Fálkinn - 09.01.1953, Qupperneq 7

FÁLKINN
7
ÞÆR ERU FALLEGAR f TEXAS. — Þó að þessar meyjar kalli sig „kúa
stelpur“ þá gera þær víst annað dags daglega en að sitja yfir kúnum eða
sækja þær. Enda er myndin tekin er þær voru á leið til Miðjarðarhafsins,
en þar eiga þær að vera til sýnis á „Texashátíð“ sem haldin verður í Nizza.
Frú Adair liorfði á hann með með-
aumkvun og fór út. Hún dró upp
vindutjöldin í stofunni, svo að tungls-
ljósið skein inn, og þegar hún sá
Ethne opna fiðlukassann fór hún út
á svalirnar. Þegar Durrance kom inn
í stofuna hitti hann Ethne þar eina.
Hún sat við gluggann og var að stilla
fiðluna. Durance settist á stól bak
við liana.
— Hvað á ég að spila fyrir þig?
spurði hún.
— Melúsínu-forleikurinn, svaraði
hann. — Þú spilaðir hann fyrsta
kvöldið sem ég kom til Rameiton. Eg
man svo vel hvernig þú spilaðir hann
þá. Og nú ætla ég að gera saman-
hurð.
— Eg hefi spilað hann siðan.
•— Aldrei fyrir mig.
Ethne siökkti á lampanum svo að
tunglsljósið var eitt um hituna. Allt
í einu kom einbeitnissvipur á Durr-
ance, sem ekki liafði sést á honum
áður um kvöldið. Þetta átti að verða
úrslitaraunin. Fiðla 'Etline mundi
segja honum livort honum hefði
skjátlast eða ekki. Mundi fiðlan að-
eins hvísla um vináttu, eða mundi
hún lýsa heitari tilfinningum lika?
Ethne byrjaði að spila og gleymdi
von bráðar að Durrance var við-
staddur. í garðinum var loftið sumar-
Iieitt og kyrrt, vatnið var eins og
fljótandi silfur, trén voru dreymandl
undir stjörnuhimninum, og þegar
tónarnir liðu út yfir flauelsmjúka
grasfiötina, fann Ethne allt í einu að
tónarnir fóru lengra — yfir hafið
til fjariægra landa og bárust loks
til manns, sem lá sofandi undir suð-
urkrossinum, cn eyðimerkurvindarnir
struku honum um kinnarnar.
— Bara að hann gæti heyrt til
mín, hugsaði hún með sér. — Ef
hann gæti vaknað og skilið að tón-
arnir bera honum kveðju frá vini.
Aldrei hafði leikur hennar verið
fullkomnari. Tónarnir urðu í með-
vitund liennar brú yfir þveran heim-
inn, og á þessum fáu mínútum hitt-
ust þau Feversham og hún. Þau urðu
vitanlega að skilja aftur og fara hvort
sína leið, en þessi stund mundi hjálpa
þeim báðum. Ethne varð frá sér num-
in er á leið. Hún hugsaði ekki lengur:
„Ef hann gæti heyrt í mér!“ hún
hugsaði: „Hann verður að snerta
mig!“ Og tilhugsunin vakti óstjórn-
lcga von í henni.
„Bara að hann gæti svarað!"
Síðustu tónarnir titruðu og urðu
að þögn. Hún sat með fiðluna á
hnjánum og starði út í tunglsljósið
í garðinum.
Og það merkileg'a var að svarið
kom, þó ekki kæmi það á vængjum
ljósvakans. Úr skugganum bak við
hana lieyrðist rödd Durrances.
-— Ethne, hvar lieldurðu að ég hafi
heyrt þennan forleik síðast?
Ethnc mundi nú fyrst að Durr-
ance var viðstaddur, og hún hrökk
við.
— Þú sagðir mér það áðan, sagði
hún lágt. ■— Það var í Ramelton,
fyrsta skiptið sem þú komst þangað.
—- Eg' hefi heyrt hann síðan, en
það varst ekki þú, sem spilaðir hann
þá, enda kom lagið ekki fram í réttri
mynd. Þetta voru falskir tónar, spil-
aðir á zitar af Grikkja í lítinni krá í
Wadi Halfa.
— Spilaði hann þennan forleik?
spurði hún. — Það var skrítið!
— Það var eiginlega ekkcrt skrítið
samt. Grikkinn var nefnilega Ilarry
Fev’ersham.
Ethne var ekki i vafa um að bæn
hennar hefði verið heyrð og að hún
hefði fengið svarið. 'Hún sat grafkyrr
í tunglsljósinu með lokuð augu, og
hún hugsaði ekki nánar um livers-
vegna Durrance kom með þessa frétt
núna, úr þvi að hann liafði vitað
liana svona lengi. Hún spurði ekki
um hvers vegna Harry Feversham
yrði að spila á zítar*I dónakrá í Wadi
Halfa. Það eina sem hún hugsaði um
var að tónarnir höfðu verið ósýni-
legur sambandsliður milli þeirra.
— Hvcnær var það? spurði hún
eftir langa þögn.
— í febrúar í ár. — Annars fékk
ég bréf frá Calder fyrir viku og ég
liefi haft áhyggjur af því, sagði hann.
—'Hvað skrifaði hann? spurði
hún hrædd og leit snöggt við. Henni
fannst blóðið storkna í æðum sér,
af hræðslu.
— Feversham fór frá Halfa dag-
inn eftir að ég fór austur. Hann fór
suður í eyðimörkina — það er að
spgja iijn í óvinaland. Það eina sem
hann liafði með sér var zítarinn. Það
getur ekki leikið vafi á þessu. Ýmsir
hafa séð hann.
Ethne þagði um stund. — Hefirðu
bréfið á þér? Má ég lesa það?
Durrance rétti henni bréfið. Tungls-
ljósið var svo bjart að hún gat lesið
bréfið livað eftir annað. Grikkinn
sem átti krána hafði sagt frá því að
Joseppi hefði farið gangandi suður,
með vatnspoka og nokkrar döðlur.
Hann vissi ekki hvers vegna. Joseppi
var nafnið, sem Feversham hafði tek-
ið sér.
Spurningin kom fram á varir Ethne
en nokkur stund leið uns hún gat
spurt rólega: — Hvcrnig heldurðu
að fari fyrir honum?
— í besta falli verður hann liand-
tekinn — í versta falli verður liann
drepinn. Annað hvort ferst hann af
hungri og þorsta, eða dervisjarnir
kvelja hann til bana. En það er auð-
vitað von um að hann verði settur
í fangelsi. Hann er hvítur maður. Ef
hann næst halda þeir innfæddu að
hann sé njósnari og þá er liklegast
að liann verði sendur til Omdurman.
Eg hefi skrifað Calder. Njósnarar
koma 'þrásinnis aftur til Wadi Halfa
og við fréttum oft livað gerist í
Omdurman. Ef Feversham er kom-
inn þangað fréttum við af honum
fyrr eða siðar. Eg get ekki hugsað
mér neina skýringu á þessu aðra en
þá að iiann sé orðinn sturlaður.
En Ethne Iiafði aðra skýringu, sem
vafalaust var sú rétta.
— Trench ofursti er í fangelsi i
Omdurman, sagði hún.
— Feversham verður ekki einn,
sagði Durrance. — Það er nokkur
huggun í þvi. Kannske er hægt að
gera eitthvað i málinu. Þegar ég
frétti frá Calder aftur skal ég láta
þig vita.
Durrance hafði enga hugmynd um
hvers vegna Feversham liafði farið
suður, og hann mátti heldur ekki fá
að vita það. Ethne ætlaði sjálf að
láta eins og hún liefði gleymt for-
tiðinni. Hún stóð við gluggann og
þrýsti að sér bréfinu. Hún mátti ekki
liljóða og ekki láta líða yfir sig, hún
varð að vera róleg og tala eins og
hún var vön, þó að hún vissi að
Feversliam væri farinn suður til þess
að leita Trench ofursta uppi i Omdur-
man. En þetta varð of mikið álag
á taugarnar i henni til lengdar. Þeg-
ar Durrance fór að tala aftur fann
hún til óstjórnlegrar löngunar til að
fá að vera i einrúmi með þessa liræði-
legu fregn. Ivyrrðin i garðinum kall-
aði á liana.
— Þig furðar kannske á þvi að ég
skyldi segja þér þetta einmitt í kvöld,
sagði Durrance. — Eg hefi ekki þor-
að að segja þér það fyrr. Og mig lang-
ar til að segja þér hvers vegna.
Etline heyrði sigurhreiminn i rödd-
inni, hún hugsaði ekkert um hver
skýringin væri, hún vissi aðeins það
eitt að hún þoldi ekki að hlusta á
liana. Hún gat ekki einu sinni lilustað
á mannsrödd. Glerhurðin var aðeins
nokkur skref frá henni. Durrance
hélt áfram að tala í myrkrinu, en
Ethne iieyrði ekki orð af því sein
liann sagði. Hún læddist eins og mús
út að dyrunum og smeygði sér út.
XVII. Frú Adair sögusmetta.
Ethne liélt að enginn tæki eftir
henni, en frú Adair sat á svölunuin í
skugga af húsveggjum. llún sá Ethne
hlaupa niður í garðinn, og þctta vakti
furðu hennar, því að hreyfingar stúlk-
unnar voru því likastar að hún væri
að leggja á flótta.
Frú Adair hafði séð að Ethne
slökkti á lampanum og það hafði
kvalið hana að vita af þeim einum
í myrkrinu. En hún iiafði ekki lagt
flótta. Hún liafði setið og lilustað á
fiðluleikinn og á eftir hafði hún lieyrt
lágværar raddirnar innan úr dinnnri
stofunni, og afbrýði hennar liafði
blossað upp. Og svo laumaðist Etline
á burt, upp úr þurru. Frú Adair gat
Elsta dóttir Hollandsdrottningar, Beatrix prinsessa, sést hér vera að gefa
skátadreng kvartgyllini. Drengurinn er einn af mörgum skátum sem
hreinsaði rusl úr hallargerðinum í Soestdijk. — Á miðri myndinni sést
Irene, ein af yngri prinsessunum. —