Fálkinn - 09.01.1953, Síða 6

6
FÁLKINN
BRESKAR ATÓMSPRENGJUTILRAUNIR. Mynd þ essi er tekin um borð í
HMS Campania af aðmírál Arthur David Torlesse (t. h.), sem stjórnar
atómsprengjutilraununum við Monte Bello eyjaiaar við norðurströnd Ástral-
íu, og Coles skipstjóri á HMS Campania, sem var flaggskip tilraunanna.
Vísindalega umsjón með tilraununum hafði dr. W. G. Penney frá breska
birgðamálaráðuneytinu. —
FRAMHALDSSAGAN:
FJÓRAR
En hún gekk ekki í gildruna þó að
liann seg'ði þetta svona blátt áfram.
Hún skildi að það var einmitt þetta,
sem hann vildi tala um.
— Eg hélt að þér vissuð ekki um
síms'keytið, sagði hún. Ethne hafði
beðið hana að minnast aldrei á það,
daginn sem hann kom til Englands.
— Jú, víst vissi ég um það, sagði
hann og gekk út á svalirnar.
Frú Adair hugsaði ekki frekar um
símskeytið. Hún hugsaði meira um
liitt, að Etline hafði verið í iystihús-
húsinu án þess að svara Durrance
þegar hann kallaði. Gat það verið
Feversham? Hún varð að fá svar
við þessu og flýtti sér út í garðinn.
Hún kom niður í fjöruna i sömu
svifum og Willougliby var að leysa
bátinn. — Eg sá ykkur úr stofuglugg-
anum, sagði hún.
— Gerðirðu það? sagði Ethne. En
frú Adair fór ekki og nú varð leiðin-
ieg þögn. Loks varð Ethne að láta
undan.
— Eg hefi verið að tala við Will-
oughb|y liöfuðsmann sagði liún og
sneri sér að honum. — Þér liafið víst
ekki hitt frú Adair áður?
— Nei, svaraði liann og heilsaði.
— En ég kannast við nafnið. Og ég
þekki ýmsa vini yðar, frú Adair —
til dæmis Durrance, vitanlega ....
Ethne leit til hans og hann þagn-
aði.
Frú Adair var ekki í vafa um að
Willoughby liafði ætlað að segja eit-t-
hvað meira, þegar Ethne þaggaði
niður i honum.
— Þér eruð kannske i herdeikl
Durrance ofursta? spurði hún.
— Nei, ég er í Surrey-sveitinni.
— Gömlu sveitinni hans Fevers-
ham! sagði frú Adair brosandi. Hana
iangaði til að tala meira við Will-
oughby því að hún þóttist vita að
hann befði frá mörgu að segja.
— Við Willoughby liöfuðsmaður
15.
FJAÐRIR
höfum verið að tala um Harry Fev-
ersham, sagði Ethne rólega og liorfði
í augun á vinkonu sinni. Svo rétti
hún höfuðsmanninum höndina. —
Verið þér sælir, sagði hún.
En frú Adair vildi ekki gefast upp.
— Durrance ofursti er farinn heim,
en hann kemur í kvöld, sagði hún.
— Eg kom hingað til að segja þér
það. Mér þykir svo vænt um að ég
kom, því að nú fæ ég tækifæri til að
bjóða vini þinum að borða, ef þú
vilt.
Willoughby var kominn með ann-
an fótinn niður í bátinn en var fljót-
ur að stíga í land. — Það var mjög
vel boðið, frú Adair, byrjaði hann.
— Víst er það, sagði Ethne, — en
Wilioughby höfuðsmaður var einmitt
að segja mér að hann hefði stutt lcyfi,
svo að við megum ekki tefja liann.
Verið þér sælir.
Það lá við að Willoughby væri
biðjandi er liann leit á Ethne. Hann
hafði ferðast frá London um nóttina
og fengið lélegan morgunverð í
Kingsbridge svo að tilhugsunin um
mat var freistandi. En hún leit fast
og einbeitt á hann. Hann hneigði sig,
fór út í bátinn og ýtti frá.
— Þetta er nú kannske dálítið ó-
réttlátt gagnvart mér, ungfrú Eustace,
sagði hann. En Ethne hló og gekk upp
í garðinn með frú Adair. Nokkrum
sinnum opnaði hún lófann og sýndi
henni litla hv-íta fjöður og liló um
leið. En hún gaf enga skýringu á
erindi Willoughbys höfuðsmanns. Og
hefði hún verið i frú Adairs sporum
j)á hefði hún heldur ekki búist við
lienni. Þetta var mál sem kom henni
einni við.
XVI. Melusinu-forleikurinn.
Frú Adair spurði einskis. En undir
fölu og rólegu ytra borðinu var hún
klækjaki-nd. Hún hafði gaman af að
gægjast gegnum skráargatið jafnvel
þó að liún gæti gengið beint inn gegn-
um dyrnar, og ef hún gat aflað sér
upplýsinga með klókindum þá hafði
hún miklu meira gaman af því en að
spyrja beinlínis.
Hún liugsaði mikið um þessa litlu
hvítu fjöður, sem virtist Ethne svo
mikils virði, hún hugleiddi livaða
gleðifréttir Willoughby liefði getað
fært hen-ni af Harry Feversham, og
hún liafði mikið fyrir að brjóta lieil-
ann um hvað skeð befði á þessu dans-
leikskvöldi fyrir mörgum árum. Yfir
bádegisverðinum lét hún aldrei skína
í það sem hún var að hugsa um, en
talaði við vinstúlku sína um alla
heima og geima.
— Svei mér ef ég held að þú haf-
ir tekið eftir einu einasta orði sem
ég hefi sagt, sagði hún að lokum.
Ethne hló og vissi upp á sig skönmi-
ina. Þegar þær höfðu etið fór hún
upp í herbergi sitt, því að henni
fa-nnst hún mega til að fá dálítið næði.
Hún settist við gluggann og seiddi
fram í huganum hvert einasta orð,
sem Willougby hafði sagt. Það
hryggði hana ekkert að hann skyldi
ekki -hafa komið heim og sagt henni
l>etta allt fyrir einu ári, þegar hún
var laus og liðug. Hún var ósegjan-
lega glöð. Hjarta hennar barðist
Iiratt við tilliugsunina um hann, og
unaðartilfinning fór um hana alla.
Hún opnaði skrifmöppuna sína með
lýkli og tók fram ljósmyndina, ’ sem
var það eina sem hún átti til minja
um hann. Hvað það var gaman að
hún skyldi hafa geymt myndina! Það
var mynd af manni, sem álti að vera
dauður í meðvitund hennar — það
gerði hún sér fyllilega Ijóst, því að
henni datt ekki í hug að bregðast
Durrance — en það var góður vinur.
Það kom gleðisvipur á hana og hún
varð að minnast þess á ný að Harry
Feversliam hafði ekki þurft neina
örvun frá henni til að berjast til sig-
urs þessj erfiðu ár. Þegar hún lagði
myndina í möppuna aftur, setti hún
hvítu fjöðrina hjá henni.
Hún sat þarna þangað til undir
sólsetur. Skuggarnir voru orðnir
langir.
Um kvöldið var hún svo gáskafull
að þau urðu hissa. Frú Adair varð
að játa að augu hennar hefðu aldrei
Ijómað jafn mikið, og aldrei liafði
hún haft svona fallegan roða í kinn-
unum. Hún þóttist viss um að
Willoughby hlyti að hafa fært henni
mikilsverðar fréttir, og það var ergi-
legt að vita ekki hvers efnis þær voru.
En þrátt fyrir þessi leiðindi var hún
hin skrafhreyfnasta, og aldrei hafði
verið jafn fjörugt í stofunni siðan
Durrance kom heim til Guessens.
Það var líka svo að sjá scm þungri
byrði hefði verið létl af honum,
liann var í sama glaðværa skapinu
og Ethne, skrafaði og hló og gleymdi
alveg að hlera eftir þvi, sem hann
átti ekki að heyra.
— Eg vona að þú takir upp fiðl-
una í kvöld, sagði hann og brosti,
þegar þau stóðu upp frá borðinu.
— Já, ég skal spila betur en ég
liefi gert nokkurn timal svaraði hún.
Síðustu tvo mánuðina hafði fiðlan
verið undir lás í kassanum. Durr-
ance fannst hún vera eins konar loft-
vog. Þegar Ethne var glöð og létt i
lund var hún fús á að leika, en ef
illa lá á henni ]>agði fiðlan, til þess
að hún skyldi ekki koma of miklu
upp um hana. Elline vissi sjálf að fiðl
an gat eklki þagað yfir leyndarmál-
um, en í kvöld varð hún að spila,
hvernig sem færi um þau.
Frú Adair þagði þangað til Ethne
var komin út. — Hafið þér tekið eftir
hve ólík hún var sjálfri sér í kvöld?
spurði hún.
— Já, auðvitað, svaraði Durrance.
— Eg hefi beðið eftir þessari breyt-
ingu, vonast eftir henni, þráð hana.
Hann kastaði höfðinu aftur. — Er
það furða þó að ég sé glaður? Nær-
gætin og góð og ósérhlífin hefir hún
alltaf verið, en í kvöld lætur hún
loksins innri tilfinningar sínar í
ljós.
Naguib er nú orðinn einvaldur í Egyptalandi og farinn að moka, fjósið
eftir Farúk. Hérna sést hann á miðri myndinni og andlitið í skugga af
húfuderinu — innan um börn liðsforingja og hermanna á hátíð einni. —