Fálkinn - 20.04.1951, Blaðsíða 6

6
FÁLKINN
JANET TAMAN
Framhaldssaga eftir Jennifer Ames. 3
greiðslumanninum og sínu eigin er-
indi.
— Eg vildi gjarnan panta farmiöa
til Jamaica með næstu ferð, sagði
hún.
— Þvi miður er engin tök á að
fá miða á næstunni. En ég get að
sjálfsögðu skrifað nafn yðar niður
á biðlistann. Það var greinilegt að
hann taldi það veika von.
— Æ, hvað það var leiðinlegt.
Hún varð mjög vonsvikin, en varla
hefir það getað verið orsökin til
þess, að lienni lá við aðsvifum. Hún
varð að styðja sig upp við afgreiðslu-
borðið, en allt synti fyrir augum
henni.
-r- Þér eruð víst ekki veikar?
heyrði hún að einliver sagði við
hlið hennar.
Hann var mjög stór og mjög
grannur. Hann var líka langleitur
og grannleitur í framan. Spékoppa
hafði hann i kinnum og skarð í
höku. Brosfellingar voru í kringum
augun, sem voru grá eins og dags-
hirtan úti — en ekki döpur og líf-
laus. Þau cvoru vingjarnleg og bros-
andi.
— Mér iíður ágætlega. Eg varð
aðeins dálítið undarleg eitt augna-
blik áðan.
En hún hugsaði: Benny hefir rétt
fyrir sér. Eg þarfnast hvíldar. Og
það er gremjulegt, að ég skuli ekki
geta komist með skipi.
Hin vingjarnlegu augu littu hlý-
lega á hana. Og lienni fannst
cins og maðurinn væri sérfræð-
ingur í að horfa þannig á fólk. Það
var eins og þessi greindarlegu, gráu
augu gætu lesið ýmislegt úr andlit-
um fólks, sem það vildi ekki segja.
— Yður líður alls ekki vel. Svona
fljótt á litið þá virðist þér vera
yfir yður komin af breytu. Hefir
Iæknirinn yðar ráðlagt yður að tak-
ast á hendur sjóferð?
—< Já, vinur minn, — sem er
læknir.
•— Gott hann rétti úr sér og aft-
ur undraðist hún, hve hár liann var.
Þér skuluð koma inn fyrir með
Afarspennandi ástarsaga, við
burðarík og dularfull.
Clrdráltur.
Janet Taman Wood hefir fengiö til-
boð um að gerast meðeigandi tísku-
verslunai• Madame Ceciles i London
gegn Í000 punda framlagi. Hún
hefir misst báða, foreldra sína, og
er elcki vel efnum búin. Húseign
hafði hún erft eftir föður sinn á
Jamaica og vill nú selja hana til
þess að geta gerst meðeigandi i
versluninni. En lögfræðingurinn
sem annast húseignina„ segir það
ekki svo auðvelt. Janet ætlar því
sjálf að taka sér ferð á hendur titl
Jamaica og selja húsið eins og
vinur hennar, Benng, hefir ráðlagt
henni.
mér og heilsa upp á Mansfield —
einn af forstjórunum. Hann er einn
af húsbændum minum og getur ef
til vill gert eitthvað fyrir yður.
ÞEGAR hún kom aftur út frá herra
Mansfield, hafði hún fengið loforð
um far eftir tíu daga. Hún skimaði
eftir unga manninum, en sá hann
hvergi, heldur aðeins draugalegan
afgreiðslumanninn. Henni þótti það
mjög miður — svo að ekki sé
meira sagt. — Eg vildi hafa getað
þakkað honum fyrir, hugsaði hún
með sér, er hún gekk aftur út í
dumbunginn. — Og ég veit ekki
einu sinni hvað hann heitir.
2. KAFLI.
Hún skalf ennþá dálítið, þegar
liún gekk upp landgöngubrúna á
E/S Carribean. Þessi undarlega til-
finning, sem hún hafði fengið, þeg-
ar hún gekk fram á bryggjuna, hel-
tók hana nú alveg, Það var ekki að-
eins þokudumbungurinn, sem var
óhugnanlegur, heldur einnig liljóðið
í eimpípu skipsins, sem henni fannst
garga: Haltu þig í burtu! Haltu þig
i burtu! Hið sama las hún i svip
skoðunarmannsins, þegar hann kom
til að lita á farmiða hennar og
skjöl. Og augnaráð brytans virtist
gefa það sama til kynna, þegar
liann visaði henni til klefans.
Hún reyndi að hleypa i sig illsku
og sagði við sjálfa sig: Þú mátt
ekki láta taugaæsinginn svipta þig
allri sjálfstjórn. Það er vist veðrið,
sem gerir alla ómögulega eins og
mig.
Klefinn var lítill, en ekki þæg-
indalaus. Hann var við útþiljur og
með kýrauga og vaski. Svo var sal-
erni rétt við klefadyrnar. Það var
búið að koma farangri hennar nið-
ur og á borðinu var blómvöndur
með áskrifuðu korti: Eg óska þér
góðrar ferðaj- og góðs árangurs.
Skemmtu þér vel, en glegmdu ekki
að koma aflur. Þinn Benng.
Hún fann heitan straum reka
burt liinn iskalda hroll, sem hafði
heltekið lijarta hennar. Hún sá eft-
ir að hafa ekki látið hann fylgja
sér til skips. Þá hefði hún losnað
alveg við þennan ótta. Þá hefðu
þau hent gaman að óhreinindunum
á skipinu og sagt, að það væri
fyrsta flokks, þó að það þyrfti að
mála það.
Það var einkennilegt, að hugsa
til þess, að hún yrði í næstu tiu
daga innilokuð á þessu skipskrili
með ellefu ókunnugum manneskjum
auk áhafnarinnar. En á tíu dögum
má læra heilmikið um fólk. Hún
hafði oft lært margt um konur á
þeim tíma, sem það tók þær að
velja sér hatt. Hún komst jafnan að
því hvort þær væru glaðlyndar að
eðlisfari og livort þær voru vissar
um, að eiginmaðurinn kynni að meta
hattinn, sem þær keyptu. Hún komst
líka alltaf að þvi, hvort hatturinn
var til þess keyptur að endurnýja
dvinaðan áhuga elskhugans eða af
eigin hégómagirnd — eða þá blátt
áfram til þess að reyna að dylja
sjálfa sig þeirri staðreynd, að eng-
inn karlmaður myndi lita oftar en
einu sinni á andlitið, sem hattur-
inn átti að prýða.
Brytinn barði að dyrum og færði
henni nokkur simskeyti súr á svip-
inn. Hún leit fljótt yfir þau i leit
að símskeyti frá Jamaica, sem hún
átti von á. Hún hafði gert Jeberson
orð um að liún mundi koma; en
han nhafði ekki svarað henni enn-
þá. Og þegar liún fór að hugsa út í
það, þá var ekki aðeins þessu sim-
skeyti ósvarað, heldur einnig síð-
asta bréfi hennar. En það gat ver-
ið póstferðunum að kenna.
En símskeytin voru öll frá vinum
i London, eitt frá Madame Cecile og
annað frá félögunum i versluninni.
Skömmu siðar réð Janet það af
köllunum og dynkjunum i vélinni
fyrir neðan, að skipið væri að
leggja frá. Hún ákvað að fara upp
og kveðjá landið, en þegar hún kom
upp á þilfar, var þokan svo dimm,
að byggingarnar á hafnarbakkanum
sáust ekki. Hiin lilakkaði til þess að
komast út á hafið frá þessari þoku,
þvi að það var áreiðanlega þokan,
sem hafði hin illu áhrif á liana.
Þilfarið var ekki stórt, en það var
samt nóg rúm til þess að ganga
fram og aftur og láta svalt og hress-
andi sjávarloftið leika um kinnarn-
ar. Hún spókaði sig á þilfarinu
stundarkorn en staðnæmdist að lok-
um úti við borðstokkinn. Skipið valt
dálitið, en þó var varla orð á því
gerandi. — Ef það verður ekki verra
en þetta, þá þarf ég ekkert að ótt-
ast, hugsaði Janet með sjálfri sér.
Það var orðið dimmt. Hún leit
til himins og sá að máninn óð i
hraðfara skýjum, en þokuna hafði
grisjað. Hér og þar glitti í stjörn-
urnar i skýjaglufunum. Hún hugs-
aði með sér, hvernig þessi sami
máni mundi lita út eftir tiu daga.
Hún hafði lesið svo mikið um mána-
skin í liitabeltislöndunum. Það var
hið fullkomna umhverfi róman-
tikurinnar. Örlitill, hverfull bros-
kirpringur leið um varir hennar, —
að hálfu leyti angurvær og að hálfu
Ieyti kaldhæðinn. Mundi hún finna
rómantíkina handan við hafið?
— En þetta er aðeins rétt og slétt
kaupsýsluferð fyrir mig, hugsaði
hún með sjálfri sér. Eg hefi engan
tíma afíögu til rómantískra hugleið-
inga, og óska heldur ekki eftir
neinu ástabralli. Já, ég fæ vist á-
reiðanlcga nóg að hugsa um. Mín
framtið táknast af Taman-höttum.
Og svo, á sama augnabliki, eins
og örlagadísin hefði allt i einu kom-
ið auga á hana, sagði karlmanns-
rödd:
— Getið þér gert yður grein fyrir
því, að eftir tíu daga verðið þér
komnar á stað, þar sem sólin skín
allan daginn óg máninn varpar silf-
urgliti um lágnættisskeið?
Hún þekkti þessa rödd. Hún hafði
aðcins lieyrt liana einu sinni áður
En hún vissi líka að hún hafði óm-
að fyrir eyrum hennar æ síðan, og
hún beið eftir þvi að lieyra hana
aftur. Já, liún beið eftir að heyra
röddina, að sjá hinn mjög hávaxna
og granna mann með hinn yndislega
aðlaðandi svip, beina nef, skarðið
í hökuni og gráu augun, sem virt-
ust vita svo mikið — já, ■ næstum
því allt um mann — án þess að
spyrja.
■— Nei mér finnst það næstum
þvi ótrúlegt, svaraði hún alvarlega.
Hann lagðist fram á olnbogana
við hliðina á henni. Hún átti miklu
auðveldara með að tala við hann, þeg
ar liann beygði sig svoleiðis niður.
Samt sem áður gat hún ekki annað
en furðað sig á hæð hans. Sjálf var
hún allhávaxin, og það var henni
þægileg tilfinning að vera með manni
sem gnæfði upp yfir hana.
—■ En það ó nú samt eftir að ræt-
ast, sagði hann með gáskafullri
röddu. — Og það verður heitt. Þér
munuð baða yður i sjó, sem er svo
heitur, að þér getið buslað i hon-
um allan daginn, svo saltur, að þér
getið ekki sokkið, jafnvel þó að
þér reynduð það, og svo hreinn og
tær, að þér getið auðveldlega talið
á yður tærnar. Þér munuð ekki gera
annað en synda og liggja i sólbaði.
Þér munuð áreiðanlega fó þá hress-
ingu, sem læknirinn hefir ætlast til,
Hann hélt að hún væri að fara til
að skemmta sér og hún sá enga
ástæðu til að láta annað uppi að
svo stöddu. Hana langaði ekkert til
að ræða um kaupsýslumál á augna-
blikinu — hana, sem ekki hafði gert
annað en að vinna og hugsa um
vinnu sina.
— Það var fallega gert af yður
að kynna mig fyrir húsbónda yðar,
sagði hún og bætti við: — Þegar ég
kom aftur út frá honum, leitaði ég
að yður til að þakka yður fyrir.
— Það cr engin ástæða til að
þakka mér, sagði liann, og það fór
ofurlítill kipringur um varir hans.
— Eg gerði mér sjálfum grciða.
— Gerðuð þér sjálfum yður
greiða?
— Úr þvi að ég ætlaði sjálfur með
skipinu, fannst mér það fyrirtaks
hugmynd að velja sjálfur eitthvað
af sainferðafélögunum — að minnsta
kosti einn. Ef ég veldi einn, þá
fannst mér óhætt að láta skeika
sköpuðu með hina, þar sem ég
hefði þá að minnsta kosti einn, sem
ég mundi kunna við.
•— Og voruð þér viss um, að þér
munduð kunna við mig? spurði hún
dálítið glettnislega. — Og hvernig
getið þér vitað, að ég muni kunna
við yður?
Hann hló dálítið sjálfbyrgingslega.
Seinna fannst henni hann hafa hleg-
ið alltof sjálfbyrgingslega, eins og
hann væri ekki aðeins grobbinn,