka dátt. Á blaðinu var ekki
annað en örsmá glerbrot — það var allt og
sunrt.
— Hvernig er ráðningin á myndagátunni
yðar? sagði Trepka. -— Þér verðið að segja
mér það, því að ég sé það ekki.
— Þér eruð alltaf svo bráðlátur, kæri vin-
ur. Eg er ekki að koma með ráðningar
heldur dálítið, sem ég liefi fundið.
Já, það er stórmerkilegt sem þér liafið
fundið. Glerbrot er víst í allri mold, sem
tekin er nálægt stórbæjum. Og lildega er
moldin í blómapottunum þarna frá Gauta-
borg.
— Eg skal ekki neita því, og ég staðliæfi
ekki heldur að þessi glerbrot skipti nokkru
máli. En það er bara þelta, að ég fann
glerbrot í klefa Baltzar Gundelaclis líka.
— Sem voru úr glasi með arabisku ilm-
vatni, sem keypt var í Casablanca. Eru þessi
þaðan lika?
— Það held ég ekki. Glerið er talsvert