Fálkinn - 15.09.1950, Síða 8

8
FÁLKINN
SUSSIE er lasin í dag, ekki neitt
alvarlegt en hún hefir dálít-
inn liita, sagði frú Almeida er
hún tók á móti van Leer lækni
við dyrnar á garðyrkjuhúsinu.
Það var eins og hún hefði farið
á móti honum til að geta sagt
þetta án þess að nokkur annar
í liúsinu heyrði það. Hann tók
eftir að hún dró andann hratt
og var óróleg, en það mundi víst
hverfa ef hann talaði stillilega
og rólega við hana.
— Það er ekki neitt alvarlegt
hélt frú Almeida áfram og það
hirti yfir andlitinu. Brúnin
hækkaði á van Leer líka, og
þegar frú Almeida hrosti,
brosti hann á móti. Nú liafði
auðvitað verið gert hoð eftir
honum alveg að óþörfu.
Frú Almeida hélt áfram að
masa, liðugt og létt meðan þau
gengu um í gróðrarstöðinni. Þar
voru alls staðar undarlegar hita
beltisjurtir. Yfir öllum garðin-
um Iivíldi livít gróðrarmóða sem
var þung eins og hún legðist á
gróðurinn og næmi staðar við
ræturnar á runnunum, og lygnt
vermihúsaloftið undir þokuhvít-
um himninum var mettað sæt-
um eim, jurtailmur, sem var
svo þéttur að hann lagðist eins
og slæða að andlitinu. Það var
eins og annarlegur kliður færi
um garðinn, fínn, nærri óheyr-
anlegur samkór veikra óma.
Það voru stönglarnir sem voru
að spretta og teygja úr sér,
blóm sem opnuðust, það var
frjósemin sem var að hvísla
um heilt leyndarmál milli rakr-
ar moldarinnar annars vegar
og sólarbrunans í liádegisstað
hins vegar.
Frú Almeida sýndi van Leer
orkideurnar sínar, sem sprung-
ið höfðu út síðast, og svo héldu
þau áfram til að skoða skepn-
urnar. Því að Almeidahjónin
höfðu ekki aðeins gróðrarstöð,
heldur höfðu þau Iíka mikla
verslun með alls konar dýr við
dýragarðana í Evrópu. Apa,
nasabirni, nöðrur, krókódila og
önnur óféi, og frúin sýndi lækn-
inum þetta og birti um leið
konueinikenni sín með því að
reka upp smákvein eða klappa
skepnunum.
Hús Almeida var opinn bunga-
lowmeð stórum svölum og glugga
hlífum úr reyr. Skrifpúlt var
eina húsgagnið í opnu stofunni
á neðri hæð, og bókari Almeida,
Braganza að nafni stóð speri’t-
ur við púltið. Braganza var hálf
blóðs, en klæddur sem fullblóðs
stertimenni. Yerulega finn herra
með skil i svörtu negraliárinu
og silfurhring á fingrinum. I
hvert skipti sem hann áti að
festa tölu á pappírinn sveiflaði
i
SUSSIE
hann fyrst pennanum liátt, eins
og virkilegur skrifstofumaður.
Enginn gat séð á honum að
hann fengi stundunr leiðinda-
kast og stryki til Sumatra. Og
í hvert skipti þyrmdi frú Al-
meida honum, tók við honum
sem strípuðum, þunglyndum,
innfædum manni og klæddi
hann upp á ný.
Frú Almeida og van Leer gengu
steinþrepin upp svalirnar. En
á leiðinni kom hræðslan yfir
hana, svo að liún stansaði.
— Hún Sussie er virkilega
með hita . . Svo skalf hún frá
toppi til táar og magri kropp-
urinn engdist í stífa, hvíta kjóln-
um eins og einhver væri að
hrista hana. Munnurinn var op-
inn, og augnaráðið stíft og star-
andi. En þetta var ekki nema
augnablik, svo hélt hún áfram.
Hún brosti svo að sá í eina tönn,
langa, gula tönn í neðri góm,
og svo lét hún dæluna ganga
aftur.
— Komið þér nú inn og bjóð-
ið góðan daginn, læknir. Sussie
hefir legið í allan dag, og hún
hefir spurt hvað eftir annað
hvers vegna góði Hollendingur-
inn komi ekki.
ÆÐSTA ósk frú Almeida var
sú að Sussie giftist lækninum,
en þetta var svo stór ósk og
fjarlæg, að hún þorði ekki að
trúa að hún rættist nokkurn
tíma, þó að hún minntist oft á
þetta í gamni, angurblíð og
djörf í senn. Barnið vqr nefni-
lega hálfblóðs, og engum var
það Ijósara en móðurinni sjálfri
að Sussie var útilokuð frá góða
mannfélaginu. Já, það voru þau
vitanlega öll, því að Almeida
var Evrasíumaður, fram komin
við margra kynslóða blöndun
margra mislitra manntegunda.
En frú Almeida sjálf var livít
og átti alla fordóma síns státna
kyns. Hún var frá London, my
dear, og hafði verið gift Al-
meida í meira en þrjátíu ár,
síðan litli „töfrandi suðurlanda-
húinn“, sem var að læra garð-
yrkju og kom hringli á allar
ungu stúlkurnar, nema liana á
burt úr blómabúðinni í London,
þar sem hún afgreiddi. — Eg
er dama, var hún vön að segja,
um leið og hún barði sér á
brjóst og horfði í vígahug á
manninn sinn, eins og hún vildi
minna hann á að hún stæði
honum miklu ofar.
Van Leer var ástfanginn af
Sussie í laumi, en vildi eklci
kannast við það, og hélt sjálfur
að hann væri aðeins að kanna
sálarástand barnsins. Þessi ein-
mana Hollendingur var kominn
af léttasta skeiði. Það höfðu
verið evrópísku liugmyndirnar
um hinar dýrðlegu Suðurhafs-
eyjar sem ráku hann austur
þangað. Ef til vill var hann
ruddi, ef til vill draumlyndur.
Hvað Sussie snerti þá minntist
hann alltaf ákveðinnar tóbalcs-
J
tegundar, þegar lionum varð litið
til hennar. Hann reykti allar
tegundir Austurlanda og liafði
jafnan margar tegundir vindla
í veskinu sínu. Þegar hann var
nærri Sussie eða var að liugsa
um hana, reykti hann alltaf
litla, græna vindlinga, sem voru
undnir af indverskum paríum í
Singapore. Þeir fengust aðeins
í launsölu.
Sussie var einkabarn lijón-
anna, sú eina sem eftir var af
sjö harna hóp. Hin sex liöfðu
dáið í bernsku. Það virt-
ist vera- eittlivað i kynblöndun
foreldranna, sem olli því að
hörnin þoldu loftslagið svona
illa. Og þó að Sussie væri bráð-
þroska og dafnaði vel var liún
eitthvað veikbyggð. Hún var
þrettán ára, hættuleg tala, og
móðirin var sífellt lirædd um
að telpan, sem nú var í fullum
blóma mundi visna milli hand-
anna á lienni.
Sussie var þegar stór og full-
þroska og fyrir löngu vaxin upp
úr barnaserknum, sem til þessa
hafði verið eina fataplaggið
-4
4