Fálkinn - 03.07.1953, Blaðsíða 7

FÁLKINN
7
STOLIÐ. — Tveir Austurríkismenn
stálu fyrir nokkru í Wien tvítugum
skoskum skemmtiferðamanni, Austin
Morley Bellam og skussuðu honum
inn á rússneska hernámssvæðið, en
þar handtók lögreglan hann fyrir að
hafa komið yfir landamærin í óleyfi.
Þó var hann látinn laus nokkru síðar.
En fangelsisvistin virðist hafa gengið
nærri honum, því að hann huldi and-
lit sitt með frakkanum er hann kom
til baka úr prísundinni.
vel. í einu og öllu var liann á valdi
liennar.
Hún minntist aldrei á Fliss nema
luin neyddist til þess. Hún fékk boðs-
bréfið í brúðkaupið í einni af ferðuni
.síniun til borgarinnar og liún rétti
honum það ásamt fjölda annarra
bréfa án nokkurra athugasemda.
Daginn, sem brúðkaupið átti að fara
fram, spurði hún hann, þegar þau
voru lögð af stað, hvernig honum lit-
ist á, að þau byðu foreldrum hennar
i venjulegan kvöldverð úti við vatnið
þetta kvöld.
„Við verðum að bjóða þeim hvort
sem er bráðlega og ég hugsa, að það
sé eins gott i kvöld og einhvern tíma
seinna.“
Hann féllst undir eins á þetta.
Hann mundi ekki eftir Davfords-
lijónunum, að minnsta kosti mjög ó-
glöggt. Þau voru dálítið þreytandi,
en í rauninni fannst honum þau
fremur viðkunnanlefe í sinni bóflausu
dýrkun á Marcellu og í ákafa sínum
að koma sér vel við alla.
Hann spurði liana, bvort hún vildi
koma við í sumarbústaðnum fyrir
brúðkaupið, en hún svaraði: „Nei,
ekki fy'rr en í bakaleiðinni. Við sjá-
um þau að öllum Hkindum við kirkj-
una.“
Þau sáu þau líka. Annað liefði ekki
getað átt sér stað. Frú Davford vagg-
aði meðfram bekkjaröðunum með
himinbláa knipplinga, bláa hanska og
marglita slæðu. Doktorinn var fínn
og slétlur og lét gamanyrði fjúka á
báða bóga. Hann veifaði glaðlega til
Marcellu og hvíslaði svo hátt nafn
hennar og Rodneys, að fólk sneri sér
við og horfði á þau. Rodney þóttist
sannfærður um, að innan fárra mín-
útna myndi Marcella hata hvern mann
í kirkjunni. Hún sat stíf, andlit lienn-
ar var hreyfingarlaust, en reiði henn-
ar braust út í algerlega óþarfri at-
hugasemd, þegar Dorothy Cranburn
leiddi Alvin gamla inn eftir gangin-
um að stól fremst í kirkjunni.
„En sú svívirða," sagði Marcella,
að dragast með hann fram í augsýn
GLAÐUU SIGURVEGARI. — Þetta
er E. B. Choong badmintonleikmaður
frá Malaya, sem vann sigur í enska
meistaramótinu. Hann hoppar upp í
gleði sinni yfir sigrinum.
allra. Eg fer nú að halda, að hún sé
vitlausari en liann.“
„Ojæja, sennilega hefir brúðkaupið
ekki mikla þýðingu fyrir Alvin, en
ef það hefir eittbvað að segja fyrir
ungfrú Cranburn að hafa hann þarna,
hvers vegna ætti þá að amast við því?
Hún fcr með liann til kirkju næstum
því á hverjum sunnudegi og enginn
gerir neinar athugasemdir við það.“
Marcella hreyfði sig óþolinmóðlega.
, Fer þetta ekki að byrja?“
„Jú,“ svaraði Rodney og leit á úrið,
„bráðum."
Hann hlustaði á bina venjulegu tón-
list, sem leikin er við slik tækifæri,
horfði á frænda sinn og Lovat, þar
sem þeir biðu í sætum sínuni. Hann
sá Fliss ganga fram hjá og ásamt
henni tvær háar og freknóttar brúð-
armeyjar, Twitchell-stúlkurnar.
Allt í einu var því lokið. Þegar liann
sá Lovat og Fliss ganga saman til
baka, fannst honurn þau eins og sköp-
uð hvort banda öðru og honum létti
við. Marcella mundi sætta sig við
þetta, þegar frá liði. Hún þekkti þau
bæði svo vel. Og jafnvel þótt gift-
iiigin befði valdið henni vonbrigðum
í fyrstu, hlyti hún að viðurkenna
með sjálfri sér, að Fliss liefði valið
viturlega.
„Eg hitti ])ig fyrir utan,“ sagði
hún og beið eftir Davfords-hjónun-
um. Innan fárra nninútna kom hún
til hans og sagði honum, að heim-
boðið befði verið þegið og foreldrar
hennar myndu koma á eftir þeim i
sinurn eigin bil.
„Þá skulum.við leggja af stað,“ sagði
hún. „Eg ætla að fara i sund, áður
en við borðum."
Úti við vatnið fór luin strax í bað-
fötin og var komin niður í, þegar
foreldrar liennar komu.'
„Eg kem rétt bráðum til ykkar,“
kallaði hún lil þeirra. „Láttu þau fá
eitthvað að drekka, Bod.“
IIún var ennþá niðri i vatninu,
þegar liann kom með bakkann og fað-
ir hennar kallaði: „Flýttu þér hingað
til okkar. Annars missirðu af ]>essu.“
Hún kom þegar upp að bakkanum
og gekk til þeirra að anddyrinu lét
vatnið leka af sér.
„Ó, hvað þetta eru yndisleg föt,“
sagði móðir hennar.
„Og fallegt það, sem er í þeim,“
sagði doktorinn. „Þú hefir fitnað dá-
litið ástin min, er það ekki?“ Móðir
hennar æpti, svo að þau hrúkku öll
í kút.
FURÐU-HANSKAR. — Hanskagerð-
armenirnir í París hafa haldið sýn-
ingu á ýmsum frumlegum gerðum af
hönskum. Þar á meðal voru hanskar
úr hænsnaneti, atsettir alls konar
fiðrildum.
„Hvað gengur eiginlega að þér,
Kate?“ spurði doktorinn.
„Marcella,“ hrópaði móðir hennar.
„Ertu ófrisk?"
„Já, það er ég,“ svaraði Marcella
kuldalega. „Það eru aðeins þrir mán-
uðir síðan, ég er hissa að þú skildir
sjá það. Gerið þið svo vel og fáið
ykkur meira að drekka. Eg ætla að
fara strax í.“
Hún hvarf inn um dyrnar. Dav-
fords-hjónin töluðu við Rodney af
miklum ákafa, en hann lihistaði á
þau, án þess að heyra í rauninni, hvað
þau voru að segja og vissi varla,
hverju liann svaraði. Þrír mánuðir
og hún bafði ekki sagt honum frá
þvi.
Hann langaði til að lilaupa á eftir
henni upp stigann, taka liana í faðm
sinn, þrýsta henni að sér og segja
henni, hversu hann væri glaður og
hve heitt hann elskaði hana og dáðist
að lienni. En hann var kyrr, þar sem
hann var. Hann vissi, að hún ætlaðist
til þess af honum, að hann kæmi fram
sem húsbóndi, og auk þess kærði hún
sig ekki um að vera ónáðuð, þegar
hún var að flýta sér að klæða sig.
Hún kom niður vbn bráðar og selt-
ist hjá þeim. Rödd liennar var óstyrk
og hún leit aldrei á hann. Hún talaði
naumasj við hann við kvöldvcrðinn
né þar á eftir. Hann hugsaði með
sjálfúm sér, að þetta væri eitt af
þessum skylduheimboðum, sem henni
leiddist, og skap hennar myndi batna,
þegar foreldrar hennar færu, ef það
yrði þá nokkurn tima.
Loksins endaði Jietta kvöld.
„Þetta hefir verið yndisleg sam-
veru stund. Komið ])ið til okkar eins
fljótt og þið getið. Jæja, Rodney, þú
sérð um Marcellu og lætur ekkert
verða að henni.“
JUIN MARSKÁLKUR í KÓREU.
Juin Frakklandsmarskálkur hefir ver-
ið í Kóreu undanfarið til að heim-
sækja franska herliðið þar. Hér sést
marskálkurinn vera að koma niður
úr eftirlitsturni uppi á hæð einni, sem
franski herinn hefir tekið.
Dyrnar lokuðust að síðustu, hún
sneri sér að honum.
„Eg geri ráð fyrir, að þú sért móðg-
aður. Eg get ekki gert að því. Eg veit
ekki, livers vegna ég sagði þér þetta
ekki fyrr. Eg bara gerði það ekki.“
Hún sagði þetta ekki með afsökun-
arhreim, héldur gremjulega.
„Og það er eitt, sem ég vil, að allir
skilji. Það þarf ekkert að sjá um mig.
Eg sé um mig sjálf og hvili mig, þeg-
ar ég er þreytt. Eg liefi hugsað mér,
að lifa.alveg eðlilegu lífi.þessa næstu
mánuði og kæri mig ekki um að þú
sért að stumra yfir mér eins og gömul
amma.“
„Eins og þú vilt,“ sagði hann. „Eg
mun ekki gera það.“
Eftir andartak bætti hún við i of-
urlítið mildari tón. „Eg mun ekki
hætta á neitt. Þú getur reitt þig á
það.“
Hún hlakkaði til að fá barnið ekki
síður en liann.
Á miðvikudagskvöldið kom faðir
hans og fyrsta spurningin, sem hann
tagði fyrir liann, þegar þeir voru
orðnir einir, hvort það væri rétt, sem
hann hefði lveyrt um sonarsoninn.
„Eg vona, að svo sé,“ bætti hann við.
liodney svaraði játandi. „Marcella
gerir ráð fyrir, að það verði um
jólin.“
„Hún ætlaði að segja þér það sjálf-
um. Eg býst við, að þú hafir frétt
það bjá Davfords-hjónunum.“
I Að gefnu tilefni |
er vakin athygli á því að með öllu er bannað að tína ána-
maðka í garðlöndum Reykjavíkurbæjar. ^
i Ræktunarráðunatur ú
| Reykjavíkurbæjar v