Fálkinn - 20.04.1951, Síða 11

FÁLKINN
11
¥ITI» ÞÉR? . . .
fiM n

a& gerðar hafa verið mjjar flugvéla-
skrjífiir fgrir 10—15.000 hestöfl?
Á myndinni sést ein af þessum
átta blaSa skrúfum, sem eru nær
6 metrar í þvermál. Þær verSa nú
reydar í Ameriku á flugvélum,
sem ganga fyrir gastúrbinum.
að nú eru hjálmar úr plasli notaðir
í stað stálhjálma hermanna?
Þessir plasthjálmar eru bæði
sterkari og Jéttari en venjulegir
stálbjálmiir. Utan um plastið er
aluminiumlag, svo að hermennirnir
geta notað hjálmana sem þvotta-
skál og jafnvel soðið mat i þeim. —
Hér sést liermaður með einn af
nýju hjálmunum.
að í byggingu UNO-stórhýsisins íNeiv
York fóru lð.000 tonn af stáli?
’Byggingin er 39 hæðir og að auki
þriggja hæða kjallari neðanjarðar,
og verða þar skrifstofur fyrir allt
starfslið UNO, sem er 3.300 manns,
og 700 manns að auki. — Á mynd-
inni sést stálgrindin. En gaflinn
sem frain veit, er þakinn marmara
frá Vermont.
Gripinn á síðustu stundu.
Frh. af bls. 9.
uðust ósjálfrátt og hún heyrði
andardrátt hans greinilega, en
annars var hið svipmikla and-
lit hans eins og steypt í leir.
Einhver óþægindahreyfing
gerði vart við sig í tómum maga
hennar og henni varð ekki svo
lítið bumbult.
„Hvernig slapp hann frá
pabba?“ spurði hún.
„Fógetinn og Charlie Larkin
voru á leiðinni með hann til
héraðsfangelsisins í Trevan.
Larkin sat fram í og stýi'ði biln-
um. Keefe sat í aftursætinu,
handjárnaður við fógetann. Allt
í einu laust Keefe hann heljar-
höggi á kjálkann, rétti sig upp
og hrifsaði skammbyssuna áð-
ur en fógetinn gat nokkra rönd
við reist. Á sama augnabliki og
Larkin stöðvaði ‘hifreiðina, mið-
aði Keefe skammbyssunni á
hann. Keefe þröngvaði síðan
fógetanum til þess að opna
handjárnin, og þegar hann var
orðinn laus, afvopnaði liann
svo Larkin og skipaði þeim
báðum að fara út úr bilnum
og ók svo af stað. Hálftíma síð-
ar fannst lhllinn í Trevan. Byssa
Larkins var í honum, en ekki
skammbyssa fógetans. Keefe
hefir hana ennþá.“
Það vissi Nancy vel. Hún
fann lilaupi hennar þrýst að
siðunni.
Ef þér sjáið mann á þrítugs-
aldri, þá gætið yðar,“ hélt Att-
erhy áfram. „Um fimm fet og
tíu þumlunga á hæð, og hundr-
að og fimmtíu pund að þyngd.
Dökkt hár og langleitur. Ef til
vill reynir liann að stela bíl
eða hiðja um far hjá einhverj-
um sem um veginn ekur.“ Att-
erby gægðist inn í bifreiðina.
„Hann er ekki ósvipaður yður,
herra. Það var þess vegna sem
ég stöðvaði bílinn. En Nancy
segir að það sé allt í lagi með
yður.“
Fiflið að tai’na! hugsaði Nan-
cy og beit saman tönnunum.
Atterby var alveg við dyr sann-
leikans, en þó gat liann ekki
komið auga á hann rétt við
nefið á sér.
Donald Keefe blés sígarettu-
reyknum liægt út um nefið. „Er
líklegt að hundeltur morðingi
myndi láta sjá sig um hábjart-
an daginn á þjóðvegunum?"
„Hann gæti verið neyddur til
þess. Einasta leiðin út úr daln-
um liggur um West Amber,
nema hann reyndi að klöngrast
yfir fjöllin, en við höfum þeg-
ar lokað öllum fjallvegum.
Hann er matarlaus; liann hefir
enga möguleika til undankomu.
Að komast undan um einhvern
þjóðveganna, það er hans ein-
asta úrræði.“
„Þér segið að hann hafi verið
í rifinni skyrtu." mælti Keefe.
„Síðast þegar hann sást. Hann
gleymdi jakkanum sínum i bif-
reið fógetans, og fógetanum
tókst að rífa skyrtuna lians um
leið og liann hrifsaði byssuna
lians. E nþa ðsegir náttúrulega
ekkert um að hann hafi ekki
getað útvegað sér, eða stolið,
jakka einhvers staðar. Eða
frakka.“ Atterby sneri frá þeim.
„Mér þykir vænt um að þér er-
uð ekki einar á ferðinni, Nancy.
Eg vildi ekki vita af neinni
stúlku einni síns liðs, núna þeg-
ar Keefe leikur lausum hala.
Verið þið bless.“
Atterby steig á mótorhjól sitt,
setti það í gang og hvarf eins og
píla á hak við hæð á veginum.
Ósjálfrátt ók Nancy bíl sínum
áfram. Donald Keefe kveikti sér
í nýrri sígarettu. Skammbyssan
var komin á sinn stað í regn-
frakkavasa hans.
Á leiðinni gegnum skóginn
umhverfis New Hollow, rauf
Nancy þögnina. „Sjáið til. Lög-
reglan hefir áreiðanlega sett upp
vegatálmanir hérna skamint
undan. Því farið þér ekki úr
bilnum og felið yður í skóginum
hérna? Þér komist aldrei 1 gegn-
um West Amber.“
„Dóttir fógetans mun koma
mér í gegn.“
Hún fékk hálfgerðan ekka.
„Eg liefi aldrei gert neitt á
hluta yðar. Af hverju pínið þér
mig út í þvílíka ófæru?“
„Mér þykir þetta afskaplega
leitt,“ mælti liann. „Þér trúið
mér máske ekki, en mér þykir
þetta samt sem áður afar leitt.
Eg vonaðist til að þurfa ekki að
ógna yður með byssunni og
gera yður hræddar. En lögreglu
maðurinn kom, og livað get ég
gert? Eg berst fyrir lífi mínu,
og yður mun ekki saka ef þér
hlýðið skipunum minum.“
Rödd lians var mýkri, mann-
eskjulegri, en hún liafði áður
verið. Hún sneri andlitinu að
lionum, en allt og sumt sem hún
sá, var hörkuleg, óbifanleg
gríma á bak við sígarettureyk-
inn.
Einustu tveir vegirnir sem
lágu í suðurátt, út úr dalnum,
skárust tveim mílum fyrir utan
West Amber. Það var ólijá-
kvæmilegasti staðurinn fyrir
vegatálmanir lögreglunnar. Sól-
in var tekin að lækka mjög á
lofti þegar Nancy og farþegi
liennar komu þangað.
„Sitjið sein fastast livað sem
á dynur,“ sagði Donald Keefe í
skipunartón. „Reynið að kom-
ast fram hjá eins fljótt og þér
TÍSKUMYNDIR
Manguin í París sýnir mjög fal-
lega þrískipta samstæðu í sterk-
um litum t. d. muiidulgrænum
og fj.ólulitum. Pilsið og jakkinn,
sem Imepptur er upp í háls er
í pannafjolulit, en frakkinn er
grænn öðru megin en köflóttur
lir fjólulitu og bcigi hinu
megin.
Loðfeldur fyrir alla peningana.
Jeanne Lafaurie hefir ekki spar
að efnið — sem er lilla — í
þennan 7/8 loðfeld. Sniðið er
mjög fallegt og hnapparnir
stórir.
frekast getið. Ef eitthvað hregð-
ur út af, skuluð þér láta mig
liafa orðið; þér skuluð aðeins
hugsa um að hlýða því sem ég
Frh. i næsta blaði.