Fálkinn - 20.04.1951, Page 8

8
FÁLKINN
Fram undan tré einu, er hann
hafði staðið untlir, gekk hann
niður að veginum. Að minnsta
kosti hélt Nancy Martin að
liann hefði staðið undir álm-
viðartrénu, því að hún hafði
ekki tekið eftir honum þegar
hún nálgaðist rauða stöðvun-
armerkið á vegamótunum. Allt
í einu liafði liann birst þarna á
vegarbrúninni, liægra megin við
fólks'bifreiðina sem Nancy ók,
beygt sig niður að rúðunni og
gægst í gegnum hana svo að
hann gæti séð hana hetur.
„Á leið til West Amber?“
spurði liann.
Án þess að liugsa sig um,
kinkaði hún kolli, en sá sam-
stundis eftir að hafa gert svo.
Einhvern veginn gerði hann
liana órólega. Þrátt fyrir að
veðrið var gott og ekki hafði
rignt svo dögum skipti var
hann klæddur vendanlegum
regnfrakka sem hneppur var
upp að höku. Barðið á þvæld-
um flókahatti hans var brett
niður fyrir augu, og gerði það
að verkum að einbeitnislegt
andlitið sveijiaðist daufum
skugga þrátt fyrir skínandi sól-
skinið. Um leið og hann talaði
veltist vindlingur til og frá á
milli vara lians. Hann hafði
liendurnar kyrrar í vösunum.
„Fæ ég far?“ sagði hann.
Umferðarljósið breyttist. Bif-
reið flautaði í sífellu, sveigði
siðan fram hjá bifreið Nancy’s
og brunaði áfram eftir vegin-
um.
„Það fer áætlunarbifx-eið hér
um á leiðinni til New Hollow,“
upplýsti Nancy hann um. „Það-
an getið þér faiúð með annarri
áætlunarbifreið til West Am-
ber.“
Vindlingui’inn tók að hreyf-
ast um leið og liann bærði var-
irnar.
„Það er hábjai’tur dagur og
þér lialdið yður á veginum alla
leiðina héðan og til West Amber.
Hvaða ástæðu liafið þér til þess
að vera hræddar?"
Hamx hafði rétt fyrir sér, hún
var hræ‘dd við hann og alveg
að ástæðulausu. Hún horfði í
augu honum og sá þar ekkert
annað en gi’átt, liulið reykský
frá vindlingum hans. Hann virt-
ist ekki taka eftir því hvernig
sólargeislarnir glitruðu á bleika
liárinu hennar, né lieldur því,
að hún var hugguleg á að líta.
Allt og sumt sem hann sýndist
hafa hinn minnsta áliuga á
var að fá að vera með henni
til West Amber, — ekkert ann-
að.
„Jæja þá, komið inn,“ sagði
hún umhugsunarlaust.
Hann opnaði hurðina með
vinstri liendinni en hafði hægri
höndina kyrra í vasanum á með
an. Um leið og hann setttist við
lilið hennar, rétti liann úr fót-
unum og andvarpaði dálítið af
hvíldartilfinningu. Aðeins um
þumlungur var nú eftir af vindl-
ingnum hans. Hann liafði ekki
snert liann síðan hann kom
upp í bifreiðina til hennar.
Reykurinn sveif upp undir liatt-
barðinu og myndaði þar þunnt
ský. Það truflaði liann ekki hið
minnsta. Hann sat kyrr og þegj-
andi eins og útstillingaribrúða.
„Eigið þér heima í West Am-
ber?“ spurði Nancy eftir að
þau liöfðu ekið heila mílu án
þess að mæla orð af vörum.
„Nei“
„Mér datt það í liug. Eg þekki
nefnilega næstum hvern mann
þar. Ætlið þér að heimsækja
einhvern þar?“
„Nei.“
Það var allt. Hann langaði
ekki til að lialda uppi samræð-
um við unga og laglega stúlku.
Hann vildi bara fá far. Hún
yppti öxlum, ólundarleg á svip-
inn, og einbeitti liuganum að
veginum.
Bensínstöðin Bogg’s birtist
framúndan. Þegar liún minnk-
aði liraða bifreiðarinnar, rétti
hann skyndilega úr sér og
fleygði einskisnýtum sígarettu-
stubbnum út um opin gluggann.
„Hvað er að?“ spurði hann
byrstur.
„Eg þarf a ðtaka bensín,“
svaraði Nancy.
Hann hallaði sér til hliðar og
leit á bensínmælirinn. „Þéf eig-
ið fjórðung eftir enn á geym-
inum og það eru ekki nema þrjá-
tíu mílur til West Amber.“
Reiðilega stýrði hún bílnum
að gulri bensíndælunni. „Eg fæ
ekki séð að yður komi þetta við.
Ef þér viljið ekki bíða á meðan
ég dvelst megið þér fara hvert
sem yður sýnist.“
Án þess að segja orð hallaði
hann sér afur á bak í sætið.
Hr. Boggs var að taka dekk
af felgu. Hann rétti úr klunna-
legum skrokknum, þurrkaði sér
um hendurnar á óþrifalegri
tusku og gekk að dælunni, bros-
andi út að eyrum.
„Góðan dag, ungrú Martin,“
sagði liann. „Hvað mikið?“
„Fimm.“
Hr. Boggs dældi bensíni í
geymi bílsins oð snari síðan
að glugganum til þess að taka
við greiðslunni. „Komið þér frá
Trevan, ungfrú Martin?“
„Já, ég var í nótt hjá Marg-
aret frænku. Hún er ekki vel
frísk.“
„Hvernig líður föður yðar?
Hann særðist víst ekki liættu-
lega, eftir því sem ég hefi lieyrt.“
Hún hrökk við. „Særðist?"
„Hafið þé eklci frétt það?
Hann var að flytja fanga í fanð-
elsið í Trevan. Hættulegan morð-
ingja. Myrti tvær manneskjur
bara í dag. Honum tókst að ná
skammbyssunni af föður yðar
og komst undan. Sáuð þér ekki
alla lögreglumennina á vegin-
um ?“
„Jú, ég sá þá — —,“ Henni
varð dálítið erfitt um mál.
„Hvað gerði hann pabba?“
„Sló liann bara undir hökuna,
segja þeir,“ sagði lir. Boggs.
„Það gleður mig að það skuli
vera karlmaður með yður. Þessi
morðingi er brjálaður. Allir eru
dauðhræddir.“
Hún leit á manninn sem sat
við hliðina á sér. Hann liafði
snúið sér ofurlítið að henni og
var enn með báðar hendurnar
djúpt niðri í vösunum. Andlit
lians var sviplaus á bak við
reykslæðu.
„Stansið ekki liver sem í hlut
á,“ hélt hr. Boggs áfram. „Sér-
staklega eklci fyrir manni um
þrítugt, í rifinni skyrtu. Verið
þér sælar, ungfrú Martin.“
Hann sneri aftur að hjólbarð-
anum sem liann var að vinna
við. Hana liafði langað til að
spyrja han num fleira, en hún
liafði þegar lafist of lengi, og
nú braut hún heilan um livort
hún ætti að kalla á hann aftur.
„Hvernig væri að halda á-
fram?“ sagði maðurinn er sat
lijá henni. „Eg er að flýta mér.“
Hægri hönd hans fitlaði við
eitthvað sem liann hefðið í vas-
anum. Og livað svo sem var í
þessari hönd, — ef það þá var
nokkuð — vár beint þráðbeint
að henni.
„Eg lield að það sé best að
þér farið út,“ sagði hún. „Eg
óska að halda áfram ein.“
„Eigingjörn, eh?“ Sígarettan
dansaði á vörum hans. „Hafið
tóman bíl, en viljið ekki leyfa
mér að sitja í.“
„Eg kalla á hr. Boggs.“
Hann laut til hennar og augu
hans skutu gneistum í sólslcin-
inu. „Hvers vegna að gera há-
vaða, vinkona? Haldið aðeins á-
fram að aka 1 sömu átt og áður
og allt mun fara vel.“
Var þetta ógnun? Hún var
ekki viss. Ef svo yæri, myndi
það verða hennar bani ef hún
bæði hr. Boggs að lijálpa sér
að reka hann út úr bílnum. Og
ef til vill mundi það lcosta líf-
hr. Boggs að auki. En ef þetta
var ekki ógnun, ef hugmyndar-
flug hennar var bara orðið full
lausbeislað vegna þess sem liún
hafði nýverið frétt, livers vegna
þá ekki að lofa honum að vera
með til West Amber?
Hvort eð heldur var, það kom
í sama stað niður. Hún varð að
aka áfram.
Bifreiðin var aftur komin út
á þjóðveginn.
Út undan sér fylgdist liún með
því að samferðamaður lienn-
ar tók bögglaðan sígarettupakka
upp úr vinstri frakkavasa sín-
um. Hann hristi eina sigarettu
úr honum í kjöltu sína. Hún
beið þess að liann notaði báðar
liendurnar til þess að kveikja í,
en í síað eldspýtnastokks tók
hann upp vindlakveikjara, og
og leifturfljótt strauk liann
vinstri þumalfingrinum eftir
liaus kveikjarans og það kvikn-
aði Ijós.
„Hvað er að yður í hægri
höndinni?“ Rödd liennar var
lág og þvinguð vegna kökks sem
kominn var í háls liennar.
„Eg meiddi mig, ungfrú Mart-
in.“ Hann varð aftur þögull og
umluktur reykjarmekki.
„Af hverju takið þér liöndina
ekki úr vasanum?“
„Yður myndi ekki langa til
þess. Hún er ekkert snotur út-
lits.“
„Hvernig meidduð þér yður?“
hélt liún áfram.
„Bíllinn minn bilaði í Trevan.
Eg flumbraði mig þegar ég var
að reyna að gera við liann. Eg
skildi bílinn eftir á viðgerðar-
verkstæði og ákvað að snikja
mér far til West Amber.“
„Var ekki gert að meiðslun-
um ?“
„Eg liafði ekki tíma. Eg var
á liraðri ferð. Það er aðeins
bundinn vasaklútur um liönd-
BRUNO FISCHER:
Gripinn d síðustu stundu