Fálkinn - 20.04.1951, Blaðsíða 9

FÁLKINN
9
ina, og vasaklúturinn er allur
blóðugur.“
Hvers vegna gat þetta ekki
verið satt? Ókunnugur maður
hafði beðið hana um að lofa
sér að vera með frá Trevan til
West Amber — það er allt og
sumt.
Hún minkaði hraðann niður í
tuttugu mílur svo að liún gæti
virt hann betur fyrir sér. Var
þetta morðingjandlit? Það var
ótrúlegt að hún gæti ekki séð
framan í hann í glaða sólskin-
inu, aðeins eitt eða tvö fet frá
sér. Ekki var það hattinum að
kenna; hattbarðið skýldi aðeins
enninu. Og reykurinn sem sveif
upp frá sígarettunni var of
þunnur til þess að geta skýlt
nokkru. En, samt sem áður, sá-
ust þessir einbeitnislegu drættir
andlitsins ekki nema í móðu.
„Betra að hafa augun ekl$i af
veginum, ungfrú Martin,“ muldr
aði hann. „Svo að þér eruð dótt-
ir Martin’s fógeta?“
„Þekkið þér hann?“ spurði
hún, og svaraði þannig spurn-
ingu lians með annarri spurn-
ingu.
„Hefi heyrt lians getið. Hann
er ekki eins kaldur og af er lát-
ið fyrst liann lætur morðingja
sleppa svona frá sér.“ Hann hló
kuldalega. „Dóttir fógetans,
eh ?“
Hún stöðvaði bifreiðina með
braki og brestum svo að höfuð
hans hnykktist til. „Farið út!“
þrumaði hún. „Hvers vegna látið
þér mig ekki vera eina?“
Hann hló lágt og rödd lians
varð kuldaleg: „Svo að ég hefi
ergt yður með því sem ég sagði
um gamla manninn! Eg biðst
afsökunar. Það getur vel verið
að liann sé besti fógeti fylkisins.“
„Farið út!“
Hann andvarpaði. „Hvers
vegna að vera að fara í illt, ung-
frú Martin?“
Vegurinn Var auður. Jafnvel
þótt hann væri bara venjulegur
flækingur sem liefði meitt sig
í hendinni, þá var henni ómögu
legt að koma honum út úr bíln-
um. Og ef bann væri það ekki
Þá kom aftur að því sama.
Engin úrræði. Hún varð að halda
áfram.
„Hyggin stúlka,“ tautaði hann
og hallaði sér aftur á bak í
sætify
Mílu eftir mílu óku þau á-
fram. Og allt í einu, í speglin-
uni, sá hún mótorhjól fylkis-
lögreglunnar nálgast óðfluga.
Myndi það þjóta fram hjá?
Hvernig átti hún að gefa lög-
reglumanninum merki um að
stansa án þess að maðurinn
við lilið hennar tæki eftir því?
Hann heyrði til mótorhjóls-
ins. Hann rétti sig upp í sætinu
og leit út um afturgluggann;
því næst settist hann dýpra nið-
ur í sæti sitt.
George Alterby undirforingi
var á mótorhjólinu. Hann veif-
aði um leið og hann fór fram
hjá bifreiðinni, og kallaði um
leið: „Hæ, Nancy.“ Allt í einu
dró hann úr liraðanum, vai’ð
þeim samferða spottakorn, og
skotraði augunum til mannsins
sem sat lijá henni. „Stansið,“
kallaði hann. „Eg þarf að tala
við yður.“
Hún lét bílinn halda áfram
með sama liraða. Hugsanir
hennar voru á reiki. Hvað myndi
maðurinn gei’a ef hún lilýddi?
„Haldið áfram,“ lieyrði hún
að han nsagði lágt.
Hún leit illilega til hans.
Hægi’i liönd hans var komin upp
úr vasanum. Hún var ekki í
neinum umbúðum; í henni liélt
maðurinn skaminbyssu föður
hennar. Colt-skamm'byssunni
bans pabba! Hlaupið var rétt
við síðuna á henni.
Þá var þetla ekki neinum efa
undirorpið lengur. Og þegar liún
stöðvaði bílinn úti á vegbrún-
inni, hvíslaði hann: „Það er yð-
ar að taka ákvöi’ðunina, vin-
kona. Ef þér viljið ekki fá kúlu
í gegnum yður, þá komið mér
iT-am hjá.“
Hendur hennar klemmdust
fast utan um stýrið meðan hún
beið eftir því að Attex’by undir-
foringi kæmi up að bílhliðinni.
Hann gekk hægt en stórum
skrefum lögreglumannsins, og
hélt höndunum á byssubelti sínu.
Hann heilsaði benni kunnug-
lega.
„Þér eruð töluvert langt frá
heimili yðai’, Nancy,“ sagði
hann.
„Hafið þér hitt föður minn?“
„Eg mætti honum á leiðinni
til West Amber, fyrir um
klukkutíma. Hann svíður í
kjálkanum, en það er allt og
sumt.“ Hann leit fram lijá
henni. „Höfum við sést áður,
lierra minn?“
Maðurinn við hlið hennar
var fullkomlega rólegur. Vinstri
handleggur hans lá kæruleysis-
lega yfir hægi’i höndinni á hon-
unx, og huldi þaixnig skamm-
byssuna. „Þér hafið kannske
séð mig í Trevan,“ svaraði hann
ósmeykur.
„Eigið þér heima í Ti’evan?“
Maðurinn hnippti í Nancy svo
að litið bar á. Hún sagði dauf-
lega: „Þetta er Jim Dale. Hann
var að bíða eftir áætlunarbil
í’étt fyrir utan Ti’evan þegar
ég tólc liann upp i.“
„Jim Dale?“ Attei’by tók hönd
ina af byssubeltinu sínu. „Þér
þekkið hann?“
„En sú spurning!“ svaraði hún.
Það var auðvitað ekkert svar,
en Atterby leit á það sem slikt.
Hann kinkaði kolli. „Eg ætlaði
mér ekki að verða yður til ó-
þæginda, Nancy, en við verðum
að rannsaka alla. Þessi Donald
Keefe er óvættur. Hann hefir
þegar myrt tvær manneskjur
og hann mun lialda áfram að
myrða til þess að reyna að
sleppa úr dalnum. Hann er um-
kringd rotta.“
Nancy gat varla komið upp
orði. „Hvað gerði hann?“
„Hvað liann gerði?“ Atty
skaut fram hökunni. „Kannist
þér við liina laglegu Alice
Strickland?“
„Eg liefi hitt liana einu sinni
eða tvisvar. Hún var dansmey
áður en Barton Strickland, sem
er helmingi eldri en hún, giftist
lienni og flutti hana til lieim-
ilis síns i nágrenni West Am-
ber.“
„Það er rétt,“ mæli Atterby.
„Það lítur svo út sem Donald
Keefe bafi duflað eitthvað við
hana í New York áður en hún
giftist Strickland. Honum lieppn
aðist þó ekki að klófesta liana.
í morgun kom hann lnngað
með járnbrautarlest og lók sér
leigubifreið heim til Strickland
hjónanna. Það getur vel verið
að hann liafi ætlað að reyna að
fá frúna til þess að hlaupast
á brott með sér, en hitt er eins
víst að liann liafi komið í því
þvi augnamiði að myrða hana.
Hann hafði veiðisveðju fólgna
á sér. Vinnukonan tjáði honum
að frú Strickland væri að synda
í heimalauginni sem hjónin
höfðu látið byggja í útjaðri
aldingarðsins sem er umhverfis
liúsið. Keefe hitti liana þar eina,
og stakk liana umsvifalaust til
bana með sveðjunni.
Barton Strickland og vinur
þeirra hjóna, lögfræðingur að
nafni Karlson, voru að tefla
skák í runna einum í liinum
enda garðsins. Þeir lieyrðu
dauðakvein frúarinnar. Karlson
liljóp þvert yfir garðinn. Keefe
mætti honuni á leiðinni, og
stakk hann samstundis til bana
með sömu sveðjunni og liann
hafi myrt frú Strickland með.
Strickland fór skynsamlegar að;
kannske ekki neitt hetjulega, en
framkoma hans bjargaði hon-
um frá því að verða þriðja
fórnardýr Keefe’s. Hann liljóp
undir eins að bílnum sínum
sem stóð þar nálægt, og þreif
skannnbyssu sem hann geymdi
í vasa sem var á annarri fram-
hurðinni, þeirri sem var nær
ekilssætinu. Þegar liann kom aft-
VIKUBLAÐ MEÐ MYNDUM
Ritstjóri: Skúli Skúlason
Framkv.stjóri. Svavar Hjaltested
Skrifstofa:
Bankastr. 3, Reykjavik. Sími 2210
Opin virka daga kl. 10-12 og 1-6
Blaðið kemur út hvern föstudag
Allar áskriftir greiðist fyrirfram
Prentað í Herbertspreníi
ur inn í garðinn mætti liann
Keefe er kom nú lilaupandi með
veiðisveðjuna á lofti. Strick-
land miðaði skammbyssunni á
hann og fékk þannig stöðvað
þrjólinn. Ilann kallaði því næst
á vinnukonuna, er komin var
út í garðinn vegna óhljóðanna
sem hún hafði lieyrt, og skip-
aði henni að síma til lögregl-
unnar.“
„Voru fingraför á sveðjunni?“
spurði fárþegi Nancy kæruleys-
islega.
„Já alveg sérstaklega greini-
leg á beinskafti sveðjunnar.
Við höfum reyndar ekki enn
borið þau saman við fingraför
Keefes, sökum þess að lionum
tókst að sleppa úr liöndum okk-
ar áður en okkur vannst tími
til að atliuga þau í fingrafara-
safni fangelsisins. En þau munu
áreiðanlega reynast þau sömu.“
„Sáuð þér Donald Keefe?“
spurði Nancy áköf.
„Nei. Faðir yðar og fulltrúi
hans, Charlie Larkin, komu og
tóku Iveefe á braut með sér inn-
an lítillar stundar. Keefe grenj-
aði viðstöðulausl að liann væri
saklaus, eins og allir glæpa-
menn reyndar gera, en þeir
liöfðu fullgildar sannanir fyr-
ir sekt hans, sérstaklega eftir
að þeir komust yfir þessi bréf.
Þau fundust í herbergi frú
Strickland og Keefe kannaðist
við að bafa skrifað þau. Þetta
voru eldheit bréf, þar sem liann
þrábiður liana að koma til sín.
Það er greinilegt að hún hefir
ekkert viljað liafa með liann að
gera, vegna þess að ef hún liefði
ekki hafnað honum skilyrðis-
laust, myndi hann ekki liafa
verið jafn óþreytandi i þessum
bréfaskriftum sínum til henn-
ar. Sennilegt er að liann liafi
ætlað sér að myrða Strickland
líka, en Karlson liafi ldolið ör-
lög sín af tilviljun.
Nancy rcnndi augunum til
mannsins er sat við hlið henn-
ar. Ilinar mjóu nasir lians bif-
Frli. á bls. 11.